Στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Μόνο έξοδα!

Από τον Άρη Τερζόπουλο

Χρειάστηκε αρκετή προσπάθεια για να παρακολουθήσω τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών στη Θεσσαλονίκη, όπως συνηθίζεται στις αρχές του Σεπτέμβρη. Δεν χρειάζεται όμως και μεγάλη προσπάθεια για να συμπεράνει κανείς ότι πρόκειται για ομιλίες ανθρώπων, που έχουν μικρή επάρκεια για τα θέματα, που μια περίεργη τύχη τους ανέθεσε να διαχειριστούν. Αυτό δεν είναι περίεργο. Εδώ και δεκαετίες το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, προσαρμόστηκε στις συνθήκες που διαμόρφωσε η Μεταπολίτευση. Μια και τα χρήματα που εισέρευσαν στην Ελλάδα μετά την ένταξή της στην τότε ΕΟΚ, ήταν πάρα πολλά, το ελληνικό πολιτικό σύστημα στο οποίο υπάγεται και η λεγόμενη Διαπλοκή, απέκτησε σαν βασικό έργο του, την εξαγορά ψηφοφόρων, μέσω προσλήψεων στο Δημόσιο και την εξεύρεση καλών ευκαιριών με μεγάλες μίζες. Όλα τα άλλα αφέθηκαν τελείως στην τύχη τους. Έτσι ήταν πολύ φυσικό, κάποια στιγμή η Ελλάδα να χρεοκοπήσει, μια και οι ιθαγενείς ψηφοφόροι, έχουν ελάχιστη σχέση, με την κριτική σκέψη.

Έτσι όταν το ελληνικό πολιτικό σύστημα κλήθηκε να διαχειριστεί την κρίση που το ίδιο δημιούργησε, βρέθηκε τελείως απροετοίμαστο. Άλλη δουλειά είχαν μάθει να κάνουν οι άνθρωποι και άλλη τους προέκυψε. Είναι σαν να βάζεις έναν οδηγό τραμ ας πούμε, να οδηγήσει διαστημόπλοιο. Θα το ρίξει στα βράχια. Ή σε κάποιο ουράνιο σώμα τέλος πάντων. Το Πασόκ και η Νέα Δημοκρατία που κλήθηκαν να χειριστούν αυτά τα πρώτα χρόνια της κρίσης, ήταν κόμματα παρηκμασμένα και χρεοκοπημένα και ηθικά και πρακτικά. Συνολικά χρωστάνε και τα δυο μαζί κοντά στα 300 εκατομμύρια ευρώ. Κανονικά έπρεπε να τα έχουν κλείσει και οι διαχειριστές στους να βρίσκονται στην φυλακή. Αλλά βρισκόμαστε στην Ελλάδα, όπου και η Δικαιοσύνη, μέρος κι αυτή του συστήματος εξουσίας, λειτουργεί, ανάλογα με το όνειρο που είδε το προηγούμενο βράδυ.

Έτσι αντί να εξορθολογήσουν και να περιορίσουν άμεσα το Δημόσιο, ως θα όφειλαν-αλλά ποιος επιχειρηματίας τα βάζει με τους πελάτες του;- προτίμησαν να διαλύσουν την οικονομία στο σύνολό της, με οριζόντιες μειώσεις και κάθετες, οριζόντιες και διαγώνιες φορολογίες, που δημιούργησαν και ενάμιση εκατομμύριο ανέργους. Η απίθανη ασχετοσύνη τους να δημιουργήσουν οικονομία, γίνεται κατανοητή και από ένα μικρό, αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα. Σε μια χώρα με τους πιο όμορφους αρχαιολογικούς θησαυρούς στον κόσμο, μόλις φέτος τα Μουσεία, επεξέτειναν το ωράριό τους μέχρι το απόγευμα.

Τέλος πάντων. Στην τωρινή συγκυρία, ο σε γενικές γραμμές πολύ μέτριος Αντώνης Σαμαράς, που διακρίθηκε για την πολιτική ευελιξία του στο παρελθόν, κατάφερε κουτσά στραβά, να δημιουργήσει ένα πρωτογενές πλεόνασμα, αφού φορολόγησε ότι κινείται. Και μετά από αυτό αποφάσισε να αυτοκτονήσει πολιτικά, αποτελειώνοντας και την μεσαία τάξη, με αυτόν τον εγκληματικής εμπνεύσεως ΕΝΦΙΑ-που το εμπνεύστηκε ο γνωστός βάτραχος.

Από την άλλη μεριά ο Αλέξης Τσίπρας, που είναι πιθανόν να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, χαρακτηρίζεται κυρίως γι’ αυτή τη χαρούμενη ανεμελιά, που θυμίζει τον Γιώργο Παπανδρέου, όταν πλησίαζε την εξουσία. Θα διαπραγματευτεί «επιθετικά» με τους δανειστές, θα διαλύσει σε βάθος χρόνου το ΝΑΤΟ, πιθανόν να αναστήσει και τον Έλβις Πρίσλευ.

Αλλά όπως είπαμε στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Μόνον έξοδα. Εξ άλλου ως λαός, με αυτό το ληθαργικό σύνδρομο που μας ταλαιπωρεί, μάλλον με τον άτυχο Μάικλ Σουμάχερ μοιάζουμε.

Όλα όμως γίνονται λίγο πιο κατανοητά, αν καταλάβει κανείς, ότι το πολιτικό σύστημα, παρά τις φαινομενικές αντιθέσεις του, ήταν και παραμένει ενιαίο.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση