Ο Κωνσταντίνος θυμόταν όλες τις μεθοδεύσεις των Τιράνων

Από τον Παναγιώτη Κωστόπουλο

Το παρόν άρθρο γράφεται με κίνδυνο να μας προλάβουν τα γεγονότα και με την πιθανότητα να μη μάθουμε πραγματικά τι συνέβη με τη δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα.

Το δεδομένο είναι ότι στους Βουλιαράτες, ένα επισήμως αναγνωρισμένο μειονοτικό χωριό, όπου, βάσει της νομοθεσίας, οι ομογενείς έχουν δικαίωμα να τιμούν δημόσια τα εθνικά σύμβολά τους, ο Κατσίφας είχε επιδείξει έντονη πατριωτική δράση, υπερασπιζόμενος τα δίκαια της ελληνικής μειονότητας. Το έκανε ανοιχτά, δεν κρυβόταν και δεν ήταν δυνατόν να περάσει απαρατήρητος από τις αλβανικές μυστικές υπηρεσίες. Αν έφταιγε, αν πυροβόλησε, αν τον προκάλεσαν, αν παραδόθηκε, αν τον απείλησαν, διερευνώνται. Σίγουρο είναι ότι έβγαλε όπλο, το οποίο είναι παράνομο. Από αυτό το σημείο μέχρι το σημείο να διαλευκανθούν τα αίτια και ο τρόπος δολοφονίας του υπάρχει δρόμος. Το αν είχε συλληφθεί πριν από 10 χρόνια για κατοχή κάνναβης ή αν ήταν φιλοχρυσαυγίτης είναι στοιχεία που εξέμεσε ο εσμός των αριστεροδέξιων εθνοαποδομητών, σκυλεύοντας τη μνήμη του, προσπαθώντας να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη.

Οπως και να ’χει, ο Κώστας θυμόταν. Ηταν σε ηλικία που έζησε τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα του Χότζα. Τις καταστροφές των εκκλησιών και των σχολείων. Το καθεστώς τρομοκρατίας που επικρατούσε. Τη δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα, επειδή μιλούσε τη μητρική γλώσσα του. Τις μεθοδεύσεις για να υφαρπάξει το αλβανικό κράτος τις περιουσίες των Ελλήνων. Την ανακίνηση του ζητήματος των -δοσίλογων συνεργατών των Γερμανών- Τσάμηδων.


Γι αυτές τις μνήμες, τον Κώστα τον έκαιγε «της καρδιάς το πύρωμα» που μετρά τη μεγαλοσύνη του έθνους μας. Τον ενοχλούσε ότι η νομιμότητα επιβάλλει να μη μιλάμε σήμερα για Βόρεια Ηπειρο και για αλύτρωτες πατρίδες, γιατί υπάρχουν διεθνείς συνθήκες που τα ορίζουν αυτά.
Πέρα από αυτά, όμως, αναφερόμαστε στην επίσημα αναγνωρισμένη ελληνική εθνική μειονότητα στην Αλβανία;
Έχουμε εικόνα για την ταχύτητα με την οποία συρρικνώνεται ο ελληνικός πληθυσμός που κατοικεί εκεί; Κατανοούμε το μέγεθος της τρομοκρατίας που δέχονται τα αδέρφια μας για να μη δηλώνουν την ελληνική ταυτότητά τους;

Η Αριστερά τόσα χρόνια υπερασπίζεται τα δικαιώματα του λαού της Νικαράγουα, τον αγώνα των Ζαπατίστας, αλλά τον αγώνα των Βορειοηπειρωτών δεν τον γνωρίζει. Ο πρωθυπουργός μας ευχάριστα αποδέχτηκε να απαντήσει στη μητέρα του Ζακ, αλλά δεν βρήκε λόγια συμπόνιας για τον δολοφονημένο Κώστα…

Ας ελπίσουμε κάποια στιγμή το έθνος μας να σταματήσει να «υψώνει φωνή μονάχα στην πομπή της κηδείας» δολοφονημένων αδελφών μας.

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση