Συνένοχοι στις ανομίες τους δεν θα γίνουμε!

• Τι να ’ναι η συγκυβέρνηση; Μην είναι οι κάμποι, μην είναι τα άπαρτα ψηλά βουνά; Και αυτά και κείνα και όλα μαζί σε ενα αχταρμά συνδιοίκησης και συνενοχής είναι!
  

Ας τα πάρουμε πάλι από την αρχή μήπως και τα εμπεδώσουμε καλύτερα: πριν ακριβώς δυο χρόνια, γιορτάσαμε και γενέθλια τρομάρα μας, εκλέχτηκε με απόλυτη αυτοδυναμία και διαφορά 10,5 μονάδων μια κυβέρνηση που έμελλε να βάλει τη χώρα στο ΔΝΤ και να την εξαθλιώσει πραγματικά. Και δεν θα σταθώ στα κορυφαία λάθη της προηγούμενης διακυβέρνησης και στα ακόμη πιο κορυφαία της προπροηγούμενης γιατί δεν θα βρούμε άκρη. Αυτή η χώρα, έτσι από κατάρα μάλλον, ταλαιπωρείται από διαρκή λάθη, εκτός από φωτεινές εξαιρέσεις πραγματικών ηγετών που «στεγνώνοντας την ψυχή τους», την υπηρετήσαν με απόλυτη συναίσθηση της αποστολής τους.

Θα σταθώ στην ολιστικά καταστροφική και επικίνδυνη πολιτική που άσκησε η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Μετά την προαποφασισμένη εισαγωγή μας στο ΔΝΤ επακολούθησε ένας καταιγισμός μέτρων, που μέρα την μέρα εξαθλίωναν το λαό και τον οδηγούσαν στη φτώχεια. Κυριολεκτικά φτώχεια! Και επειδή τα μέτρα απαιτούσαν και αλλά μέτρα και συνέχεια μέτρα, φτάσαμε σε μια στιγμή που η ελληνική κοινωνία αρχίζει πλέον και αποσυντίθεται.

Σε αυτήν την αποσύνθεση οι κυβερνώντες αναζητούν συνένοχο. Στις ανομίες τους δηλαδή. Αυτή είναι λοιπόν η συγκυβέρνηση.

Καθοδηγήθηκε από όλα τα εγχώρια μέσα, σε μια προσπάθεια να χειραγωγηθεί ο αποχαυνωμένος πλέον ελληνικός λαός και να επικαλεστεί σωτήρες στο πουθενά και σωτηρίες στη συγκυβέρνηση.

Έστω λοιπόν ότι η αξιωματική αντιπολίτευση συμπράττει και συναινεί, με πρόσωπο κοινής αποδοχής ως πρωθυπουργό, έστω τεχνοκράτη και κυβέρνηση patchwork ευρέως χρωματικού φάσματος. Υπάρχουν άλλωστε πολλοί ανυπόμονοι στη σειρά!

Αδυνατώ να κατανοήσω τι θα αλλάξει.

Αδυνατώ να κατανοήσω πια θα είναι η δύναμη αυτή της κυβέρνησης που θα εκπορευτεί από ένα απαξιωμένο πολιτικό προσωπικό, με πρωτοβουλία ενός κυβερνήτη που στο μέσον της κυβερνητικής του θητείας έχει χάσει την πολιτική νομιμοποίηση και αδυνατεί να πραγματώσει την εντολή που του έδωσε ο ελληνικός λαός.

Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί οι φίλοι ευρωπαίοι εταίροι και οι δανειστές του ΔΝΤ θα αλλάξουν μυαλά και θα “το πάρουν αλλιώς”, πειθόμενοι από αυτούς, που πριν λίγο τους είχαν υποχείρια, και από μερικούς άλλους, έστω αντιφωνούντες.

Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί ο ελληνικός λαός θα συμπορευτεί με δύναμη και πάθος στο νέο σχήμα που θα περικλείει ό,τι λοιδορεί και βρίζει, και εναντίον του οποίου αγανακτισμένος αντιδρά ακραία ό,που βρεθεί.

Και τέλος αδυνατώ να κατανοήσω γιατί ο ελληνικός λαός θα συμπορευτεί με τον ό,ποιο τεχνοκράτη ή τεχνοκράτες, όταν απόλυτα γνωρίζει ότι οι φωνές του ΟΧΙ στην υπαγωγή μας στο ΔΝΤ ήταν ελάχιστες στο χώρο των τεχνοκρατών. Σχεδιασμός που περίτρανα αποδείχτηκε λανθασμένος, κυρίως όμως απόλυτα καταστροφικός. Και όμως υπήρχαν και άλλες λύσεις!

Μπορώ ωστόσο να κατανοήσω το γιατί της συγκυβέρνησης!

Μια συγκυβέρνηση συνενοχής υπό τις παρούσες συνθήκες θα καταστήσει συνυπεύθυνους τους απέναντι που όλο αυτό τον καιρό πεισματικά επιμένουν ότι η συνταγή δεν βγαίνει. Και θα τους αφοπλίσει από το ό,ποιο επιχείρημα της “άλλης λύσης”.

Μπορώ να κατανοήσω ότι με το κόλπο της συγκυβέρνησης, θα βάλουν όλους σε ένα παιχνίδι σικέ που οι νικητές είναι από την αρχή μαρκαρισμένοι και σίγουρα δεν είναι ο ελληνικός λαός.

Μπορώ να κατανοήσω ότι στην προσπάθειά τους να κρατηθούν στην εξουσία και να διαφυλάξουν το πολιτικό τους, οικογενειακό και προσωπικό μέλλον, οι κυβερνώντες θα τα παίξουν όλα για όλα.

Μπορώ να κατανοήσω ότι το μέλλον του δύστυχου ελληνικού λαού δεν ήταν και κυρίως δεν είναι ποτέ στα σχέδιά τους. Και το όραμα δεν υπήρξε ποτέ. Καλυμμένοι πίσω από κυβερνητικούς θώκους, προνομία, παχυλούς μισθούς, σύμβουλους και τρυφηλή ζωή που περιλαμβάνει (ναι, συνεχίζει να περιλαμβάνει) πολυτελή διαβίωση, αιγαιοπελαγίτικα θέρετρα, χιονισμένα σαλέ, πολυτελή ξενοδοχεία, τρέμουν στην απώλεια ενός πολιτικού μοντέλου που έχει εδώ και καιρό φαλιρίσει. Και ψάχνουν για στήριξη της συντεχνίας τους.

Το μέλλον του ελληνικού λαού όμως, αυτής της ευεργετικής σποράς, δεν μπορεί να το στερήσει κανείς. Και το παρελθόν το ίδιο. Τον σεβασμό και την περηφάνια της ιστορικότητάς μας.

Με απόλυτη ευθύνη σ’ αυτόν τον λαό, η λύση είναι μια: ΕΚΛΟΓΕΣ.

Καθαρές λύσεις. Καθαρή λαϊκή εντολή. Μόνο η ανόθευτη δημοκρατική βούληση του ελληνικού λαού μπορεί να αποτελέσει διαπραγματευτικό όπλο απέναντι στους δανειστές.

Μόνο μια νωπή λαϊκή ετυμηγορία θα απαλλάξει το πολιτικό σκηνικό από θλιβερούς κομπάρσους και κόμπαρσες, και θα τιμωρήσει εκείνους που ελαφρά τη συνείδηση υπέγραψαν τη μακρόχρονη υποτέλεια του!

effie B.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση