Τα παιδιά των Πομάκων, θυσία σε πολιτικές επιλογές

 Tου Σεμπαεδήν Καραχότζα

Είναι γεγονός ότι ενώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα το ζήτημα της μειονοτικής εκπαίδευσης επανέρχεται στο προσκήνιο με διάφορους τρόπους και αφορμές, επί της ουσίας εδώ και πολλά χρόνια δεν έχει αλλάξει κάτι στο κομμάτι αυτό και η κατάσταση παραμένει ίδια.

Αφού λοιπόν μεσολάβησε ένα διάστημα όπου κανείς δεν ασχολήθηκε με την εκπαίδευση της μειονότητας, το θέμα αυτό ήρθε ξαφνικά και πάλι στη δημοσιότητα, εξαιτίας κυρίως της απόφασης κάποιων μουσουλμάνων γονέων να μην εγγράψουν τα παιδιά τους στο νηπιαγωγείο, το οποίο πλέον υπάγεται στην υποχρεωτική εκπαίδευση όλων των παιδιών.

Γιατί το έκαναν αυτό; Προφανώς όχι γιατί θέλουν να στέρησαν από το παιδί τους ένα χρόνο μόρφωσης, αλλά για να εκβιάσουν έτσι το υπουργείο Παιδείας και θρησκευμάτων να προχωρήσει άμεσα στην υλοποίηση ενός πάγιου αιτήματος ορισμένων προξενικών ως επί το πλείστον κύκλων της μειονότητας, το οποίο δεν είναι άλλο από την ίδρυση και λειτουργία δίγλωσσων νηπιαγωγείων για τα μουσουλμανόπαιδα. Φυσικά, όταν μιλάμε για δίγλωσσα νηπιαγωγεία, δεν αναφερόμαστε στην ελληνική και στη μητρική γλώσσα των περισσότερων μουσουλμάνων που είναι η πομακική, αλλά στην ελληνική και τουρκική γλώσσα, όπως δηλαδή είναι και τα μειονοτικά σχολεία. Έτσι λοιπόν, οι φανατικοί υποστηριχτές αυτού του είδους των νηπιαγωγείων σκέφθηκαν πως με το να μην εγγράψουν έναν μεγάλο αριθμό παιδιών στο υποχρεωτικό πλέον νηπιαγωγείο, θα μπορέσουν να εκβιάσουν την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, αφού από τη μια, με βάση την ισχύουσα νομοθεσία τα παιδιά αυτά δε θα πρέπει να γίνουν δεκτά στο δημοτικό κι από την άλλη, θα είναι τρομερά δύσκολο για ένα υπουργείο να σηκώσει το βάρος μιας τέτοιας απόφασης, να μην επιτρέψει δηλαδή σε περίπου 100 μουσουλμανόπαιδα τη φοίτηση στο δημοτικό σχολείο, επειδή δε φοίτησαν στο νηπιαγωγείο. Ακριβώς εκεί πάνω πατάνε οι προαναφερόμενοι κύκλοι της μειονότητας, στο ότι δηλαδή για να μη βρεθεί σε αυτή τη δυσάρεστη και δύσκολη θέση το υπουργείο Παιδείας να μην επιτρέψει τη φοίτηση στο δημοτικό σε τόσους πολλούς μαθητές, θα τους κάνει τη χάρη και θα ιδρύσει δίγλωσσα νηπιαγωγεία. Με πιο απλά λόγια, για να πετύχουν κάποιοι τα πολιτικά τους παιχνίδια, θυσιάζουν ακόμα και τη μόρφωση τόσων πολλών παιδιών.

Βέβαια, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως τα 70 από τα 100 παιδιά που δε θα φοιτήσουν στο νηπιαγωγείο, προέρχονται από τον οικισμό των Ρομά του Δροσερού της Ξάνθης και δε θα φοιτήσουν για λόγους αδυναμίας και όχι για λόγους αντίδρασης των γονέων τους. Έτσι, μόνο τα 30 παιδιά είναι εκείνα που δεν θα πάνε στο νηπιαγωγείο γιατί έτσι αποφάσισαν οι γονείς τους ή μάλλον για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, αποφάσισαν κάποιοι άλλοι για λογαριασμό των γονιών αυτών των παιδιών. Και στο κάτω, από πού κι ως που ζητούν δίγλωσσα νηπιαγωγεία;

Είναι κάτι που το προβλέπει η περιβόητη Συνθήκη της Λοζάνης, η οποία έτσι κι αλλιώς μιλάει για μουσουλμανική και όχι για τουρκική μειονότητα στη Θράκη; Δεν το νομίζω. Όταν υπέγραφαν τη συνθήκη αυτή δεν υπήρχαν καν τα νηπιαγωγεία κι άρα είναι αδύνατον να προβλέπει τη μορφή και το είδος της παρεχόμενης εκπαίδευσης και στα νηπιαγωγεία των περιοχών όπου ζουν μουσουλμάνοι.

Βέβαια, ακόμα κι αν δεχτούμε πως οι άνθρωποι αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να ζητούν δίγλωσσα νηπιαγωγεία για τα παιδιά τους, είτε γιατί τα θεωρούν καλύτερα είτε άλλους λόγους, δε θα πρέπει το ίδιο ακριβώς δικαίωμα να ισχύει και για τους Πομάκους εκείνους που εδώ και πολλά χρόνια ζητούν από την ελληνική Πολιτεία δημόσια ελληνόφωνα και όχι μειονοτικά σχολεία για τα παιδιά τους αλλά αυτά ακόμα δεν έχουν γίνει; Αν εκείνοι που δε γράφουν τα παιδιά τους στο νηπιαγωγείο επειδή το θέλουν δίγλωσσο, έχουν το δικαίωμα αυτό, τότε το έχουν κι εκείνοι της άλλης πλευράς, εκείνοι δηλαδή που ζητούν ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία για τα δικά τους παιδιά επειδή τα θεωρούν καλύτερα από τα μειονοτικά. Κάνω λάθος σε κάτι; Δεν είναι ίδιες και οι δυο αυτές περιπτώσεις;

Αν λοιπόν η Πολιτεία υποκύψει σε αυτόν τον ωμό εκβιασμό και προχωρήσει στην ίδρυση δίγλωσσων νηπιαγωγείων για τους μουσουλμάνους της Θράκης, πράγμα που ελπίζω να μη γίνει, τότε την ίδια στιγμή θα πρέπει να ιδρύσει και ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία για όλους εκείνους που σήμερα είτε εγκαταλείπουν το χωριό και το πατρικό τους και μεταφέρονται στην πόλη και στο ενοίκιο, είτε μεταφέρουν οι ίδιοι σε καθημερινή βάση τα παιδιά τους από το χωριό σε ελληνόφωνο σχολείο της πόλης, ξοδεύοντας χρόνο και χρήματα, κι όλα αυτά επειδή θέλουν την καλύτερη δυνατή μόρφωση για τα παιδιά τους. Δε γίνεται να υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά. Ή θα ικανοποιηθούν και οι δυο πλευρές, ή καμία. Εδώ είναι Ελλάδα κι όποιος έχει αποφασίσει να ζει σε αυτή τη χώρα, οφείλει να σέβεται και να εφαρμόζει τη νομοθεσία της κι αν δεν του αρέσει, τα κουβαδάκια του και σε άλλη παραλία. Η ελληνική νομοθεσία προβλέπει ελληνόφωνα νηπιαγωγεία για τα παιδιά όλων όσων ζουν στην Ελλάδα κι αν βρεθεί κάποιος υπουργός που θα αλλάξει αυτό το νόμο, θα είναι τουλάχιστον προδότης της πατρίδας του.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση