Το House Of Cards των Βρυξελλών

Ο ιστορικός εκβιασμός των Ευρωπαίων από Τσίπρα-Βαρουφάκη
"Στις αρχές Ιουλίου, ο Νικητής τα παίρνει όλα!"

Του Μιχάλη Κόκκινου

Φαίνεται πως το φετινό καλοκαίρι θα είναι αρκετά θερμό, και δεν εννοώ κυριολεκτικά! Ο Ιούνης μπήκε δυναμικά και το πολιτικό σκηνικό σε όλη την Ευρώπη κινείται σε έντονους ρυθμούς. Όσοι ανέμεναν ότι η ραστώνη του καλοκαιριού θα ηρεμούσε τα πράγματα και μία όχι τόσο ευχάριστη συμφωνία για την χώρα θα περνούσε αναίμακτα, μάλλον διαψεύστηκαν, αφού οι εξελίξεις γύρω από τη ελληνικό ζήτημα θα το θέσουν στην κορυφή της ατζέντας της ΕΕ για το επόμενο διάστημα.

Την αρχή φρόντισε να κάνει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με ένα σκληρό άρθρο (“Η Ευρώπη σε σταυροδρόμι”) στην γαλλική Le Monde, όπου τοποθετήθηκε για την εξέλιξη της διαπραγμάτευσης με τρόπο που έμελλε να γίνει η αρχή ενός ντόμινο, που στόχο έχει να καταλήξει σε μία πολιτική συμφωνία για το ελληνικό χρέος. Το κατηγορώ του Έλληνα πρωθυπουργού στο επίμαχο άρθρο του εναντίον των “Θεσμών”, πυροδότησε την επίσπευση των διαδικασιών από μέρους των “Θεσμών”, χαλυβδώνοντας ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ σε μία άτεγκτη κοινή γραμμή απέναντι στην Ελλάδα.

Για πρώτη φορά ένας εκλεγμένος ηγέτης κράτους-μέλους, που βρίσκεται στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος του γράφει τόσο ανοιχτά, όλα εκείνα που ένα μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης συζητάει χαμηλόφωνα. “Κάποιοι θέλουν να αποδεχτούμε να διορίζονται οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί από τους Θεσμούς και οι πολίτες να αποστερούνται από το δικαίωμα του εκλέγειν μέχρι την ολοκλήρωση του προγράμματος. Κάτι τέτοιο σημαίνει την ολοκληρωτική κατάργηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, το τέλος κάθε προσχήματος και την αρχή μιας διάσπασης και ενός απαράδεκτου διχασμού της Ενωμένης Ευρώπης. Σημαίνει, εν τέλει, την αρχή για τη δημιουργία ενός τεχνοκρατικού τερατουργήματος, που θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη εντελώς ξένη προς τις ιδρυτικές της αξίες” αναφέρει ο Α.Τσίπρας στο άρθρο του στη Le Monde.

Παράλληλα, αποκαλύπτει τον σχεδιασμό της ηγετικής ομάδας της ΕΕ, για διάσπαση και διχασμό της Ευρώπης. “Πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η δημιουργία μιας Ευρωζώνης δύο ταχυτήτων, όπου ο σκληρός πυρήνας θα θέτει σκληρούς κανόνες λιτότητας και προσαρμογής και θα διορίζει έναν Υπερυπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης με απεριόριστη εξουσία, με τη δυνατότητα δηλαδή να απορρίπτει ακόμη και προϋπολογισμούς κυρίαρχων κρατών που δεν ευθυγραμμίζονται με τα δόγματα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού” γράφει ο πρωθυπουργός. “Για όσες χώρες αρνούνται να υποκύψουν στην νέα εξουσία η λύση θα είναι απλή: Σκληρή τιμωρία. Υποχρεωτική λιτότητα. Και, ακόμη περισσότερο, περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, πειθαρχικές κυρώσεις, πρόστιμα, ακόμη και παράλληλο νόμισμα. Έτσι οικοδομείται η νέα ευρωπαϊκή εξουσία με πρώτο θύμα την Ελλάδα η οποία στο μυαλό αρκετών αποτελεί χρυσή ευκαιρία παραδειγματισμού για όλους τους υποψήφιους απείθαρχους” συμπληρώνει και αποδεικνύει ότι οι μεγαλύτεροι “ευρωσκεπτικιστοί πολιτικοί μύθοι” έχουν βάση.

Δεν είναι αντικείμενο του παρόντος άρθρου, η όποια κριτική απέναντι στο άρθρο του πρωθυπουργού αυτό καθαυτό – αν η επανάληψη των στερεοτύπων του αντιμνημονιακού μπλοκ που εκφράζει η παρούσα κυβέρνηση είναι σωστή ή όχι -, αντιθέτως αυτό που έχει σημασία είναι να δούμε πως εκείνο το άρθρο πυροδότησε μία αλληλουχία γεγονότων που θα οδηγήσει σε μία πολιτική λύση υπέρ της Ελλάδας και κατά του κοινού μέλλοντος της ΕΕ και των πολιτών της.
Ένας βασικός προβληματισμός που προέκυψε από το άρθρο στην Le Monde είναι σε ποιους απευθυνόταν ο Έλληνας πρωθυπουργός. Για ποιους έγραψε ο Α.Τσίπρας αυτό το άρθρο; Αν κρίνουμε από το πόσο λίγοι ήταν εκείνοι που ανταποκρίθηκαν θετικά στο άρθρο του – ακόμη και το αδελφικό κόμμα “Ποδέμος” κράτησε σχετικές αποστάσεις – μάλλον πως στόχος του δεν ήταν η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Στόχος του ήταν η επίσπευση των διαδικασιών από μέρους των δανειστών, καθώς το άρθρο αυτό στάθηκε η αφορμή για την άμεση συσπείρωση των Θεσμών. Η στρατηγική του Μαξίμου αποσκοπεί στο να δεσμεύσει ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ σε μία κοινή στάση απέναντι στη διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας, προκειμένου η τελική ευνοϊκή για την Ελλάδα - κατά ΣΥΡΙΖΑ – συμφωνία να είναι δεσμευτική για όλους, όσο επιζήμια και να είναι για την ευρωπαϊκή οικονομία.

Οι “Βυζαντινισμοί” Τσίπρα

Φαίνεται ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός προκατέβαλε την κίνηση των δανειστών να αποστείλουν τις τελικές τους προτάσεις στην Ελλάδα. Λέγεται ότι η συνάντηση των Πέντε στο Βερολίνο (Μέρκελ, Ολάντ, Γιούνκερ, Ντράγκι, Λαγκάρντ) είχε προγραμματιστεί πριν την δημοσίευση του επίμαχου άρθρου στη Le Monde με στόχο την δόμηση μίας κοινής πρότασης των δανειστών προς την Ελλάδα στην λογική “take it or leave it”. Το άρθρο ήρθε για να προκαταβάλει τους “Πέντε” και τις όποιες προτάσεις τους, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν θα γίνονταν δεκτές από την ελληνική κυβέρνηση. Χαρακτηριστική είναι η φράση του Α.Τσίπρα: “Δεν περιμένουν από αυτούς να καταθέσουν το δικό τους σχέδιο πίσω σε εμάς. Η Ελλάδα είναι αυτή που καταθέτει προτάσεις”. Μόνο τυχαία δεν είναι η παράλληλη με το άρθρο δημοσιοποίηση στα διεθνή media της ελληνικής πρότασης των 47 σελίδων, την οποία τελικά κατέληξαν να συζητάνε οι “Πέντε” στο Βερολίνο αντί της δικής τους τελικής πρότασης.

Οι κινήσεις Τσίπρα όπως πολύ σωστά εντοπίζει η γαλλική Figaro αποτελούν μία προειδοποίηση προς τους δανειστές. Ο Έλληνας πρωθυπουργός προειδοποιεί τους Ευρωπαίους ηγέτες ότι δεν θέλει μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων στην οποία να την καθοδηγούν οι ιδρυτικές χώρες και κατ' εξοχήν η Γαλλία και η Γερμανία. Αρνείται επίσης στο να θεωρηθεί εκείνος υπεύθυνος για την όποια παράλυση των διαπραγματεύσεων, η οποία μπορεί να πυροδοτήσει μια στρατηγική κρίση στην ευρωζώνη. “Αν κάποιος κατά κάποιο τρόπο πιστεύει ή θέλει να πιστεύει ότι αυτή η απόφαση αφορά μόνο την Ελλάδα, κάνουν ένα τεράστιο λάθος. Θα τους πρότεινα να ξαναδιαβάσουν το αριστούργημα του Χέμινγουεϊ “Για ποιον χτυπά η καμπάνα””. Η απειλή Τσίπρα ήταν ξεκάθαρη προς τους δανειστές. Πίσω από τη μαρξιστική ρητορική περί Νεο-Φιλελευθερισμού αποδεικνύεται ότι υποκρύπτεται μία “πονηριά” περισσότερο βυζαντινής προέλευσης. Το να απειλήσει έμμεσα τους δανειστές ότι με τη στάση τους θα δημιουργήσουν ένα ντόμινο κατάρρευσης ανά την Ευρώπη δεν ήταν παρά ένας εύσχημος “βυζαντινισμός”.

Όλα αυτά έχουν δημιουργήσει μια αυξανόμενη ανησυχία στην Ευρώπη για το κατά πόσο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και πιθανώς ο ίδιος ο Α.Τσίπρας, έχει ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα πως μια συμφωνία με ανεκτούς όρους είναι αδύνατη, και ότι μπορεί ήδη να έχει παραιτηθεί υπέρ της πτώχευσης και της επιστροφής στη δραχμή, αντί του να προδώσει τον σκοπό του. Είναι αρκετά επιφανειακή η επικρατούσα αφήγηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει συνεχώς λάθη και οδεύει προς την καταστροφή, γιατί βασίζεται στη βεβαιότητα ότι ο Τσίπρας θέλει πάση θυσία να μείνει στο ευρώ, κάτι που όπως φαίνεται δεν ισχύει. Πολλοί αναλυτές στο εξωτερικό πιστεύουν, ότι η στρατηγική Τσίπρα σε αυτό το σημείο είναι να προσπαθήσει να δικαιολογήσει την οριστική ρήξη, ώστε να πείσει την ελληνική κοινή γνώμη ότι θα εξαναγκαστεί σε έξοδο από την ευρωζώνη.

Η απορία που δημιουργείται σε όλους εμάς που παρακολουθούμε ως θεατές την πορεία των διαπραγματεύσεων από τον Φλεβάρη είναι από που αντλεί ο Έλληνας πρωθυπουργός εκείνη την αυτοπεποίθηση που του δίνει την δύναμη να απειλεί δημόσια του δανειστές και τον ηγετικό πυρήνα της ΕΕ; Συνήθως, ένας άνθρωπος για να φτάσει στο σημείο να απειλήσει κάποιον άλλο δημόσια σημαίνει ότι πραγματικά έχει κάτι που μπορεί να χρησιμοποιήσει εναντίον του. Στην περίπτωση της Ελλάδας, τι θα μπορούσε να είναι αυτό που αποτελεί πραγματική απειλή για τους δανειστές και την ευρωζώνη;

Η Απεμπλοκή των Αριθμών

Καταρχήν, αξίζει να σημειώσουμε μία βασική διαφορά της παρούσας κυβέρνησης από τις προηγούμενες Παπανδρέου – Σαμαρά. Η κυβέρνηση Τσίπρα όταν διατείνεται ότι θα φτάσει μέχρι την έξοδο από την ευρωζώνη αν χρειαστεί ή ακόμα χειρότερα – για τους δανειστές – ότι μπορεί να προχωρήσει σε στάση πληρωμών έναντι των δανειστών μένοντας εντός ευρωζώνης, το εννοεί!Η Αθήνα παρά την ασθενή της οικονομική θέση σε διαπραγματευτικό επίπεδο βρίσκεται αναλογικά σε εξαιρετικά πιο ισχυρή θέση, επειδή έχει κάνει σαφές ότι εν ανάγκη θα εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα. Σίγουρα όλες οι πλευρές θα προτιμούσαν ένα deal, που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ, αλλά αν αυτό δεν είναι εφικτό τότε οι Έλληνες κυβερνώντες είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν τις επιπτώσεις.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο διαφέρει η νυν κυβέρνηση από τις προηγούμενες. Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά απέκλειαν κατηγορηματικά μονομερή διαγραφή χρέους και ένα Grexit. Έτσι οι δανειστές είχαν τη δυνατότητα να τους υπαγορεύουν τους όρους και έτσι έκαναν. Η τακτική που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκ διαμέτρων διαφορετική. Πέτυχαν με χαρακτηριστική ευκολία μέσω μίας φαινομενικά αντικομφορμιστικής συμπεριφοράς του υπ.Οικονομικών Γ.Βαρουφάκη πολύ γρήγορα να επιτύχουν την μετάβαση των διαπραγματεύσεων από τα τεχνικά κλιμάκια στο υψηλότερο πολιτικό επίπεδο. Η διένεξη έφτασε εκεί που ήθελε εξαρχής ο Αλέξης Τσίπρας να φτάσει, σε επίπεδο ηγετών. Πάντα διατύπωνε την αναγκαιότητα μια πολιτικής λύσης, ενός συμβιβασμού, του οποίου οι λεπτομέρειες δεν έχουν και τόση σημασία.

Αυτός ήταν ο πραγματικός ρόλος του Βαρουφάκη, να πετύχει το γρηγορότερο δυνατόν την απεμπλοκή των τεχνοκρατών από τη διαπραγμάτευση (τρόικα,eurogroup κλπ). Οι υπουργοί Οικονομικών των χωρών του ευρώ συνήθως ακολουθούσαν αυτήν τη ξερή οικονομική επιχειρηματολογία συνδέοντας όρους για την χορήγηση νέας οικονομικής βοήθειας απαιτώντας μεταρρυθμίσεις και ποσοτικοποιημένους δημοσιονομικούς στόχους. Όταν κατέστη σαφές από τους “Θεσμούς” ότι αυτό δεν θα ήταν δυνατό όσο απέναντί τους κάθεται ο Γ.Βαρουφάκης, μοιραία ήταν θέμα χρόνου η διαπραγμάτευση να οδηγηθεί σε επίπεδο κορυφής, τσακίζοντας το άλλοθι των Ευρωπαίων ηγετών περί αξιολόγησης και τρόικα.

Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ το ελληνικό πρόβλημα του χρέους δεν είναι οικονομικής φύσης, αλλά πολιτικής και ως τέτοιο πρέπει να λυθεί. Για να υπάρξει όμως πολιτική λύση, δηλαδή πέρα από ψυχρούς αριθμούς και ποσοστά, θα πρέπει η διαπραγμάτευση να γίνει ξεκάθαρα από πολιτικούς ηγέτες. Τότε και μόνο τότε θα καταφέρει η κυβέρνηση Τσίπρα να οδηγήσει το σύνολο της Ευρώπης σε μία δεσμευτική για όλους συμφωνία, η οποία πολύ δύσκολα θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα όλων.

Η Ελλάδα τα τελευταία πέντε χρόνια υπέφερε από συμφωνίες που ναι μεν την κρατούσα στη ζωή, αλλά κατέστρεφε βαθμιαία όλα όσα κατάφερε να επιτύχει από τη στιγμή που εισήλθε στο κοινό νόμισμα. Την ίδια στιγμή οι δανείστριες χώρες με πρώτη τη Γερμανία είδαν τις οικονομίες του να θεριεύουν τα χρόνια της Κρίσης και να χτυπούν το ένα ιστορικό ρεκόρ μετά το άλλο (χαρακτηριστική περίπτωση το Χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης την τελευταία πενταετία σπάει συνεχώς το ιστορικό ρεκόρ του τζίρου του με αποτέλεσμα να έχει καταστεί με διαφορά η δεύτερη μεγαλύτερη χρηματαγορά του πλανήτη μετά τη ΝΥ). Η νέα συμφωνία λοιπόν θα πρέπει να εξισορροπήσει τη σχέση της Ελλάδας με την υπόλοιπη Ευρώπη με τρόπο τέτοιο που το βάρος του ελληνικού χρέους να περάσει από τις επόμενες γενιές Ελλήνων σε εκείνες των Ευρωπαίων!

Το Τέχνασμα της Δραχμής

Όπως ήδη αναφέραμε για να μπορέσει η κυβέρνηση Τσίπρα να διαφοροποιηθεί από τις προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις και να αλλάξει έτσι τους όρους της διαπραγμάτευσης, μεταφέροντας το κέντρο βάρος από τα κλιμάκια της τρόικα σε πολιτικό επίπεδο, χρειαζόταν ένα τέχνασμα. Κι αυτό το βρήκε εύκολα πίσω στο εθνικό μας νόμισμα, τη Δραχμή. Εάν η ελληνική κυβέρνηση μεθόδευε με απόλυτη μυστικότητα την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, θα έπρεπε από τη μία να προβοκάρει τους Έλληνες να την στηρίξουν, και από την άλλη να αυξάνει συνεχώς το κόστος των δανειστών της, πληρώνοντας ενδεχομένως μόνο το ΔΝΤ και τις αγορές. Αν παρατηρήσουμε πιο αναλυτικά τον τρόπο που η κυβέρνηση Τσίπρα του τελευταίους μήνες τότε τίποτε από την προηγούμενη πρόταση δεν αποτελεί υπόθεση, αλλά αντιθέτως στυγνή πραγματικότητα.

Οι κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης δείχνουν ότι προετοιμάζει την χώρα με σταθερά βήματα για έξοδο από το κοινό νόμισμα. Έχει καταφέρει μέσω της επικοινωνιακής διαχείρισης της διαπραγμάτευσης να αυξήσει το ενδιαφέρον των Ελλήνων για τις διαπραγματεύσεις και να κατευθύνει το θυμικό τους εκεί που την συμφέρει. Αφού, αν δεν μπορέσει να κλιμακώσει τη σύγκρουσή της με τους δανειστές, οι οποίοι απαιτούν συνεχώς νέα μέτρα λιτότητας, λόγω των ελλειμμάτων που προκαλεί η σκόπιμη επιστροφή της χώρας στην ύφεση, τότε οι πολίτες δεν θα την στηρίξουν στη δύσκολη εποχή που θα ακολουθούσε την έξοδο από την Ευρωζώνη.

Παράλληλα, μεθοδεύει συστηματικά την δραματική αύξηση του κόστους της εξόδου για τους δανειστές, κάτι που έχει ήδη δρομολογηθεί, μέσω των εκροών των καταθέσεων, τις οποίες διευκολύνει η κυβέρνηση, επιτρέποντας μεταξύ άλλων δημόσιες δηλώσεις, σχετικά με την επερχόμενη χρεοκοπία, τη δύσκολη θέση του τραπεζικού συστήματος της χώρας κοκ. Αν και θα μπορούσε δε να τις περιορίσει, επιβάλλοντας ελέγχους στη διακίνηση των κεφαλαίων, δεν το κάνει, επειδή δεν είναι σύμφωνο με τα σχέδια της. Η φυγή κεφαλαίων (πάνω από 60δις€ από τον Δεκέμβριο'14) που παρατηρείται δεν σημαίνει πως τα χρήματα οδηγούνται απαραιτήτως στο εξωτερικό, αλλά ότι ενδεχομένως τα ιδιωτικά κεφάλαια ανταλλάσσονται με δημόσια.

Πιο συγκεκριμένα, οι Έλληνες δανείζονται χρήματα από τις τράπεζες τους, τα οποία τους παρέχει ο ευρωπαϊκός μηχανισμός ELA μέσω της Τράπεζας της Ελλάδας, εμβάζοντας τα στο εξωτερικό, κάτι που επιδεινώνει τη ρευστότητα του εγχώριου τραπεζικού συστήματος. Τα εμβάσματα αυτά αναγκάζουν τις κεντρικές τράπεζες των άλλων χωρών να δημιουργούν νέα χρήματα, για να τα θέτουν στη διάθεση των Ελλήνων, εγκρίνοντας στην ΤτΕ ένα όριο υπερανάληψης του ELA σχεδόν σε εβδομαδιαία βάση, το οποίο προσμετράται από τα υπόλοιπα του συστήματος Target II. Αυτή τη στιγμή το αρνητικό υπόλοιπο του λογαριασμού της Ελλάδας στην ΕΚΤ είναι πάνω από 115δις€, αυτό σημαίνει ότι οι απαιτήσεις των Ελλήνων πολιτών απέναντι στις τράπεζες (καταθέσεις) έχουν ουσιαστικά μειωθεί κατά το ποσόν αυτό, επιβαρύνοντας έμμεσα το Δημόσιο (ανταλλαγή κεφαλαίων).

Αν η Ελλάδα φύγει, λοιπόν, από την Ευρωζώνη, τότε οι Έλληνες θα έχουν μεταφέρει με ασφάλεια τα χρήματα τους στο εξωτερικό, ενώ οι κεντρικές τράπεζες των χωρών της Ευρωζώνης δεν θα μπορούν να εισπράξουν τις απαιτήσεις τους στο σύστημα Target (115δις€) από την ΤτΕ. Καθώς, η ΤτΕ θα χρεοκοπούσε, επειδή το ενεργητικό της θα αποτελούταν από υποτιμημένες δραχμές, ενώ το κράτος δεν πρέπει και δεν θα μπορεί να εγγυηθεί για τα δάνεια της (ELA). Η χρεοκοπία μίας κεντρικής τράπεζας βέβαια θα ήταν κάτι πρωτόγνωρο για το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, κάτι που δεν θα κάνει τον διοικητή της ΤτΕ να νοιώθει ιδιαίτερα ασφαλής. Ενώ, όπως είναι γνωστό περίπου άλλα 40-50δις€ που έχουν τραβήξει οι εγχώριοι καταθέτες από τις τράπεζες δεν έχουν καταφύγει στο εξωτερικό, αλλά φυλάσσονται σε σπίτια ή θυρίδες. Τα χρήματα αυτά είναι εξασφαλισμένα απέναντι σε τυχόν υποχρεωτική ανταλλαγή τους με νέες δραχμές, αποτελώντας ένα σημαντικό κεφάλαιο, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τις εισαγωγές των απαιτούμενων προϊόντων, εάν τυχόν η Ελλάδα επέστρεφε στο εθνικό της νόμισμα.

Αν όντως η ελληνική κυβέρνηση σχεδιάζει κρυφά την έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ, επιθυμώντας να αυξήσει το κόστος της για τις χώρες της Ευρωζώνης, τότε θα δημιουργηθούν μεγάλα προβλήματα στο κοινό νόμισμα. Εκτός των δανείων που έχει λάβει από τους εταίρους της (περί τα 210δις€), πρέπει να προστεθούν και τα 115δις€ του Target II (εμβάσματα στο εξωτερικό), όπως και τα 40-50δις€ των κρυμμένων μετρητών των Ελλήνων πολιτών. Επομένως μιλάμε για ένα κόστος 370-375δις€ σε περίπτωση ελληνικής πτώχευσης, δίχως να υπολογίζουμε και μέρος των χρεών του ιδιωτικού τομέα προς το εξωτερικό που δύσκολα θα αποπληρώνονταν.

Από την άλλη μεριά η στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι σε ΔΝΤ και ιδιώτες δανειστές δείχνει παντελώς αντίστροφη. Η Ελλάδα τηρεί κατά γράμμα τις υποχρεώσεις της προς το ΔΝΤ και δεν δείχνει διάθεση να τις αθετήσει. Αυτό είναι περισσότερο ανησυχητικό για τους εταίρους μας καθώς αν η ελληνική κυβέρνηση σχεδιάζει κρυφά την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, επιδιώκοντας να αθετήσει τις πληρωμές μόνο προς αυτούς (370δις€) - χωρίς να επιβαρύνει δηλαδή καθόλου το ΔΝΤ και τους κατόχους των ομολόγων της (ιδιώτες επενδυτές) -, τότε πίσω από όλες αυτές τις κινήσεις υποκρύπτεται ένας πολύ ριψοκίνδυνος σχεδιασμός που στόχο έχει να πλήξει τους εταίρους μας και την ευρωπαϊκή οικονομία.

Ο Έντιμος Συμβιβασμός

Αρκετοί ήδη από εσάς θα αναρωτιέστε αν έχει δίκιο η Ελλάδα, ή αν το τέχνασμα γινόταν πραγματικότητα πως θα μπορούσε να επιβιώσει εξερχόμενη από το ευρώ. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι στην πολιτική δεν υπάρχει “δίκιο”, υπάρχουν συμφέροντα. Η Ελλάδα σαν χώρα μετά από αυτήν την 5ετή κρίση είναι μαθηματικά βέβαιο ότι για τις επόμενες δύο γενιές της πολύ δύσκολα θα καταφέρει να επανέλθει στην θέση που βρισκόταν τη δεκαετία του 2000 και θα πρέπει ως κοινωνία είτε να συμβιβαστούμε με αυτήν την ιδέα, είτε να προχωρήσουμε σε ριζοσπαστικές λύσεις, προκειμένου να μειώσουμε τον χρόνο της επανόδου μας. Η ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ κινείται προς τη δεύτερη λογική, προωθώντας τον επιμερισμό του κόστους από τους Έλληνες σε όλους τους Ευρωπαίους.

Ο κίνδυνος όμως να μην πετύχει τελικά το τέχνασμα της ελληνικής κυβέρνησης μπορεί να μας οδηγήσει εκτός της κοινής ευρωπαϊκής οικονομίας – η οποία παρά τις όποιες στρεβλώσεις της κατέτασσε την Ελλάδα στο club των ανεπτυγμένων οικονομιών -, όπου δεν μπορεί να απαντήσει κανείς υπεύθυνα αν ως χώρα θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Πρόκειται για το κλασσικό “μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα". Έτσι, το τέχνασμα για επιστροφή στην Δραχμή, υποκρύπτει μία μεθοδευμένη “μπλόφα” απέναντι στους Ευρωπαίους με τεράστιο ρίσκο, προσομοιώνοντας τη διαπραγμάτευση με μία παρτίδα πόκερ, όπου ο νικητής κρίνεται στο τέλος του Ιούνη και ως γνωστόν τα παίρνει όλα.

Κάτι που στην περίπτωσή μας θα σήμαινε μία συμφωνία που θα μπορούσε να εξασφαλίσει στην Ελλάδα τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους της – περίπου το μισό από το 180% στο 90% του ΑΕΠ -, που θα οδηγήσει άμεσα σε έξοδο στις αγορές, και κατ'επέκταση σε επανεκκίνηση των επενδύσεων επενδύσεις και της ανάπτυξης. Πως όμως θα καταφέρει η κυβέρνηση Τσίπρα να επιτύχει μια τέτοια συμφωνία με τους δανειστές επιμερίζοντας το κόστος του ελληνικού χρέους μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης; Η απάντηση είναι απλή και δεν διαφέρει από όσα κατά καιρούς βλέπουμε σε πολιτικά θρίλερ στην τηλεόραση, εκβιασμός!

Στόχος της κυβέρνησης, αφού πλέον έχει πετύχει να φέρει τη διαπραγμάτευση εκεί που επιθυμούσε εξαρχής - σε επίπεδο κορυφής μεταξύ ηγετών -, είναι να σύρει εκβιαστικά τους δανειστές της χώρας σε μία συμφωνία που σε καμία άλλη περίπτωση δεν θα ήθελαν να δεσμευτούν. Οποιαδήποτε ευνοϊκή συμφωνία για την Ελλάδα σημαίνει ταυτόχρονα και κούρεμα χρέους - για να μπορέσει να καταστεί αυτό βιώσιμο - κάτι που δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση για δεύτερη φορά τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης.

Όπως αναπτύσσεται πλήρως στην επτασέλιδη πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης προς τους πιστωτές της, η οποία φέρει τον τίτλο “Ending the Greek Crisis - Τερματίζοντας την Ελληνική Κρίση”, προβλέπεται η μείωση του ποσού του χρέους που κατέχουν και οι τέσσερις πιστωτές του επίσημου τομέα: η ΕΚΤ (που κατέχει ελληνικά ομόλογα ύψους 27δις€ που αγοράστηκαν από το 2010), το ΔΝΤ (στο οποίο η χώρα χρωστά περίπου 20δις€ από δάνεια διάσωσης), χώρες της ευρωζώνης (που συνολικά έχουν χορηγήσει διμερή δάνεια διάσωσης ύψους 53δις€ στην Αθήνα) και ο EFSF (που κρατά το τρέχον πρόγραμμα ύψους 144δις€ της ΕΕ). Η ελληνική κυβέρνηση αποσκοπεί σε μία δραματική απομείωση του χρέος της από το 180% του ΑΕΠ σήμερα, στο 93% μέχρι το 2020 και ως το 60% το 2030. Αντιλαμβάνεστε ότι η πρόταση αυτή οδηγεί σε μία βίαια μετατόπιση αυτού του βάρους από την ελληνική οικονομία στην ευρωπαϊκή. Κάτι πολιτικά απαράδεκτο για τους ηγέτες της ευρωζώνης.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι απρόθυμες να υποστηρίξουν οποιαδήποτε ανακούφιση χρέους, παρά το γεγονός ότι το ΔΝΤ έχει πολλές φορές υποστηρίξει ότι το χρέος είναι μη βιώσιμο χωρίς αυτή. Βλέπετε, ένα "κούρεμα" του ελληνικού χρέους θα ενεργοποιήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις στο σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομίας. Θα εμφανιστούν σε όλους τους ευρωπαϊκούς κρατικούς προϋπολογισμούς κενά, όπου το ένα θα επιβαρύνει το άλλο. Ο λόγος είναι απλός μετά το PSI του 2012 το ελληνικό χρέος πέρασε από τον ευρωπαϊκό ιδιωτικό τομέα (τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, funds κα) στον δημόσιο. Επομένως, το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους ανήκει πλέον σε κράτη. Ένα νέο haircut του ελληνικού χρέους θα αλλάξει τις ισορροπίες των εθνικών προϋπολογισμών αυξάνοντας δραματικά τα ήδη επιβαρυμένα ελλείμματά τους. Και θα βάλει το σύνολο της Ευρώπης στην θέση της Ελλάδας το 2010, αναζητώντας καταφύγιο σε ένα νέο παγκόσμιο μηχανισμό στήριξης για το σύνολο ευρωπαϊκού χρέους υπό την εποπτεία του ΔΝΤ ή της Παγκόσμας Τράπεζας.

Και εδώ έγκειται ο προαναφερόμενος εκβιασμός της Ελλάδας φέρνοντας προ τετελεσμένων γεγονότων το σύνολο της Ευρώπης. Το ερώτημα που θα κληθούν να απαντήσουν οι Ευρωπαίοι είναι αν επιθυμούν να πυροδοτήσουν ένα άναρχο ντόμινο στην ευρωπαϊκή οικονομία με τον εξαναγκασμό της Ελλάδας να επιστρέψει στην Δραχμή, που θα οδηγήσει σε άμεση κατάρρευση της Ιταλίας, της Ισπανίας και των υπολοίπων ή θα επιλέξουν να επιμεριστούν το κόστος διάσωσης της ελληνικής οικονομίας που θα μπορέσει να τους δώσει τον χρόνο να διαχειριστούν σε βάθος 15ετίας τις όποιες επιπτώσεις δύναται να δημιουργηθούν από το ελληνικό haircut.

Ο “έντιμος συμβιβασμός” που τόσο προκλητικά συνηθίζει να αποκαλεί ο Α.Τσίπρας τον επιδιωκόμενο εκβιασμό του, ίσως είναι η τελική λύση για το ελληνικό χρέος, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι τα προβλήματα της Ελλάδας θα λυθούν άπαξ και δια παντός, το πιθανότερο είναι να πλήξει μακροπρόθεσμα την ευρωπαϊκή οικονομία οδηγώντας την σε ένα νέο σπιράλ ύφεσης. Η ΕΕ με σταθερά βήματα θα μετατραπεί από παγκόσμια οικονομική υπερδύναμη σε μία νέα “Ιαπωνία”, περισσότερο ακινητοποιημένη και με το επίκεντρό της στραμμένο στο εσωτερικό της.

Πηγή Τρίτο Μάτι τ.231 (Ιουνίου '15)



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση