Εμείς οι δημοκράτες

Εμείς οι δημοκράτες σοκαριστήκαμε με το ”εγέρθητι” της Χρυσής Αυγής, αλλά δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τη διαταγή του Ε. Βενιζέλου απ’ το βήμα της Βουλής για στρατιωτική πειθαρχία σε ό, τι διατάζει το ΠΑΣΟΚ, το ότι ο κ. Βενιζέλος αρνήθηκε να απαντήσει σε ερώτηση της οποίας το ύφος δεν του άρεσε (σε αντίθεση με τον κ. Μιχαλολιάκο που ως φασίστας απαντά και στις προκλητικές ερωτήσεις), τα τανκς του κ. Πάγκαλου για την προστασία των τραπεζών, τις διαγραφές βουλευτών που ψηφίζουν αντίθετα με την κομματική γραμμή.

Εμείς οι δημοκράτες συζητάμε με αποστροφή για το ότι ένας βουλευτής της Χρυσής Αυγής είναι απόγονος μέλους χουντικής οργάνωσης, αλλά δεν έχουμε πρόβλημα που μας βρίζει χυδαία ο κ. Πάγκαλος ο οποίος τυγχάνει να είναι εγγονός δικτάτορα.

Εμείς οι δημοκράτες διαμαρτυρόμαστε για το κυνήγι των λαθρομεταναστών, αλλά αδιαφορούμε και αποκρύπτουμε τις αποτρόπαιες δολοφονίες ηλικιωμένων ανθρώπων από λαθρομετανάστες.

Εμείς οι δημοκράτες μιλάμε με ανατριχίλα για τον υφέρποντα φασισμό της ελληνικής κοινωνίας, αλλά σφυρίζουμε αδιάφορα στο τρύπημα των κεράτων του κρατικού φασισμού που στήνει φράγματα, για να μην πλησιάζει ο κόσμος τη Βουλή, να μην παρακολουθεί τις παρελάσεις και να μην προσεγγίζει τις εκκλησίας, ώστε να μην ενοχληθούν οι πολιτικά ορθοί.

Εμείς οι δημοκράτες ανατριχιάζουμε με τη βίαιη απομάκρυνση ενός λαθρομετανάστη που ουρεί στο ιερό μιας εκκλησιάς, αλλά δείχνουμε απόλυτη ανοχή στο κάψιμο της Αθήνας, με την πρόφαση του σκίσιμου ενός Κορανίου.

Εμείς οι δημοκράτες αγανακτούμε με τη δήλωση Χρυσαυγίτη ότι ”ο φούρνος στο Νταχάου ψήνει καλό ψωμί”, αλλά δε μας ενδιαφέρει που στην ελληνική Θράκη βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου γιορτάζουν τη σφαγή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

Εμείς οι δημοκράτες αγανακτούμε που οι Έλληνες εξακολουθούν να μιλούν για Κωνσταντινούπολη και όχι Ιστανμπούλ, αλλά δε μας ενοχλεί που οι Σκοπιανοί ονομάζουν τη Θεσσαλονίκη, Σολούν.

Εμείς οι δημοκράτες αηδιάζουμε με αυτούς που χαρακτηρίζουν μεγάλο ηγέτη το Χίτλερ, αλλά επαινούμε και θεωρούμε πολιτικά ορθούς αυτούς που χαρακτηρίζουν μεγάλο ηγέτη τον Κεμάλ Ατατούρκ και αυτούς που συμπαραστέκονται στους Σκοπιανούς οι οποίοι διακηρύττουν ανοιχτά τα επεκτατικά τους σχέδια.

Εμείς οι δημοκράτες ανατριχιάζουμε με τους ”νοσταλγούς του Χίτλερ”, αλλά θεωρούμε πολιτικά ορθούς και μιλάμε ακόμη με αυτούς που παραδέχονται ότι μας έκαναν πειραματόζωα στα εργαστήρια των νέων δόκτορων Μένγκελε.

Μήπως η μεγαλύτερη γελοιότητα και ύβρις ημών των δημοκρατικών είναι που μετατρέψαμε τη δημοκρατία σε ένα ”κενό πουκάμισο”, για να σκεπάζει τη γύμνια του αποκρουστικού φασισμού μας;

Ο δημοκρατικός και πολιτικά ορθός κ. Σαββόπουλος της πρόσφατης υποψηφιότητας με το ΠΑΣΟΚ, του θαυμασμού προς τον Κώστα Σημίτη, ο συνυπογράφων επιστολής με την οποία καλούνταν ο λαός να αποδεχτεί την εκχώρηση της εθνικής του κυριαρχίας και της ισόβιας καταδίκης του σε εξαθλίωση και αργό θάνατο, δήλωσε στον κ. Θεοδωράκη ότι όλα λύνονται με τον πολιτικό λόγο και όχι με γιαούρτια, μούντζες και ψήφο στους ακραίους.

Ωστόσο, δε μας είπε πώς θα αρθρωθεί ο πολιτικός λόγος, όταν το κραταιό σύστημα είτε δε δίνει τη δυνατότητα στο λαό να αρθρώσει τη γνώμη του, είτε ακούει το λόγο του και δεν του δίνει σημασία, για να περάσει το δικό του. Όταν ο λαός κατά εκατοντάδες χιλιάδες φώναζε πως είναι αντίθετος με το Μνημόνιο, το πολιτικά ορθό μας σύστημα έστελνε ΜΑΤ και παρακρατικούς, για να τον διαλύσει κι έβαζε τους δικούς του δημοσιογράφους να διαστρεβλώσουν τις απόψεις των πολιτών. Δε μας είπε, γιατί οι πολιτικά ορθές δυνάμεις αρνήθηκαν με λύσσα να διεξάγουν δημοψήφισμα που είναι η υψηλότερη εκδήλωση της δημοκρατίας.

Μίλησε ο κ. Μάρκαρης, όπως και πολλοί άλλοι που απολαμβάνουν την εύνοια του συστήματος, για ψήφο εν βρασμώ ψυχής, υπονοώντας ότι το λογικό θα ήταν να ψηφίσουμε και πάλι αυτούς που μας κυβερνούν εδώ και 40 χρόνια, αυτούς που μας οδήγησαν σταδιακά στην παρακμή και στην καταστροφή, αυτούς που μας παρέδωσαν σε μια νέα τριπλή κατοχή, βρίζοντάς μας χυδαία, αυτούς που καθημερινά βιάζουν την αξιοπρέπεια και τη ζωή μας. Αυτό θα ήταν ψήφος λογικής, γιατί οι δυνάμεις του εκβιασμού, των απειλών, της παραπληροφόρησης, της προπαγάνδας, των ΜΑΤ, των χημικών και του ξυλοδαρμού δημοσιογράφων είναι οι πολιτικά ορθές – αυτές που λύνουν τα προβλήματα με τον πολιτικό λόγο, όπου πολιτικός λόγος φανταστείτε τα γκλομπ και τις χειροβομβίδες κρότου – λάμψης που αφήνουν ανθρώπους κωφούς για όλη τους τη ζωή…

Ο ίδιος, παρόλα αυτά, ειρωνεύτηκε τους ”αγανακτισμένους”, λέγοντας πως αν έβλεπαν μπροστά τους τανκς, θα σκορπούσαν, ή θα τρόμαζαν απ’ τα βασανιστήρια – λες και οι άνθρωποι που στάθηκαν μπροστά στα τανκς των Γερμανών και των Χουντικών, ή αυτοί που βασανίστηκαν μέχρι θανάτου, είχαν εκπαιδευτεί σε όλη τους τη ζωή και δεν ήταν απλοί πολίτες, λες και οι σημερινοί διαδηλωτές δεν ψεκάστηκαν αλύπητα με τόνους απαγορευμένων και ληγμένων χημικών αερίων. Ειρωνεύτηκε τους ”αγανακτισμένους” που βγήκαν με το λόγο να εκφράσουν την αντίδρασή τους, όπως το ΚΚΕ καταδίκασε το ”Κίνημα της Πατάτας”, και τώρα καταδικάζουν και τον τρόπο που ψήφισαν οι Έλληνες πολίτες, καταδεικνύοντας ότι θεωρούν το ”πολιτικά ορθό” σύστημα πιο φασιστικό απ’ τη Χρυσή Αυγή.

Είναι αστειότητα να μιλούν για πολιτική ορθότητα και δημοκρατία αυτοί που αρνούνται πεισματικά στο λαό τη δυνατότητα να αποφασίσει για το παρόν και το μέλλον του. Αυτοί που το μόνο που ξέρουν είναι το ”αποφασίζω και διατάζω” και την επιβολή των δικών τους απόψεων ως ”πολιτικά ορθών” μέσα από τον πανίσχυρο μηχανισμό προπαγάνδας που διαθέτουν: τηλεόραση, τύπος, λογοτεχνία, μουσική, κινηματογράφος – άνθρωποι πολιτικά ορθοί, προοδευτικοί, αντικειμενικοί, ανεξάρτητοι που περιέργως κάποια στιγμή μπαίνουν στα κομματικά ψηφοδέλτια.

”Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει [...] Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά [...] Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε. Μάνος Χατζιδάκις

Εμείς πλέον αρχίσαμε να αποστρέφουμε το πρόσωπο απ’ το τέρας και το τέρας επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις και τα όπλα που διαθέτει, ακόμη και τον ”εθνικιστικό κίνδυνο” κατ’ αναλογίαν του ”κομμουνιστικού κινδύνου”, για να μας πείσει ότι ομορφιά, το ”πολιτικά ορθό” είναι το δικό του πρόσωπο και ότι η αηδία που νιώθουμε, αντικρύζοντάς το και αναπνέοντας τη δυσωδία της σήψης του είναι η ευτυχία της ”πολιτικής ορθότητας”…

Όταν ο Μάνος Χατζιδάκης “συνάντησε” τους “αγανακτισμένους” – Ο φόβος του “τέρατος

To “τέρας” της φτώχειας, της ανεργίας, της καταστολής, το “τέρας” της σημερινής αντιπροσωπευτικής κοινο-βουλευτικής “δημοκρατίας” (του τριλέπτου του ψηφοφόρου στην κάλπη) και των νεο-χουντικών “απαγορεύσεων”, το τέρας του ΔΝΤ, της τρόικας, του παραπέοντος καπιταλισμού και της κατοχικής κυβέρνησης, το “τέρας” της καθεστωτικής προπαγάνδας από την πλειοψηφία των ΜΜΕ και το“τέρας” των “διανοουμένων” -υπαλλήλων του συστήματος, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ! Και διασπείρει το φόβο για να μας καθηλώσει στην αδράνεια. Ο Μάνος Χατζιδάκης δεν ζει για να δει ότι το “τέρας” έχει απέναντί του πλέον, εκατοντάδες χιλιάδες οργισμένους ανθρώπους. Αλλά το “τέρας”, ίδιο κι απαράλλαχτο -κάτω από τις μάσκες- με το σημερινό, υπήρχε και το “έβλεπε” όσο ζούσε. Παραθέτουμε ένα από τα προφητικά σχόλια του Μάνου στο Γ΄Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας που θα μπορούσε να το έχει κάνει σήμερα. Είναι φοβερά επίκαιρο. Ας τον αφουγκραστούμε…

endelehia

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση