Πως εξηγούν οι ρώσοι τον τουρκικό νεο-οθωμανισμό

Η αδυναμία συνύπαρξης νεο-οθωμανισμού και μυστικιστικού χριστιανισμού και η εμφάνισης της Τουρκίας ως ηγέτιδας δύναμης των μουσουλμάνων

Ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Τούρκοι αγνοούν πως οι σημερινές συνθήκες που διαμορφώνουν μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους, θα είναι αιώνια. Τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Δύσης δεν θα επιτρέψουν με κανένα τρόπο την απώλεια της Τουρκίας, είτε ακέραιας, είτε τεμαχισμένης, είτε με ισλαμιστές είτε με κεμαλιστές.

Το τι σχεδιάζουν στα άνετα γραφεία τους οι αρμόδιοι, είναι άγνωστο. Είναι βέβαιο πάντως, πως η επικράτεια της Τουρκίας, υπό οιαδήποτε μορφή, είναι απαραίτητη, ως η μόνη περιοχή που μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην ακώλυτη κάθοδο των Ρώσων στην Μεσόγειο.

Έχει σημασία το πώς βλέπουν οι Ρώσοι την Τουρκία, όταν μάλιστα σε στιγμή όξυνσης των σχέσεών τους ο Πούτιν μίλησε για 17-0, εννοώντας ότι διεξήχθησαν μεταξύ τους 17 πόλεμοι, όπου οι Ρώσοι νίκησαν σε όλους. Και γνωρίζουν φυσικά, ότι ο νέο-οθωμανισμός δεν μπορεί να ταιριάξει με τον μυστικιστικό χριστιανισμό των Ρώσων.

Επαναφέρω ένα παλαιό άρθρο που είχε η "Πράβδα" προ καιρού, σχετικά με την σχεδιαζόμενη αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τον Ερντογάν, και με αφορμή τις διαστάσεις που παίρνει κατά διαστήματα η τουρκο-ισραηλινή διένεξη, κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν, ένα ψυχογράφημα θα έλεγα της νοοτροπίας που διακατέχει τους Τούρκους και ιδιαίτερα τη σημερινή ηγεσία.

Ο αρθρογράφος Σεργκέι Βαλμάσοφ, παρατηρεί ότι έναν αιώνα μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Τουρκία κάνει εκ νέου την εμφάνισή της στην διεθνή σκηνή. «Επιδιώκει να ανακτήσει το χαμένο έδαφος του 19ου-20ου αιώνα, γεγονός που αποτελεί άμεση απειλή για τα συμφέροντα όλων των γειτονικών χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας». Θεωρεί επομένως, ότι ο νέο-οθωμανισμός αποκτά άμεσο ενδιαφέρον για τη Ρωσία, να τον προσέξει ιδιαίτερα.

Σημειώνει ιδιαίτερα τα σχέδια της Τουρκίας να αυξήσει την παρουσία του Ναυτικού της στην Αδριατική. Είναι γνωστό ότι στο άμεσο μέλλον θα υπάρξει μια νέα "εκχώρηση" σε ορισμένα από τα 14 τουρκικά υποβρύχια. Με αυτό τον τρόπο η Άγκυρα σκοπεύει να ενισχύσει την επιρροή της μεταξύ των μουσουλμάνων των Δυτικών Βαλκανίων, δηλώνοντας ανοιχτά και προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι έχει τα δικά της σχέδια για το μέλλον τους.

Ο Βαλσάμοφ, για να εξηγήσει την "επιστροφή στον οθωμανισμό" της τουρκικής πολιτικής προβαίνει σε ιστορική αναδρομή. Στα μέσα του 19ου αιώνα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε το περιφρονητικό όνομα ενός "ασθενή της Ευρώπης". Ένας τέτοιος χαρακτηρισμός ήταν απόλυτα δικαιολογημένος, λαμβάνοντας υπόψη τις απώλειες στον τελευταίο πόλεμο με τη Ρωσία (1877-1878), συγκρούσεις με τα βαλκανικά κράτη, και την απώλεια των ιταλικών κτήσεις της στη Λιβύη 1912-1913.

Καθοριστική όμως ήταν η ήττα στον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο, που είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο την καταστροφή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία είχε χάσει σχεδόν όλα τα αραβικά εδάφη, αλλά και η ύπαρξη της Τουρκίας σε γενικές γραμμές, ως ανεξάρτητο κράτος, ήταν σε κίνδυνο.

Ενώ το 1922 ο Κεμάλ κατάφερε να νικήσει την Ελλάδα, φάνηκε ότι οι Τούρκοι δεν έχουν ανακάμψει από την ήττα του 1918. Έτσι, μετά από 100 χρόνια η Τουρκία φαίνεται να πηγαίνει πίσω για να διεκδικήσει τα "χαμένα". Αναπόφευκτα, η τουρκική δραστηριότητα που εκδηλώνεται προς τις περιοχές του Καυκάσου και της Κριμαίας, δεν μπορεί παρά να ανησυχεί τη Ρωσία, λέγει ο αρθρογράφος.

Υπενθυμίζω ότι δόθηκε αφορμή να γράψω αρκετές φορές εδώ, ότι η Τουρκία προκειμένου να εμφανιστεί ως ηγέτιδα δύναμη των μουσουλμάνων -αφού είναι πια πασιφανές ότι η Ευρώπη δεν την δέχεται, και μόνον η Ελλάδα και η Βρετανία υποστηρίζουν την ένταξή της- είναι υποχρεωμένη σε αντιδυτική -και αντιισραηλινή- ρητορεία. Κάτι παρόμοιο υποστηρίζει και ο Βαλσάμοφ, χρησιμοποιώντας τον όρο "καμουφλάζ".

Γράφει: «Στη συζήτηση σχετικά με την ισραηλινο-τουρκική λεκτική διαμάχη, θα πρέπει να τονιστεί ότι οι ενέργειες της Άγκυρας έχουν στόχο όχι τόσο το Τελ Αβίβ, αλλά την αποκατάσταση της επιρροής της στην Ανατολική Μεσόγειο και τη νότια Ευρώπη.
Η τουρκική ηγεσία κάνει βέβαια ό,τι μπορεί για να φανεί ότι η δραστηριότητά της στρέφεται κατά του Ισραήλ.
Ωστόσο, αρκεί να εξετασθεί το ενδεχόμενο "μια νέας ναυτικής στρατηγικής", που ακούει σε ένα μεγάλο όνομα "Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα - ασπίδα Αιγαίου", που εκδόθηκε προ καιρού, πράγμα που σημαίνει ότι τα ισραηλινά πλοία θα πρέπει να πλέουν μόνον μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Αυτό θα επιτρέψει στην Τουρκία να ασκεί ισομερή επιρροή όχι μόνο προς το Τελ-Αβίβ, αλλά και στη Λευκωσία και στην Αθήνα. Η αντι-ισραηλινή ρητορική στην περίπτωση αυτή είναι περισσότερο "καμουφλάζ" για να κρύψει τις πραγματικές προθέσεις της, που έχουν νοτιο-ευρωπαϊκή κατεύθυνση».

Μακεδών
Πηγή Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση