Αυτοί τα φάγανε, εμείς θα πληρώσουμε
Είναι γεγονός ότι κατά το παρελθόν υπήρχε ένα είδος κοινωνικής συνυπευθυνότητας, εφόσον οι πολιτικές ηγεσίες έκαναν παροχές σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας προκειμένου να συνεχίσουν απερίσπαστες τη νομή της εξουσίας. Βέβαια, στα υψηλά κομματικά και κυβερνητικά κλιμάκια το παιχνίδι γινόταν σε επίπεδο δεκάδων και εκατοντάδων εκατομμυρίων ή και δισεκατομμυρίων ευρώ, ενώ οι παροχές μπορεί να είχαν τεράστιο δημοσιονομικό κόστος αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις δεν άλλαζαν δραστικά την καθημερινότητα των πολιτών.
Η υπερχρέωση του ελληνικού Δημοσίου οδήγησε στην αναγκαστική εφαρμογή των μνημονίων και οι περισσότεροι πολίτες έδωσαν πίσω και με το παραπάνω αυτά που τους πρόσφερε το πολιτικό σύστημα στα πλαίσια τις εκλογικής διαχείρισης. Από την άλλη αποκαλύπτεται η κλίμακα της νομής της εξουσίας που οδήγησε τη χώρα στο σημερινό κατάντημα.
Από τους εξοπλισμούς μέχρι τις βίλες
Το «πάρτι» των εξοπλισμών κόστισε στο ελληνικό Δημόσιο πολλές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Η κυβέρνηση Σημίτη αξιοποίησε την κρίση στα Ίμια και τον παραδοσιακό ανταγωνισμό με την Τουρκία για να προχωρήσει σε εξαιρετικά δαπανηρά εξοπλιστικά προγράμματα. Βασικός υπεύθυνος για τη διαχείρισή τους ήταν ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Άκης Τσοχατζόπουλος, αυτό που λέμε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.
Τα εξοπλιστικά προγράμματα προωθήθηκαν με τη λογική του κατεπείγοντος προκειμένου να αντιμετωπιστεί η τουρκική επιθετικότητα. Στις περισσότερες περιτπώσις τα πληρώσαμε προκαταβολικά και σε εξαιρετικά φουσκωμένες τιμές. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα των γερμανικών υποβρυχίων τύπου 214, για τα οποία το ελληνικό Δημόσιο κατέβαλε προκαταβολικά ένα ποσό της τάξης των 2 δισεκατομμυρίων ευρώ το 2001-2002 και ακόμη δεν τα έχουμε παραλάβει.
Εάν κρίνουμε από το δημοσίευμα του «Έθνους» (Σαββατοκύριακο 4-5 Ιανουαρίου) ο πρώην υπουργός κ. Λιάπης μπορεί να χρησιμοποίησε κονδύλια και επιδοτήσεις του προγράμματος Leader για την ανακαίνιση οικογενειακού ακινήτου στο Μεγάλο Χωριό της Ευρυτανίας.
Ανεξάρτητα από την υπόθεση Λιάπη που τραβάει πάντα το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης εφόσον πρόκειται για τον ανιψιό και το άλλοτε δεξί χέρι του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, συγκλίνουσες πληροφορίες οδηγούν στο συμπέρασμα ότι εκατοντάδες παράγοντες του δημοσίου βίου χρησιμοποίησαν τις επιδοτήσεις του προγράμματος Leader για να φτιάξουν το σπίτι τους στο χωριό. Έτσι, τα κοινοτικά κονδύλια αντί για την ανάπτυξη του αγροτουρισμού κατέληξαν να επιδοτούν την άνοδο του βιοτικού επιπέδου διαφόρων «επωνύμων» με καλές σχέσεις με τους μηχανισμούς εξουσίας.
Εάν προσθέσουμε στα παραπάνω τα «φακελάκια» κομματικών και συνδικαλιστικών στελεχών στο χώρο της δημόσιας Υγείας και τα… εκατομμύρια ευρώ συνδικαλιστικών στελεχών σε καταθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έχουμε μία συνολική εικόνα των φαινομένων διαφθοράς που προκάλεσαν τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και την υπερχρέωση του ελληνικού Δημοσίου.
Ίδια γεύση
Κι ενώ επί κυβέρνησης Σαμαρά στη Δικαιοσύνη κάνουν ό,τι μπορούν για να βάλουν τάξη σε σχέση με τα σκάνδαλα του παρελθόντος, συνεχίζεται η παραγωγή σκανδάλων ακόμη μεγαλύτερης κλίμακας.
Πρόσφατο παράδειγμα το «πακέτο» 12 δισ. ευρώ που δόθηκε σε τρεις κατασκευαστικές εταιρίες που ελέγχουν τις εθνικές οδούς, προκειμένου να… ξεκινήσουν ξανά τα έργα κατασκευής του βασικού εθνικού οδικού δικτύου. Πρωταγωνιστικό ρόλο στην προώθηση του σκανδαλώδους «πακέτου» είχαν οι υπουργοί Χατζηδάκης και Χρυσοχοΐδης, η κυβερνητική ηγεσία, η πλειοψηφία των βουλευτών που ενέκριναν στη Βουλή τη δέσμευση δημόσιου χρήματος ύψους 12 δισ. ευρώ υπέρ τριών κατασκευαστικών ομίλων, που έχουν αναλάβει την εκμετάλλευση των εθνικών οδών για 33 χρόνια με τον αρχικό όρο να τις κατασκευάσουν με δικά τους κεφάλαια. Τελικά το Δημόσιο και οι Ευρωπαίοι και Έλληνες φορολογούμενοι πληρώνουν για την κατασκευή ιδιωτικών εθνικών οδών!
Προτού επέλθει η κάθαρση στα σκάνδαλα του παρελθόντος δημιουργούνται νέα διαχειριστικά σκάνδαλα, μεγαλύτερης κλίμακας, που θα κυριαρχήσουν στην επικαιρότητα μόλις το επιτρέψουν οι συνθήκες.
Πηγή Free Sunday
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Η χώρα μας, πριν την κρίση, είχε δημ χρέος περι τα 270 δις. Για να καταλάβουμε την τότε θέση μας θα πρέπει να κάνουμε μια προβολή δεδομένων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα δις (εκτός του ότι έπρεπε να ελεγχθούν ως προς την νομιμότητά τους), με δεδομένο πώς τα 120 δις είναι απολύτως εξυπηρετήσιμα και βιώσιμα (60% αεπ) αφήνουν 150 δις χρέος τακτοποιήσιμο για 10 εκ κατοίκους, δηλ κάπου 15 χιλ ευρω το άτομο.
Τα ακίνητα της χώρας σε τρέχουσε τότε τιμές (2008) είχαν μ.ο τιμής γύρω στα 1800 ευρώ (αστικά).
Δηλ. κάθε πολίτης, "αποβάλλοντας" 8 τμ από την ιδιοκτησία του (ή κάποιο άλλο αντίστοιχης αξίας ακίνητο, ή χρεόγραφο, ή κατάθεση κλπ) θεωρητικά εξοφλούσε το αναλογούν δημόσιο χρέος του... και εις άλλα με υγεία (ένα αυτοκίνητο στην ζωή του λιγώτερο!).
Εάν ήταν ανήλικος, ή νέος ακόμη, θα επεβάρυνε την οικογένειά του με άλλα 8 τμ κλπ.
Αυτό ήταν το θεωρητικό πρόβλημα με τους τότε αριθμούς και με ΙΣΟΤΙΜΙΑ αξιών κεφαλαίου και χρήματος.
Το πώς θα εξοφλούντο βεβαίως οι τράπεζες (όσα εδάνεισαν και για ό,τι τα εδάνεισαν αυτά θα έπρεπε βάσει των υποθηκών να πάρουν) με δεδομένη την κρίση ρευστότητας εντός ευρώ, είναι ένα σύνθετο πρόβλημα που δεν θα αντιμετωπιζόταν με... αποκοπή δωματίων, ή οικοπέδων, προφανώς κάτι ευφυέστερο θα έπρεπε να γίνει.
Αλλά έστω πως δεν είχαμε τέτοια λύση.
Με έξοδο από τη ευρωζώνη οι τράπεζες θα έχαναν το ξένο νόμισμα και στην θέση του θα προέκυπτε ένα φθηνότερο, για κάλυψη των εγχωρίων κυρίως αναγκών... με ανάλογη πτώση του επιπέδου της ζωής ΟΜΩΣ ΟΛΩΝ και όχι όπως τώρα με τον μηδενισμό του 30% και την ασφυξία του άλλου 30%.
Φυσικά οι τράπεζες χρεωστούν και σε εξωτερικά κεφάλαια υπολογισμένα σε σκληρό νόμισμα.
Μέρος τους θα περιερχόταν σε ξένα χέρια, μήπως τώρα το ίδιο δεν προβλέπεται;
Τουλάχιστον τότε θα είχαμε εθνικό έλεγχο και θα έπρεπε να συνεργασθούν.
Έναντι αυτής της κατάστασης (που προυποθέτει ρευστότητα με άμεσες ΕΠΙΠΕΔΕΣ εξισολογιστικές συνέπειες), επιλέχθηκαν οι αλχημίες της εντός ευρώ ανακεφαλαιοποιητικής σωτηρίας των τραπεζών (και των κολαούζων τους) και η καταστροφή του τόπου.
Εάν ακόμη υπολογίσουμε τα 70 δις που ευρίσκονται έξω και κανονικά θα έπρεπε να επιστρέψουν με νόμιμες διαταγές, το εσωτερικό δίκαιο που αφορούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρέους κλπ, καταλαβαίνουμε πως παίζεται το παιχνίδι και πως θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα... με το "πιστόλι" στο τραπέζι.
Βολικό το παραμύθι ότι όλοι μαζί τα φάγαμε. Αρχικά δημιούργησαν ενοχές στον κόσμο (διεφθαρμένοι, λαμόγια) για να μπορέσουν να μας ξεπουλήσουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φώναζε από νωρίς και η Γεωργαντά και η Σακοράφα, αλλά ο "κόσμος" ακόμα φοράει ωτοασπίδες και παρωπίδες...
Διαγραφή