Η διεστραμμένη λογική του "Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων": Μπορείτε να προσβάλλετε τον Χριστιανισμό, αλλά όχι τον μουσουλμανισμό...

Δύο πρόσφατες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ) αποδεικνύουν όχι μόνο ότι πρόκειται για μια πολιτική και υποκριτική οργάνωση. Δείχνουν επίσης τα σοβαρά δομικά ελαττώματα του δικαίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γενικά.

Στις 25 Οκτωβρίου, το ΕΣΔΑ εξέδωσε απόφαση υπέρ της Αυστρίας και εναντίον μιας αιτούσας, της Frau S., (κυρία Σ) η οποία είχε διωχθεί επειδή είχε πει το 2008 ότι ο προφήτης Μωάμεθ "ήταν παιδεραστής" επειδή είχε παντρευτεί ένα κορίτσι έξι ετών. Η προσφεύγουσα ισχυρίστηκε ότι η ποινική δίωξη που ακολούθησε εναντίον της παραβίασε το δικαίωμά της στην ελευθερία του λόγου, το οποίο κατοχυρώνεται στο άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το Δικαστήριο διαπίστωσε εναντίον της και υπέρ της Αυστρίας, η οποία την είχε καταδικάσει για υποκίνηση θρησκευτικού μίσους. 

Στις 17 Ιουλίου, το ίδιο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αντίθετα, έκρινε υπέρ των Ρωσίδων αιτουσών από τη γνωστή σήμερα "μπάντα" «Pussy Riot» και εναντίον του ρωσικού κράτους, το οποίο τις καταδίκασε επειδή ενθάρρυναν θρησκευτικό μίσος διοργανώνοντας μια παράσταση μια «πανκ προσευχή» στον καθεδρικό Ναό του Σωτήρος Χριστού της Μόσχας το 2012. Η υπόθεση αυτή εξετάστηκε βάσει τριών διαφορετικών άρθρων της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αλλά εξεδόθησαν δύο αποφάσεις υπό το ίδιο άρθρο 10 στις οποίες οι δικαστές αργότερα δήλωσαν ότι δεν μπορούσαν να προστατεύσουν την κυρία Σ. Στην υπόθεση Pussy Riot, το δικαστήριο διαπίστωσε ότι το δικαίωμα των κοριτσιών στην ελευθερία έκφρασης βάσει του άρθρου 10 παραβιάστηκε.

Με άλλα λόγια, σύμφωνα με το δικαστήριο του Στρασβούργου, επιτρέπεται να προσβάλλετε τη χριστιανική θρησκεία, αλλά όχι τη μουσουλμανική θρησκεία. Είναι δύσκολο να σκεφτούμε μια πιο προφανή περίπτωση διπλών προτύπων από αυτό. Ακόμη χειρότερο και όπως τόνισε ο Gregor Puppinck του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δικαίου και Δικαιοσύνης στο Στρασβούργο, είναι σαφές ότι το δικαστήριο έκρινε υπέρ της Αυστρίας και κατά της Frau S., υπό το φόβο των μουσουλμάνων. Σε πολλές παραγράφους της απόφασης, υπερασπίζεται η καταδίκη της γυναίκας από την Αυστρία στο όνομα του στόχου της προστασίας της "θρησκευτικής ειρήνης". Αυτό δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα άλλο εκτός από ότι η ειρήνη θα μπορούσε να απειληθεί από τους μουσουλμάνους εάν οι Αυστριακοί προσβάλλουν τον προφήτη τους. Με άλλα λόγια, το δικαστήριο αποτυγχάνει στον πρωταρχικό του ρόλο, ο οποίος σίγουρα είναι να προστατεύσει το δικαίωμα του λόγου ενάντια στις απειλές βίας εναντίον του.

Τα διπλά πρότυπα είναι ακόμα πιο προκλητικά φανερά, από το γεγονός ότι η Frau S. αναφερόταν σε γεγονότα. Τα αυστριακά δικαστήρια αποφάσισαν ότι το γεγονός ότι ο Μωάμεθ είχε παντρευτεί ένα μικρό κορίτσι και ολοκλήρωσε το γάμο όταν αυτό ήταν εννιά, δεν δικαιολογούσε να τον ονομάσει παιδόφιλο. Αντιθέτως, δεν υπάρχουν επίδικα πραγματικά περιστατικά στην υπόθεση Pussy Riot, των οποίων η δράση στον καθεδρικό ναό ήταν καθαρά σχεδιασμένη ώστε να σοκάρει.

Η επικύρωση της καταδίκης της Frau S. είναι επίσης αντίθετη με μια άλλη απόφαση του ΕΣΔΑ, στην προκειμένη περίπτωση όσον αφορά τη Λιθουανία. Τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους, το δικαστήριο αποφάνθηκε υπέρ μιας εταιρείας ειδών ένδυσης που είχε χρησιμοποιήσει ασεβείς εικόνες του Ιησού Χριστού και της Παναγίας για να προωθήσει τις πωλήσεις της. Και αυτή απέφυγε την καταδίκη στο όνομα της ελευθερίας του λόγου σύμφωνα με το άρθρο 10. Έτσι, το ΕΣΔΑ είναι διατεθειμένο να προστατεύει την βλασφημία ή την προσβλητική ελευθερία λόγου, ακόμη και αν ο στόχος είναι καθαρά εμπορικός και όχι πολιτικός - αλλά μόνο αν το αδίκημα είναι εναντίον των χριστιανών και όχι κατά των μουσουλμάνων.

Αυτές οι μεγάλες ασυνέπειες δείχνουν τα δομικά ελαττώματα του δικαίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι μια σειρά γενικευμένων δηλώσεων σχετικά με τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνουν οι άνθρωποι. Επειδή είναι αναγκαστικά γενικές δηλώσεις, αυτά τα "δικαιώματα" γίνονται νόμος μόνο μετά από απόφαση ενός δικαστή σε μια συγκεκριμένη περίπτωση. Επειδή ο δικαστής έχει μόνο αυτές τις γενικές δηλώσεις για να συνεχίσει, και όχι μια συγκεκριμένη νομοθετική πράξη, μπορεί να κρίνει περισσότερο ή λιγότερο την υπόθεση σύμφωνα με την προσωπική του γνώμη. Είναι στην ίδια τη φύση αυτών των δικαστηρίων των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" ότι δίνουν υπερβολικά υπερβολική εξουσία στους δικαστές.

Στα κανονικά νομικά συστήματα, ο νόμος αποτελείται από λεπτομερή εθνική νομοθεσία και συγκεκριμένες αποφάσεις (νομολογία). Ο ρόλος του δικαστή είναι να εφαρμόζει το νόμο όπως είναι: δεν έχει περιθώρια προσωπικών ελιγμών. Αντίθετα, στα δικαστήρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως και στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι οι δικαστές που κάνουν το νόμο. Πρόκειται για μια πολύ άσχημη κατάσταση διότι μετατρέπει τα δικαστήρια σε πολιτικά μέσα και τους δικαστές σε πολιτικούς, όπως βλέπουμε κάθε φορά που υπάρχει νέος διορισμός στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ.

Η κατάσταση στο Στρασβούργο είναι χειρότερη από ό, τι στις ΗΠΑ, διότι η μεγάλη πλειοψηφία των δικαστών του ΕΣΔΑ δεν υπήρξαν ποτέ πριν δικαστές. Μπορεί να έχουν πτυχίο νομικής, αλλά συνήθως δεν έχουν καθίσει ποτέ στην έδρα πριν πάνε στο Στρασβούργο. Πολύ συχνά, ήταν δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτό σημαίνει ότι αναλαμβάνουν αυτή την δουλειά χωρίς την πολύ συγκεκριμένη εκπαίδευση και εμπειρία που όλοι οι δικαστές θα πρέπει να έχουν. Αντ’ αυτού, συχνά προσεγγίζουν τη δουλειά τους με μια πολιτική ατζέντα: αυτό ήταν, για παράδειγμα, περίπτωση μιας Βελγίδας δικαστού που έγινε αντιπρόεδρος του δικαστηρίου και η οποία ανέλαβε το διορισμό της με τη δέουσα αποφασιστικότητα να εφαρμόσει «προοδευτικές» πολιτικές.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έχει τόσο εύκολα καταπατηθεί από «προοδευτικούς» πολιτικούς, οι οποίοι έχουν προωθήσει μια σειρά πολιτικών ζητημάτων τα οποία θα πρέπει να αποφασίζονται από τα εθνικά κοινοβούλια μετά από δημόσιο διάλογο και σε συμφωνία με την κοινή γνώμη. Πολλές πρακτικές που είτε δεν υπήρχαν είτε ήταν παράνομες κατά την κατάρτιση της Σύμβασης το 1950, έχουν πλέον επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατά των εθνικών νομοθεσιών – η άμβλωση, η τεχνητή γονιμοποίηση, διάγνωση πριν από την εμφύτευση (απόφαση που δίδει το δικαίωμα στην ευγονική, δηλώνοντας το δικαίωμα των αιτούντων να φέρουν ένα παιδί στον κόσμο που δεν επηρεάζεται από την ασθένεια που μεταφέρουν), το δικαίωμα άσκησης βίαιου σαδομαζοχισμού, το δικαίωμα των τρανσεξουαλικών να παντρευτούν, το δικαίωμα σε παρένθετη μητρότητα, το δικαίωμα αυτοκτονίας (σύμφωνα με το άρθρο 8 σχετικά με τον σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής) και της αντίρρησης συνείδησης στη στρατιωτική θητεία. Στην τελευταία αυτή απόφαση, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ECHR) έκρινε ότι οι δικαστές έχουν ειδικά το δικαίωμα να αλλάξουν το νόμο λέγοντας ότι «πρέπει να έχει μια δυναμική και εξελικτική προσέγγιση».

Τρία πράγματα είναι σαφή από αυτόν τον κατάλογο. Πρώτον, αυτά τα είδη δικαιωμάτων δεν είναι σαφώς τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία οι συγγραφείς της Ευρωπαϊκής Συνέλευσης του 1950 σκέφτηκαν ότι χρειάζονται προστασία κατά των δικτατορικών κρατών. Είναι μάλλον μοντέρνες επιλογές lifestyle. Δεύτερον, το γεγονός ότι αυτές οι κοινωνικές αλλαγές έχουν προωθηθεί από το ΕΣΔΑ σημαίνει ότι ζούμε κάτω από μια κυβέρνηση δικαστών - μη εκλεγμένων δικαστών που κάνουν τους νόμους σε θέση εκλεγμένων νομοθετικών σωμάτων. Τρίτον, εάν το ΕΣΔΑ συνεχίσει στην ίδια πορεία που υιοθέτησε για δεκαετίες, τότε η Ευρώπη θα έχει ουσιαστικά νόμο που θα απαγορεύει τη βλασφημία εναντίον του Ισλάμ, αλλά όχι κατά του Χριστιανισμού. Έτσι, το Δικαστήριο θα έχει προδώσει αποφασιστικά το αίτημά του να ενεργεί στο όνομα των καθολικών αξιών. Υπό αυτές τις συνθήκες, θα πρέπει να κλείσει.

Κόκκινος Ουρανός


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση