Από τον Πλαστήρα στον ΣΥΡΙΖΑ μια αιωνιότητα δρόμος...

Έχω τη γνώμη πως, κοντά στις λίγες δικτατορίες που βαυκαλίζονται ότι είναι ''δημοκρατικές'' σε βαθμό απίστευτης υποκρισίας, πρέπει να προστεθούν και οι ''νομιζόμενες'' δημοκρατίες, που πιστεύουν ότι είναι κυβερνήσεις ''από το λαό'' ή κυβερνούν ''δια του λαού'', ενώ είναι ενδεδυμένες με μανδύα ολοκληρωτισμού και περιβεβλημένες με καθεστωτικές αντιλήψεις.

Κλασική μέθοδος για να φέρουν εις πέρας κι οι δυο τα απατηλά σχέδιά τους είναι η διεξαγωγή δημοψηφισμάτων, που τα εκμεταλλεύονται αθέμιτα, σαν υποκατάστατο της κοινωνικής δημοκρατικής διαδικασίας, για να εκμαιεύσουν την απάντηση που θέλουν, ζητώντας πονηρά το ''Ναι'' ή το ''Όχι'' των ψηφοφόρων για ένα θέμα που απ' τη φύση του δεν επιδέχεται μονολεκτική απάντηση...

Δυστυχώς, όσο οδυνηρή και να είναι η αναδρομή μας στο πρόσφατο χθες, πρέπει να παραδεχτούμε ότι κάτι παρόμοιο έγινε και στον τόπο μας (στις 28 Ιουνίου 2015), τη μέρα του δημοψηφίσματος που οργάνωσε και πραγματοποίησε ο δαιμόνιος κύριος Τσίπρας, όντας ήδη πρωθυπουργός μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του ίδιου έτους.

Ήταν ένα δημοψήφισμα που, παρά την αρχική εντύπωση που έδωσε, εξισώθηκε στη συνέχεια με εκείνα που έχουν νοθευμένη μορφή και τα μεταχειρίζονται συνήθως αυταρχικά καθεστώτα είτε για να προσδώσουν ''λαϊκό χρίσμα'' στην εξουσία τους (ότι εκφράζουν, δηλαδή, τη βούληση του λαού) είτε για να επικυρώσουν τετελεσμένα γεγονότα (στην προκείμενη περίπτωση την ειλημμένη απόφαση μερίδας του ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει απ' το ευρώ την Ελλάδα) ή να επιβάλει ένα νέου τύπου καθεστώς που θα προσομοίαζε μάλλον με δημοκρατία μέσα σε ολοκληρωτισμό (άρα ψευδεπίγραφη), τύπου Μαδούρο...

Θα μου έλεγε τώρα κάποιος φίλος του ΣΥΡΙΖΑ ότι υπερβάλλω κι ότι εκείνο το δημοψήφισμα έμεινε ήδη στην ιστορία γιατί ήταν αίτημα του ελληνικού λαού, που είχε απηυδήσει με τα μνημόνια και ζητούσε να πάρει τη ζωή του πίσω...

Θα του απαντούσα, με τη σιγουριά της εκ των υστέρων επιβεβαίωσης, πως το δημοψήφισμα της 28ης Ιουνίου 2015 πέρασε πράγματι στις μαύρες σελίδες της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου μας, αφού για πρώτη φορά στα χρονικά Έλληνας πρωθυπουργός κατάφερε - με παραπλανητικό ερώτημα - να διαστρεβλώσει τόσο εύκολα την κρίση και τη βούληση του λαού και να κάνει αμέσως μετά τα ακριβώς αντίθετα απ' αυτά που του υπαγόρευε η θέλησή του και ήταν απόφαση της πλειοψηφίας του.


Ναι, εκείνο το δημοψήφισμα - που έγινε πιο πολύ για να επικυρώσει την παντοδυναμία του Συριζαίικου λαϊκισμού και του εκφραστή του Αλέξη Τσίπρα ( με συγκυβερνήτη τον εθνολαϊκιστή Πάνο Καμμένο) - εξευτέλισε τελικά όσους το ψήφισαν, γιατί αποδείχτηκαν θύματα των παιγνίων του πρωθυπουργού, που ζητούσε - ως άλλος μονάρχης παλαιού τύπου - μια επιπλέον απόδειξη της δημοτικότητάς του από τους Συριζόπληκτους ''υπηκόους'' του...

Κι εδώ περνάμε τώρα σ' ένα μεγαλύτερο θέμα, που λέγεται ''ήθος της πολιτικής'' και έχει άμεση σχέση με τον τρόπο διακυβέρνησης και τη συναίσθηση της ευθύνης του ατόμου που ασκεί εξουσία.

Στην προκείμενη περίπτωση έχουμε να κάνουμε μ' έναν πρωθυπουργό που ομολόγησε ο ίδιος πως ενεργούσε - κατά την πρώτη περίοδο της θητείας του - με βάση τις αυταπάτες και τις ιδεοληψίες του. Έναν πρωθυπουργό που ποτέ δεν κατάλαβε πως το μέγεθος της ευθύνης του ήταν ευθέως ανάλογο με το βαθμό συνεξάρτησής του με τον λαό.

Μοιραία συνέπεια αυτού ήταν η ιδεολογική του σύγχυση μέσα στο χάος της αυταπάτης και των ψευδαισθήσεών του. Ο τρομαχτικός συμφυρμός των πολιτικών αντιθέσεων που προέκυψαν, στη συνέχεια, στο κόμμα του και επιβεβαιώθηκαν με τη μεγάλη σφαγή και διάσπασή του, είναι η αποκρυστάλλωση της σύγχυσης απ' τη διαμάχη του ''Καλού'' και του ''Κακού'', του φιλοευρωπαϊκού και αντιευρωπαϊκού πνεύματος που εξακολουθεί να συμφύρεται σε μια άχρωμη μάζα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, κι ας μην έχουν βγει τα μαχαίρια, όσο είναι στην εξουσία.

Ας επανέλθουμε όμως και πάλι στο ''ήθος της πολιτικής'', που ήρθε τελευταία στην επικαιρότητα με την άδικη επίθεση του Παύλου Πολάκη κατά του Στέλιου Κυμπουρόπουλου. Αν εξετάσουμε τη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου, θα δούμε ότι τα κύρια αιτούμενα απ' τους εκάστοτε κυβερνώντες ήταν τρία στοιχεία: η ελευθερία τους από κάθε είδους εξάρτηση, η ανάληψη πολιτικής ευθύνης και η ανιδιοτέλειά τους από κάθε είδους συμφέροντα, τα οποία μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τη δημοκρατία.

Και στα τρία αυτά προαπαιτούμενα έχουν αποδειχθεί, δυστυχώς, έκθετοι οι σημερινοί κυβερνώντες. Κι αυτό για τους εξής λόγους:

Στην πρώτη περίπτωση έχουν αποδείξει ήδη τις εξαρτήσεις τους από ξένα και εγχώρια κέντρα οικονομικά και πολιτικά. Έτσι εξηγείται γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ (που έδωσε ήδη ένα εξόφθαλμο δείγμα πολιτικής υποτέλειας στο εθνικό θέμα της Μακεδονίας) συγχρωτίζεται με ιδιοκτήτες ή υποψήφιους καναλάρχες, ποδοσφαιρικούς παράγοντες και επιχειρηματίες υψηλού... κόστους, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί μεθοδικά να μετατοπίσει την ιδεολογική του βάση και την αντίστοιχη προπαγάνδα της προς το Κέντρο, για να πάρει τη θέση της Κεντροαριστεράς.

Έτσι εξηγείται γιατί απέσυρε σταδιακά τα παλλαϊκά συνθήματα ''ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ'' και ''ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ''. Απόδειξη αυτού που σας λέω είναι και η αφιερωματική στις ΗΠΑ 83η ΔΕΘ του 2018, όπου μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για την Ελλάδα και, προπάντων, για την κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό ο Αμερικανός Πρέσβης στην Αθήνα κύριος Πάιατ και ο Αμερικανός στρατηγός Ντάνφορντ...

Στη δεύτερη περίπτωση η ανάληψη πολιτικής ευθύνης είναι δύσκολη εξίσωση για τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί το ήθος (σαν προϋπόθεση) καρκινοβατεί βεβαρημένο απ' την κομματική σχιζοφρένεια, την αλαζονεία της εξουσίας και τις ιδεοληψίες της ''Κυβερνώσας Αριστεράς''. Τρανή απόδειξη των λεγομένων μου είναι η συμπεριφορά των μελών της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού στην περίπτωση της τραγωδίας στο Μάτι, που άφησε πίσω της εκατόμβη νεκρών.

Στην τρίτη και τελευταία περίπτωση, πάλι, είναι δεδομένες και καταγεγραμμένες οι ιδιοτελείς μεθοδεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ (πχ η παρελκυστική πολιτική που ακολουθεί στη δίκη της Χ.Α, με αποτέλεσμα να μένει αυτή ανολοκλήρωτη ως τώρα), η ρύθμιση για ψηφιακές συχνότητες σε καναλάρχες, οι ιδιοτελείς πρακτικές στη διαχείριση πόρων για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, οι αναξιοκρατικές προσλήψεις ημετέρων στο δημόσιο, οι κομματικές συναλλαγές προεκλογικά με στελέχη της κυβέρνησης Μαδούρο (ταξίδι Παππά-Αρτεμίου στη Βενεζουέλα, 2013), κλπ...

Στο θέμα ειδικά της ανιδιοτέλειας έχει δώσει από νωρίς τα... διαπιστευτήριά του το κυβερνών κόμμα αναδεικνύοντας στις τάξεις του πλήθος υπουργών με μεγάλη οικονομική επιφάνεια [Σταθάκης, Χουλιαράκης, Φωτίου, Καρακώστα, ζεύγος Παπαδημητρίου (Δ. Παπαδημητρίου-Ράνια Αντωνοπούλου, που έπαιρναν μέχρι και τις αρχές του '18 επίδομα ενοικίου 1000 ευρώ, άρα 12000 ετησίως, ενώ ήταν πάμπλουτοι), κλπ]...

Όλα αυτά βέβαια πιστοποιούν με το παραπάνω ότι η ηθική ταυτότητα των σύγχρονων ''προοδευτικών'' της ''Κυβέρνησης της Αριστεράς'' έχει ιδιοτελή χαρακτήρα. Στην αντίπερα όχθη απ' την πλειοψηφία των μελών της βρίσκεται ο επίσης προοδευτικός πολιτικός του παρελθόντος Νικόλαος Πλαστήρας.

Γνωστός Βενιζελικός, ικανότατος στρατιωτικός και τίμιος άνθρωπος, αγαπήθηκε από το λαό γιατί ήταν υπόδειγμα ανιδιοτελούς πρωθυπουργού (1945), ο οποίος προσέφερε διακριτικά τον μισθό του σε φτωχούς και αρνήθηκε να βολέψει σε θέση δημοσίου τον αδελφό του, ενώ ο ίδιος πέθανε πάμφτωχος, χωρίς ν' αποκτήσει ποτέ περιουσιακά στοιχεία...

Ας προσεγγίσουμε όμως, ενδεικτικά, κάποια γεγονότα της ζωής του σπουδαίου αυτού ανθρώπου που δίδαξε ήθος στην πολιτική, για να κατανοήσουμε τον λόγο που η ανιδιοτέλεια και η αφιλοκέρδεια του στρατηγού Πλαστήρα, η ανδρεία και η αρετή του έγιναν γνωστές ως ''δωρεές'' και έμειναν παροιμιώδεις στην Νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου μας.

Με βάση τα δεδομένα αυτά, που μας τα μεταφέρει ως μαρτυρίες η πένα του Μανόλη Ι. Κούνουπα από τα ''Ρεθυμνιώτικα Νέα'', θα βγάλετε όλοι τα συμπεράσματά σας αντιπαραβάλλοντας συγκριτικά το χθες και το σήμερα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας...

''... Όπως μας πληροφορεί σε σχετικό του πόνημα ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ, πιστός φίλος του Πλαστήρα όταν ανέλαβε τα ηνία της χώρας με το αξίωμα του πρωθυπουργού, είχε απαγορεύσει ρητώς στους δικούς του να σφετερίζονται, να οικειοποιούνται και να χρησιμοποιούν το όνομά του προς ευκαιριακή εκμετάλλευση.

Ο αδελφός του κάποτε βρέθηκε να μείνει χωρίς δουλειά. Νέος και άνεργος καθώς ήταν όταν έχασε τη δουλειά του, έμαθε ότι το εργοστάσιο ζυθοποιίας του «ΦΙΞ» ζητούσε, οδηγό φορτηγού για τις μεταφορές και έκανε αίτηση. Όταν πήγε στο εργοστάσιο, ο ίδιος τότε ο Φιξ τον ρώτησε πώς λέγεται: Εκείνος, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, για μια στιγμή κόμπιασε, ξεροκατάπιε και τραύλισε ψιθυριστά το όνομά του.

Ο Φιξ τον ξαναρώτησε δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να το φωνάξει και να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα. Ο Φιξ έμεινε εμβρόντητος. Όταν ζήτησε να μάθει αν συγγενεύει με τον πρωθυπουργό και πληροφορήθηκε ότι είναι αδελφός του, χαμογέλασε με αυταρέσκεια.

Αφού η αίτησή του ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε τον Φιξ να μην το μάθει ο αδελφός του. Όπως φαίνεται όμως ο μεγαλοβιομήχανος έσπευσε περιχαρής, να μεταδώσει το χαρμόσυνο γεγονός στον πρωθυπουργό.

Ο στρατηγός κάλεσε αμέσως τον αδελφό του στο σπίτι του και όχι μόνο τον επέπληξε πολύ αυστηρά, αλλά και του απαγόρευσε, να αναλάβει αυτήν την εργασία. «Αν έχεις ανάγκη» του είπε «θα μείνεις εδώ και θα μοιραζόμαστε το δικό μου φαγητό». Έτσι και έγινε.

Σε άλλη περίπτωση, όταν ο Πλαστήρας έμενε σε μια παλιά χαμοκέλα στου Μετς, του πρότεινε δελεαστικά η παλαιά τηλεφωνική εταιρεία να του τοποθετήσει τηλέφωνο. Τα τηλέφωνα τότε ήταν πανάκριβα και είδος εσχάτης πολυτελείας. Ο Πλαστήρας απέρριψε αυτό το ευεργετικό προνόμιο «Μα τι λέτε κύριε» είπε απευθυνόμενος στον προϊστάμενο της τηλεφωνικής εταιρείας. «Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;»

Λιτοδίαιτος και ολιγαρκής ο Πλαστήρας απέφευγε τις προσκλήσεις με τα πλούσια φαγοπότια. Επειδή υπέφερε από φυματίωση, μάλιστα, οι δικοί του τού το υπενθύμιζαν και του επεσήμαιναν τον κίνδυνο και την ανάγκη καλού φαγητού. Εκείνος έστελνε με τρόπο, να του αγοράζουν ψωμί, ελιές, ντομάτες και φέτα. «Αυτά θέλω» έλεγε στο σόι του «Τα χορταστικά φαγητά τι να τα κάνω; Μήπως σκάβω για να καλοτρώγω;»

Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, ο γνωστός άλλοτε δημοσιογράφος, περιγράφει το εξής αυθεντικό, χαρακτηριστικό περιστατικό: «Κάποτε ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος πήρε την πρωτοβουλία, να του εξασφαλίσει ένα σπίτι σύγχρονο για την εποχή με ζηλευτές ανέσεις, ακριβά έπιπλα και πολυτελή σαλόνια.

Ο Μοάτσος πήγε στην Τράπεζα και μίλησε στο Διοικητή «Τι;» απόρησε εκείνος. «Δεν έχει σπίτι ο Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε, ότι και όσο δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους».

Όταν ο Μοάτσος έτρεξε κατενθουσιασμένος, να του αναγγείλει το χαρμόσυνο νέο, τον περίμενε μεγάλη ψυχρολουσία: «Άντε ρε Γιάννη. Ακόμα δε μ' έμαθες; Αν ακούσουν τα θηρία, που περιμένουν στη γωνία, πως ο Πλαστήρας πήρε δάνειο, θα με κατασπαράξουν.. Με τι μούτρα θα βγαίνω από το σπίτι;»

Ο Δημήτρης Λαμπράκης «δώρισε» κάποτε στον Πλαστήρα ένα χρυσό, ακριβό στυλό, και παρακάλεσε τον φίλο του Ανδρέα Ιωσήφ, να το παραδώσει, «εγώ δε βάζω χρυσές υπογραφές» του λέει «εγώ υπογράφω με πένα και μελάνι. Να του το στείλεις πίσω» «Μα ο Λαμπράκης είναι η τέταρτη εξουσία. Θα προσβληθεί».

«Και δεν πάει να προσβληθεί. Δε με νοιάζει. Ας μου κόψει την καλημέρα. Δε θέλω, Ανδρέα, δώρα πολυτελή και ανταποδοτικά. Τα δώρα θέλουν και αντίδωρα».

Ο Πλαστήρας είχε πολλούς φίλους και έχουν γραφεί πολλά βιβλία για την προσωπικότητά του. Επανειλημμένα αναφέρεται, ότι χρησιμοποιούσε ράντζο για τον ύπνο του. Ότι όταν πέθανε δεν άφησε πίσω του τίποτα. Ούτε κινητά, ούτε ακίνητα, ούτε ένα σπίτι, ούτε καταθέσεις σε τράπεζες. Η μοναδική κληρονομιά, που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν το πενιχρό ποσό των… 216 δραχμών και ένα δεκαδόλλαρο!

Η τελευταία του φράση, την ώρα που άφηνε την τελευταία του πνοή, ήταν η προφορική διαθήκη και υποθήκη «Όλα για την Ελλάδα!» Βρέθηκε επίσης στα προσωπικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (Σ.Υ.Π. 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει στη Μικρά Ασία και 8 δραχμές, που δεν πρόλαβε, να τις δώσει για να εξοφλήσει την αξία του, ώστε να μη χρωστά στην πατρίδα ούτε δραχμή.

Ο Πλαστήρας πέθανε στις 26-7-1953. Ο γράφων υπηρετούσε τότε στην Κομοτηνή σε μονάδα πεζικού της Προκάλυψης των συνόρων. Θυμάμαι πώς τον έβριζαν και πόσο μίσος έδειχναν γι' αυτόν πολλοί αξιωματικοί σούπερ-εθνικόφρονες, ενώ εμείς οι άλλοι δεν τολμούσαμε, να μιλήσουμε και να τα βάλουμε μαζί τους, γιατί θα μας πρόδιδαν και θα μας έστελναν στη Μακρόνησο.

Το νεκρικό κουστούμι, τα ιατρικά και τα άλλα έξοδα, τα πλήρωσε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ, αφού δεν υπήρχε κάποιο απόθεμα, ούτε δεκάρα τσακιστή από το μισθό του, τον οποίο προσέφερε ο ίδιος σε απόρους και ορφανά. Ο γιατρός που υπέγραψε το πιστοποιητικό θανάτου, εξεπλάγη, όταν αντίκρισε και μέτρησε στο βασανισμένο κορμί του 27 σπαθιές και 9 σημάδια από σφαίρες.

Αναλογίζεται ο καθείς σήμερα πόση η απόσταση και πόση η χαώδης άβυσσος μεταξύ του στρατηγού Νικολάου Πλαστήρα και των επιγόνων;

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!

Κρινιώ Καλογερίδου
AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση