Σκέψεις για το συλλογικό μας (μετά Σύριζα) αύριο...

Ανήκω στην μικρή εκείνη μερίδα των (συνειδητών, κατά το δυνατόν) Ελλήνων πολιτών που για κάποιον απροσδιόριστο λόγο δεν πάσχουν ακόμα από κατάθλιψη.
Δεν με ενδιαφέρει μια καριέρα λαμόγιου, δεν δέχομαι πως η μοίρα της χώρας μου κρίθηκε οριστικά, δεν θεωρώ πως η γενικευμένη παρακμή είναι λόγος αδράνειας.
Εξακολουθώ να προσβλέπω και να στηρίζω όποιαν προσπάθεια δείχνει να εδράζεται στην κοινή λογική, στο ήθος και στις αξίες που συγκροτούν τις κοινωνίες, διατηρώντας μια αίσθηση ρεαλισμού: δεν ξεχνώ για ποιαν κοινωνία μιλάμε και σε ποιο διεθνές περιβάλλον κινούμαστε.
Το οριακό σημείο στο οποίο έχει φτάσει η πολιτική ζωή του τόπου μας έχει αναπτερώσει τις ελπίδες μου για μία ΑΡΔΗΝ ανάταξη, μέσα από την καταστροφή της.

Ζήσαμε μετά το 1974 όλες τις εκδοχές της καθεστωτικής διαχείρισης: την συντηρητική διακυβέρνηση, την πασοκική «Αλλαγή», την μητσοτακική λαίλαπα, την εκσυγχρονιστική κλεπτοκρατία, την καραμανλική χαυνότητα, την μνημονιακή επιδρομή.
Από τον περασμένο Γενάρη δοκιμάζουμε και την συριζέικη συνταγή, που ώς τώρα περιλαμβάνει μόνο …πλασέμπο.
Επειδή όμως τα ψωμιά της δείχνουν μάλλον ευάριθμα, σύντομα θα κληθεί η κοινωνία να εκφραστεί μέσα από νέα πολιτικά σχήματα (δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα περιοριστεί σε μολυσματικά «Ποτάμια»).
Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Ο ενεργός πολίτης έχει σιχαθεί το καθεστώς σε όλες του τις εκφράσεις: τους γιούς των δοσίλογων, τους μαφιόζους ολιγάρχες, τους βαρώνους των ΜΜΕ, τα παράσιτα της ελίτ-αλήτ. Όλους αυτούς που μασκάρεψαν σε «δημοκρατία» το τσιφλίκι που κληρονόμησαν και το ξεζουμίζουν ανελέητα σαν κατοχικός στρατός. Και δυστυχώς δεν περιορίστηκαν σ’ αυτό αλλά στα πασοκικά χρόνια μετέδωσαν την χυδαία τους νοοτροπία σε μεγάλο μέρος της μικρομεσαίας τάξης, με αποτέλεσμα βλάβη ανήκεστο στο κοινωνικό σώμα.
Τι επιλέξαμε όμως ως αντίδοτο;
Κυβέρνηση βασισμένη σε έναν κομματικό χώρο που ποτέ δεν είχε οργανική σχέση με την Ελλάδα και ανέκαθεν λειτούργησε ως φορέας της κάθε τρέχουσας εθνοφοβικής ιδεοληψίας.
Βεβαίως η πραγματιστική λογική του πρωθυπουργού, ενδεχομένως και οι ανάγκες της διοίκησης του κράτους, οδήγησαν σε μια ρητορική που την λες και εθνολαϊκίστικη, μένει όμως να δούμε κατά πόσον θα προκύψουν πραγματικά κέρδη για το έθνος και τον λαό.
Κατά τ’ άλλα κλείσαμε τέσσερεις μήνες σχεδόν μηδενικού κυβερνητικού έργου, κατάσταση ενδεικτική της άγνοιας και της αμηχανίας έναντι των προβλημάτων – εκτός κι αν μετρήσουμε την …επαναπρόσληψη των σχολικών φυλάκων.
Απαντάμε έτσι σε κάποιαν από τις θανάσιμες προκλήσεις (δημογραφική συρρίκνωση, παραγωγική απίσχναση, στρατιωτική αποδυνάμωση, ηθική εξαχρείωση, διοικητική παράλυση, εκπαιδευτική ανυπαρξία, πολιτιστική μετάλλαξη) που αντιμετωπίζουμε;

Ανάμεσα στη Σκύλλα του υποκριτικού καθεστωτισμού και στη Χάρυβδη του διαλυτικού λαϊκισμού χρειαζόμαστε έναν μέσο δρόμο ευθύνης και ειλικρίνειας.
Έναν λόγο αληθινό που θα συγκεράσει τα όποια δίκια και των δύο πλευρών, χωρίς να μολύνεται από τις παθολογίες τους.
Ποιος θα το κάνει αυτό; Υπάρχουν οι άνθρωποι, δεν είναι σαν το πρόβλημα με το κουδούνι στην ουρά της γάτας.
Το πρόβλημα είναι άλλο: πώς αυτό το εγχείρημα θα το πληροφορηθεί, θα το προσέξει και θα το εμπιστευτεί ο μέσος συμπατριώτης μας, όταν λείπουν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την όποια επικοινωνιακή πολιτική;
Σ’ αυτό δυστυχώς δεν έχω καμμία απάντηση.

Πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση