Φάκελλος λαθρομετανάστευση: Frontex – Eurosur - Eurodac

Η χρηματοδότηση έρευνας και ανάπτυξης είναι μόνο ένα κλάσμα του δημοσίου χρήματος που δίνεται για την ασφάλεια των συνόρων της Ευρώπης. Η Frontex , ο οργανισμός της ΕΕ που συντονίζει τις συνοριακές φρουρές των κρατών μελών, σύμφωνα με τον κανονισμό του Δουβλίνου. Από την ίδρυσή της το 2004, μόνο η Frontex έχει καταφέρει να απορροφήσει σχεδόν ένα δισεκατομμύριο ευρώ.

Από το 2011 και μετά το πρόγραμμα Eurosur στοχεύει στη δικτύωση και διαμοίραση πληροφοριών διαχείρισης συνόρων, με ανανέωση τους σε πραγματικό χρόνο. Η εφαρμογή του Eurosur απαιτεί τον συντονισμό κέντρων με ένα κόστος που υπολογίζεται πως θα αγγίξει τα 200 εκατομμύρια ευρώ. Τα απτά αποτελέσματα αυτών των επενδύσεων, αξίας εκατομμυρίων, σπάνια αξιολογούνται.

Παράδειγμα αυτής της ανεξέλεγκτης πολιτικής αποτελεί το πρόγραμμα Eurodac, η βάση συγκέντρωσης δαχτυλικών αποτυπωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το σύστημα αποτελεί σημείο αναφοράς έλλειψης λογοδοσίας, στοιχείο ενδημικό των εφαρμοσμένων πολιτικών που σχετίζονται με τη μετανάστευση. Παρά την περιορισμένη διαφάνεια όμως είναι δυνατόν να σκιαγραφηθεί μια πρώτη εικόνα για το πώς αυτή η πολιτική επιλογή εφαρμόστηκε.

Σχεδιασμένο για να ταυτοποιεί όσους αιτούνται άσυλο από τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα, το Eurodac θα έπρεπε να βοηθά τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να διαπιστώνουν αν ο αιτών άσυλο που «βρέθηκε παράνομα σε κάποια χώρα της ΕΕ έχει προηγουμένως αιτηθεί ασύλου σε κάποια άλλη χώρα μέλος». Ακούγεται σαν κάτι βοηθητικό. Έχει διαπιστωθεί όμως πως τουλάχιστον δέκα άνθρωποι τον χρόνο απελαύνονται παράνομα λόγω λάθους του συστήματος που αφορά τις συσκευές σάρωσης ταυτότητας δαχτυλικών αποτυπωμάτων. Κι ο πραγματικός αριθμός μπορεί να είναι ακόμα μεγαλύτερος.

Σύμφωνα με εργαζόμενο σε κορυφαία εταιρεία κατασκευής συσκευών σάρωσης, που μίλησε στο Migrants’ Files διατηρώντας την ανωνυμία του, κάθε συσκευή προγραμματίζεται ώστε να γίνεται αποδεκτό ένα συγκεκριμένο ποσοστό λάθους. Η πηγή δεν μπορούσε να μας αποκαλύψει περισσότερες λεπτομέρειες για το θέμα.

Ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι όλα τα κράτη της ΕΕ, όπως και η Νορβηγία, η Ισλανδία και η Ελβετία, βασίζονται σε αυτό το εγγενώς ελαττωματικό σύστημα ταυτοποίησης. Και κανείς σε επίπεδο κυβερνήσεων, εταιρειών ή μέσων ενημέρωσης δεν ενδιαφέρεται για το ανθρώπινο κόστος αυτής της εμφανώς ελαττωματικής λειτουργίας του Eurodac. 

Στοιχεία για τα ποσά που δαπανήθηκαν.

Με πλοία, τείχη, drones, στρατό και κέντρα κράτησης 

Τα χρήματα για την αστυνόμευση και την ασφάλεια των συνόρων ρέουν τα τελευταία χρόνια. Η Ισπανία και η Ελλάδα έχουν επενδύσει πάνω από 70 εκατομμύρια ευρώ σε πλοία, μη επανδρωμένα αεροσκάφη, εκτός δρόμου οχήματα και κάθε είδους εντυπωσιακό και έξυπνο εξοπλισμό για να κλείσουν τα σύνορά τους. Ταυτόχρονα υπάρχει πάντα η επιτήρηση, μια σταθερή πηγή εσόδων για τις επιλεγμένους προμηθευτές, που μπορεί να φτάνει μέχρι και στη χρήση δορυφόρων. Η ανέγερση τειχών αποτελεί μια αναπτυσσόμενη βιομηχανία, με την Ισπανία, την Ελλάδα και τη Βουλγαρία να έχουν επενδύσει σε αυτή. Η οικοδόμηση ενός φυσικού εμποδίου είναι μόνο η αρχή. Η συντήρηση των ισπανικών τειχών της Θέουτα και Μελίγια κοστίζει περίπου 10 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο από το 2005 και μετά. Στη Θέουτα οι εργασίες κατασκευής έφτασαν τα 25 εκατομμύρια ευρώ μεταξύ του 2005 και του 2013 ενώ στη Μελίγια άγγιξαν τα 47 εκατομμύρια. Το κόστος συντήρησης του φράχτη στον Έβρο δεν είναι ακόμα συστηματικά καταγεγραμμένο.

H Ιταλία είναι η χώρα στην οποία καταλήγει το μεταναστευτικό πέρασμα της Κεντρικής Μεσογείου, που από τη Βόρεια Αφρική φτάνει στη Σικελία μέσω της Λαμπεντούσα. Με δεδομένο πως εκεί δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθούν φυσικά εμπόδια η ιταλική κυβέρνηση έχει επενδύσει περισσότερα από 17 εκατομμύρια ευρώ από το 2011 για να αποκτήσουν οι αρχές της Λιβύης βάρκες, γυαλιά νυχτερινής όρασης, εξοπλισμό αλλά και εκπαίδευση με στόχο την ανίχνευση προσφύγων και μεταναστών. Επιπλέον ιταλική κυβέρνηση εφάρμοζε μια διμερή συμφωνία σύμφωνα με την οποία χρηματοδοτούσε τη Λιβύη ώστε να εμποδίσουν τη διέλευση προσφύγων προς την Ιταλία. Κάποια από αυτά τα χρήματα κατευθύνονταν στη δημιουργία κέντρων κράτησης και στη χρηματοδότηση πτήσεων απέλασης.

Στην περίπτωση της Ελλάδας εκατομμύρια ευρώ έχουν ήδη «επενδυθεί» στη δημιουργία του φράχτη του Έβρου όπως και στη δημιουργία και λειτουργία των «Προαναχωρησιακών Κέντρων Κράτησης». Ενδεικτικά 5.359.789,17€ κόστισε η δημιουργία κέντρου κράτησης στη Μυτιλήνη, 5.226.224,37€ η ανακατασκευή υπαρχόντων κτιρίων στο Προαναχωρησιακό Κέντρο Κράτησης της Κορίνθου. Σε μελέτη του το ΕΛΙΑΜΕΠ υπολογίζει πως το κόστος για την κατασκευή του Κέντρου Κράτησης της Αμυγδαλέζας άγγιξε τα 3 εκατομμύρια ευρώ ενώ ανεβάζει τα λειτουργικά του έξοδα σε περισσότερα από 10 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο.

Ταυτόχρονα βέβαια το ελληνικό κράτος έχει επενδύσει σε επιχειρήσεις όπως η «Ασπίδα» που ξεκίνησε τρεις μήνες πριν την ολοκλήρωση του φράχτη του Έβρου και είχε ως στόχο την ενίσχυση των περιπολιών και της επιτήρησης των ελληνοτουρκικών συνόρων. Το κόστος της από τον Αύγουστο του 2012 ως τον Ιούνιο του 2013 ανήλθε στα 24 εκατομμύρια ευρώ, χρηματοδοτούμενα κατά 75% από το Ταμείο Εξωτερικών Συνόρων. Στη συνέχεια ήρθε και η επιχείρηση «Ξένιος Ζεύς» για να καλύψει το κενό επιτήρησης και καταστολής προσφύγων και μεταναστών στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας η οποία και από τον Ιούλιο του 2014 ενσωματώθηκε στις τακτικές αστυνομικές επιχειρήσεις και περιπολίες και μετονομάσθηκε σε επιχείρηση «Θησέας». Από οικονομικής άποψης, όπως αναφέρει σε μελέτη του το πρόγραμμα MIDAS του ΕΛΙΑΜΕΠ τα κεφάλαια που δαπανήθηκαν για την πραγματοποίηση του Ξένιου Δία δεν έχουν δημοσιοποιηθεί μιας και ο ακριβής αριθμός των αστυνομικών που απασχολήθηκαν στην επιχείρηση, και το ακριβές κόστος της επιχείρησης δεν είναι γνωστά. 

Στοιχεία για τα ποσά που δαπανήθηκαν.

Πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση