Όχι στο ευρωπαϊκό «ώριμο φρούτο»

• «Πρέπει πρώτα να αποδείξουμε την φερεγγυότητά μας».
• «Η κυρίως επαναδιαπραγμάτευση θα γίνει μετά τις γερμανικές εκλογές, τώρα δεν υπάρχει περιθώριο».
• «Μετά τις γερμανικές εκλογές, οι Ευρωπαίοι θα δώσουν τελεσίδικη λύση διότι ξέρουν ότι δεν γίνεται αλλιώς».

Δεν αμφισβητώ την λογική καμμιάς από τις παραπάνω προτάσεις. Επίσης, δεν μπορώ να γνωρίζω ποιός είναι ακριβώς ο σχεδιασμός του Μεγάρου Μαξίμου, ποιές συγκεκριμένες κινήσεις έχουν προγραμματίσει για το εκάστοτε «μετά» και ποιές όχι. Αν σχεδιάζουν μιαν ομοβροντία πρωτοβουλιών διεκδίκησης σε συγκεκριμένο χρόνο ή μετά από συγκεκριμένα γεγονότα, ή όχι, αν περιμένουν την «υποχρεωτικά αναμενόμενη» ευδοκία των εταίρων.

Μπορώ όμως να πω με σχετική βεβαιότητα το εξής:

Η νοοτροπία του «ευρωπαϊκού ώριμου φρούτου» δεν μπορεί να είναι η σωστή εθνική στρατηγική.

(Στην υποθετική περίπτωση να πρόκειται εν τέλει όντως περί αυτού.)

Τί λέει η νοοτροπία του «ευρωπαϊκού ώριμου φρούτου»;

Ότι τώρα παρεπιδημούν κάποια ζόρια, λόγω των επικειμένων γερμανικών εκλογών ή λόγω της παρελθούσας αφερεγγυότητας των ελληνικών ηγεσιών ή, ή, ή, αλλά μόλις αυτά λάβουν τέλος, οι εταίροι μας και συγκεκριμένα η Γερμανία θα συναινέσουν σε μια τελική λύση απολύτως ανακουφιστική για την Ελλάδα και καθόλου παραδειγματική για τους Έλληνες. Θα είναι το happy ending της Ευρωκρίσης, και με βάση αυτό το πρωτότυπο, της αναίμακτης σωτηρίας, θα μεταχειρισθούν οι εταίροι και τις υπόλοιπες χώρες σε κρίση. Μάλιστα, σε αυτήν την πρωτοβουλία θα φτάσουν από μόνοι τους: θα διαπιστώσουν ότι «δεν γίνεται αλλιώς», ότι πάμε πανευρωπαϊκά σε τοίχο. Και θα υποχρεωθούν να δράσουν αναλγητικά για την Ελλάδα, ούτως ώστε να μην τους μείνει η Ευρωζώνη στα χέρια… Και τότε θα έρθει η Ανάπτυξη, περίπου σαν υπερσύγχρονη αμαξοστοιχία-βολίδα.

Εν ολίγοις: όταν έρθει η σωστή ώρα, οι εταίροι και οι Γερμανοί «θα καταλάβουν», «ότι δεν γίνεται αλλιώς». Και τα δύο όμως στοιχεία της αποφθεγματικής σύνοψης ελέγχονται:

Οι Γερμανοί δεν θα καταλάβουν ούτε μετά τις εκλογές τους, διότι απλούστατα δεν θέλουν να καταλάβουν και δεν διαφαίνεται ότι θα επιθυμήσουν να καταλάβουν. Ακούω καθημερινά γερμανικό ραδιόφωνο και η επίμονη επωδός είναι πως οι ελλειμματικές (υπονοείται σαφώς: οι αποτυχημένες) χώρες του Νότου διασώζονται σε βάρος των γερμανικών νοικοκυριών, του Γερμανού φορολογούμενου πολίτη – ούτως ώστε να μπορούν οι ράθυμοι νότιοι να συνεχίζουν την ασωτία τους. 

Wer Schulden hat, ist schuldig: Όποιος χρωστά, είναι ένοχος και αμαρτωλός. Ταυτολογία στην γερμανική γλώσσα: γλώσσα της σκέψης, γλώσσα της πράξης, γλώσσα της εκλογικής συμπεριφοράς, γλώσσα της πολιτικής στρατηγικής. Και ναι μεν το γερμανικό μεγαλείο ψυχής τείνει να αποδειχθεί σχεδόν απεριόριστο με όλες αυτές τις διασώσεις, πρέπει όμως κι εμείς οι Γερμανοί να δούμε τί θα κάνουμε τέλος πάντων με όλους αυτούς. Ναι, ακόμα σήμερα, ναι, τον Απρίλιο του 2013. Κάθε κατακρύμνιση μιας χώρας από την ύφεση, την λιτότητα, την ανεργία, την εξάρτηση, την ανημπόρια είναι «θεία δίκη» (και πρόξενος ικανοποίησης των ευσεβών και εργατικών) για την αμαρτωλότητα όλων αυτών των ελλειμματικών εθνών με τους ελλειμματικούς ανθρώπους. Όποιος περιμένει από μια χώρα ποτισμένη σε αυτήν την νοοτροπία μέχρι τέλους  και την πολιτική ηγεσία της μια «συνολική λύση», από την οποία η Γερμανία δεν θα κερδίζει μόνο μα θα χάνει κιόλας, θα περιμένει για πολύ ακόμα.

Και οι Γερμανοί ουδέποτε θα πιστέψουν ότι «δεν γίνεται παρά να αλλάξει ο χειρισμός της κρίσης»: για τους Γερμανούς, όλα είναι μια χαρά. Θεωρούν περίπου τα εξής: Ο γερμανικός λαός δούλεψε σκληρά για να είναι ο πρώτος στην Ευρώπη και να βρίσκεται στην κορυφή, άλλωστε το αξίζει. Κάνει ό,τι μπορεί για να διασώσει όσους δεν ήταν τόσο προκομμένοι, ζημιώνεται σε αυτήν την διαδικασία, και αυτό αποδεικνύει έτι περαιτέρω σε πόσο καλά χέρια βρίσκεται η γερμανική Ευρώπη. Η ανάγκη των υπολοίπων κρατών να εξαρτώνται από τις διαθέσεις της Γερμανίας, ακόμα και άλλοτε κραταιών χωρών όπως η προκλητικά σιωπηρή Γαλλία, δεν είναι μόνο πρόξενος ανομολόγητης (ενίοτε και ομολογημένης) ηδονής για την Γερμανία, αλλά και μια απαραίτητη και αναγκαία συνθήκη για να λειτουργήσει η Ενωμένη Ευρώπη με την τελειότητα και ισορροπία που μόνο η τευτονική σοφία μπορεί να της μεταγγίσει. Το ότι οι ένοχοι και υπαίτιοι λαοί υποφέρουν είναι, είπαμε, περισσότερο πρακτική απόρροια της ορθής θεολογίας παρά της πολιτικής πράξης.

Ακόμα όμως και να μην ίσχυαν τα παραπάνω, από πού κι ως πού θα χορηγήσουν οι έτεροι εταίροι την βέλτιστη, πλέον ανώδυνη δυνατή λύση στην Ελλάδα απλώς και μόνον επειδή ήταν… φρόνιμη; Με ποιά λογική; Πότε ξαναέγινε κάτι τέτοιο για να γίνει τώρα;

Θα έπρεπε να το έχουμε πλέον εμπεδώσει: δεν μπορούμε να περιμένουμε ες αεί το πότε θα πει η τρόικα «ναί, τα μέτρα είναι ήδη αρκετά και η Ελλάδα πάει περίφημα», ή το πότε θα αξιωθεί να δράσει η Γερμανία ως από μηχανής Θεός για όλην την Ευρώπη διότι «θα καταλάβει ότι δεν βγαίνει αλλιώς η εξίσωση»-  ίσως, άλλωστε, να έχει διαφορετικές φιλοδοξίες για την κατάληξη και επίλυση της «εξίσωσης».

Ήρθε η ώρα της αυτενέργειας.

Όσοι περιμένουν πότε θα πέσει το «ευρωπαϊκό ώριμο φρούτο», απλώς θα το παρακολουθούν να σαπίζει στο γερμανικό κοτσάνι του.

Σωτήρης Μητραλέξης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση