Πολιτικός σούπερμαν;

Για τον Αλέξη Τσίπρα έχει υπάρξει μια διογκωμένη εικόνα. Μετά τη νίκη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και τη μετέπειτα καθαρή νίκη στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 έχει επικρατήσει περίπου η αίσθηση ενός πολιτικού …σούπερμαν. Ο «πιτσιρικάς», ο «άγουρος», ο «ανώριμος» έγινε ξαφνικά «μεγάλος στρατηλάτης», «στρατηγικός παίκτης», ένας μάγκας της πολιτικής.
Επικράτησε μια εικόνα του καταφερτζή πολιτικού που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει.

Που και με τους Αμερικανούς τα έχει κάνει πλακάκια και κατορθώνει να έχει ευχαριστημένο το Ρουβίκωνα. Που τη 17η Νοέμβρη φωνάζει «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», όμως ταυτόχρονα γελάει στις φωτογραφίες με τον Πάιατ.

Που «έχει ράμματα για τις γούνες όλων» αν και προς το παρόν ουδέν ισχυρό στοιχείο έχουμε δει πέραν κάποιων γενικόλογων κατηγοριών. Που θα «δίχαζε τη ΝΔ με το Μακεδονικό» και που σε κάθε ευκαιρία «κερδίζει τις εντυπώσεις». Είναι εκείνος που μιλάει για προοδευτικό κάλεσμα, την ώρα που βρίζει το ΚΙΝ.ΑΛ και συγκυβερνά με τον Πάνο Καμμένο.

Είναι ο «άχαστος», που «τον πάνε οι Ευρωπαίοι» και που του έδωσαν τις συντάξεις.


Είναι όμως πραγματικά αυτή η εικόνα που η κοινωνία έχει ή περισσότερο όλα τα παραπάνω αντανακλούν τους φόβους ενός έκπληκτου ακροατηρίου από τις οβιαδιακές μεταμορφώσεις του ; Η πραγματική εικόνα του εκλογικού σώματος για τον Αλέξη Τσίπρα είναι αυτή ή τελικά ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ μετά από όλες αυτές τις …πιρουέτες θα σκάσουν σαν πολιτικό «καρπούζι» το βράδυ των εκλογών;

Κατ’ αρχάς το φλερτ με τις ΗΠΑ μπορεί σε ένα ακροατήριο να ακούγεται ως κάτι θετικό (σ.σ. αρκετά μας ταλαιπώρησε η αριστερά με τις ιδεοληψίες της) όμως στον δικό του κόσμο που ελκύεται από τον λαϊκισμό δεν έχει απήχηση. Ο κόσμος που ψήφιζε Αλέξη Τσίπρα έχει φυσική απέχθεια προς τις ΗΠΑ. Είναι το αριστερό ΠΑΣΟΚ που ακόμα φαντασιώνεται τον Τσε Γκεβάρα και δεν θα συγχωρήσει με τίποτα την κωλοτούμπα αυτή σε έναν αριστερό – υποτίθεται – ηγέτη. Όσον αφορά τη στοργή που δείχνει στον Ρουβίκωνα και τη ροπή προς τη δικαιολόγηση της ανομίας, το κοινό στο οποίο απευθύνεται εκτός του ότι είναι εξαιρετικά μικρό, δεν συμπαθεί με τίποτα ένα κόμμα που ξεπούλησε την όποια ιδεολογία του για τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης. Αυτό φάνηκε από τις «επιτροπές υποδοχής» των συριζαίων βουλευτών στο Πολυτεχνείο.

Να πάμε παραπέρα;

Όσο δεν παρουσιάζεται κάτι συγκεκριμένο, κάτι αδιάσειστο για τα δήθεν σκάνδαλα, όσο διασύρονται με αναιμικές καταγγελίες δημόσια πρόσωπα, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν θα κερδίσει κάτι, αλλά αντιθέτως θα δημιουργηθεί μια κακή εικόνα και για τον ίδιο. Όπως κακή εικόνα έχει ήδη δημιουργηθεί για την άρνηση του κυβερνόντος κόμματος να δώσει φως σε υποθέσεις όπως η ΔΕΠΑ, η αγορά από τη ΔΕΗ σκοπιανής εταιρείας, το θέμα των πόρων για το μεταναστευτικό, τις αγορές οπλικών συστημάτων από τη Σαουδική Αραβία κ.ά. Η α λα καρτ σκανδαλολογία θα επιστραφεί.

Όμως και την υπόθεση Σημίτη ο Τσίπρας δεν την έχει ζυγίσει καλά. Όταν ο ίδιος θα πάει στις κάλπες και με δεδομένη την αδυναμία των ΑΝΕΛ να εισέλθουν στη Βουλή, θα πρέπει να πείσει το εκλογικό ακροατήριο με ποιον θα συγκυβερνήσει – αν είναι πρώτο κόμμα όπως ο ίδιος θέλει να πιστεύει. Όταν καταγγέλλει τον έτερο πόλο της κεντροαριστεράς ως «φαύλο» και «βουτηγμένο στα σκάνδαλα» είναι σαν να αποδέχεται αυτό που νομοτελειακά θα του έλθει. Μια καθαρή ήττα από τη ΝΔ. Τότε όμως θα πρέπει να πει και στους όψιμους φίλους του στη γερμανική σοσιαλδημοκρατία, για το πώς θα έχει χαθεί μια ακόμα χώρα από το κάδρο των κεντροαριστερών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων με αποκλειστικά δική του ευθύνη.

Στο μέτωπο των συντάξεων, λησμονά ο ίδιος και η κυβέρνηση του πως 21 φορές μειώθηκαν οι συντάξεις από τους ίδιους και πως το εκλογικό σώμα αυτής της κατηγορίας δεν θα πει μπράβο επειδή δεν τους κόπηκαν τα χρήματα για 22η φορά. Τον περιμένουν λοιπόν στη γωνιά, όπως περίμεναν κι άλλους, για να τους τιμωρήσουν. Για να του στείλουν το λογαριασμό των αχρείαστων αυτών περικοπών μιας και το δημοψήφισμα του ήταν που οδήγησε σε κάτι τέτοιο.

Όπως λογαριασμό ετοιμάζεται να στείλει με τρόπο δυναμικό και μαζικό και η Μακεδονία για τη «λύση» που φέρνει, η οποία δεν είναι αποδεκτή από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Όσοι λοιπόν εξακολουθούν και ποντάρουν στον πολιτικό σούπερμαν να γνωρίζουν πως αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Κι αν κάποιοι δεν μας πιστεύουν, ας δούνε τί έπαθαν όλοι οι ηθοποιοί που διαχρονικά υποδύθηκαν αυτόν το ρόλο στον κινηματογράφο. Άπαντες καταποντίστηκαν κι εξαφανίστηκαν.

Δημ. Μαρκόπουλος
Πρώτο Θέμα


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση