Mέσα οι "βάσεις του θανάτου" ή έξω ο κ. Καμμένος;

Του Νίκου Κασκαβέλη

Γενιές Ελλήνων, κυρίως αριστερών, γαλουχήθηκαν υπό το σύνθημα "έξω οι βάσεις του θανάτου". Στο πλαίσιο του ιδιότυπου αντιαμερικανισμού μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, καθοδηγούμενου από την κυρίαρχη αριστερής υφής θέαση των πραγμάτων, η απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων υπήρξε κορυφαία διεκδίκηση, που την υιοθέτησε και το ΠΑΣΟΚ του Α.Παπανδρέου, αν και όταν κατέλαβε την εξουσία δεν κινήθηκε τόσο ριζοσπαστικά όσο προέλεγε. Τελικά όμως, μετά από διαπραγματεύσεις ετών και σύμφωνα και με τις γεωπολιτικές εξελίξεις της εποχής, συμφωνήθηκε η αμερικανική παρουσία στην Ελλάδα (μέσω του ΝΑΤΟ και δια των στρατιωτικών βάσεων) να περιοριστεί μόνο στη Σούδα της Κρήτης. Μια βάση με εξέχοντα στρατηγικό ρόλο, καθώς δίνει στις ΗΠΑ τη δυνατότητα ελέγχου μιας τεράστιας γεωγραφικής περιοχής στην ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, αλλά και τα Βαλκάνια.

Οι σχέσεις με τις ΗΠΑ έχουν περάσει από διάφορα "κύματα", πάντοτε όμως χωρίς να διασαλευτεί ο προσανατολισμός της χώρας ως δυτικής. Όλα όμως υπό το καχύποπτο βλέμμα της Αριστεράς και την ιδιότυπή της "αίρεση" στη σχέση αυτή. Η ετήσια πορεία στην Αμερικανική Πρεσβεία στις 17 Νοεμβρίου, έχει αποκτήσει ισχυρό συμβολισμό και συμπυκνώνει τα βασικά αισθήματα μέρους του κόσμου για την πολιτική των ΗΠΑ. Στις αρχές τις παρούσας διακυβέρνησης, όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα προς την άλλη μεριά της υφηλίου, για την "πολύπλευρη διπλωματία" και τότε, όχι μόνο από την Αριστερά αλλά και από την "φωνακλάδικη" δεξιά συνιστώσα της, ζούσαμε στο μύθο της Κίνας και της Ρωσίας. Αυτοί θα βοηθούσαν.

Με την κατάρρευση και αυτού του μύθου, τόσο εν τοις πράγμασι, όσο και ρητώς από το στόμα του κ. Πούτιν που μας παρέπεμψε στο... ΔΝΤ, γευτήκαμε το άλλο άκρο. Μετά την κυβίστηση του 2015 και την εκλογή Τραμπ, βλέπουμε κάτι το τελείως διαφορετικό αλλά και πρωτοφανές για την ελληνική Αριστερά. Οι σχέσεις με την αμερικανική Κυβέρνηση έχουν εξελιχθεί σε προνομιακές και η ελληνική Κυβέρνηση, πέρα από τα θελήματα της Ε.Ε., έχει εξελιχθεί στον πιο πρόθυμο εταίρο της Αμερικανικής Κυβέρνησης στην περιοχή. Δεν υποστηρίζω εδώ τη θέση πως αυτό είναι απαραίτητα "κακό", ιδίως μετά τις τελευταίες εξελίξεις στην περιοχή και ιδίως την τρελή και απρόβλεπτη πορεία της Τουρκίας. Τονίζω όμως αφενός την αντίφαση και αφετέρου την ένταση και σφοδρότητα του νεόκοπου έρωτα.


Και από αυτήν τη νέα αγάπη της Κυβέρνησης όμως (που προφανώς προσέβλεπε σε αντιπαροχές για σειρά θεμάτων πχ το χρέος, που θα της επέτρεπαν μεγαλύτερη παραμονή στην εξουσία) χθες είδαμε κάτι πρωτοφανές. Ο Υπουργός Άμυνας, δίχως από ό,τι προκύπτει συνεννόηση ή εξουσιοδότηση από τον Πρωθυπουργό, πρότεινε μόνος του μια εναλλακτική πολιτική στις ΗΠΑ. Πρότεινε τη λειτουργία 3 τουλάχιστον νέων βάσεων σε ελληνικό έδαφος, ως εναλλακτική της επίλυσης του θέματος με τα Σκόπια και την ονομασία τους. Σου λέει "βάση δεν θα κάνετε και εκεί; Ε, κάντε τη σε μας και μάλιστα με το παραπάνω"! Το Μαξίμου λέει αντέδρασε "παγωμένα" και ο Υπουργός Εξωτερικών δήλωσε την προσήλωση της χώρας στη Συμφωνία των Πρεσπών. Μόνο, που αυτά τα πράγματα δεν είναι σοβαρά. Είναι δε άκρως εξευτελιστικά και επικίνδυνα.

Πού ακούστηκε χώρα διεθνώς στην οποία, για τόσο κεντρικό ζήτημα, να εκφράζονται και να προτείνονται επισήμως σε τραπέζια διαπραγματεύσεων, δύο διαφορετικές συμφωνίες, από ανθρώπους με αποφασιστική αρμοδιότητα; Η Κυβέρνηση εδώ και κάποιους μήνες, για δικούς της λόγους, έχει επενδύσει πολιτικά (σε σχέση με το εξωτερικό, γιατί εσωτερικά δεν της βγαίνει και πολύ) στη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ. Καλώς ή κακώς, στη συμφωνία Ελλάδας-ΠΓΔΜ, μια και την Ελλάδα εκπροσωπεί ο κ. Τσίπρας. Ο συνεταίρος κύριος Καμμένος μπορεί να διαφωνεί με τη λύση, πλην όμως αφού δεν έκανε το μόνο που μπορούσε για να την εμποδίσει και μετέχει στο Υπουργικό Συμβούλιο, δεσμεύεται και αυτός από τη Συμφωνία της Κυβέρνησής του και της χώρας του. Όσο και αν "λυπάται". Τα υπόλοιπα είναι αστειότητες για εσωτερική κατανάλωση. Όπως λέει και ο κ. Βενιζέλος, ο κ. Καμμένος έδωσε το στυλό για την υπογραφή της Συμφωνίας.

Ήδη λοιπόν η διαφωνία του ως ΥΠΕΘΑ που εκφράζεται σε συναντήσεις και συμβούλια συνιστά μέγα παράδοξο. Αυτό που φέρεται να έκανε όμως, απλά δε νοείται. Παρέκαμψε Πρωθυπουργό, Υπουργό Εξωτερικών και Υπουργικό Συμβούλιο (δε μιλάμε για τη Βουλή, γιατί αυτήν αποδεδειγμένα καθόλου δεν την υπολογίζουν) και προχώρησε σε μια πρόταση, χωρίς να έχει το δικαίωμα. Τσιφλίκι του είναι η χώρα να παίρνει το μέτρο και να παραχωρεί "οικόπεδα" σε διεθνή έλεγχο και οιονεί κυριότητα; Αυτός δεν ήταν που έκανε καριέρα ωρυόμενος για τα της εθνικής κυριαρχίας και της δήθεν παραχώρησής της; Και τότε, ό,τι γινόταν, γινόταν με κεντρική απόφαση της Κυβέρνησης και της Βουλής. Τώρα, μόνος του; Τα χωράφια της οικογένειάς του παραχωρεί;

Δεν είναι απλό το θέμα και σε μια κανονική χώρα και κανονική διακυβέρνηση, θα έπρεπε ήδη να έχει δει την πόρτα της εξόδου. Αλήθεια, οι παραδοσιακοί αριστεροί ψηφοφόροι που έχουν απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ και σκέφτονται ακόμα με όρους αξιών και όχι συμφέροντος, πώς νιώθουν με όλο αυτό; Πως νιώθουν που μπροστά στα μάτια τους η Κυβέρνησή τους φανερώνει την πλήρη της εξάρτηση και αδυναμία ενώπιον των όποιων "καπρίτσιων" και παιχνιδιών επιβίωσης του κ. Καμμένου; Γιατί είναι προφανές, πως μέχρι ο κ. Τσίπρας να καταλήξει στις εναλλακτικές του, είναι όμηρος των διαθέσεων και της στήριξης του κ. Καμμένου. Ο κάποτε αγαπητός σύντροφος, όπως ο ίδιος τους χαιρέτισε στο Συνέδριό τους, με τον οποίο αγκαλιάστηκε στις πλατείες, εξελίσσεται σε βαρίδι για τα μελλοντικά σχέδια μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι όμως το όποιο συμφωνημένο διαζύγιο, είναι απαραίτητος. Αναγκαστική συμβίωση με αμοιβαία οφέλη. Σε βάρος όμως της χώρας, όπως φαίνεται σε πολλά πεδία, όπως με τις εξελίξεις στην οικονομία.

Ποια χώρα μπορεί να πάρει στα σοβαρά τις δεσμεύσεις μιας τέτοιας Κυβέρνησης; Και ποιος μπορεί να επενδύσει μακροπρόθεσμα, με ασφάλεια, σε ό,τι και αν διακηρύττει; Έως πρόσφατα, κυρίαρχη ήταν η άποψη πως η Κυβέρνηση αυτή έχει ένθερμη διεθνή υποστήριξη, ακριβώς γιατί μπορούσε με περισσή άνεση, βασισμένη στη μπετόν αρμέ κοινοβουλευτική σύνθεση και τον έλεγχο συνδικάτων-αντιδράσεων, ό,τι οι άλλοι δεν μπορούσαν. Δεν είναι τυχαίο τι έχει περάσει την τελευταία 3ετία από τη Βουλή. Όσο όμως οι εκλογές πλησιάζουν και ο πανικός της απώλειας της εξουσίας αναδεικνύει αλλοπρόσαλλες στρατηγικές και προσωπικές πολιτικές, ακόμα και οι ξένοι ίσως αντιληφθούν πως επενδύουν σε "τρελό" άλογο. Σε ασόβαρες περιπτώσεις δίχως φερεγγυότητα.

Κι όσο και αν δεν πρόκειται να βρουν πουθενά αντάξιους διαδόχους-delivery boys όπως εύστοχα τους αποδόθηκε, ίσως προτιμήσουν πιο σοβαρούς ανθρώπους, με τους οποίους να μπορούν να συνεννοηθούν. Που ξέρουν ότι εννοούν αυτό που λένε. Το ναι να είναι ναι και το όχι, όχι. Μέχρι τότε και όσο αντέχουν τα νεύρα μας, ας "απολαύσουμε" αυτό το καθημερινό "τσίρκο πρωτοτυπίας" που ποτέ δεν σταματά να σε εκπλήσσει. Εκεί που λέμε "δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο", η πργαματικότητα μας ξεπερνά. Τι θα μας ξημερώσει αύριο, μπας και μείνουν λίγες εβδομάδες ακόμα στην εξουσία;

Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση