Καλό είναι να ετοιμαζόμαστε για εκλογές, αλλά για ψήφο τιμωρίας;

Καλό είναι να προετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά για τις εκλογές, αφού η παταγώδης αποτυχία της κυβέρνησης σε όλους τους τομείς, δεν μπορεί να καλυφθεί με πανηγυράκια ούτε με σόου της γραβάτας.

Η κυβέρνηση παλεύει τρία χρόνια ανεπιτυχώς να ξεχαστούν τα αποτελέσματα της αγαστής συνεργασίας Τσίπρα-Βαρουφάκη, αλλά πρόσθεσε τώρα και την παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας με το νέο δίδυμο, Τσίπρα-Κοτζιά.

Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός σύρεται πότε από τον ένα και πότε από τον άλλο σύντροφό του, δείχνει και την υστέρησή του στο γνωστικό αντικείμενο που του ανέθεσαν [ποιοι;] να υπηρετήσει. Είναι αναμφισβήτητο, ότι δεν μπορεί να παρακολουθήσει το έργο των υπουργών του. Μέχρι σήμερα, δεν είδαμε κάποια δική του παρέμβαση, στις επαναλαμβανόμενες αποτυχίες των συνεργατών του.

Επομένως, προκειμένου να αντιμετωπίσει τη θύελλα που έρχεται τον Ιανουάριο, και χωρίς βέλη στη φαρέτρα του, είναι πιθανόν να προκηρύξει εκλογές το φθινόπωρο. Όπως δηλαδή, έκανε και ο Ερντογάν, που προκήρυξε έκτακτες εκλογές, για να μη φανεί σε όλη της την έκταση η κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας, με ενδεχόμενη προσφυγή στο ΔΝΤ. Ποια είναι άραγε η ψυχολογία του εκλογικού σώματος, σήμερα;

Είναι απόλυτα φυσιολογικό δυο άνθρωποι να φθάνουν στον ίδιο σταθμό, αλλά ακολουθώντας αντίθετους δρόμους. Γι’ αυτό και -παρά το ότι επικρατεί στην πολιτική η άποψη, πως μετρά το αποτέλεσμα- κατά την κοινωνιολογική προσέγγιση του θέματος, αναζητούνται πάντοτε τα κίνητρα των δρώντων ατόμων. Όταν μάλιστα απαιτείται λήψη απόφασης για ενέργεια ή παράλειψη, που φυσικά προηγείται του αποτελέσματος.

Για πρώτη φορά αντιμετώπισα αυτόν το συλλογισμό, όταν προ ετών είχα ζητήσει από οπαδό μιας ποδοσφαιρικής ομάδας να μου εξηγήσει για ποιο λόγο την επέλεξε. Και ο λόγος ήταν απλός: διότι αντιπαθούσε τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας της πόλης του. Κάπως έτσι το ερώτημα, ψηφίζουμε με αγάπη το κόμμα που επιλέξαμε, ή με οργή επειδή το αντίπαλο μας δυσαρέστησε, διατυπώνεται πάντα κατά τις παραμονές των εκλογών.

Μας έχουν ελκύσει δηλαδή τα θετικά σημεία του προτιμητέου κόμματος ή έχουμε λόγους να απορρίψουμε το πρόγραμμα του αντιπάλου; Κατά τις συνεχόμενες εκλογές της 8ετίας, είναι αναντίρρητο ότι συνέβη το δεύτερο. Με επίταση μάλιστα, προκειμένου να τιμωρηθούν όσοι θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τις δυσάρεστες καταστάσεις τις οποίες βιώνουμε. Αυτός ο τρόπος λήψης απόφασης -ο τιμωρός- ικανοποιεί τον συναισθηματικό μας κόσμο. Αποδίδει και δικαιοσύνη, διότι επιβάλλει ποινή στον ένοχο. Και θεωρούμε, ότι επιβραβεύει ταυτόχρονα αυτόν που δεν μας αδίκησε.

Εδώ όμως, κάνουμε ένα λάθος. Επιρρίπτουμε την ευθύνη για όλα τα δεινά, μόνον στα δύο κόμματα εξουσίας, όποια κι αν είναι αυτά. Από αυτήν τη στήλη, έχω διατυπώσει πολλές φορές τη γνώμη, ότι μια χώρα δεν κυβερνάται μόνον από το κόμμα που κατέλαβε την εξουσία, αλλά και από την αντιπολίτευση -στο σύνολό της- που την ελέγχει, καθώς και από πολλές μικρές δυναμικές ομάδες πίεσης, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις υποκαθιστούν το κυβερνητικό κόμμα.

Γιατί, φερ’ ειπείν, ευθύνονται μόνον τα κυβερνητικά κόμματα για τη δυσλειτουργία της κρατικής μηχανής; Δεν φέρουν ευθύνη τα συνδικαλιστικά όργανα, εκείνα μάλιστα τα οποία εκβιαστικά (και παράνομα) απέκτησαν προκλητικά προνόμια για τους εργαζόμενους-ψηφοφόρους τους, αφαιρώντας έσοδα από τους χαμηλοσυνταξιούχους;

Δεν συγκυβέρνησαν συνδικαλιστικά όργανα, που φέρουν κατά διαστήματα χάος στη λειτουργία του κράτους με κινητοποιήσεις που στρέφονται κατά της παραγωγής (όσης απέμεινε); Δεν συγκυβερνούν οι "γνωστοί άγνωστοι" τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, υπό τη στήριξη ή την ανοχή πολιτικών κομμάτων και φορέων; Δεν ευθύνονται όλα, πράγματι όλα, τα κόμματα, που σιώπησαν, και σιωπούν, εμπρός στην εμφανή χλιδή με την οποία ζουν πολλοί "εθνοσωτήρες" μας;

Τι κάνουμε λοιπόν, εμείς; Πολλές φορές τιμωρούμε τους εμφανείς ενόχους και επιβραβεύουμε άλλους, που φέρουν και αυτοί μεγάλο ποσοστό ευθύνης. Διότι ενεργούμε με οργή, η οποία δεν παύει ποτέ να είναι κακός σύμβουλος.

Από την άλλη πλευρά, δεν απομακρύνθηκαν από τη Βουλή τρανταχτά ονόματα της πολιτικής καταισχύνης. Δεν μας απάλλαξαν από την παρουσία τους οι γνωστές μετριότητες της πολιτικής, που οφείλουν την σταδιοδρομία τους σε αναξιοκρατικές διαδικασίες. Τι είδους τιμωρία ήταν αυτή;

Εν πάση περιπτώσει, πλην της οργής, θεωρώ ότι οφείλει να μας καταλάβει και η αγάπη για τον τόπο και να φροντίσουμε ώστε να υπάρξει κυβερνητικό σχήμα μετά τις εκλογές, όποιο σχηματισμό και αν προτιμήσει κάποιος.

Ο Μακεδών
Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση