Ο “διπολικός” Ερντογάν “τρέφεται” από Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες

Είναι γεγονός ότι ο Τούρκος Πρόεδρος αποτελεί μια σημαντική όσο και «ιδιόρρυθμη» για τον τουρκικό λαό προσωπικότητα, ο οποίος έχει το χάρισμα να μπορεί να διαστρέφει τα λεγόμενά του μέσα σε λίγα μόλις λεπτά. Έτσι ξεκινώντας από ακραίες πολεμικές ρητορικές, στη συνέχεια δήθεν αγανακτεί «παραπονούμενος», αποκαλώντας τον τουρκικό λαό ιστορικά αδικημένο και τέλος καταλήγει απευθυνόμενος στους λαούς της Μεσογείου και τους καλεί σε φιλία και διάλογο. Το ύφος των ομιλιών του Ερντογάν συναρτάται άμεσα από το ακροατήριο. Οι ιαχές πολέμου απευθύνονται στο εκλογικό του ακροατήριο, το οποίο για λόγους πολιτικής επιβίωσης του ιδίου αλλά και του κόμματός του φρόντισε να «διανθίσει» με τα πιο ακροδεξιά και εθνικιστικά κομμάτια της τουρκικής κοινωνίας. Απευθυνόμενος στον ευρύτερο τουρκικό λαό, που περιλαμβάνει και δυνητικά ψηφοφόρους του στις επερχόμενες τουρκικές εκλογές, χρησιμοποιεί ευρέως συναισθηματικά φορτισμένους όρους, όπως ιστορικά αδικημένος λαός, συμμαχία του Κακού που έχει σκοπό να εξαφανίσει ή στην καλύτερη περίπτωση να περιορίσει την «λαμπρή» Τουρκία στη χερσόνησο της Ανατολίας και άλλα τέτοια τεχνάσματα του λαϊκισμού. Επειδή όμως γνωρίζει καλά ότι οι δηλώσεις του παρακολουθούνται και αναμεταδίδονται σε διεθνή μέσα, ως γνήσιος λαϊκιστής μεταχειρίζεται προς τα έξω και ψήγματα νηφαλιότητας και συμφιλίωσης στους λόγους του για να θολώσει τα νερά της υπεροψίας και της αρτηριοσκληρωτικής του αντίληψης περί των τουρκικών συμφερόντων, όπως το πρόσφατο κάλεσμά του προς τους λαούς της Μεσογείου για ειρήνη, αγαστή συνύπαρξη και εποικοδομητικό διάλογο (!)

Ταυτόχρονα βεβαίως, έχει φροντίσει με τις κινήσεις του να ανοίξει ενεργά μέτωπα σχεδόν σε όλη τη γεωπολιτική γειτονιά του. Στην ιατρική αυτό ονομάζεται διπολισμός και διακατέχει συνήθως τους σχιζοφρενείς. Αλλά ας αφήσουμε καλύτερα τους αρμόδιους να εξετάσουν την περίπτωση Ερντογάν και να αποφανθούν!! Εσχάτως λοιπόν ο ηγέτης του AKP έσπευσε με τις δηλώσεις του να μας αποκαλύψει ένα ακόμη «χάρισμά» του, αυτό του «προστάτη των αδυνάτων». Του προστάτη των «βιασμένων ψυχών» στη Συρία, στη Λιβύη, στη Σομαλία ή όπου αλλού κρίνει ο ίδιος ότι πρέπει να παρέμβει. Τελικά όμως τι έχουν παράξει οι μέχρι τώρα τουρκικές παρεμβάσεις σ’ αυτές τις περιοχές; Βία, αδικία και ανέχεια, όλα αυτά δηλαδή τα «κακώς κείμενα» που υποτίθεται ότι η τουρκική «μεγαλοψυχία και συμπόνοια» επεμβαίνει για να λύσει και τελικά οπουδήποτε η Τουρκία επενέβη, αυτά τα «κακώς κείμενα» γιγαντώθηκαν αντί να συρρικνωθούν, προκαλώντας μεγαλύτερες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές ανισορροπίες στα ήδη καθημαγμένα κράτη και στις κοινωνίες τους. Αλλά και στις νοτιοανατολικές της επαρχίες, οι εκεί κουρδικοί πληθυσμοί έχουν γευτεί από πρώτο χέρι την τουρκική αντίληψη της δικαιοσύνης. Οι φωτογραφίες του πριν την επέμβαση του τουρκικού στρατού το 2015 και μετά από το Ντιγιαρμπακίρ είναι ενδεικτικές για το πώς αντιλαμβάνεται την έννοια του δικαίου η τουρκική κυβέρνηση.



Η Τουρκία λοιπόν μετά από όλα αυτά και δια στόματος Ερντογάν, θέλει να μας πείσει ότι έχει τη δυνατότητα και τη θέληση να υποκαθιστά τους διεθνείς φορείς και τα θεσμικά όργανα όπως το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ή την Ευρωπαϊκή Ένωση, εφαρμόζοντας το δικό της αξιακό σύστημα, όταν, όπως και όποτε αυτή θέλει. Γιατί όπως δήλωνε «υπάρχει μια ιστορική ευθύνη που μας έχουν φορτώσει οι πρόγονοί μας» και την οποία οφείλουν να φέρουν εις πέρας. Εκτός τόπου και χρόνου δηλαδή. Όπως φαίνεται όμως αγνοεί ότι στο σύγχρονο κόσμο έχει εξαλειφθεί ο θεσμός του κράτους υποτέλειας και υπάρχουν μόνο κυρίαρχα κράτη τα οποία έχουν νόμιμα εκλεγμένες, στις περισσότερες των περιπτώσεων βέβαια, κυβερνήσεις και τα εκπροσωπούν. Ακόμα και στις περιπτώσεις που αυτό δε συμβαίνει, υπάρχουν αρμόδια διεθνή όργανα, όπως ο ΟΗΕ, επιφορτισμένα για την επίλυση εσωτερικών προβλημάτων, όπως την εξάλειψη της βίας και την προαγωγή της ασφάλειας και της ειρήνης, σε χώρες, που λόγω πολιτικής αστάθειας στην επικράτειά τους (failed states), αδυνατούν να τα επιλύσουν. Επομένως οι τουρκικές κηδεμονίες και οι ιστορικές δήθεν ευθύνες που έχουν κληρονομήσει οι σύγχρονοι Τούρκοι από τους Οθωμανούς ακούγονται εκ του περισσού και λαμβάνονται μόνο εκ του πονηρού.

Η Τουρκία από την άλλη πλευρά, επιδιώκει αυτό που αντιλαμβάνεται ως δίκαιό της στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου με τη χρήση βίας που κατά τ’ άλλα τόσο «απεχθάνεται» πράττοντας το ακριβώς αντίθετο στην περίπτωση της Λιβύης, της Συρίας, της Σομαλίας και του Ναγκόρνο Καραμπάχ, στο οποίο μάλιστα φαίνεται να είναι το μοναδικό κράτος που απορρίπτει φανερά οιασδήποτε μορφής εκεχειρία ή κατάπαυση του πυρός. Και επιπλέον τι κάνει ο Πρόεδρος Ερντογάν; Εγκαταλείποντας τις ρητορικές περί καταπιεσμένων λαών και βίας που οφείλει ως επίγονος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας να επανορθώσει, δεσμεύεται ενώπιον του τουρκικού λαού «να δώσει την απάντηση στους Ελληνες που τους αξίζει». Και όπως φαίνεται αυτή του η λαϊκίστικη τακτική δημοσκοπικά τουλάχιστον δρέπει καρπούς δημιουργώντας προσδοκίες στο φιλοπόλεμο εκλογικό του ακροατήριο και αποπροσανατολίζοντας τον υπόλοιπο τουρκικό λαό από τα καθημερινά του προβλήματα, οικονομικά και όχι μόνο.

Μπροστά σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου η Ευρώπη κοιτά τα τουρκικά καμώματα και διστάζει, λες κι αφορούν κάποια μακρινή χώρα πιθανόν σε άλλη ήπειρο. Όντας θεατής σε τρεις συνεχόμενες, πολύ σοβαρές προκλήσεις της Τουρκίας εναντίον δύο χωρών- μελών της ΕΕ, η πρόσφατη σύνοδος των Ευρωπαίων ηγετών παρέπεμψε τις αποφάσεις της για την Τουρκία στον επόμενο Δεκέμβριο(!!) Ο Ερντογάν βλέποντας αυτή την ευρωπαϊκή αναβλητικότητα προφανώς τρίβει τα χέρια του. Αλλά και η πρώτη τουρκική δοκιμή του ρωσικού πυραυλικού συστήματος S-400 αντιμετωπίστηκε – μέχρι τώρα τουλάχιστον -, πολύ χλιαρά από τους αξιωματούχους του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, παρότι οι Τούρκοι δε σέβονται τις συμμαχικές τους υποχρεώσεις προσβάλλοντας απροκάλυπτα και εκ των έσω τη συνεκτικότητα και την αλληλεγγύη της Συμμαχίας.

Ύστερα από όλα αυτά μήπως θα πρέπει το θέμα «Τουρκία» να ιδωθεί επιτέλους με την πρέπουσα για την περίσταση προσοχή και όχι αποσπασματικά; Μήπως θα πρέπει να δοθεί μια συνολική αποστομωτική απάντηση στις τουρκικές προκλήσεις και ν’ αποφευχθούν οι ρηματικές διακηρύξεις περί αλληλεγγύης προς την Ελλάδα και την Κύπρο, αφού είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν φέρνουν κανένα απτό αποτέλεσμα; Τουναντίον τελικά αποθρασύνουν περισσότερο τον τουρκικό αναθεωρητισμό και την προκλητικότητα της γείτονος. Ας το λάβουν υπόψιν οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών και της Ουάσινγκτον και αντί να ταΐζουν το αυγό του φιδιού, μήπως θα πρέπει να αποφασίσουν να του κόψουν μια και καλή το κεφάλι. Γιατί όσο δεν το κάνουν, το φίδι θα μεγαλώνει και μαζί και το κεφάλι του. Και όταν μεγαλώσει πολύ, μετά για να κοπεί θα χρειαστεί πολύ μεγάλη προσπάθεια, εάν δεν εξελιχθεί σε Λερναία Ύδρα, οπότε όταν κόβεις ένα θα ξεφυτρώνουν εννιά. Και τότε άντε να βρεις τον «Ηρακλή» που «θα βγάλει το φίδι από την τρύπα».

Militaire



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση