Έξαλλοι οι Οσετοί με τη διεθνή προπαγάνδα που παραποιεί τα γεγονότα και τις σφαγές των αμάχων

«Σε λίγο θα μας πείτε

ότι αυτοβομβαρδιστήκαμε»

«Ο Σαακασβίλι είναι για τη Γεωργία ό,τι ο Γέλτσιν για τη Ρωσία: μια φιλοδυτική μαριονέτα, που βυθίζει τη χώρα του στο χάος και την εξαθλίωση και θα 'χει άσχημο τέλος, το πιθανότερο εκείνο του Γκαμσαχούρντια», μου λέει η 60χρονη Ταμάρα Ασλανμπέκοβνα, διευθύντρια μικρού τηλεοπτικού δικτύου στη Β. Οσετία. Και μου θυμίζει τον εθνικιστή Γεωργιανό πρόεδρο, με τη σύντομη θητεία, από τον Μάιο του 1991 ώς τον Ιανουάριο του 1992, που έφυγε κυνηγημένος από την Τιφλίδα, για να δολοφονηθεί στα βουνά της Γεωργίας στα τέλη του 1993.

Γυναίκες από τη Βόρεια Οσετία χαιρετούν τα ρωσικά τανκς. Για αρκετούς Οσετούς, ο Σαακασβίλι είναι το ίδιο με τον Γέλτσιν: μια φιλοδυτική μαριονέτα
Προσπαθώ να της αντικρούσω ότι οι Γεωργιανοί είναι ένας προικισμένος, ταλαντούχος λαός και δεν μπορεί να πέφτουν τόσο έξω στην επιλογή του ηγέτη τους, αν και κατά βάθος κοροϊδεύω τον εαυτό μου για να κρατήσω τα προσχήματα της αντικειμενικότητας. Από τότε που πρωτοσυναντήθηκα και μίλησα με τον Σαακασβίλι από κοντά, τις ημέρες της «Επανάστασης των Ρόδων» τον Νοέμβριο του 2003, δεν θα ξεχάσω την περίεργη γυαλάδα στα μάτια του και τον αφρίζοντα λόγο του, που σου άφηναν την αίσθηση μιας ψυχικής ανισορροπίας και μιας εσωτερικής έντασης ασυμβίβαστης με τις ευθύνες ενός εθνικού ηγέτη.

Η Ταμάρα με προσγειώνει απότομα: «Γιατί, μήπως οι Ρώσοι είναι λιγότερο προικισμένος λαός, με τεράστια ιστορία και κουλτούρα; Λοιπόν, γιατί κυβερνήθηκαν από έναν άνθρωπο όπως ο Γέλτσιν;». Και συνεχίζει ακάθεκτη: «Εσείς που έρχεστε να μας "παρατηρήσετε" γνωρίζετε ελάχιστα πράγματα για εμάς. Πού να ξέρετε ότι οι Γεωργιανοί, για παράδειγμα, συνήθισαν στα σοβιετικά χρόνια, βοηθούντος και του Στάλιν, να αισθάνονται και να ζουν ως προνομιούχος λαός. Είχαν εισοδήματα πολύ ανώτερα του μέσου σοβιετικού όρου και ήταν καμάρι να παντρευτείς Γεωργιανό, κάτι σαν να παντρεύτηκες ξένο, Δυτικό. Πολλοί, λοιπόν, συνήθισαν να απολαμβάνουν χωρίς να δουλεύουν και να φέρονται στους υπόλοιπους ως "ανώτεροι". Αυτή η αίσθηση τροφοδοτεί τον αρρωστημένο γεωργιανό εθνικισμό, που ικανοποιείται από την πρόθεση του Σαακασβίλι να αναζητήσει και να "πουληθεί" σε άλλους προστάτες, πέραν της Ρωσίας. Ο Μίσα (σ.σ. το χαϊδευτικό του Μιχάλης) πάσχει από το σύνδρομο του "σπασίκλα" από καλή οικογένεια, γι' αυτό και είναι ικανός για το μεγαλύτερο έγκλημα, όπως ήταν η εξαφάνιση του Τσχινβάλι από τον χάρτη, επειδή τολμούσαν οι κάτοικοί του να μη θέλουν να τον αποδεχθούν ως ηγέτη τους».

Η Ταμάρα είναι ασταμάτητη και μου αποκαλύπτει ότι, όπως χιλιάδες άνθρωποι της ευρύτερης περιοχής του Καυκάσου, έχει και ελληνικές ρίζες: «Εσείς οι Ελληνες είστε αδέρφια μας, γι' αυτό να λέτε την αλήθεια για όσα υποφέρουμε και μην πέφτετε στην παγίδα των μεγάλων διεθνών μέσων, που γεμίζουν τον κόσμο με ψέματα και αντιστρέφουν την πραγματικότητα».

Σε αντίθεση με τη συνήθη στη Ρωσία πολιτική απάθεια, εδώ το αίμα και το μυαλό των ανθρώπων βράζουν. Πολλοί ακόμη συνομιλητές μου, ιδίως οι πρόσφυγες από το Τσχινβάλι, γνώριζαν ότι κάτι δεν πάει καλά κι έδειχναν εξαιρετικά ενοχλημένοι από τη διεθνή κάλυψη της υπόθεσής τους. «Σε λίγο θα μας πουν ότι εμείς οι ίδιοι, μαζί με τους Ρώσους στρατιώτες, αυτοβομβαρδιστήκαμε», μου λέει για παράδειγμα η Βενέρα Τζαγκόεβα, που επαναλαμβάνει τα λόγια του Βλαντίμιρ Πούτιν, ζητώντας μας να μεταφέρουμε στη «Δύση» τη γνώμη της: «Πόσος τελικά κυνισμός χρειάζεται για να περιγράφεις το θύτη ως θύμα και να προσπαθείς να σώσεις το "δικό σου κάθαρμα", μόνο και μόνο γιατί είναι "δικό σου";».

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση