Πόσο ψεύτες είναι τελικά;

Θα πείτε ποτέ και καμιά αλήθεια;

• Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Αδυνατώ να κατανοήσω πώς μερικά πράγματα περνούν εντελώς απαρατήρητα ή σχολιάζονται μεταξύ τυρού και αχλαδίου ή απλώς αναφέρονται ως κάτι το συνηθισμένο και το αναμενόμενο ή δεν αναφέρονται καθόλου – είτε από τα μέσα ενημέρωσης, είτε από την αντιπολίτευση.

Έπρεπε ή όχι να σηκωθεί ο κόσμος στο ποδάρι με τη δήλωση του επικεφαλής του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης (EFSF) Κλάους Ρέγκλινγκ, σύμφωνα με την οποία «το πρόγραμμα που εφαρμόζει η τρόικα στην Ελλάδα δεν αποδίδει και η χώρα δεν θα μπορέσει να επιστρέψει στις αγορές σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα»;

Για τις αγορές το ξέραμε, αλλά ότι «το πρόγραμμα που εφαρμόζει η τρόικα δεν αποδίδει»;

Και να το λέει ο άνθρωπος που μόλις πρόσφατα διορίστηκε από τους δανειστές προκειμένου να χειρίζεται τα προγράμματα στήριξης σε χώρες όπου… εφαρμόζονται προγράμματα της τρόικας;

Άσχετος είναι; Δεν ξέρει τι λέει; Τότε γιατί τον διόρισαν; Και γιατί – μετά από τέτοια δήλωση-κεραυνό – παραμένει στη θέση του και δεν έχει ακόμη καρατομηθεί, όπως η επικεφαλής του Γραφείου Παρακολούθησης Προϋπολογισμού της Βουλής; (Η αλήθεια είναι πως ούτε αυτό το είχα καταλάβει. Θέλω να πω γιατί οι βουλευτές χρειάζονται βοήθεια για να παρακολουθούν τον προϋπολογισμό; Δεν υπάρχει κοινοβουλευτική Επιτροπή Οικονομικών, με (λέμε τώρα) γνώστες του αντικειμένου;)

Κλείνω την παρένθεση-απορία και συνεχίζω: Αν ο Ρέγκλινγκ πιστεύει ότι είμαστε σε λάθος δρόμο, τότε για ποιο λόγο τα τραβάμε όλα αυτά; Και γιατί συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο; Και γιατί ο ένας (ο Ρέγκλινγκ) τραβάει για την δύση και οι άλλοι (τρόικα και κυβέρνηση) για την ανατολή (στην κυριολεξία);

Και, συγγνώμη, αλλά η Νέα Δημοκρατία που βλέπει έναν σημαντικό αξιωματούχο να την επιβεβαιώνει στη θεωρία της περί λάθους, γιατί δεν αντιδρά αμέσως;

Μπορεί να μας πει κάποιος τι στο διάβολο συμβαίνει;

Είχαμε και το άλλο: Όταν ξαφνικά η τρόικα έφυγε και μας παράτησε στα κρύα του λουτρού, ο υπουργός των Οικονομικών βγήκε σε έκτακτη συνέντευξη Τύπου, μας αποκάλεσε όλους κινδυνολόγους και δήλωσε πως η αναχώρηση της τρόικας ήταν «συμφωνημένη και προγραμματισμένη», διότι είχε ολοκληρωθεί «ο πρώτος κύκλος των συνομιλιών».

Προχθές, αποκαλύφθηκε άλλο ένα ψέμα. Τόσο ο Επίτροπος Ρεν, όσο και ο εκπρόσωπός του Αλταφάζ, είπαν επί λέξει (άρα δεν μπορεί να θεωρηθεί παρανόηση», ότι οι εκπρόσωποι της τρόικας «αναγκάστηκαν να διακόψουν τον έλεγχο» έως ότου «ρυθμιστούν κάποιες τεχνικές λεπτομέρειες» - οι οποίες ρυθμίστηκαν με το γνωστό υπουργικό συμβούλιο της Τρίτης.

Και πάλι δεν σηκώθηκε ο κόσμος στο ποδάρι! Πέρασε απαρατήρητο! Όπως απαρατήρητο πέρασε το γεγονός ότι ο κ. Βενιζέλος στις αρχές Αυγούστου μας έλεγε πως η χρηματοδότηση της Ελλάδας «είναι εξασφαλισμένη για πολλούς μήνες», πριν βγει ο Αύγουστος μας έλεγε πως «είναι εξασφαλισμένη η χρηματοδότηση του Σεπτεμβρίου» και πριν μπει ο Σεπτέμβριος μάθαμε (προχθές δια χειλέων του «μεγάλου φιλέλληνα» Γιουνκέρ) πως η έκτη δόση «δεν είναι δεδομένη»!

Και πάλι καμία αντίδραση. Μπορεί κάποιος να μας πει τι συμβαίνει επιτέλους;

Τι μύγα τους έχει τσιμπήσει όλους; Ο ένας λέει να στηρίξουμε μια «παράλυτη κυβέρνηση». Ο άλλος να «βάλουμε πλάτη» σε κάτι που επισήμως πληροφορούμεθα ότι «δεν αποδίδει». Και όλοι μαζί – με τελευταίο επεισόδιο αυτό του Α. Λοβέρδου – ανακαλύπτουν διάφορους «εχθρούς του λαού» για να τους φορτώσουν τις αμαρτίες τους.

Οι σημερινοί «εχθροί» τους, είναι οι πρώην «πελάτες». Αυτοί τους οποίους οι ίδιοι διόρισαν, εκμαύλισαν, εξαγόρασαν. Αυτοί χάρη στις (επ’ ανταλλάγματι) ψήφους των οποίων παρέμειναν στην εξουσία και τους δόθηκε η ευκαιρία να καταστρέψουν τη χώρα.

Τους μετράνε και τους ξαναμετράνε. Βάζουν και ξαναβάζουν κάτω μισθούς και επιδόματα. Κουβεντιάζουν και ξανακουβεντιάζουν με την τρόικα. Μιλούν για «πλεονάζον προσωπικό», για «εργασιακή εφεδρεία», για «αξιολόγηση» από ιδιωτική εταιρία υπό τον εποπτεία του ΑΣΕΠ (αν και γνωρίζουν πως αυτό είναι αδύνατον), εφευρίσκουν «προσωπικές διαφορές» και τις παίρνουν πίσω. Άκρη δεν βγαίνει.

Και για να μην το ξεχάσω, ο Ρέγκλινγκ, που ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικός, είπε προχθές πως «ο στόχος της βοήθειας είναι σαφής: Να αγοράσει χρόνο. Αυτό επιτυγχάνεται τώρα στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία αλλά όχι ακόμη στην Ελλάδα».

Γιατί άραγε; Να είναι μόνο οι ελληνικές παθογένειες; Ή μήπως επειδή στην μεν Ιρλανδία τιμωρήθηκαν και εξαφανίστηκαν (μέσω εκλογών) οι υπεύθυνοι, με αποτέλεσμα οι επόμενοι (που δεν είναι οι ίδιοι με τους προηγούμενους) να συμφωνήσουν;

Μήπως επειδή και στην Πορτογαλία έγιναν εκλογές και υπήρξε αλλαγή στην κυβέρνηση;

Τον Ρέγκλινγκ μπορεί αυτό να μην τον ενδιαφέρει – κοιτάει μόνο το αποτέλεσμα.

Εδώ, στην Ελλάδα θα ενδιαφερθεί κανείς να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, να συνδέσει αίτια και αποτελέσματα, να γίνει μια λογική πρόταση;

Προφανώς όχι. Οπότε οι εξελίξεις είναι προδιαγεγραμμένες…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση