Οι ένοχοι της δημογραφικής γενοκτονίας των Ελλήνων

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κόλμερ

Υπάρχουν τριών ειδών γενοκτονίες: η συστηματική εξόντωση γένους ή φυλής (πχ. οι κάτοικοι της Ναμίμπια επί γερμανικής αυτοκρατορίας), η αφομοίωση μιας φυλής από μία άλλη (πολιτισμική εξόντωση των Αβορίγινων στην Αυστραλία) και η δημογραφική, όταν ο πληθυσμός της χώρας γηράσκει, οι γεννήσεις είναι λιγότερες των θανάτων και ο συντελεστής εξαρτήσεως της γενεάς, κάτω των 16 και άνω των 65 ετών, υπερβαίνει τη μονάδα. Δηλαδή, σε κάθε εργαζόμενο αντιστοιχεί πλέον του ενός εξηρτημένο άτομο. Στην Ελλάδα σήμερα της θηριώδους ανεργίας, ο συντελεστής εξαρτήσεως είναι άνω του 2 και στη Γερμανία μόνον 0,86.

Συμφώνως προς μία μελέτη του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ), «υπάρχει κίνδυνος να μείνει ο μισός ελληνικός πληθυσμός σε 50 χρόνια». Δηλαδή το 2068 (Βλ.σχ.«Καθημερινή» και το συμπέρασμα ότι «βαίνουμε προς εξαφάνιση»). Το ΕΚΚΕ αποδίδει τα αίτια της υπογεννητικότητος στην υψηλότερη προσδόκιμη ζωή των νεοελλήνων, στη μείωση του παιδικού πληθυσμού, στην αύξηση της μεταναστεύσεως του γηγενούς πληθυσμού, στην επιδοματική πολιτική του κράτους και στην καθυστέρηση της μητρότητος. Η απόκτηση του πρώτου παιδιού από τη μέση Ελληνίδα μητέρα μετατοπίσθη, από την ηλικία των 24 ετών το 1990 στα 32 έτη το 2017.

Δηλαδή, κατά το ΕΚΚΕ εάν οι Έλληνες πεθαίναν ενωρίτερα, εάν στον παιδικό πληθυσμό προστίθεντο οι 300.000 εκτρώσεις ετησίως, εάν το κράτος ενίσχυε και τις εύπορες πολύτεκνες οικογένειες και οι μητέρες αράδιαζαν τα παιδιά μετά το δεύτερο και σε νεαρότερη ηλικία, το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας θα επιλύετο. Πολύ αμφιβάλλουμε.


Αν εφηρμόζετο μία τέτοια δημογραφική πολιτική, θα μετατίθετο το πρόβλημα για μια γενεά και θα επανήρχετο χειρότερο μετά την πλήρη προλεταριοποίηση του πληθυσμού, ιδίως υπό την πίεση της λαθρομεταναστεύσεως που παραλείπει να αναφέρει το ΕΚΚΕ.

Ποιος φταίει για την υπογεννητικότητα

Εν τούτοις, δεν είναι η αύξηση της προσδοκίμου ζωής των Ελλήνων που φταίει. Οι γιαγιάδες και παππούδες συντηρούν τη μέση ελληνική οικογένεια και ανατρέφουν τα εγγόνια, υπό συνθήκας υποαπασχολήσεως των γονέων κατά την τελευταία δεκαετία της «ευρωανεργίας». Η μέση Ελληνίδα επιθυμεί τουλάχιστον δύο παιδιά στη γόνιμη ηλικία, αρκεί να μην ζει ως τρωγλοδύτης στις αστυφιλικές πόλεις και να έχει πού να αφήσει τα παιδιά της–όχι σε παιδικούς σταθμούς «μερικής απασχόλησης». Στις ανεπτυγμένες οικονομικώς χώρες, όσο πιο μορφωμένη είναι η γυναίκα τόσο εντονότερο το ένστικτο της μητρότητος.

Κοντολογίς, για την υπογεννητικότητα ευθύνονται οι κοντόφθαλμοι πολιτικοί με την υπερσυγκέντρωση του πληθυσμού σε δύο ελληνικές πόλεις, η λανθασμένη ιεράρχηση των κοινωνικών δαπανών, η παρατεταμένη κρίση του ευρώ και όχι η Ελληνίδα μητέρα*. Εάν δεν υπήρχε η τι-μωρητική επιβολή τριών Μνημονίων των ευρωπαϊκών «θεσμών» (ΔΝΤ συν σπείρα 17 μισθάρνων οικονομιστών του παρανόμου Eurogroup) με την τεραστία ανεργία, την αδόκητο μετανάστευση 500.000 νέων Ελλήνων στην Εσπερία και το κλείσιμο 300.000 επιχειρήσεων, η ραγδαία μείωση του πληθυσμού θα απεφεύγετο.

Εάν οι κυβερνήσεις της Μεταπολιτεύσεως περιόριζαν τη φορομπηχτική τους μανία, την καρκινικής μορφής γραφειοκρατία και την απαράδεκτη αρνησιδικία, η εισαγωγή ιδιωτικού και ξένου κεφαλαίου στη χώρα θα είχε συνεπιφέρει κοινωνική ευημερία, όπως περίπου τις δύο προηγούμενες δεκαέτίες. Τότε οι γεννήσεις υπερέβαιναν τους θανάτους κατά 25.000 ετησίως και ο εγχώριος πληθυσμός ήταν σταθερός στα 10 εκατομμύρια περίπου, χωρίς λαθρομετανάστες, «Τρόικες» και ευρωπαϊκά ταμεία.

* Κωνσταντίνος Κόλμερ, Ευρωγενοκτονία, Εκδόσεις Λιβάνη, 2017, σελ.180.
SLPress


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση