Φύγε εσύ, έλα εσύ!... «Ψήφος εκδίκησης» ξανά και ξανά...

Της Κρινιώς Καλογερίδου​​

Όλο και πιο τακτικά τελευταία χρησιμοποιώ ταξί για τις μετακινήσεις μου στο κέντρο της Αθήνας. Κι αυτό σημαίνει πως, συχνά πυκνά, γίνομαι δεκτική επικοινωνίας για πολιτικές συζητήσεις που ανοίγουν με την πρώτη ευκαιρία οι οδηγοί των ταξί, πιεσμένοι απ' τα προβλήματα της καθημερινότητας και την αγωνία τους για το μέλλον του κλάδου και το δικό τους.

Τώρα που το σκέφτομαι, μάλιστα, οι συζητήσεις αυτές μ' έχουν βοηθήσει αποφασιστικά στο να οργανώσω σωστά, να ανακατατάξω ή να μεταβάλλω τον κόσμο των πληροφοριών μου, που έχουν να κάνουν με πολυποίκιλα θέματα, αντιλήψεις, στάσεις και πράξεις.

Θα με ρωτούσε, δικαιολογημένα, κανείς:

- Πόσο αξιόπιστες μπορεί να είναι οι πληροφορίες που παίρνετε απ' τους ταξιτζήδες, για να στηρίζεστε σ' αυτές και να οδηγείστε σε ασφαλή συμπεράσματα;

- Μπορεί να είναι αξιόπιστες, μπορεί και όχι - θα του έλεγα - αν και τις χρησιμοποιώ ως μαρτυρίες, σε κάθε περίπτωση, κι όχι ως αποδεικτικό υλικό. Όμως δεν παύουν να λειτουργούν αυτές σαν πηγή πληροφόρησης των πολιτικών τάσεων, εκτιμήσεων και προθέσεων των επιβατών τους.

Δεν παύουν να λειτουργούν και οι ταξιτζήδες σαν λαϊκοί δημοσκόποι, αφού - μέσα απ' τον διάλογο που κάνουν με τους πελάτες τους - ανταλλάσσουν μαζί τους σκέψεις, εκτιμήσεις, κρίσεις, συλλογισμούς για την πολιτική κατάσταση της χώρας και τις συνθήκες ζωής που βιώνουν.


Με δεδομένο λοιπόν αυτό, οι συζητήσεις που διεξάγονται σ' ένα ταξί δε λέγονται για να λέγονται, δεν είναι ''λόγια του αέρα''. Μάλλον, θα έλεγα, ότι λειτουργούν σαν ''επικοινωνιακό όχημα'' για μένα, που με φέρνει σε επαφή με τον παλμό της κοινής γνώμης, με συνδέει με την κοινωνία, έχοντας για ενδιάμεσο τον οδηγό του ταξί.

Κι αυτός, σχεδόν πάντα, μου μεταφέρει τις απόψεις των πελατών του πάνω στα τρέχοντα πολιτικά θέματα και τις ανάγκες τους με θαυμαστή εγκράτεια και λιτότητα έκφρασης, μακριά από ιδεολογικές αοριστολογίες, αφορισμούς, ύβρεις και χρωματισμένα συνθήματα...

Την τελευταία φορά, λοιπόν, άνοιξα εγώ την κουβέντα με τον ταξιτζή που με μετέφερε, εκμεταλλευόμενη το μποτιλιάρισμα στη Βουλιαγμένης, που έδινε και στους δυο μας τον μικρό έστω χρόνο για να κάνουμε χωρίς άγχος μια τέτοια συζήτηση. Τον ρώτησα πρώτα πώς πάνε οι δουλειές και μετά, τεχνιέντως, μετακύλησα τη συζήτηση στις πολιτικές πρακτικές της κυβέρνησης απέναντι στους πολίτες.

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη φράση μου και ο μεσήλικας οδηγός, με τα ψαρά μαλλιά, την μακριά καμπουρωτή μύτη και το γαλαζοπράσινο βλέμμα, αναπήδησε στη θέση του εκνευρισμένος και με κοίταξε καρφωτά μέσα απ' το καθρεφτάκι!..

''Αχ, θα τον τρόμαξα φαίνεται και είναι 'παθών', σκέφτηκα, βλέποντας τα ορθάνοιχτα μάτια του που έδειχναν ολοστρόγγυλα σαν πιατάκια του καφέ.

- Αααχ! Τι μου τους θυμίσατε, καλή μου κυρία..., είπε αγανακτισμένος. Κλείνουν τώρα μια δεκαετία γεμάτη ψέματα. Φόρους και ψέματα. Αυτά μας έδωσε η κυβέρνηση Τσίπρα...

- Έχετε δίκιο..., συμφώνησα. Μας ξεζουμίζει φορολογικά, για να παρουσιάσει στο τέλος τον προϋπολογισμό πλεονασματικό και, για να μας παρηγορήσει γι' αυτό, μοιράζει κάτι ψευτοεπιδόματα σαν κι αυτό που ετοιμάζεται να δώσει το Πάσχα στους συνταξιούχους... Όμως τι λέει ο κόσμος γι' αυτό; Οι πελάτες σας; Ρώτησα όλο περιέργεια.

- Τι λέει; Τα χειρότερα!.. Ότι μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μούτρα μας μιλώντας για επενδύσεις και πράσινα άλογα. Για να το δουν όμως αυτό, πρέπει πρώτα να μας πεθάνουν... Κι αυτό θα το πετύχουν, φοβάμαι, αργά ή γρήγορα, αφού - ώσπου να πεθάνουν οι τωρινοί - οι άλλοι θα έχουν γεράσει... Κι ύστερα μιλάν για ανάπτυξη, ενώ είμαστε χαμένοι..., είπε με βραχνιασμένη φωνή ο ταξιτζής, χωρίς να μπορεί να κρύψει την απογοήτευσή του.

- Είναι στη μέση και η υπογεννητικότητα, του θύμισα με μικρό αναστεναγμό.

- Πώς να κάνουν παιδιά οι Έλληνες, κυρία μου, αφού δεν μπορούν να ζήσουν τον εαυτό τους; Γι' αυτό λέει ο κόσμος πως αν μείνουν άλλα τέσσερα χρόνια αυτοί, θα μας εξαφανίσουν... Και έχει δίκιο!.. Αυτό είναι σίγουρο..., είπε πικρά και - κουνώντας το κεφάλι του - έβαλε μπρος το ταξί, για να ξεκινήσει.

- Ε, είστε νομίζω υπερβολικός τώρα, πήγα να τον κοντράρω εγώ...

- Υπερβολικο-ο-ός; Τι λέτε, κυρία μου; Και λίγα λέω..., μου φώναξε αγανακτισμένος, για να συμπληρώσει αμέσως μετά σαρκαστικά. Και το χειρότερο είναι πως θα φύγουμε αδιάβαστοι. Θα μας σκοτώσουν πριν απ' την ώρα μας οι εγκληματίες που μπούκαραν απ' τα αφύλακτα σύνορα και ρημάζουν τη χώρα. Γιατί μπήκαν και εγκληματίες μαζί με τους μετανάστες, που καταστρέφουν πέρα από τα νησιά και την Αθήνα. Γίνονται ένα με τους αναρχικούς κι ανατινάζουν τα μηχανήματα ανάληψης των τραπεζών(ΑΤΜ), για να πάρουν τα λεφτά του κόσμου...

- Τι λέτε; Αυτό δεν το ήξερα..., έκανα την ανήξερη.

- Α, βέβαια!.. Και η κυβέρνηση δε θέλει να τους δυσαρεστήσει. Είναι, βλέπετε, τα δικά της παιδιά όλοι αυτοί οι νεαροί με τις κουκούλες, οι αναρχικοί..., που ρημάζουν τρεις την ώρα το κέντρο.

- Τον Ρουβίκωνα θα εννοείτε, είπα κουνώντας το κεφάλι μου με κατανόηση.

- Όλους αυτούς μαζί, που καίνε και ρημάζουν τα μαγαζιά της Αθήνας και μπαίνουν στα υπουργεία σαν να 'ναι δικά τους. Εεε, πια, αγανάκτησε ο κόσμος και με το δίκιο του..., είπε θυμωμένος ο ταξιτζής και φρέναρε απότομα απ' το κακό του μπροστά στον κόκκινο σηματοδότη.

- Έτσι είναι..., όμως ο κόσμος ξεχνά εύκολα και μ' ένα μικρό δωράκι το Πάσχα στους συνταξιούχους θα τα αφήσει πίσω του όλα αυτά, μέχρι τότε..., είπα αψήφιστα προκαλώντας την αγανάκτησή του.

- Δε θα αφήσει τίποτα, είπε κατηγορηματικά εκείνος, γιατί είναι βλέπεις και τα εθνικά που ζεματάνε και καίνε...

- Λέτε για τη ''συμφωνία των Πρεσπών''..., ψιθύρισα μ' έναν αναστεναγμό.

- Για την προδοσία να λέτε..., ύψωσε τη φωνή ο ταξιτζής. Προθυμοποιήθηκαν να το λύσουν και το 'λυσαν προς το συμφέρον των... Σκοπιανών. Μαύρο φίδι που τους έφαγε... Γλώσσα τους έδωσαν, Μακεδόνες τους βάφτισαν..., τώρα έμεινε να τους δώσουν τα κλειδιά και να τους πουν ''ορίστε, περάστε''...

- Βορειομακεδόνες τους βάφτισαν, όχι Μακεδόνες...,του θύμισα.

- Τι-ι-ι; ξεφώνισε κατακόκκινος. Αν ακούσετε κανέναν να τους φωνάζει έτσι, γράψτε μου... Σκέτο ''Μακεδόνες'' και σκέτο ''Μακεδονία'' θα μείνει... Τι θα μείνει; Έμεινε, πάει... Το πέτυχαν οι προδότες!..

''Μπράβο, πατριώτη'', είπα από μέσα μου, αλλά - κρύβοντας τα πραγματικά μου αισθήματα - συνέχισα να τον τσιγκλάω.

- Τώρα θα πάει στα Σκόπια μαζί με επιχειρηματίες, για να κάνουν επενδύσεις εκεί..., τον πληροφόρησα χαμογελώντας.

- Καλά, πρόκοψε εδώ με τις επενδύσεις και θα τις επεκτείνει κι εκεί..., είπε καγχάζοντας. Τίποτα δε θα κάνουν, να μου το θυμηθείτε. Όλα είναι προεκλογικά τερτίπια, για να τους ξαναψηφίσει ο κόσμος... Αμ, δε... Έχει ξυπνήσει, βλέπετε, μετά το κουτόχορτο που έφαγε τόσα χρόνια. Αλλά, κυρία μου, δεν κακίζω αυτούς που την πάτησαν, γιατί οι λεγάμενοι της Αριστεράς είναι αριστοτέχνες στην ψευτιά... Αριστοτέχνες!..

- Τώρα, όμως, τι λέει ο κόσμος που μπαίνει στο ταξί σας; Θα τον ψηφίσει τον Τσίπρα, αν αλλάξει τα πράγματα μέχρι τις εκλογές; ρώτησα δήθεν απορημένη.

- Ο κόσμος, κυρία μου, τον έχει μεγάλο άχτι, είπε με θέρμη εκείνος, γιατί σ' όλα τα έκανε μούσκεμα... Εκτός απ' το Μακεδονικό, είναι και το μεταναστευτικό, και το ''σκύψιμο'' στο Αιγαίο... Ύστερα δεν ξεχνιούνται αυτά που έγιναν στη Μάνδρα, στο Μάτι... Τόσα θύματα..., τόσες ψυχές αδικοχαμένες... Σκέτη τραγωδία!.. Δε νομίζω να ξεχαστεί... Όχι, δεν το νομίζω, ο λαός μας είναι πονόψυχος και δε σηκώνει το άδικο και την απάτη...

- Έτσι πιστεύω κι εγώ, συμφώνησα, αλλά για πες μου και κάτι ακόμα. Είπαν κάτι, σχολίασαν την υπόθεση της Λοΐζου, που σήκωσε τόση σκόνη στον Τύπο;

- Α, και βέβαια. Για την κόρη του συνθέτη δε λέτε, που τσέπωνε για πεντέμισυ χρόνια τη σύνταξη της πεθαμένης μητέρας της;

- Ε, έφαγαν κι έφαγαν τόσοι κολλητοί και βολεμένοι, να μη φάει κι αυτή; Σχολίασα σκωπτικά.

- Κι όμως, αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα, που λένε..., είπε χαμογελώντας. Γι' αυτό ο κόσμος είναι τώρα αποφασισμένος...

-Αποφασισμένος; Τι εννοείτε; ρώτησα μ' ενδιαφέρον ανοίγοντας την τσάντα μου για να πληρώσω, καθώς πλησιάζαμε στον προορισμό μου.

- Εννοώ ότι τώρα το λέει ανοιχτά, έστω κι αν ψήφισε άλλο κόμμα στις προηγούμενες εκλογές...

- Τι λέει, δηλαδή; Επέμεινα κάνοντας πως δεν καταλαβαίνω.

- Λέει αυτό που λέει η κοινή λογική: Ότι θα ψηφίσει Μητσοτάκη για να φύγει ο Τσίπρας!..

- Φύγε εσύ, έλα εσύ!.., δηλαδή είπα χαμογελώντας και έβγαλα τα χρήματα να τον πληρώσω.

- Ε, τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα..., όπως λέμε. Ψήφος εκδίκησης ξανά και ξανά...

AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση