Πώς τους κρατάει ο Κουφοντίνας και ποια ακόμα χατίρια θα του κάνουν;

Από τον Αντώνη Αντωνάκο

«Ο Γιάννης, όμως, “έφυγε” νωρίς. Δίχως να προδώσει το όνειρο, δίχως να το δει να προδίνεται. Οταν είδα ξαφνικά το παγωμένο, κάπως μελαγχολικό χαμόγελο να με κοιτά μέσα από την εφημερίδα, καθόμουν στο Λάντα. Το παμπάλαιο κασετόφωνο έπαιζεv εκείνη την ώρα τον “Ακροβάτη”. Ολα πάγωσαν τριγύρω και μέσα μου, οι νότες και οι στίχοι του τραγουδιού διαπερνούσαν το μυαλό μου, που δεν ήθελε να αποδεχτεί την είδηση. Ο φίλος, ο σύντροφος, ο Κόμης της οργάνωσης, ο Γιάννης Σκανδάλης, ακροβατούσε μια ζωή, μέχρι το τέλος ακροβάτης, μέχρι να πέσει σε εκείνη τη μοιραία στροφή στη Μάνη με τη μηχανή του. Εμεινα ώρα ακίνητος. Μούχρωνε έξω, βράδιαζε μέσα μου. Εκανα χρόνια να μπορέσω να ξανακούσω εκείνο το τραγούδι».

Αν δεν ήταν στυγνός δολοφόνος, θα μπορούσε να γίνει σπουδαίος ποιητής. Να ξεπεράσει τον Σεφέρη, τον Ελύτη. Ή μάλλον τον Ρίτσο και τον Χικμέτ, για να υπηρετήσει και την «επανάσταση». Για έναν άλλο «σύντροφο» της αιματοβαμμένης τρομοκρατίας, τον Τσουτσουβή, γράφει: «Ο Ανέστης είχε έρθει για κάλυψη. Κοιταχτήκαμε. Πρώτα έκανε τον αδιάφορο, ύστερα, σαν να το ξανασκέφτηκε, μισογέλασε και μου έκλεισε το μάτι. Εκείνα τα μάτια που ήξεραν να αστράφτουν θα τα δω παγωμένα λίγα χρόνια αργότερα να με κοιτάζουν μέσα από μια εφημερίδα». Τόσο ευαίσθητος και τρυφερός. Αλλωστε, από τον τίτλο ακόμα του βιβλίου του «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» αποκαλύπτεται το πνευματικό βάθος του.

Είναι πάλι στην επικαιρότητα ο «φαρμακοχέρης» της 17 Νοέμβρη λόγω της μεταγωγής του στις Αγροτικές Φυλακές Βόλου. Προκαλώντας την κοινωνία, η κυβέρνηση εξακολουθεί να του δείχνει ακατανόητη εύνοια. Το ερώτημα είναι γιατί ο πρωθυπουργός αποδέχεται το πολιτικό κόστος. Γιατί αποδέχεται το κόστος στις διεθνείς σχέσεις και τις τριβές με συμμάχους, απέναντι στους οποίους, κατά τα άλλα, φέρεται σαν «καλό και υπάκουο παιδί». Το τρίτο Μνημόνιο, η Συμφωνία των Πρεσπών, η απέλαση των Ρώσων «διπλωματών» είναι ιδιαίτερα ισχυρά τεκμήρια και εξηγούν τη στήριξη που απολαμβάνει από τους συμμάχους η κυβέρνηση.


Η αναζήτηση ιδεολογικών κινήτρων για την εύνοια στον «Λουκά» είναι αφελής. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προ πολλού διαβεί τον ιδεολογικό Ρουβίκωνα. Η επιθυμία να προσελκύσει ψήφους της «υπερεπαναστατικής» Αριστεράς δεν αποτελεί αιτιολογική βάση, αφού αυτοί αριθμούν μόλις λίγες χιλιάδες, κατανεμημένες μάλιστα σε διάφορες «αιρέσεις» φανατικών. Φυσικά, καμία συζήτηση δεν μπορεί να γίνεται σοβαρά για δικαιοσύνη, επιείκεια ή ανθρωπισμό.

Αναγκαστικά καταλήγει, λοιπόν, η σκέψη στην υποψία ότι η κυβερνητική εύνοια δεν είναι επιλογή, αλλά ανάγκη. Το επόμενο ερώτημα προκύπτει άμεσα. Πώς τους κρατάει ο Κουφοντίνας και ποια χατίρια θα του κάνουν ακόμα;

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση