Η παραπλάνηση του ανθρώπου…

Του Στέλιου Συρμόγλου

Καθώς διατρέχουμε την εβδομάδα του Θείου Πάθους με την προσμονή της Αναστάσιμης Πληροφορίας, ας συνειδητοποιήσουμε τουλάχιστον ότι δεν χρειάζεται να προσευχόμαστε σε κανέναν αποκεφαλισμένο πολιτικό ανδριάντα, ότι η γνώση δεν χωράει στις χούφτες μας, γιατί σ’ αυτές χωράνε μόνο οι απορίες… Κι ας αποφυλακίσουμε τη φωνή που είναι αμπαρωμένη μέσα μας, γιια να συναπαντήσει χωρίς κανένα φόβο τον παραλογισμό των καιρών και να αναμετρηθεί μαζί του, ώστε να μην καταλήξουμε στο σημείο, όπου με τη δαιμονική ηδονή μας να υπομένουμε απαθείς νέες πραγματικότητες, θα μιλάμε πια μόνο με τη σκιά μας….

Δεν θα μείνω λοιπόν στον παραλογισμό της δήλωσης του πρωθυπουργού αμέσως μετά την υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου στην Ολομέλεια της Βουλής ότι “παρά τη δύσκολη συγκυρία εμείς θα αποδείξουμε το Greek success story”. Θα προτιμήσω να “ολισθήσω” λόγω των ημερών στο φιλοσοφικό στοχασμό, που στην απόλυτη έννοια είναι παράγοντας της ανθρώπινης ασφάλειας. Και ο “οπλισμός” του, έμφυτος και καλλιεργημένος, μπορεί να εποπτεύσει και να καθοδηγήσει την πορεία του ανθρώπινου βίου ασφαλέστερα από κάθε άλλο είδους πνευματικής λειτουργίας, ευθύνης και δράσης…

Αντίθετα λοιπόν με το θυμικόν συμβαίνει με το άλλο στοιχείο του ψυχονοητικού μίγματος, εννοώ τις φρένες, τη διανόηση, τη λογική, τη συνείδηση, που είναι ευλύγιστη και μεταβάλλεται, που σαν νεότερη βιολογική εμφάνιση εγγίζει και συμπεριφέρεται, όπως η ιδέα της προσαρμογής σ’ όλο τον ζωικό κόσμο.

Η εκδήλωση αυτής της ιδιότητας στο φυσικό και ζωικό κόσμο δεν έχει ακόμη εξιχνιαστεί πλήρως, θεωρούμενη γενικά σαν αποτέλεσμα επηρειών και συσχετίσεων εξωτερικών επιδράσεων και μεταβολών στον κληρονομικό μηχανισμό. Κατά τη λειτουργία δε της προσαρμογής εμαφανίζονται ή εξαφανίζονται ή μεταβάλλονται τα όργανα ενός οργανισμού, που προσφέρονται για την επιβίωση του όντος.

Έτσι, ένα είδος φυτών που κινδυνεύει να εξαφανιστεί από την επίμονη επικράτηση συνθηκών ξηρασίας, επιβιώνει χάρη στην εμφάνιση ατόμων που αναπτύσσουν φύλλωμα, του οποίου η υφή εμποδίζει τη διαπνοή και βοηθάει στην αντιμετώπιση των δυσμενειών του περιβάλλοντος. Κατ’ ανάλογον τρόπο, σε άνυδρες περιοχές όπου ζουν πολλά ζώα, αντιμετωπίζουν με οργανικές μεταβολές τη δυσμένεια με τον περιορισμό των απωλειών του ύδατος εκ του οργανισμού.

Η προσαρμογή στον λοιπό οργανικό κόσμο πραγματοποιείται με την μετατροπή των φυσιολογικών λειτουργιών στους οργανισμούς, ενώ στον άνθρωπο η προσαρμογή πραγματοποιείται με την ανάπτυξη της διανόησης, της λογικής, της συνείδησης. Στην περίπτωση του ανθρωπου παρατηρούμε την εμφάνιση μιας καινούργιας κοσμικής διαδικασίας, που διαφοροποίησε τον άνθρωπο από την υπόλοιπη πλάση. Τον έθεσε υπεράνω όλων των όντων με την τελειότερη δημιουργία και ανάπτυξη ενός οργάνου, που η πλαστικότητα και η τελειότητα του δεν μπορεί να εκφραστεί.

Δίκαια οι άνθρωποι υπερηφανεύονται γι’ αυτήν τη δημιουργία, γιατί με την ανάπτυξη της συνείδησης μπορούν να αντιμετωπίζουν σ’ όλους τους αιώνες οποιεσδήποτε μεταβολές. Η εξάρτηση αυτή πρέπει από την άλλη πλευρά να μας καταστήσει προσεκτικούς. Ο άνθρωπος με την πνευματική εξέλιξη παραπαλανήθηκε και θεώρησε ότι βγήκε και υπάρχει και ότι μπορεί να υπάρξει έξω από το πλαίσιο της κοσμικής λειτουργίας. Η ιδέα αυτή δεν είναι συνεπής στην πληρότητα των συσχετίσεων, γιατί η λογική του ανθρώπου δεν ξεπερνάει τη λογική του Σύμπαντος και οφείλει να εξερευνά, να γνωρίζει την κοσμική πορεία, τους νόμους της και να προσαρμόζεται.

Γιατί αλλιώς διατρέχει τον κίνδυνο να βρεθεί μακριά από το δρόμο του Σύμπαντος, του Θεού και να παραπαλανηθεί και βέβαια να ταλαιπωρηθεί. Η ιστορική εικόνα που σχηματίζουμε από την ανθρώπινη πορεία είναι αυτής της μορφής των παραπλανήσεων και των ταλαιπωριών…

Τον αυτοματισμό τον δεχόμαστε σαν το ον που πληροί το παν, σαν την ουσία που δίδει το νόημα στον κόσμο. Παράγωγο αυτού του όντος ο άνθρωπος λειτουργεί αυτόματα. Γιατί πώς να βασιστεί κανείς στις εξωτερικές επιδράσεις, για να δικαιολογεί κάθε φορά την κάθε κίνηση και την κάθε απόφασή του;

Πηγή: Free Pen

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση