Έχουμε αντιληφθεί τη δύναμη της Ελλάδας;

Του Γεώργιου Π. Μαλούχου

Την ώρα που η γεωπολιτική αστάθεια στην ευρύτερη περιοχή μας (Ιράν, Συρία, ισλαμική έξαρση…) φουντώνει με γεωμετρική πρόοδο, η Ελλάδα, όπως άλλωστε και μια σειρά από χώρες της ευρωζώνης, κατρακυλά βαθύτερα στην ύφεση και την εσωτερική αποσύνθεση - στην Ιταλία υπολογίστηκε ότι το ΑΕΠ της χώρας κινείται με τάσεις χειρότερες από εκείνες των παραμονών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Όμως, η Ελλάδα, που διατρέχει και τον πιο άμεσο, οξύ κίνδυνο, έχει πολύ μεγάλη, μοναδική σημασία: είναι ένα «σύνορο» του δυτικού κόσμου. Εκεί ακριβώς όμως βρίσκεται και η δύναμή της.

Ενώ λοιπόν εισερχόμαστε σε μία γεωπολιτικά διακεκαυμένη ζώνη, την ίδια στιγμή, υπό συνθήκες εσωτερικού κοινωνικού βρασμού που δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί αλλά που με την ασκούμενη πίεση είναι ουσιαστικά αναπόφευκτος, η τρόικα γράφει την έκθεσή της. Και, πιθανότατα, θα κοιτάξει να κρατήσει και κάποιες ισορροπίες που να επιτρέπουν πιο ελαστικές επιμέρους αναγνώσεις. Και τότε, ανάλογα με τη στιγμή και τις ευρύτερες εξελίξεις, το Βερολίνο θα αποφασίσει το πώς θα θελήσει να τη διαβάσει.

Οι Γερμανοί δεν έχουν αποφασίσει ακόμα τι ακριβώς θα κάνουν σε τακτικό τουλάχιστον επίπεδο. Και επειδή η απόφαση είναι μεγάλη, μπορεί να καθυστερήσουν κι άλλο. Αλλωστε, ακόμα ο χρόνος είναι υπέρ τους, τους δίνει ισχύ.

Η συζήτηση «μας βγάζουν, δε μας βγάζουν» μοιάζει τώρα ξεπερασμένη και δευτερεύουσα, αφού η Ελλάδα έχει κατ' ουσίαν αποδεχθεί την «εσωτερίκευση» της πτώχευσης. Όμως, ας μην κοροϊδευόμαστε άλλο: η χώρα είναι ήδη πτωχευμένη και η εσωτερική πίεση θα συνεχίσει εκ των πραγμάτων να μεγαλώνει, οπότε, το αν θα «θυσιαστεί» ή όχι περνάει σε δεύτερη μοίρα: θέλοντας και μη έχει αποδεχθεί ό,τι της επιβάλλεται και, συνεπώς, ο λόγος να παρθούν τα ρίσκα που συνοδεύουν μια ελληνική έξοδο απομακρύνεται, όπως και η σχετική συζήτηση.

Μπορεί έτσι και η Ελλάδα, με άλλο τρόπο από τη Γερμανία, να κερδίζει χρόνο. Και μπορεί ο χρόνος αυτός να είναι πολύτιμος εν όψει ευρύτερων εξελίξεων. Αυτή τη στιγμή κανείς δεν είναι σε θέση να ξέρει. Εκείνο που είναι σίγουρο, είναι ότι και στην κρίση του ευρώ, είμαστε επίσης χώρα κλειδί και εκεί ουδέποτε αξιοποιήσαμε τους ευρύτερους κινδύνους που γεννά μια διάλυση της χώρας. Ασφαλώς όχι εκβιαστικά, αλλά δημιουργικά.

Όμως, στο συνολικό περιβάλλον που διαμορφώνεται σήμερα, η Δύση δεν αντέχει την «πτώση» της Ελλάδας, έστω και με τη μορφή της παράτασης, πολύ περισσότερο της επιδείνωσης της «εσωτερικής» πτώχευσης και ενδεχόμενης γενικευμένης αναταραχής στη χώρα. Δεν την αντέχει τουλάχιστον για ένα, ίσως και για περισσότερους μείζονες λόγους.

Ανεξάρτητα λοιπόν από το τι θέλουν ή δεν θέλουν να κάνουν οι Γερμανοί, η ανάγκη για περιφερειακή σταθερότητα είναι σήμερα αδήριτη και αυτό αποτελεί την κύρια δύναμη της Ελλάδας, το μεγάλο «χαρτί» της. Αλλά αυτό το ρόλο δεν μπορεί να τον εκπληρώσει εσωτερικά διαλυμένη. Και ούτε μπορεί να τον ασκεί χωρίς ανταλλάγματα, όπως πολλές φορές, ακόμα και πρόσφατα, έχει συμβεί. Αυτή είναι η διάσταση που πρέπει αμέσως να αξιοποιήσει η χώρα. Κάτι που βεβαίως προϋποθέτει να έχει η ίδια πρώτα καταλάβει ότι είναι μια χώρα – κλειδί με ό,τι αυτό σημαίνει για τη διεθνή της ισορροπία σε όλα τα επίπεδα. Άραγε, το έχει καταλάβει; Και είναι σε θέση να το χειριστεί όπως απαιτείται;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση