Με το καλύτερο όπλο απέναντι στην τέλεια θύελλα!

Είναι θεμιτό για τον ηττημένο αρχηγό ενός κόμματος, ο οποίος διετέλεσε και πρωθυπουργός συν τοις άλλοις, να επιδιώκει να προσπεράσει αβρόχοις ποσί τη δυσάρεστη μετεκλογική περίοδο της κατήφειας και εσωστρέφειας του κόμματός του, για να ξεκινήσει το γρηγορότερο την αναδιοργάνωση και εκκίνησή του σε νέες, φιλόδοξες βάσεις.

Λογικό είναι, επίσης, να θέλει να το διατηρήσει στη ''μόδα'' προβάλλοντάς το επικοινωνιακά σαν τον πολιτικό σχηματισμό που βαδίζει στα χνάρια του ''Ντόριαν Γκρέι'', είναι δηλαδή ες αεί φρέσκος και ρηξικέλευθος σε ιδέες, πολιτικές συμπεριφορές και πράξεις.

Οι πολίτες τσίμπησαν άλλωστε και στο παρελθόν την εκμοντερνοποίηση της Αριστεράς, που είχε παραδώσει μαθήματα στο να πλασάρει για νέες τις αραχνιασμένες ιδέες της, αρκεί να ήταν καμουφλαρισμένες από ''γήινα'' στιγμιότυπα προσωπικού χαρακτήρα, όπως εκείνα των παιδικών και εφηβικών χρόνων, των καταλήψεων και των ερώτων του Προέδρου της ''Κυβερνώσας Αριστεράς'' Αλέξη Τσίπρα.

Το ''παιδί του λαού'', το ''παιδί της διπλανής πόρτας'' που κράδαινε με επαναστατική ορμή το 2014 το λάβαρο του αντιμνημονίου δίνοντας την εντύπωση ότι εκπροσωπούσε κάτι το νέο και ριζοσπαστικό που ερχόταν σε ευθεία αντιπαράθεση με ''οικογενειοκρατίες και ''τζάκια'', μπορεί να αναβιώσει και τώρα το ''moto'' του νέου ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθεια αποκατάστασης της χαμένης τιμής του στην ελληνική κοινωνία.

Μπορεί να αναβιώσει και τώρα, όπως πιστεύει η Κουμουνδούρου, αφού ολοκληρώθηκε η προσαρμογή του αρχηγού του στην νέα πραγματικότητα, η οποία τον μετέτρεψε ήδη σε άνθρωπο της εξουσίας, πρόθυμο να προσφέρει και πάλι τις υπηρεσίες του στους ''Μεγάλους'' αυτής της γης, που δεν επιδέχονται το ''αντί'' σαν απάντηση στις επιλογές τους...


Ναι, σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια της βασιλείας του ο Αλέξης Τσίπρας - ιδανικός στο ρόλο του ''υπηρέτη δυο αφεντάδων'' - κέρδισε την εμπιστοσύνη των ισχυρότερων από τους συμμάχους μας (ΗΠΑ-Γερμανίας), αλλά έχασε την εμπιστοσύνη των Ελλήνων και, το χειρότερο, τη μάχη των ιδεών, όπου ηττήθηκε κατά κράτος.

Εκτιμώ μάλιστα πως η απώλεια της ιδεολογικής κυριαρχίας της Αριστεράς, που ήταν το μεγάλο της όπλο στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, ήταν ο βασικός λόγος που ώθησε τον π. πρωθυπουργό στη στροφή προς τη Σοσιαλδημοκρατία, στους κόλπους της οποίας ονειρεύεται να ξαναβρεί τις αξίες του ''προοδευτισμού'' της πρωτοπαπανδρεϊκής εποχής, μαζί με τα πολιτικά αντανακλαστικά του συμβόλου της, του Ανδρέα Παπανδρέου...

Τι λέτε; Ότι η Ιστορία εκδικείται; Δεν έχετε κι άδικο, αν σκεφτούμε πως ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ (παλιός τροτσκιστής απ' τα μαθητικά του χρόνια) λεηλάτησε ανελέητα την Αριστερά υποκλέπτοντας τις ιδέες της για να τις προσδώσει διαφορετικό νόημα, περιεχόμενο και προοπτική.

Έτσι αυγάτισε τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ ικανοποιώντας το αριστερό τους απωθημένο, που ήταν καθαρά αντιδεξιό, αν και όσο κυλούσε ο καιρός οι διαφορές με τη δεξιά αμβλύνονταν, καθώς γινόταν αυτό όλο και πιο ''εκσυγχρονιστικό'', ώσπου έφτασε να κρατά τις προοδευτικές παραδόσεις της Κεντροαριστεράς και, προπάντων, του καθαρόαιμου Κέντρου, το οποίο παρέπεμπε φυσικά στον ιδρυτή της Ένωσης Κέντρου και πατέρα του Ανδρέα Γεώργιο Παπανδρέου.

Διεκδικώντας να πάρει αυτήν την πολύφερνη προίκα, ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί εδώ και καιρό να κάνει τη βαθιά τομή στο κόμμα του, που θα το βοηθήσει να προσεγγίσει ιδεολογικοπολιτικά το ΚΙΝΑΛ (με το συρρικνωμένο ΠΑΣΟΚ μέσα του), το οποίο θέλει να μετασχηματίσει σε Σοσιαλδημοκρατία.

Ωστόσο αυτή η προοπτική, να προσδώσει δηλαδή σταδιακά ο ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλδημοκρατικό προφίλ στην ευρωκομμουνιστική ιδεολογική κατατομή του, προκάλεσε την αντίδραση πολλών στελεχών του.

Στελεχών που πιστεύουν πως με τον τρόπο αυτό το κόμμα τους θα χάσει την αριστερή του ψυχή και μαζί μ' αυτήν την ψήφο των αριστερών ψηφοφόρων του, που τον χειροκροτούσαν δαιμονισμένοι από φανατισμό τον Σεπτέμβριο του 2015, κάνοντας τα... φωνητικά στο μισαλλόδοξο ''άσμα'' του αρχηγού τους.

Στον λόγο του Αλέξη Τσίπρα, που δονούσε τον αέρα με την εμφυλιοπολεμική ιαχή του ''ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν'', την οποία διαδέχτηκαν οι εξίσου βαρείς χαρακτηρισμοί στη Βουλή για ''γερμανοτσολιάδες'' και ''δοσίλογους'', που γύρισαν όμως μπούμερανγκ σ'αυτούς που τις πυροδοτούσαν (''συμφωνία Πρεσπών'')...

Ωστόσο εκείνη η... λιμνιαία προίκα, που χάρισε σε Τσίπρα και Ζάεφ το γερμανικό βραβείο ''Ewaldvon Kleist''και το ''βραβείο Ειρήνης της Βεστφαλίας'' δυο χρόνια αργότερα, όχι μόνο δεν έκαναν πιο δημοφιλείς τον π. πρωθυπουργό και το κόμμα του, αλλά αντίθετα τους αποξένωσαν από τον λαό πολιτικά και συναισθηματικά.

Μέχρι τώρα, τουλάχιστον, το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης τηρούσε αρνητικότατη στάση στην εθνική κρίση υιοθετώντας κι αναπαράγοντας τα ψεύδη των Τούρκων, απ' τη μια, και τις βίαιες αντιδράσεις των ''αγανακτισμένων'' της Χίου, απ' την άλλη, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να αναγορεύει σαν ήρωες αυτούς που στόχευαν με καραμπίνες τους Αστυνομικούς και σαν φασίστες συλλήβδην τους ένστολους...

Τώρα θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, είναι καλύτερη η στάση της Αριστεράς και στα θέματα εσωτερικής ασφάλειας που αφορούν την καθημερινότητα του πολίτη και την ποιότητα της ζωής του; Σαφώς δεν είναι καλύτερη, αν και ήταν αναμενόμενη.

Κι αυτό γιατί η Αριστερά έπασχε ανέκαθεν από ιδεοληψίες και εμφυλιοπολεμικές εμμονές με τις στολές, ειδικά αυτές της Αστυνομίας. Έτσι εξηγείται γιατί, ως κυβερνώσα, ξεχαρβάλωσε τους αρμούς της ασφάλειας και κυβερνούσε με στόχο όχι τη διασφάλιση της ευημερίας των πολιτών, αλλά την ικανοποίηση των ιδεολογικών στόχων της συριζαίικης νομενκλατούρας.

Έτσι εξηγείται γιατί απεχθάνεται τα κλειστά σύνορα και την περιφρούρησή τους απ' την Εθνοφυλακή, όπως της επιτάσσει ο διεθνισμός της. Το απέδειξε, άλλωστε, και δια της ρητορικής ερώτησης του Προέδρου της, που - απαντώντας στην κριτική της ΝΔ για το μεταναστευτικό επί ημερών του - είχε δηλώσει πως δεν έχει σύνορα η θάλασσα, αποδεικνύοντας παράλληλα την άγνοιά του σε θέματα Διεθνούς Δικαίου και κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας.

Αυτός είναι ο λόγος, ξέρετε - το ανιστόρητο, δηλαδή, πολλών πρωθυπουργών - που με κάνει να επιμένω στην άποψή μου ότι θα έπρεπε οι υποψήφιοι για το ανώτατο κυβερνητικό αξίωμα, να διαγωνίζονται γραπτά στην πολιτική και διπλωματική ιστορία του τόπου και με την προϋπόθεση της επιτυχίας τους να αναμετρώνται στις εκλογικές κάλπες.

Αλλά ας γυρίσουμε πάλι στον ΣΥΡΙΖΑ και τις πέραν ορίων διεθνιστικές του απόψεις, που τον έκαναν να ονειρεύεται - ως εκπρόσωπος της Αριστεράς στην εξουσία - μια Ελλάδα με ανοιχτά σύνορα, χωρίς στρατό και αστυνομία, χωρίς κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, χωρίς ελέγχους των αστυνομικών στα Εξάρχεια και περιφρούρηση των συνόρων μας στον Έβρο. Χωρίς... κράτος, γενικώς, και με το ''Άρατε Πύλας'' για σύνθημα απέναντι στους μετανάστες...

Το μίσος έναντι των ξένων, που το 'χε προνόμιό της η ΧΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ το κρατούσε - ως φαίνεται - για τους Έλληνες. Για εκείνους, ειδικά, που επαινούσαν δημοσκοπικά και με πράξεις αλληλεγγύης το δύσκολο έργο της Εθνοφρουράς στα σύνορα με την Τουρκία. Κι αυτή του η στάση τον μίκρυνε απίστευτα στα μάτια των ψηφοφόρων, που άρχισαν σιγά-σιγά να τον βλέπουν στις πραγματικές του διαστάσεις, που δεν απείχαν και πολύ από το 3%, απ' όπου ξεκίνησε.

Τον κίνδυνο για την ολέθρια κατρακύλα του κόμματός του, που θα είχε σαν αποτέλεσμα την κάθετη πτώση των ποσοστών του, διείδε πρώτος ο Τσίπρας και γι' αυτό έσπευσε σε συνέντευξή του στο Mega (4-3-20) να απομονώσει τις ακραίες φωνές στο κόμμα του (που ήταν υπέρ των ανοιχτών συνόρων) και να ταχθεί στο πλευρό της κυβέρνησης όσον αφορά την πολιτική των κλειστών συνόρων.

Ηπιότερος από ποτέ και με διάθεση να ασκήσει εποικοδομητική κριτική, ο Αλέξης συμπεριφέρθηκε - για πρώτη φορά στην πολιτική του καριέρα - σαν ώριμος και εχέφρων πολιτικός, που δε διστάζει να πάρει πίσω τις προ μηνών κατηγορίες του περί ''επικοινωνιακής φιέστας'' της κυβέρνησης και ''αδράνειάς'' της στο μεταναστευτικό.

Ήταν καιρός για εθνική ενότητα ενόψει των μεγίστων κινδύνων που βρίσκονται ήδη μπροστά μας. Η τέλεια θύελλα που θα μετατρέψει το έμφοβο σκηνικό (λόγω της επέλασης του κορωναϊού COVID-19 και της πίεσης της Τουρκίας στα ελληνοτουρκικά σύνορα με όπλο χιλιάδες μετανάστες, που ψάχνουν για δίοδο στην Ευρώπη μέσω της χώρας μας) σε σκηνικό Αποκάλυψης, δεν είναι μακριά.

Κι αυτός ήταν ο σοβαρότερος λόγος, τελικά, που έκανε την εθνική στροφή ο π. πρωθυπουργός, βλέποντας και τον άμεσο κίνδυνο αποσταθεροποίησης τον οποίο διατρέχει η οικονομία μας, εν μέσω της λήψης μέτρων για τον κορωναϊό και της ενίσχυσης των Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας στον Έβρο και τα ανατολικά σύνορά μας.

Όλα δείχνουν ήδη με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενήργησε άψογα (για τη διαφύλαξη της Ελλάδας και της Ευρώπης) με την απόφασή του να κλείσει τα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία και να πολλαπλασιάσει τα μέτρα προστασίας των συνόρων της.

Ο νους και η σκέψη όλων των Ελλήνων είναι σ' αυτούς που φυλάνε Θερμοπύλες στον Έβρο και στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, ενόψει του υβριδικού πολέμου που μας κήρυξε η Τουρκία. Ενός πολέμου που συνιστά ουσιαστικά γεωπολιτική απειλή, την μεγαλύτερη ίσως στην ιστορία των μεταπολιτευτικών χρόνων.

Έχοντας όψη του αυτό, βρήκε το θάρρος και τη σοβαρότητα ο κ. Τσίπρας να αναλάβει την πατριωτική του ευθύνη, ως εκπρόσωπος της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, και να συμπαραταχθεί με την κυβέρνηση επιβεβαιώνοντας την παραδεδεγμένη ιστορικά άποψη ότι ''σε στιγμές εθνικής κρίσης οι Έλληνες αφήνουν πίσω τους αυτά που τους χωρίζουν και αντιμετωπίζουν τον εχθρό με εθνική ομοψυχία''!..

Αυτή η τελευταία άλλωστε είναι το καλύτερο όπλο απέναντι στην τέλεια θύελλα που προοιωνίζεται...

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση