Ο Ερντογάν και εκείνοι που ταπεινώνονται μπροστά του

Δύο Ευρωπαίοι ηγέτες γελοιοποιήθηκαν…

Tην έκπληξή του από το γεγονός, ότι ορισμένοι εξακολουθούν να εκπλήσσονται με τις προκλήσεις του Ταγίπ Ερντογάν, εκφράζει ο Mathieu Bock-Côté στην εφημερίδα Le Figaro.

Υποστηρίζουν ότι οι δύο Ευρωπαίοι ηγέτες γελοιοποιήθηκαν και ο Charles Michel επιδείνωσε την περίπτωση του, επιδιώκοντας να μειώσει το γεγονός σε μια παρανόηση.

Κατά την άποψή του, αυτό που συμβαίνει είναι προφανές, για όσους θέλουν να δουν: ο τουρκικός εθνικισμός μετατρέπεται μπροστά στα μάτια μας σε ιμπεριαλισμό, στοιχειωμένος από την επιθυμία για μεγάλη ιστορική εκδίκηση.

Επανασυνδέεται με την οθωμανική φαντασίωση, η οποία επιπλέον βασίζεται σήμερα στην τουρκική μετανάστευση στην Ευρώπη, η οποία μπορεί να λάβει τη μορφή πραγματικών τουρκικών θυλάκων στη Γηραιά Ήπειρο, και τους οποίους ο Erdogan δεν απέχει πολύ από το να τους θεωρήσει ως εποικισμούς.

Επισημαίνει την πολιτική του Erdogan έναντι των εγκατεστημένων στην Δυτική Ευρώπη τουρκικών πληθυσμών, τονίζοντας, ότι δεν πρέπει να λησμονείται ο συνεχής εκβιασμός του Erdogan, που πάντα απειλεί να ανοίξει τις μεταναστευτικές πύλες στην Ευρώπη.

Κατά τη γνώμη του, οι τεχνοκράτες και οι διαχειριστές της σημερινής δυτικής πολιτικής τάξης δυσκολεύονται να το κατανοήσουν, απασχολημένοι με το να μειώσουν τον κόσμο στις απαιτήσεις της αγοράς και του δικαίου, και μη πιστεύοντας πλέον, βαθιά μέσα τους, στην ύπαρξη πολιτισμών, ακόμη και των δικών τους.

Ίσως έχουν δίκιο όσον τους αφορά, σημειώνει ο αρθρογράφος, και θεωρεί, ότι η οικοδόμηση της Ευρώπης είναι μόνο κατ’ όνομα ευρωπαϊκή, καθώς γνωρίζοντας, ότι οι πιο μαχητικοί υποστηρικτές της ονειρεύονται ακόμα, χωρίς να το λένε πάντα, την επέκτασή της στην Τουρκία, μια μέρα θα μπορούσε να ξεπεράσει τη γεωγραφία.

Για τον ίδιον, η Ευρώπη γίνεται μια λέξη, ένας όρος, μια έννοια, που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν ιστορικά η Ευρώπη. Θεωρεί, ότι η επίσημη Ευρώπη δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο μια μορφή θεσμοθετημένης ανικανότητας, που καταφέρνει να παραλύσει τα έθνη που τη συνθετουν με τους καφκικούς κανονισμούς της και τη γραφειοκρατική παχυδερμία.

Για τον ίδιον, η συμμαχία μεταξύ Δύσης και Τουρκίας είχε νόημα κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, ενώ στη σημερινή εποχή αντιφάσκει, ταξινομώντας τες σε διαφορετικά στρατόπεδα, και ίσως ακόμη και σε αντίθετα, με τις ελίτ της Ευρώπης, αναζητώντας απελπισμένα να προσποιηθούν ότι δεν συμβαίνει αυτό, να ομολογούν, πως δεν πιστεύουν, ότι είναι ικανοί να δείξουν δύναμη.

Δεν πρέπει να γίνεται κατάχρηση των ιστορικών αναλογιών, αλλά εάν υπάρχει πνεύμα του Μονάχου, είναι στην ισοπέδωση τους μπροστά από τον Μεγάλο Τούρκο, που εκδηλώνεται σήμερα.

Le Figaro – Mathieu Bock-Côté: «Erdogan et ceux qui s’humilient devant lui»
HellasJournal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση