Φρίντμαν και Τραμπ: Η εχθρότητα της νεο-Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς Ευρώπη-ΗΠΑ

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Είχε δεν είχε ο Ερντογάν, και την επέκταση της Τουρκίας πέτυχε προς νοτιοανατολικά, και εμβολίασε την Ευρώπη με τον «πυρετό» ακόμα μερικών χιλιάδων προσφύγων, που-πέρα από το ανθρωπιστικό πρόβλημα το οποίο διογκώνεται-δημιουργούνται νέοι κίνδυνοι ασφάλειας για τους πολίτες της.

Ο σημερινός πρόεδρος της γείτονος είναι ο πλέον αντιπροσωπευτικός της νοοτροπίας μιας χώρας που ζει και αναπνέει μόνο όταν με τον επεκτατισμό της προκαλεί αιμορραγίες στους γύρω λαούς και έθνη. Το έχει αποδείξει κατά το μέχρι τώρα διάβα της στην Ιστορία, το αποδεικνύει για ακόμα μια φορά με την άνοδο της δημοτικότητας του Ταγίπ από τη στιγμή της αιματηρής εισβολής στη Συρία.

Ο αυταρχικός ηγέτης της Τουρκίας επί σειρά ετών καλλιεργούσε το κλίμα για την επίθεση αυτή με το έωλο επιχείρημα ότι μόνο έτσι είναι δυνατή η ανάσχεση των προσφυγικών ροών προς την Ελλάδα και ο κίνδυνος διάχυσής τους στην Ευρώπη: με τη δημιουργία δηλαδή μιας ζώνης μερικών χιλιομέτρων μέσα στη Συρία, προκειμένου να δημιουργήσει εκεί καταυλισμούς φιλοξενίας ( sic) των πάσης φύσεως προσφύγων, επίδοξων μεταναστών, τυχοδιωκτών, ακραίων ισλαμιστών, μελών εγκληματικών οργανώσεων και κάθε καρυδιάς καρυδιού.

Ευρωπαίοι, Ρώσοι κι Αμερικανοί του έδωσαν την άδεια περιοριζόμενοι σε φραστικές καταδίκες, συστάσεις (κυρίως από πλευράς Μόσχας…) ή μέτρα άνευ ιδιαίτερης σημασίας που προκαλούν τον κοινού νου. Τι κέρδισαν, με εξαίρεση τη θεαματική και σε απ’ ευθείας τηλεοπτική μετάδοση στο γραφείο του Τραμπ εξόντωση του Μπαγκντάντι;


* Τον ξεριζωμό των Κούρδων της Β. Συρίας από τις εστίες τους που θα έχει ως συνέπεια την ανάφλεξη του κουρδικού ζητήματος σε εύλογο χρονικό διάστημα, με όσες ανησυχίες μπορεί να γεννά αυτή η εξέλιξη στις πρωτεύουσες της Δύσης.
* Την ασφαλή διαφυγή πολλών ισλαμιστών του ISIS μέσω Τουρκίας και τη διάχυσή τους (πολλές φορές υπό την προβιά του «πρόσφυγα») όπου νομίζουν, για να εκδικηθούν την ήττα τους.
* Μα το κυριότερο, το θέριεμα του τέρατος, το οποίο σαρκάζοντας θα τους απειλεί και θα τους εμπαίζει όσο το ταΐζουν με σάρκες και συμφέροντα άλλων λαών.

Ήδη ο Ταγίπ Ερντογάν ταλαιπωρεί τον Ντόναλντ Τραμπ για την ημερομηνία της επίσκεψής του ή όχι στην Ουάσιγκτον, πότε παρακαλώντας να τον δει και πότε αγριεύοντας και προβάλλοντας απίστευτες αξιώσεις, ενώ φέρεται και θυμωμένος που η Βουλή των Αντιπροσώπων αναγνώρισε τη γενοκτονία των Αρμενίων (η οποία απαιτεί και τη λήψη ουσιαστικών πια κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας), λες και δεν ήταν γενοκτονία αυτή σε βάρος των Αρμενίων, όπως και των Ποντίων, αλλά πρόσκληση κυριών σε τσάι.

Παγιδευμένος στη δίνη των επιχειρηματικών συμφερόντων του είτε στη Μόσχα είτε στην Κωνσταντινούπολη ο κατ’ ευφημισμόν (κρίμα στο ρόλο που κλήθηκε να παίξει) πλανητάρχης γίνεται έρμαιο των συμφερόντων μιας φούχτας νεο-Οθωμανών, η οποία βάζει τις βάσεις για να τινάξει στον αέρα τις διεθνείς ισορροπίες.

Εμ δεν γίνεται έτσι δουλειά.

Το πραγματικό του πρόσωπο ο Ερντογάν είχε δείξει πριν ακόμα αρχίσει την εισβολή στέλνοντας-και εξακολουθώντας να στέλνει-χιλιάδες πρόσφυγες και φυγάδες πάσης φύσεως στα ελληνικά νησιά, γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα λόγω του ότι είναι χειροπόδαρα δεμένη με την εξάρτηση των μνημονίων, δεν μπορεί να απαιτήσει από τους εταίρους της τίποτα:
* Ούτε δίκαιη κατανομή των προσφύγων στις χώρες της ΕΕ
* Ούτε ουσιαστική πίεση προς την Άγκυρα
* Ούτε δωρεάν (που επί της ουσίας δεν θα είναι δωρεάν αφού δικά τους συμφέροντα θα προασπίζουν) υλική βοήθεια για την ανέγερση και εξοπλισμό σύγχρονων κέντρων δια-χεί-ρι-σης των ανθρώπινων κυμάτων δικαίων και αδίκων που φτάνουν στις ευρωπαϊκές ακτές.
* Ούτε ενίσχυση των νατοϊκών αμυντικών δυνάμεων στο Αιγαίο για επιμελή έλεγχο της θαλάσσιας διακίνησης των ύποπτων σκαφών κι ας προσποιείται η Άγκυρα τη «σύμμαχο» χώρα-μόνο τέτοια δεν είναι.

Ο Τζώρτζ Φρίντμαν, ιδρυτής του Stratfor και από τους μεγαλύτερους συμβούλους της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, είχε προειδοποιήσει από τις αρχές του 21^ου αιώνα για τον τουρκικό κίνδυνο στο βιβλίο του «Τα επόμενα 100 χρόνια». Η Τουρκία, κατά την εκτίμησή του, θα επεκταθεί μέσω των Βαλκανίων ως την κεντροανατολική Ευρώπη με τη σιωπηρή (αρχικά) και ενεργή (στη συνέχεια) αρωγή της Γερμανίας. Οι συνδυασμοί  αυτής της ανάλυσης είναι πολλοί και έχουν αν κάνουν και με την αναβίωση των ιμπεριαλιστικών παθών της Ιαπωνίας, αλλά δεν είναι της ώρας η παράθεσή τους.

Είναι της ώρας να μελαγχολήσει κανείς για το πνεύμα διαχείρισης μιας τέτοιας σπουδαιότητας κρίσης, πνεύμα που πηγάζει από τη σημερινή εκδοχή της Αριστεράς και γενικότερα της Κεντροαριστεράς, ένα ιδεολογικό και πολιτικό ρεύμα το οποίο (μαζί με όλες τις εθνικές δημοκρατικές δυνάμεις) έχει εγγράψει στο παρελθόν παρακαταθήκες πατριωτικού μεγαλείου.

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση