Φτερό στον άνεμο η κυβέρνηση της Ιταλίας

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Το κυβερνητικό σύμφωνο ανάμεσα στους Δημοκρατικούς και το Κίνημα Πέντε Αστέρων ήταν εξαρχής προβληματικό. Και μάλιστα, στον ίδιο βαθμό ή και σε ακόμη μεγαλύτερο σε σύγκριση με εκείνο πάνω στο οποίο είχε στηριχθεί η συνεργασία των δεύτερων με τη Λίγκα του Βορρά στην προηγούμενη κυβέρνηση.

Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος για τον οποίο ο Ματέο Σαλβίνι δεν έδειξε να ανησυχεί ιδιαιτέρως για το γεγονός ότι βρέθηκε εκτός κυβερνητικών εδράνων. Διότι, πολύ απλά, εκτιμά ότι πολύ σύντομα θα επιστρέψει εκεί, ενδεχομένως και χωρίς εταίρους. Ίσως δε και να μην έχει άδικο – κάτι που, εκτός των άλλων, μπορεί κανείς να καταλάβει παρακολουθώντας τις... πιρουέτες που είναι αναγκασμένος να κάνει ο Τζουζέπε Κόντε, εντολοδόχος πρωθυπουργός και στην προ και στη μετά Σαλβίνι εποχή, συνεχίζοντας να πατάει σε δύο βάρκες που διαρκώς απομακρύνονται η μία από την άλλη.

Εν αρχή ην οι διαφωνίες εντός της κυβέρνησης, που όχι απλώς δεν έχουν τέλος, αλλά πολλαπλασιάζονται και εντείνονται από την υπαρξιακή αγωνία του επικεφαλής των Πεντάστερων, Λουίτζι ντι Μάγιο, ο οποίος βλέπει τα ποσοστά του κόμματός του να κατρακυλούν στις δημοσκοπήσεις.

Αυτή την περίοδο, για του λόγου το αληθές, δύο είναι τα μέτωπα που ξεχωρίζουν. Το ένα έχει να κάνει με τη διαδικασία και το πλαίσιο για τον μετασχηματισμό του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) σε ένα είδος Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου. Οι διαφωνίες αναφορικά με τους όρους που θα διέπουν τη λειτουργία του και την παρέμβασή του στις χώρες οι οποίες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στην εξυπηρέτηση του χρέους τους φέρνουν τον Κόντε μπροστά σε αδιέξοδο, μιας και η μία πλευρά του δίνει το πράσινο φως για να υπογράψει το σχετικό προσχέδιο της ΕΕ, ενώ η άλλη απειλεί με αντάρτικο.


Ο ESM και η χαλυβουργία

Συγκεκριμένα, ο υπουργός Οικονομικών και προερχόμενος από τις τάξεις των Δημοκρατικών, Ρομπέρτο Γκουαλτιέρι, δήλωσε πρόσφατα ότι δεν υφίσταται λόγος ανησυχίας και παρομοίασε τις αντιδράσεις σαν... «τρικυμία σε ποτήρι». Ωστόσο, οι βουλευτές του Κινήματος των Πέντε Αστέρων που συμμετέχουν στην αρμόδια επιτροπή της βουλής εξέδωσαν δήλωση με την οποία ξεκαθαρίζουν πως «δεν είμαστε σύμφωνοι με τη μεταρρύθμιση του ESM». Αξίζει δε να σημειωθεί ότι ενστάσεις – πέραν φυσικά του Σαλβίνι ο οποίος κάνει λόγο για «εθνική προδοσία» – έχουν διατυπώσει και ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας, Ιγκνάσιο Βίσκο, αλλά και το πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, Κάρλο Κοταρέλι.

Το δεύτερο μέτωπο αφορά στα όσα συμβαίνουν στην περιοχή του Τάραντο και συγκεκριμένα στη μεγαλύτερη μονάδα παραγωγής χάλυβα στην Ευρώπη, η οποία από το 2018 πέρασε στη διαχείριση της ArcelorMittal. Εκεί, ο ντι Μάγιο – παρ' ότι είχε συνυπογράψει τη συμφωνία με τον Σαλβίνι! – έχει απαιτήσει την άρση της διάταξης που προέβλεπε νομική ασυλία για τα στελέχη του ομίλου που θα εμπλακούν στη διαδικασία εκκαθάρισης, εφαρμογής καθαρών τεχνικών παραγωγής και διαχείρισης των αποβλήτων.

Αυτό, με τη σειρά του, έκανε τη διοίκησή του να απειλήσει με ακύρωση της συμφωνίας, κάτι που αυτομάτως θα έθετε σε κίνδυνο χιλιάδες θέσεις εργασίας στην συγκεκριμένη περιοχή – αναγκάζοντας τον Κόντε να προσπαθήσει για μια ακόμη φορά να... τετραγωνίσει τον κύκλο.

Τα παραπάνω δύο μέτωπα πρέπει να συνδυαστούν με τις διαφωνίες οι οποίες έχουν ήδη ενσκύψει αναφορικά με την φορολογία, τη μεταρρύθμιση του συστήματος απονομής δικαιοσύνης και του μεταναστευτικού, έχοντας ήδη κλονίσει την (όποια) συνοχή υπήρχε στις τάξεις της κυβέρνησης.

Ο Σαλβίνι απέναντι στις «Σαρδέλες»

Έτσι, ο Σαλβίνι μοιάζει να κάθεται στη γωνία και να απολαμβάνει αυτό που (πιστεύει ότι) έρχεται. Η θρίαμβός του στην περιφέρεια της Ούμπρια, τον περασμένο μήνα, τον έκανε ακόμη πιο αισιόδοξο και ελπίζει ότι θα τον επαναλάβει, στις 26 Ιανουαρίου, στην πολύ πιο σημαντική Εμίλια Ρομάνα, που αποτελεί παραδοσιακό προπύργιο της ιταλικής Αριστεράς. Σε αυτή την περίπτωση δε, θεωρεί πως η κυβέρνηση δεν θα μπορεί πλέον να σταθεί στα πόδια της και η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές, που θα του χαρίσουν την πρωτιά και την πρωθυπουργία.

Η αλήθεια δε είναι ότι ο ηγέτης της Λίγκας μοιάζει να υπολογίζει και να φοβάται περισσότερο από τους πολιτικούς του αντιπάλους τα αυθόρμητα κινήματα που συγκροτούνται εναντίον του. Όπως είναι, για παράδειγμα, το «Κίνημα της Σαρδέλας», που προσπαθεί με ευρηματικούς τρόπους να κινητοποιήσει τους Ιταλούς να ορθώσουν εμπόδιο στον Σαλβίνι.

Το εάν θα τα καταφέρουν είναι άλλο ζήτημα.

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση