Να σταματήσει το δικομματικό κρυφτό και να τιμωρηθούν οι ένοχοι

Την ευθύνη και το πηδάλιο για το αν θα εκτροχιαστούμε πλήρως κοινωνικά ή όχι την έχει η κυβέρνηση. Όπως -εξ αντικειμένου- και την δυνατότητα για αντιστροφή της επισφαλούς πορείας και για ανάδειξη προοπτικής, για έξοδο από το τέλμα. Φτάνει να βρει τον κρίσιμο κρίκο στην αλυσίδα των προβλημάτων και των κακοδαιμονιών, ο οποίος αν θραυεί θα συμπαρασύρει εν είδει ντόμινο την σύνολη κατάσταση προς την κατεύθυνση της ελπίδας, της δημιουργικότητας, της λειτουργικότητας, της παραγωγικότητας.

Ο κρίσιμος κρίκος θα σπάσει με την οριστική άρση της ατιμωρησίας σε κάθε επίπεδο του δημόσιου και ιδιωτικού βίου. Που προϋποθέτει οριστική αποδέσμευση της κυβέρνησης από το δικομματικό κρυφτό. Καθώς και την αντιστροφή της παπανδρεϊκής «Αλλαγής» του «όλα επιτρέπονται» με την «Νέα Μεταπολίτευση» της «ισονομίας των πολιτών».

Η πρόσφατη δέσμευση περιουσιών κάποιων φοροφυγάδων από ελάσσονα επαγγέλματα φαίνεται να κρύβει δυστυχώς μόνο μια επικοινωνιακή αντίληψη περί άρσης της ατιμωρησίας: ότι δεν είναι ανάγκη να αρθεί η γενικευμένη ατιμωρησία, φτάνει να φαίνεται ότι αίρεται, χωρίς να σπάσουν αυγά. Μια τέτοια αντίληψη όμως θα ήταν πραγματικά ολέθρια.

Αν η νέα κυβέρνηση διατηρεί την επαφή της με την ελληνική κοινωνία, σίγουρα θα διαπιστώνει τον ανείπωτο τρόμο που διακατέχει τον απλό Έλληνα στο άκουσμα των νέων μέτρων και στην υπόρρητη βεβαιότητα ότι αποκλείεται να είναι τα τελευταία. Ίσως κάποτε τα Μνημόνια να έθιγαν, μεταξύ άλλων, κεκτημένα δικαιώματα συγκεκριμένων ομάδων σαφέστατα υπερβολικά, προνόμια-κατάλοιπα ενός κράτος «σοβιετικού τύπου» όπως θα έλεγε ο κ. Στουρνάρας. Σήμερα όμως, κάθε μέτρο και κάθε περικοπή επηρεάζει το περιθώριο επιβίωσης όλο και περισσότερο, ενώ το «λίπος» κάθε οικογένειας δεν αναλίσκεται σταγονηδόν μέχρι να περάσουν οι «δύσκολες μέρες», αλλά ανακατευθύνεται στην αποπληρωμή των χαρατσιών.

Παράλληλα, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας έχει αντιληφθεί (ή έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται) ότι όντως ζούσαμε ως κράτος για δεκαετίες πάνω από τις δυνατότητές μας, είτε ο έκαστος εξ ημών διετέλεσε -κάπως, κάπου, κάποτε- συνδαιτημών στο φαγοπότι του κ. Παγκάλου είτε όχι. Αυτό δικαιολογεί την αναγκαιότητα κάποιων μέτρων, κάποιων περικοπών, κάποιας περιστολής της άλλοτε καταναλωτικής ευχέρειας του Έλληνα.

Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Δεν γνωρίζω ποιό είναι το όριο, πέρα από το οποίο η κοινωνία πραγματικά και αντικειμενικά «δεν πάει άλλο, ούτε χιλιοστό», γνωρίζω όμως ότι αυτό το όριο βρίσκεται όλο και εγγύτερα όσο εξαπλώνεται το αίσθημα της ατιμωρησίας και της έλλειψης απονομής δικαιοσύνης. Αυτό δημιουργεί δύο ειδών διακριτά αδιέξοδα: ένα αξιακό -αφού δεν υπάρχει δικαιοσύνη, γιατί να την πληρώνω εγώ;- και ένα καθαρά πρακτικό -το γεγονός ότι τελικά πληρώνουν (και την πληρώνουν) κυρίως όσοι βρίσκονται έξω από την μαύρη οικονομία και την διαφθορά, οι «χαμένοι της μεταπολίτευσης».

Το αν τα συγκυβερνώντα κόμματα συμπαίζουν από κοινού ή αν η ΝΔ υποχρεώνεται από το κάποτε παντοδύναμο ΠΑΣΟΚ να ανεχτεί την κατάσταση δεν αφορά και δεν ενδιαφέρει κανέναν. Η βεβαιότητα -είτε άδικη είτε ρεαλιστική- ότι οι άνθρωποι που συνάθροισαν ιλιγγιώδεις περιουσίες από το φαγοπότι της Μεταπολίτευσης δεν «δέχονται οχλήσεις» από την ελληνική Πολιτεία αλλά αποτελούν τους προνομιούχους και της σημερινής κατάστασης εξαπλώνεται, εγκαθιδρύεται και κακοφορμίζει. Η Εξεταστική για το Μνημόνιο ή το Πόθεν Έσχες από τη Μεταπολίτευση ως σήμερα μοιάζει να έχουν αναβληθεί, κάτι που είναι πολύ προτιμώτερο από το να εκτελούνταν ως φάρσες.

Πόσο θα άλλαζε άρδην το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας, αν άρχιζε να αποδίδεται δικαιοσύνη. Όχι δειγματοληπτικά, με το πολιτικό πτώμα του γηραλέου Άκη στην… προφυλάκιση, αλλά πραγματικά. Με δημεύσεις των καταφανώς νοσφισμένων περιουσιών των κροίσων της μαύρης οικονομίας, με σιδεροδέσμιους τους βαρώνους της Μεταπολίτευσης. Με την κυβέρνηση του πάλαι ποτέ δικομματισμού και της δημαρικής γαρνιτούρας να αποδομεί το κράτος αδίκου που η ίδια δημιούργησε ανά τις δεκαετίες, μήπως σωθούν και οι ίδιοι και η χώρα.

Και σίγουρα όχι με τον Γεωργάκη να κυκλοφορεί ελεύθερος, βραβευόμενος και επανεκλεγόμενος σαν να μη συμβαίνει τίποτα…

«Μα αποκλείεται το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ να πειράξουν αυτά και αυτούς που οι ίδιοι δημιούργησαν», θα αντιτείνει κάποιος. Μα ρωτώ: έχουν άλλη επιλογή;

Αν συνέβαινε αυτό, οι περικοπές θα είχαν τουλάχιστον ένα λόγο νομιμοποίησης. Θα ήταν τουλάχιστον σαφές ότι «δεν την πληρώνω μόνο εγώ». Και ότι, επιτέλους, αλλάζουμε σελίδα αντί να μας… αλλάζουν τα φώτα. Τότε και μόνον τότε θα μπορούσε η κοινωνία να συζητήσει νηφάλια για το τί κάνουμε από ‘δώ και μπρός, πώς θα διαχειριστούμε το έλλειμμά μας και το μνημόνιό τους.

Αλλά, το ξαναλέμε: όχι επικοινωνιακά. Όχι συμβολικά. Όχι δειγματοληπτικά. Όχι παραδειγματικά.

Αλλά πραγματικά.

Ας αποδοθεί λοιπόν Δικαιοσύνη, ας σταματήσει το κρυφτό. Τότε θα δούμε «πόσα απίδια βάνει ο σάκος».

Σωτήρης Μητραλέξης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση