Το ναυάγιο στα νησιά

Το να σηκώσεις τα χέρια ψηλά, αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα όπως το προσφυγικό/μεταναστευτικό, ιδίως όταν αυτό διέρχεται περίοδο όξυνσης, είναι -τουλάχιστον έως έναν βαθμό- κατανοητό. Ούτως ή άλλως, πρόκειται για ένα πρόβλημα που καμία χώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει από μόνη της.

Το να παραδέχεσαι, όμως, κάτι τέτοιο ενώπιον των κοινοτικών εταίρων σου, προσθέτοντας ότι ακόμα και αν ο μηχανισμός ολόκληρης της ΕΕ είχε κινητοποιηθεί, «δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί αυτό το τσουνάμι ανθρώπων», όπως έπραξε χθες ο φίλτατος Μιχ. Χρυσοχοΐδης, σε τι ακριβώς εξυπηρετεί;

Σε τι θα μπορούσε να βοηθήσει την Ελλάδα ένας ισχυρισμός αυτού του είδους, που διατυπώνεται από τον ίδιο άνθρωπο ο οποίος μόλις πριν από 4 μήνες, στις 13 Ιουλίου, σε επίσκεψή του στη Μόρια της Λέσβου, εξέφραζε την «… εντύπωση, τη θετική, που αποκόμισα από την πληρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν και διαχειρίζονται οι υπηρεσίες της χώρας το προσφυγικό πρόβλημα εδώ στο νησί».

Από «όλο αυτό», δηλαδή, τι καλούμαστε να αντιληφθούμε; Ότι οι ελληνικές υπηρεσίες μπορούν (ή μπορούσαν) να διαχειριστούν καλώς την κατάσταση ή ότι πλέον δεν μπορούν και αυτή έχει εξελιχθεί σε κάτι που ούτε ολόκληρη η ΕΕ μπορεί να αντιμετωπίσει;

Εάν ισχύει το τελευταίο, δε, τότε προς τι ο κόπος ενώπιον των φίλτατων του Ευρωκοινοβουλίου; Αφού κι αν αποφασίσουν αύριο να μας βοηθήσουν με ό,τι δυνάμεις κι αν έχουν, αυτές δεν θα φανούν αρκετές για την αντιμετώπιση του προβλήματος...

Μάλλον στραβά αρμενίζουμε, φίλτατοι, και κατά πάσα βεβαιότητα έχουμε ήδη ναυαγήσει.


Όσο έτοιμη κι αν αποδείχθηκε η ΝΔ να αναλάβει τα ηνία της εξουσίας στην Ελλάδα, προτάσσοντας θετικό κυβερνητικό έργο κατά την αρχική περίοδο διακυβέρνησής της, στο προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα, οι εξελίξεις μάλλον την… προσπέρασαν.

Μετά από μία αρχική περίοδο αναγνώρισης του έργου που είχε επιτελεστεί, δια στόματος του αρμόδιου υπουργού Μιχ. Χρυσοχοΐδη -αντί της επισήμανσης των ελλειμμάτων που αυτό εμφάνιζε, όπως έπραξε λίγο αργότερα ο πρώην επίτροπος Μετανάστευσης Δ. Αβραμόπουλος-, ακολούθησε μία περίοδος αδράνειας από πλευράς Ελλάδας και συνάμα όξυνσης του προβλήματος, που μας έρχεται από τα τουρκικά παράλια.

Αντί να προχωρήσουμε εγκαίρως στην υποβολή αιτημάτων προς τους κοινοτικούς μας εταίρους για συνδρομή, ταχθήκαμε υπέρ της πολιτικής «η Ελλάδα δεν ζητά, συζητά».

Ε, λοιπόν το προσφυγικό, με την κουβέντα, δεν λύνεται. Για την ακρίβεια, δεν είναι σαφές ούτε και το εάν λύνεται. Αυτό που είναι όμως ξεκάθαρο πέρα για πέρα, είναι πως απαιτεί τη σύμπραξη του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού κρατών, εν προκειμένω ευρωπαϊκών, ώστε να αντιμετωπιστεί.

Όλα τα λοιπά είναι φιλολογίες.

Η Ιταλία, για παράδειγμα -η οποία βεβαίως δεν αντιμετωπίζει το ίδιο μέγεθος ροών-, με τις τακτικές που ακολουθεί κατορθώνει να επιμερίζει σε άλλα κράτη-μέλη όσους καταφθάνουν στις ακτές της, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Η Ισπανία, αντίστοιχα, στο παρελθόν. Μόνον εμείς φαίνεται ότι προσπαθούμε να «παλέψουμε» μόνοι μας το θέμα και μάλιστα με τον λάθος τρόπο.

Επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ο αριθμός των επαναπροωθήσεων παρέμενε καθηλωμένος σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Επί ΝΔ, ο αριθμός των εισερχομένων εκτοξεύτηκε.

Πλέον, κατ’ ομολογία των «υπευθύνων», η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου.

Τι ακριβώς περιμένουμε, ώστε να απαιτήσουμε ενεργότερη στήριξη από τους εταίρους μας;

Νίκος Γ. Δρόσος
Euro2day


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση