Οδεύουμε ολοταχώς για να δούμε άλλη μια… “ακραία κατάσταση” στη χώρα μας;

Πολύς ο φανατισμός που έχει επικρατήσει στη χώρα με αφορμή την υπόθεση της συμφωνίας της Αθήνας με τα Σκόπια για το ζήτημα του ονόματος. Ακούστηκαν βαριές κουβέντες στη Βουλή, χαρακτηριστικό χωρών χωρίς θεσμούς παραγωγής στρατηγικής, όπου όλοι ξαφνικά εκπλήσσονται και εξανίστανται με τις εξελίξεις και χωριζόμαστε ανάμεσα σε «πατριώτες» και «ενδοτικούς», σε «πατριδοκάπηλους» και «νενέκους».

Δεν είναι εικόνα σοβαρότητας αυτή. Ήρθε και η δημοσκόπηση της Marc για το Πρώτο Θέμα για να μας πει, ότι περίπου οι 7 στους 10 Έλληνες πολίτες δεν εγκρίνουν τους χειρισμούς και την τελική κατάληξη της διαπραγμάτευσης με την ΠΓΔΜ. Χονδρικά το ξέραμε, δεν μας διαφώτισε, απλώς επιβεβαίωσε όσα όλοι υποπτευόμασταν.

Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί αυτό το δεδομένο για να ενισχύσει τη θέση της απέναντι στους διεθνείς συνομιλητές της υποστηρίζοντας ότι καταβάλει βαρύτατο κόστος και χρειάζεται μεγάλο «πολιτικό θάρρος» για να κάνει όσα κάνει, βάζοντας την πολιτική της επιβίωση σε κίνδυνο.

Η αντιπολίτευση το χρησιμοποιεί για να πλήξει την κυβέρνηση αναδεικνύοντας με τη ρητορική της ότι μια κυβέρνηση που βρίσκεται σε μεγάλη «αναντιστοιχία» με την κοινωνία δεν νομιμοποιείται να κυβερνά, προωθώντας το αίτημά της για τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, με σκοπό τη δική της ανέλιξη στην εξουσία.

Πρόκειται για πολιτικά παιχνίδια που τα έχουμε μάθει «απ’ έξω κι ανακατωτά» επί δεκαετίες. Μας είναι αδύνατο να λειτουργήσουμε συντεταγμένα σαν ένα φυσιολογικό κράτος. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα έχουμε διαφορές απόψεων και διαφορετικές θεωρήσεις.

Σημαίνει όμως ότι θα αποφεύγουμε το να γινόμαστε βορά των ΜΜΕ διεθνώς και να βλέπουμε απαθώς τον ξένο Τύπο να χαρακτηρίζει τους μεν ως «καλούς» και τους δε ως «κακούς». Οι «κακοί» υποστηρίζουν πως εάν οι «έξω από δω» σε παινεύουν, σημαίνει πως εξυπηρέτησες τα δικά τους συμφέροντα άρα είσαι επικίνδυνος για τον τόπο.

Οι «καλοί» ανταπαντούν ότι η… εξύψωσή τους από τα διεθνή ΜΜΕ απηχεί «την αναβάθμιση του διεθνούς ρόλου της Ελλάδας ως πυλώνα ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή, ως χώρα – ηγέτιδα των Βαλκανίων».

Ας αναρωτηθούμε ο καθένας μόνος του ειλικρινά: Θυμάται κανείς έστω μία κυβέρνηση που να μην χρησιμοποιούσε αυτή τη ρητορική όταν ήταν στην κυβέρνηση και την αντίθετη όταν ήταν στην αντιπολίτευση;

Εάν δώσουμε ειλικρινή απάντηση ο καθένας στον εαυτό του, μπορεί να αξιολογήσει εκ νέου την όλη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί και αν είναι πραγματικά συμβατή με τα εθνικά συμφέροντα; Κάπου εκεί ας αφήσουμε να εισέλθει στην εικόνα αυτή η γελοιότητα με τον… τσέλιγκα της Χρυσής της Αυγής, τον Κώστα τον Μπαρμπαρούση.

Ανέβηκε στο βήμα της Βουλής και είπε όσα γελοία είπε, διότι εξελέγη από κάποιους, το οποίο σημαίνει ότι η ρητορική του εξέφρασε κάποιους στο εκλογικό σώμα, αρκετούς ώστε να τν οδηγήσουν στην εθνική αντιπροσωπεία και θα συνεχίσουν τέτοια «φρούτα» να εκλέγονται, όσο η χώρα εξακολουθεί να δείχνει αυτή την εικόνα.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, κουβέντες σαν αυτές του Μπαρμπαρούση ακούγονται στα καφενεία από πολλούς και όσο αυτό εξακολουθεί να ισχύει, θα βρίσκονται πολλοί θα είναι αυτοί που θα βρίσκονται να τον ψηφίζουν.

Η παρανοϊκή και πέραν πάσης λογικής και μέτρου ρητορική της δεκαετίας του 1990 που χρησιμοποίησε ως τμήμα του πολιτικού φάσματος ο χώρος της αριστεράς που σήμερα βρίσκεται στην εξουσία, ήταν δεδομένο ότι θα οδηγούσε με βάση τη «θεωρία του εκκρεμούς» στην ανάδυση μιας αντίστοιχης ακραίας τάσης, από τη δεξιά δηλαδή πλευρά.

Το ότι κανείς στην Ελλάδα δεν κάνει αυτοκριτική και δεν αποδέχεται καμία ευθύνη για οτιδήποτε, απλά επεκτείνει χρονικά την κατάσταση πολιτικού αδιεξόδου την οποία ζούμε, η οποία προσεχώς θα γίνει και χειρότερη. Να το θυμηθείτε αυτό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, τέως Συνασπισμός, δεν αναγνωρίζει πως όταν υπερθεμάτιζε… και αναθεμάτιζε όσους προσπαθούσαν να πάρουν μέτρα βλέποντας την καταστροφή να έρχεται, είτε ανήκαν στη Νέα Δημοκρατία είτε στο ΠΑΣΟΚ -κόμματα τα οποία επίσης διαθέτουν τους ακραίους αχαΐρευτους λαϊκιστές τους- επέτρεπε ανεύθυνα να προχωρήσει η χώρα προς την καταστροφή, ενώ οι συνταγές που πρότεινε τότε, έχουν πεταχτεί από τους ίδιους στον κάλαθο των αχρήστων.

Τα δε προαναφερθέντα κόμματα ουδέποτε αναγνώρισαν πέραν συγκεκριμένων μονάδων, ότι κατά βάθος παρέμεναν βαθύτατα πελατειακά και σαν στόχο μεγάλο πάντα είχαν τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού.

Έτσι όμως, το πρόβλημα είναι ότι «το εκκρεμές» θα αργήσει να ισορροπήσει και να επανέλθουμε στην κανονικότητα. Το χειρότερο όμως είναι η μεγάλη πιθανότατα, πριν ισορροπήσει, να κινηθεί βίαια προς το άλλο άκρο, όπως κάποτε κινήθηκε και έφερε ένα συνονθύλευμα Αριστερών στην εξουσία.

Αριστεροί οι οποίοι στην πορεία έκαναν ένα ξεκαθάρισμα και βασιζόμενοι στην «τεχνογνωσία» που είχαν καπάτσοι παρελθόντων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ (σ.σ. όχι απαραίτητα όλοι διεφθαρμένοι και μη αξιόλογοι ασφαλώς) κατάφερε να κυβερνήσει τα «καράβι».

Αν όμως κινηθεί το εκκρεμές βίαια προς την άκρα Δεξιά, τότε ίσως βρεθούμε ενώπιον νέων περιπετειών για τη χώρα. Πολλοί θεωρούν ως «περιπέτεια» δυσμενή για τα ελληνικά συμφέροντα τη συμφωνία με την ΠΓΔΜ, την οποία θεωρούν, όχι δίχως επιχείρημα, ως συμβατή με την ακραία ρητορική για το θέμα τη δεκαετία του 1990. Ποια θα είναι η επόμενη, κατόρθωμα της απέναντι πλευράς;

Επειδή έχουν εξελιχθεί όλοι σε… επίδοξους Μακιαβέλι και Ταλεϊράνδους, οι από αριστερά ορμώμενοι δεν χαλιούνται κιόλας, εκτιμώντας ότι η δίωξη κατά της Χρυσής Αυγής θα οδηγήσει στην ηρωοποίησή της και θα την ενισχύσει στο τέλος εκλογικά, λεηλατώντας ψήφους οι οποίες θα κατευθύνονταν πιθανότατα προς τον ευρύτερο χώρο που απευθύνεται η Νέα Δημοκρατία.

Από την άλλη, εκτιμούν ότι αυτή η απειλή είναι που οδήγησε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας να ακολουθήσει σκληρή στάση, υιοθετώντας δήθεν «ακροδεξιά ρητορική», ενώ ουδείς πείθεται ότι η στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο θέμα είναι ακριβώς αυτή που είχε πάντα κατά νου.

Αυτή είναι βέβαια άλλη μια μακιαβελική αντιμετώπιση της κατάστασης. Η κυβέρνηση με τη στάση της βαφτίζει συλλήβδην ακροδεξιούς όσους αντέδρασαν στη συμφωνία που υπέγραψε ο Τσίπρας με τον Ζάεφ! Σκέτη παράνοια…

Εμείς θα τους θυμίσουμε ότι όσους ψήφιζαν για τον ΣΥΡΙΖΑ φέρνοντάς τον στην εξουσία, σήμερα τους κυνηγάς «με το ντουφέκι». Κανείς δεν λέει ευθαρσώς ότι ψήφισε τη σημερινή κυβέρνηση και οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να ρίξουν το ανάθεμα, κυρίως στηριζόμενοι στις μειώσεις των εισοδημάτων και τις υπερβολικές φορολογικές και ασφαλιστικές επιβαρύνσεις.

Δεν είναι τις μόδας να λες σήμερα ότι είσαι ΣΥΡΙΖΑ. Θα δείξει βέβαια η κάλπη. Όμως, είναι εξίσου «μη πολιτικά ορθό» το να λες ότι είσαι οπαδός της Χρυσής Αυγής. Πόσοι συμπατριώτες μας μέσα στην οργή τους για τις εξελίξεις σκέπτονται να ψηφίσουν την ακροδεξιά, απλά και μόνο στο πλαίσιο μιας τιμωρητικής ψήφου;

Δεν το λένε για να μη στιγματιστούν. Απλά το συμπεραίνεις ως ισχυρή πιθανότητα ακούγοντάς τους σε μια κουβέντα όταν ξεσπάσουν. Άρα είναι μια ψήφος που δύσκολα την ομολογεί κάποιος πέραν του σκληρού πυρήνα του κόμματος. Οπότε, η πιθανότητα το ποσοστό που βλέπουμε να δίνουν στη Χρυσή Αυγή οι δημοσκοπήσεις να κρύβει σοβαρές εκπλήξεις.

Δεν ελπίζουμε ότι ο πολιτικός κόσμος θα κάνει την αυτοκριτική του και θα επανεξετάσει την πολιτική του στάση με κριτήρια άλλα από τα μικροπολιτικά. Το πως δηλαδή η ρητορική τους θα βοηθήσει ώστε οι «καραμπόλες» να αφήσουν τον δικό τους πολιτικό σχηματισμό ωφελημένο.

Όσο η χώρα εξακολουθεί να ακροβατεί επικίνδυνα ανάμεσα στα δυο άκρα του πολιτικού φάσματος, τόσο θα καθυστερεί η ολική επαναφορά στην κανονικότητα και όλοι θα παίζουμε με την τύχη μας. Η Ελλάδα θα πορεύεται στο περίπου, στον αυτόματο πιλότο. Δεν είναι όμως μόνο αυτό.

Η συμμαχία της ελληνικής Αριστεράς με τον υπερατλαντικό παράγοντα που κάποτε θεωρούνταν «παρά φύση» από την ίδια την Αριστερά, έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα και έχει φέρει τεράστιες ανατροπές.

Η Δύση έχει κάθε λόγο να ενδιαφέρεται αποκλειστικά ποιος μπορεί να ελαχιστοποιήσει τις αντιδράσεις και να περάσει όλα όσα για τους υπόλοιπους θα συνεπαγόταν σχεδόν εμφυλιακές καταστάσεις και γενικευμένη βία στους δρόμους, στο όνομα της επανάστασης.

Άρα ας μην ψέγουμε κανέναν στο εξωτερικό. Ας αναρωτηθούμε ειλικρινά, έως πότε θα ανεχόμαστε να χειραγωγούμαστε ως σύνολο, ασχέτως του ποιος θα έχει κάθε φορά τα ηνία της εξουσίας. Εάν ενδιαφερόμαστε κάποτε να πάρουμε ξανά στα χέρια μας την τύχη της χώρας.

Defence-Point


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση