Ο εσωτερικός εχθρός

Μπορεί η λαϊκή θυμοσοφία να κακίζει τα μικρά χωριά, όμως, ο Έλληνας πρωθυπουργός φαίνεται να συναντά ακριβώς τα ίδια προβλήματα, είτε απευθύνεται σε τοπικούς άρχοντες της Ελλάδας, είτε σε ομολόγους του στην Ευρώπη.

Τη στείρα άρνηση παροχής αλληλεγγύης εκ μέρους όσων θεωρούν ότι το δικό τους “χωράφι” βρίσκεται σε άλλη “γη” και ότι τα προβλήματα του “γείτονα” δεν είναι και δικά τους προβλήματα, μολονότι βρίσκονται στην ίδια γειτονιά.

Ο λόγος, αφενός, για την προσπάθεια αποσυμφόρησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και τις σφοδρές αντιδράσεις που αυτή έχει προκαλέσει σε σειρά τοπικών κοινωνιών ανά την Ελλάδα και αφετέρου, για το αντίστοιχο πνεύμα που επιδεικνύει σειρά ευρωπαϊκών κρατών, με κυριότερες τις χώρες του Βίζεγκραντ, σε ό,τι αφορά στην επίδειξη αλληλεγγύης προς κράτη μέλη της ΕΕ που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του μεταναστευτικού / προσφυγικού προβλήματος, όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία.

Διότι, εντέλει, καθίσταται δυσδιάκριτη η απόσταση μεταξύ όσων ζήτησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για το προσφυγικό / μεταναστευτικό από τους 13 Περιφερειάρχες κατά την πρόσφατη συνάντησή τους, από εκείνα που θα ζητήσει από τους συνοδοιπόρους του στην Ευρώπη (ΕΛΚ), κατά τη δική τους συνάντησή, στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας το τρέχον διήμερο ή από τους ομολόγους του, κατά την επόμενη σύνοδο κορυφής της ΕΕ.


Όπως είπε τη Δευτέρα, απευθυνόμενος προς τους Περιφερειάρχες, «δεν γίνεται να δίνω μάχη και να ζητάω αλληλεγγύη από την Ευρώπη όταν δεν υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ μας».

Πρόκειται, όμως, για ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Είτε αυτό αναφύεται μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών, είτε μεταξύ περιοχών της Ελλάδας. Κατά ακριβώς τον ίδιο τρόπο που η Μόρια αδυνατεί να δεχθεί το κύμα προσφύγων και μεταναστών που φθάνει κάθε ημέρα στη Λέσβο, έτσι και η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει αυτό το βάρος στην Επικράτειά της δίχως βοήθεια από τους εταίρους της.

Πρόκειται για ένα ζήτημα το οποίο δοκιμάζει τις πλέον θεμελιώδεις αξίες επί των οποίων εδράζεται τόσο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, όσο και κάθε κοινωνία που φιλοδοξεί να αποκαλείται προηγμένη.

Η επικείμενη ανακοίνωση της πολιτικής της κυβέρνησης επί του μεταναστευτικού / προσφυγικού ζητήματος ίσως κατορθώσει να αντιμετωπίσει -τουλάχιστον έως έναν βαθμό- αυτό το ζήτημα εγχωρίως, όμως, η “λύση” του δεν μπορεί να αφορά μόνον ένα κράτος μέλος της ΕΕ αλλά το σύνολο όσων την απαρτίζουν.

Μπορεί η πολιτική Μακρόν περί κυρώσεων στα κράτη μέλη που δεν επωμίζονται τις ευθύνες τους στο προσφυγικό / μεταναστευτικό ζήτημα να συνάντησε σφοδρές αντιδράσεις, όμως, εν προκειμένω, δεν μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος. Η Ευρώπη, είτε λειτουργεί ως σύνολο, είτε δεν υφίσταται ως αυτό που υποδύεται ότι είναι σήμερα. Αντίθετα, συνιστά έναν όμιλο ευκαιριακών εταίρων και εσωτερικών εχθρών.

Η άρνηση εκχώρησης κυριαρχίας εκ μέρους των κρατών μελών επί ζητημάτων άμυνας και εξωτερικής πολιτικής έχει καταστήσει “εκ γενετής” ελλειμματικό το οικονομικό μόρφωμα που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πλέον, τυχόν συνέχιση του αδιεξόδου που έχει προκύψει επί του τρόπου διαχείρισης του μεταναστευτικού / προσφυγικού ζητήματος -και το οποίο έχει διογκώσει το κύμα ευρωσκεπτικισμού το οποίο διατρέχει την Γηραιά Ήπειρο- θα οδηγήσει στην περαιτέρω αποσάθρωση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και στη σταδιακή διάλυσή του.

Θα νικήσει, τελικά, ο εσωτερικός εχθρός;

Νίκος Γ. Δρόσος
Euro2day


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση