Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι; Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα

• Γράφει ο Βασίλης Θεοδωρόπουλος

Ἡ μεγαλοσύνη τῶν ἐθνῶν δὲ μετριέται μὲ τὸ στρέμμα.
Μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα μετριέται καὶ τὸ αἷμα.

(Κωστής Παλαμάς)

Το άγχος κι ο φόβος είναι απ’ τα συναισθήματα, που όταν καταλαμβάνουν την ψυχή σου και κυριεύουν το νου σου, σαν το σαράκι, σε λιώνουν, σε διαλύουν στην κυριολεξία. Ουσιαστικά σε αποκόβουν απ’ τη ζωή, σε ρίχνουν στην καλύτερη περίπτωση στην κατάθλιψη, στη μιζέρια και στην γκρίνια, στη χειρότερη σ’ οδηγούν στην αυτοκτονία, δηλαδή στο θάνατο…

Χαρακτηριστική των ψυχοφθόρων αυτών καταστάσεων είναι η ιστορία που σας διηγούμαι παρακάτω:

Ήταν κάποτε ένας γιατρός.Μια μέρα φεύγοντας απ’ την πόλη που έμενε για να πάει σε μια γειτονική, συνάντησε την πανούκλα, που έμπαινε απ’ την πύλη της πόλης. Σταμάτησε και τη ρώτησε:

«Πάλι εδώ είσαι; Τι ήρθες να κάνεις;».

Κι η πανούκλα απάντησε: «Είν’ η σειρά μου νά ‘λθω». «Πόσους θα πάρεις μαζί σου αυτή τη φορά;» ρώτησε ο γιατρός. «Λίγους, γύρω στους χίλιους», απάντησε η πανούκλα.

Μετά από μια βδομάδα ο γιατρός (έχοντας ενημερωθεί στο μεταξύ για την κατάσταση στην πόλη του) επέστρεφε, όταν στην είσοδο της πόλης αντάμωσε πάλι την πανούκλα, που τώρα έφευγε: «Μου ‘πες ψέματα», της είπε. «Είχες πει ότι θα πάρεις μαζί σου κάπου χίλιους νοματαίους και τελικά πέθαναν πέντε χιλιάδες».

Κι εκείνη του απάντησε: «Δεν είπα ψέματα. Εγώ πήρα τους χίλιους. Τους υπόλοιπους τους σκότωσε το άγχος κι ο φόβος του θανάτου»…

Η επιδημία του άγχους και του φόβου είναι περισσότερο θανατηφόρα από κάθε επιδημία πανούκλας… Τη ζούμε σήμερα… Είναι όλη αυτή η κρίση, που βιώνουμε! Που καλλιεργείται συστηματικά, απο το οικονομικό και πολιτικό σύστημα, με το στόχο της άκρατης κι άκριτης παγκοσμιοποίησης, στην ουσία απ’ το ξεζούμισμα των λαών, των οποίων ισοπεδώνουν τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα, τη γλώσσα και την ιστορία τους, προκειμένου οι «κερδοσκόποι» να του κλέψουν το βιός του και να ρημάξουν τη ζωή του…

Τις περισσότερες φορές ο φόβος μήπως συμβεί το χειρότερο, είναι πιό χειρότερος από το να συμβεί το ίδιο το χειρότερο…

Στη ζωή μας βιώνουμε εκατομμύρια καταστροφές, άλλες μικρότερες, άλλες μεγαλύτερες, περισσότερο ή λιγότερο τρομακτικές, απ’ τις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ… Τις βιώνουμε μόνο και μόνο, στο μυαλό μας.

Συλλογικά κι ατομικά, όλοι κάτι φοβόμαστε: λ.χ. τη χρεωκοπία,, την απόλυση, την κατάρρευση του ευρώ, τους ιούς, τους χωρισμούς, μήπως πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας, το ατύχημα ή το θάνατο… Ναί, αυτός είναι ο χειρότερος φόβος μας… Αυτό το άγχος διακατέχει και ασυνείδητα κυβερνά το είναι μας, απ’ τη στιγμή, που συνειδητοποιήσουμε τη μηδαμινότητα της ύπαρξής μας…

Αναλογιστείτε πως η τρομοκρατία στηρίζεται στο φόβο μας, στο άγχος της όποιας επιβίωσής μας, στο άγνωστο που μας επιφυλάσσει το μέλλον, στην παροδικότητα του σύντομου βίου μας. Όλοι γνωρίζουμε, πως κάποια δύναμη, μας «δάνεισε χρόνο», μας δάνεισε την ενέργεια, πως είμαστε «νοικάρηδες» της δημιουργίας και σφετεριστές των αγαθών που η πλάση μας προσφέρει…

Παράλληλα ο φόβος μας όμως είναι δυστυχώς το πιο αποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης, στα χέρια των κακώς νοουμένων πολιτικών… Το δηλητήριο που εκλύεται απ’ τα φοβικά μας συναισθήματα, μέσω της τρομοκρατίας κάθε είδους, παραλύει τη δράση και την αντίσταση που έμφυτα διαθέτουμε, στην επέλαση οποιασδήποτε εξουσίας, που με τον τρόπο αυτό μας καταχτά και μας καταδυναστεύει διαχρονικά.

Το υπέρμετρο άγχος που γεννά ο φόβος, η υπερβολική ανησυχία κι η αβεβαιότητα της αυριανής επιβίωσής μας, οδηγεί σε ακινησία, σε παγωμάρα, σε πλήρη αδράνεια…

Αν παρά ταύτα κατανικήσουμε το φόβο κι αρχίσουμε να ζούμε, με τόλμη και γενναιότητα, στη στιγμή ο φόβος και συνεπώς και το άγχος μας, διαλύονται. Η θέληση, η δίψα για αγώνα, η επιθυμία κι η επιβράβευση της νίκης, είναι τα συναισθήματα –αντίδοτα στη δηλητηρίασή μας…

Για να κατανοήσουμε το τι είναι φόβος, αρκεί να προσδιορίσουμε επακριβώς την κάθε γενεσιουργό του αιτία. Είναι γνωστό πως ο κάθε φόβος προέρχεται μέσα από μια επιθυμία.

Έτσι αν αρχίσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας, θα διαπιστώσουμε ποια επιθυμία είν’ αυτή, που τον δημιουργεί κι αν είμαστε αρκετά συνειδητοποιημένα άτομα, αν διαθέτουμε τη σπίθα που φωλιάζει στη ψυχή του κάθε ανθρώπου, αν έχουμε δεχθεί την ευεργεσία της γνώσης και της παιδείας, εύκολα θα διακρίνουμε τη ματαιότητα που κρύβεται πίσω απ’ την επιθυμία αυτή.

Γνωστό είναι εξάλλου, πως ο φόβος προέρχεται επίσης απ’ την σύμφυτη ανασφάλειά μας για το αύριο.

Το αύριο όμως πάντα θα είναι ανασφαλές… Η ζωή μας είναι όμορφη, ακριβώς επειδή είναι ανασφαλής. Η ανασφάλεια χρωματίζει μ’ ομορφιά τη ζωή μας, της δίνει χρώμα κι ήχο, την ντύνει μ’ όμορφα συναισθήματα, την απλοποιεί κατά βάση, τη γλυκαίνει, της χαρίζει ανθρωπιά, κατανόηση κι αγάπη…

Η ζωή είναι όμορφη, γιατί επιπλέον διανθίζεται από καθημερνές και ανεπάντεχες ανατροπές. Δεν είναι δεδομένη, δεν είναι επίπεδη, έχει όψη ημιτονοειδή κι διαθέτει ελκυστικά σκαμπανεβάσματα! Η ζωή είναι όμορφη, γιατί υπάρχει ο θάνατος, γιατί έχει όρια και διαστάσεις, αρχή και τέλος… Η ζωή έχει αξία, γιατί μπορεί, ανα πάσα στιγμή, να χαθεί…

Αν δεν υπήρχε η πιθανότητα ανεπάντεχα να τη χάσουμε, τότε η ζωή θα ήταν μια κοινή φυλακή, μια ανιαρή και κοινότυπη χρονική διαδρομή… Δεν θα μπορούσαμε να την απολαύσουμε…

Όπως λέει ο Όσσο : «Άκου πάντα το κάλεσμα του αγνώστου και αφέσου να βρίσκεσαι πάντα σε κίνηση. Ποτέ μη προσπαθείς να αγκιστρωθείς από κάπου. Το να αγκιστρωθείς σημαίνει να πεθάνεις. Είναι ένας πρώιμος θάνατος»

Λίγη αίσθηση του χιούμορ χρειάζεσαι, λίγο γέλιο, λίγο περίσσεμα αισιοδοξίας, έναν χαιρετισμό της ζωής με την αθωότητα ενός παιδιού – και τι έχεις να χάσεις; Προς τι, λοιπόν φίλε μου, ο φόβος; Προς τι το άγχος; Γιατί ζεις με τον τρόμο, γιατί δεν ανωθρώσκεις κάθε στιγμή, γιατί κάθε πρωϊ δεν καλημερίζεις του ήλιου το φως και κάθε βράδυ δε χαμογελάς στη μαγεία του φεγγαριού;;

Τίποτα δεν έχεις δικό σου, καταδικό σου… όλα σου τά ‘χουνε δανείσει… Οι γονείς σου το σώμα, η δημιουργία το νου σου, τα ηλεκτρόνια και τα φωτόνια την πολυχρωμία της πλάσης, τα κύματα του ήχου τη μουσική που σε τέρπει, ο άνεμος τη δροσιά στην κάψα του καλοκαιριού, η θάλασσα τη γαλήνη των πρωϊνών και δειλινών σου… Εξάλλου γυμνός και πένης γεννήθηκες και τίποτε δε θα σε συνοδεύσει μετά το θάνατο… Κοινώς, χωρίς τίποτα έχουμε έρθει, χωρίς τίποτα θα φύγουμε κάποια στιγμή…

Ο Σενέκας, ο διάσημος Ρωμαίος Στωϊκός φιλόσοφος, είπε: «Timendi causa est nescire», που σημαίνει: «η αιτία του φόβου είναι η άγνοια»…

Ποια άγνοια εννοεί; Την άγνοια, ότι τα πάντα συμβαίνουν στη ζωή μας για ένα και μοναδικό λόγο: Για να μας αφυπνίσουν απ’ το λήθαργό μας, για να μας σηκώσουν απ’ την καρέκλα μας… Για ν’ αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθούμε, για να διδάξουμε τα παιδιά μας, για ν’ απαλύνουμε τον πόνο του διπλανού μας, για να διεκδικήσουμε για τους άλλους, αυτό που θέλουμε για μας… Για ν’ απολαύσουμε την πλάση που μας χαρίστηκε αχρεωστήτως μόνο και μόνο για να ζήσουμε, παραχωρώντας στους συνανθρώπους μας την ελευθερία της γειτονιάς και κερδίζοντας μόνο αυτά που μας χρειάζονται, μόνον αυτά…

Για να πονέσουμε, έτσι ώστε μέσα απ’ τον πόνο να αναγκαστούμε να φέρουμε στην επιφάνεια την αληθινή μας φύση, την ανθρωπιά μας, την αρμονική μας συμβίωση με τ’ άλλα πλάσματα της δημιουργίας… Η άγνοια ότι η τραγωδία της ζωής μας, είναι σκηνοθετημένη απ’ τη δημιουργία, μ’ απίστευτη τελειότητα…

Και να είμαστε σίγουροι, πως στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Μα κι αν δεν πάνε όλα καλά, θα σημαίνει πως το τέλος δεν ήρθε ακόμη… Πως διατηρούμε ακέραιες ελπίδες για μελλοντική ευτυχία…

Ω αθάνατοι κι ωραίοι! Τη ζωή την ολοζώντανη, μια φορά τη ζήσατε… Aλλος αέρας τώρα κι άλλος ήλιος για σας πια…Κι όποιος δούλος σας θα γίνει και σας πάρει καταπόδι, ή ένας μόνος ή όλο Έθνος, θα σβηστεί με σας. Και μονάχα όποιος μαζί σας δε θα χάσει τον εαυτό του και θα κόψει μόνο απ’ τ’ άνθια σας, για να στεφανώσει τα μαλλιά του, θα τραβήξει στολισμένος με τη χάρη σας, θα τραβήξει εμπρός. Μάθε: Η προκοπή δεν είναι για τους δούλους… Μάθε: Η προκοπή για τους ελευθέρους, για μας !

(Κωστής Παλαμάς)

Η ιστορία είναι ο διαχρονικά πλέον αντικειμενικός καθρέφτης, όπου εικονίζεται η ζωή καθενός από μας, ατομικά, και καθενός λαού, συνολικά, ανά τους αιώνες. Είναι τύχη αγαθή να γνωρίζουμε την ιστορία. Πως επαναλαμβάνεται, κάθε φορά με διαφορετικά είδωλα, με διαφορετικό χρονοχώρο, πάντα όμως παραμένει πανομοιότυπη, αδέκαστος κριτής, ακούραστος σύμβουλος. Αυτό είναι που πρέπει να μας παρηγορεί σήμερα. Έχουμε ξαναπεράσει απ’ τα ίδια μονοπάτια, με κίνδυνο να τσακιστούμε, έχουμε ξανακάνει σα λαός, μ’ άλλα πρόσωπα τους ίδιους άθλους… Έχουμε το σπόρο του Οδυσσέα, την προστασία και συμβουλή της Αθηνάς, το λυρικό κάλλος του Όμηρου και το θεϊκό φως του Απόλλωνα… Έχουμε νικήσει στους Ηράκλειους άθλους, έχουμε μ’ όλους τους φιλόσοφους το ίδιο DNA, έχουμε επιζήσει κάτω από πολυάριθμους καταχτητές για πάνω από 1800 χρόνια, μα παρόλ’ αυτά διατηρήσαμε την ίδια μ’ εκείνους σπίθα του νου, έχουμε πρωταγωνιστήσει στην παγκόσμια ιστορία, έχουμε γράψει σελίδες δόξας χρυσής…

Οι πρόγονοί μας κι οι γονείς μας, πέρασαν πολύ πιό βασανισμένα από μας… Κι επέζησαν, με γέλια και ξεφαντώματα, ακόμη και κάτω από αφόρητη σκλαβιά κι όταν αποκαλύφθηκε ο ηγέτης, ξεσηκώθηκαν και με περίσσιο θάρρος ξανάφεραν στη γη μας τη λευτεριά… Ενώθηκαν κι έκαναν το θαύμα, ενώθηκαν και ξεπέρασαν τον εαυτό τους… Το ξέρουμε, πως ο τόπος μας γεννά την ίδια στιγμή έναν Λεωνίδα κι έναν Εφιάλτη, έναν Κολοκοτρώνη κι έναν Πήλιο Γούση, αλλά έτσι ή κάπως έτσι δεν είχαμε τις εποποιείες στο Κούγκι, στο Ζάλογγο, στο Μεσολόγγι ή παλιότερα στις Πλαταιές, στις Θερμοπύλες, στη Σαλαμίνα, στα Γαυγάμηλα;; Στα βουνά της Αλβανίας, στο Ρούπελ;;

Τώρα θα κιοτέψουμε; Τώρα θα φοβηθούμε; Τώρα θα τρομοκρατηθούμε, που έχουμε να αντιπαλαίσουμε με πολιτικούς νάνους; Τώρα θα εγκαταλείψουμε την πατρίδα, τη σημαία, τους βωμούς και τις εστίες μας, τους τάφους των γονιών μας, τα προσωπάκια των παιδιών μας; Τώρα θα φοβηθούμε;

Η αξιοπρέπεια κι η εθνική περηφάνια, η πατρίδα, η Ιθάκη μας είναι δω πέρα, πρέπει, έχουμε καθήκον να τη σώσουμε, να την αναστήσουμε ξανά, να τη σηκώσουμε ψηλά πάνω απ’ τους καιρούς, τις καταιγίδες και τις θύελες της χρεωνομίας κι ας ζήσουμε φτωχά, ας μην μας γράψουν για ήρωες οι σύγχρονοι πουλημένοι χρονογράφοι των μίντια… Τό ‘χει υπόψη της η ιστορία της Ελλάδας μας… Το χρωστάμε στο μέλλον, στα παιδιά μας… Το χρωστάμε στους νεκρούς των νικηφόρων πολέμων μας, το χρωστάμε στη σημαία και στον εθνικό μας ύμνο…

Φόβος κι άγχος κι αυτοκτονίες δεν ταιριάζουν σε ήρωες… Κι ο καθένας από μας είναι ο σύγχρονος Έλληνας ήρωας… Ας ενωθούμε, λοιπόν, κι ας τους πετάξουμε πάλι στη θάλασσα… νικητές είμαστε και παραμένουμε… Στο βάθος τους έχουμε διαχρονικά νικήσει, τους νίκησαν τα πέλαγα της γλώσσας, του πολιτισμού μας ανά τους αιώνες… Αυτούς τους θρασύδειλους, που σώνει και καλά θέλουν να σβήσουν απ’ τους χάρτες της γης την πατρίδα μας, τη γαλανή… Να φέρουν τα μουντά μουχλιασμένα κορμιά τους στις θάλασσές μας, να καούν στον ήλιο και στο Ασπολλώνειο φως των νησιών μας… Ας ενωθούμε κι ας αντιδράσουμε διαχρονικά… Μαζί με τ’ αδέλφια της διασποράς, που ακόμη και σε Τρίτη γενιά φυλάνε στην ψυχή τους αμόλυντη την ιδέα της πατρίδας… Τώρα ήρθ’ η στιγμή να ξαναγράψουμε την ιστορία, μέχρι δω ήταν η ανοχή μας… Μπρος λοιπόν, Συνέλληνες, ο αγώνας γλυκός, ο εχθρός μας τιποτένιος, η πατρίδα μας πλούσια σε χάρες, οι μνήμες υποθήκες για το μέλλον των παιδιών μας… Έλληνες κι Ελληνίδες: Δεν υπάρχει πια βήμα πίσω! Ως εδώ ήταν! Καιρός γαρ εγγύς…

Πολυτέκνου θεᾶς, ὦ Μνημοσύνης
θρέμματα πτερωτά, χαραὶ τοῦ ἀνθρώπου,
καὶ τῶν μακάρων Ὀλυμπίων ἀείμνηστα
κ᾿ εὐτυχῆ δῶρα· ἐπὶ τὰ νῶτα ἀκάμαντα
τῶν ζεφύρων, πετάξατε ταχέως.
Ἐσᾶς προσμένει ἡ γῆ μου· ἐκεῖ τὰ σφάγια,
καὶ τ᾿ ἄνθη ἐκεῖ πλουτίζουσι, καὶ ἡ σμύρνα,
χιλίους ναούς· τοὺς ἔκτισαν ἀνίκητα
τῆς ἱερᾶς Ἐλευθερίας τὰ χέρια.

(Ανδρέας Κάλβος, Ωδαί)

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση