Προσεχώς κατάρρευση εσόδων

• Του Γιώργου Καισάριου

Η ύφεση που κυριολεκτικά μαστίζει την ελληνική οικονομία συνεχίζει ακατάθετη. Τα τελευταία στοιχεία κάνουν λόγο για ύφεση 6,9%. Η βιομηχανική παραγωγή ήταν μειωμένη κατά 13,1%, η οικοδομική δραστηριότητα κατά 32% (και θα ήθελα να δω ένα διάγραμμα του πόσο είναι μειωμένη από το 2007), και οι καταναλωτικοί δείκτες είναι σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Η ανεργία συνεχίζει και σκαρφαλώνει και το κοντέρ γράφει 16,6%, όλοι πλέον μιλούν για έναν φθινόπωρο - κόλαση. Οι εκτιμήσεις πολλών για 1 εκατ. ανέργους, μάλλον θα επιβεβαιωθούν.

Παρακαλώ ενθυμήστε το άρθρο με τίτλο: Προσεχώς κατάρρευση εσόδων. Όποιος δεν το έχει διαβάσει, διαβάστε το, διότι είναι πολύ χρήσιμο και συνδέεται με το σημερινό θέμα.

Σε αυτό το άρθρο έγραψα για τις καταστρεπτικές συνέπειες της αυξημένης φορολογίας. Σας είπα ότι καθώς αυξάνεται η φορολογία, υπάρχει ένα σημείο “T”, από όπου εκεί και μετά τα έσοδα θα μειώνονται, ανεξάρτητα από την αύξηση στους φορολογικούς συντελεστές. Η θεωρία λέει ότι καθώς αυξάνονται οι φόροι, ολοένα και λιγότεροι θα θελήσουν να δουλέψουν και να επιχειρήσουν, με αποτέλεσμα όταν το κράτος φτάσει να φορολογεί το 100% των κερδών, τα έσοδα θα είναι μηδέν.

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση αυτή ήταν καταδικασμένη από την πρώτη μέρα να αποτύχει. Ναι μεν έχει κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να χειροτερέψει την κατάσταση, αλλά και διαφορετικά πράγματα να έκανε, η ύφεση θα ήταν το κυρίαρχο δεδομένο της κατάστασης. Υπό το βάρος του δημοσίου χρέους και το κόστος εξυπηρέτησης αυτού, καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να έχει σηκώσει αυτό το βάρος και να τα βγάλει πέρα.

Είναι όμως άλλο πράγμα να αντιμετωπίσεις μια ύφεση με ένα μείγμα οικονομικής πολιτικής τέτοια που θα έβαζε ένα μαξιλάρι κάτω από από τη συρρίκνωση της οικονομίας και είναι άλλο να κάνεις ακριβώς το αντίθετο από αυτά που πρέπει να κάνεις. Η διαφορά στην επίδοση της ύφεσης μπορούσε να είναι μεγάλη.

Το ερώτημα της ημέρας είναι τι είδους συνταγές θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει η ελληνική κυβέρνηση, υπό το βάρος ενός ασφυκτικού προϋπολογισμού; Βάζοντας στην άκρη το ότι ήταν καταδικασμένη εξαρχής (όπως είπα πριν) και ότι η ηγεσία του οικονομικού επιτελείου είναι ανεπαρκής (και ακόμα είναι) και βάζοντας στην άκρη το ότι θα έπρεπε να κινηθούν οι πολιτικές διαδικασίες για ένα φιλικό κούρεμα από την πρώτη μέρα (εχθρική αν χρειαζότανε, αφού ορισμένοι δεν παίρνουν από λόγια), τι είδους πολιτική θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει η κυβέρνηση;

Αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση είχε μειώσει τις δαπάνες κατά 7 δισ. ευρώ από την πρώτη μέρα (απόλυση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων με κόστος 25.000 ευρώ κόστος ο κάθε ένας, πλέον 2,25 δισ. σε καταργήσεις οργανισμών κτλ), θα άλλαζε τίποτα σε σχέση με το που είμαστε σήμερα; Η απάντηση είναι όχι πολύ. Πάλι θα είχαμε ύφεση, οι αγορές πάλι δεν θα μας δάνειζαν και πάλι θα είχαμε απευθυνθεί στην τρόικα, αφού δεν είχαμε το θάρρος να κάνουμε κάτι άλλο.

(Ακούω μερικούς που λένε ότι αν απολύσουμε τόσους δημοσίους υπαλλήλους, τότε το κράτος θα έχει λιγότερα φορολογικά έσοδα από τη μειωμένη φορολόγηση των υπαλλήλων αυτών. Αυτό είναι αστείο, καθώς το να ξοδεύει το κράτος 2.500 ευρώ ας πούμε για έναν εργαζόμενο και στη συνέχεια να παίρνει πίσω σε φορολογία εισοδήματος 300 τον μήνα, δεν προσφέρει τίποτα στα κρατικά ταμεία. Το κράτος πάλι θα έχει τη δαπάνη των 2.200 τον μήνα).

Οι απολύσεις στο δημόσιο τομέα πράγματι θα αφαιρούσαν από το ΑΕΠ το ονομαστικό ποσό των μισθών των απολυμένων υπάλληλων, αλλά παράλληλα το κράτος θα είχε εξοικονομήσει αυτούς τους πόρους.

Κάνοντας όμως επιδρομή στον ιδιωτικό τομέα, όπως έχει κάνει σήμερα η κυβέρνηση, η κατάσταση έγινε πολύ χειρότερη και το ΑΕΠ έχει συρρικνωθεί πολύ περισσότερο από το αν είχε ακολουθηθεί άλλη πολιτική (απολύσεων δηλαδή).

Όπως έχω εξηγήσει σε προηγούμενο άρθρο "Γιατί δεν θα δούμε ανάπτυξη σύντομα" Πλούτος και κατ΄ επέκταση φορολογικά έσοδα και αύξηση των κρατικών δαπανών μπορεί να δημιουργηθούν μόνο από την αύξηση της οικονομικής δραστηριότητας του ιδιωτικού τομέα. Για να επενδύσουν όμως οι ιδιώτες σε αυτή την οικονομία, θα πρέπει να αναιρεθούν οι λόγοι για τους οποίους έχουν γίνει διστακτικοί και δεν θέλουν να αναλάβουν ρίσκο.

Η λεηλάτηση της κοινωνίας με τους ειδικούς φόρους, η αύξηση του ΦΠΑ, οι έκτακτες εισφορές, οι περαιώσεις και ο πόλεμος επί των ιδιωτικών επιχειρήσεων, είχαν σαν αποτελέσματα την κάθετη πτώση των ιδιωτικών δαπανών και η μείωση του ΑΕΠ αποδείχτηκε δυσανάλογα περισσότερη από ό,τι θα ήταν αν απλά είχαν απολυθεί αυτοί οι 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Όχι μόνο αυτό, αλλά το αποτελέσματα είναι ένα μεγάλο μηδέν, καθώς οι πρωτογενείς δαπάνες δεν έχουν μειωθεί ούτε στο ελάχιστο και το πρόβλημα του ελλείμματος στον προϋπολογισμό εξακολουθεί και υφίσταται.

Όταν το χαρτοφυλάκιο ενός επενδυτή μηδενίζει, δύσκολα θα βάλει πάλι λεφτά στην αγορά μετά από μια τέτοια τραυματική εμπειρία. Σαν τους απογοητευμένους εραστές, που τραυματίζονται τόσο πολύ, που ορκίζονται να μην ερωτευτούν ποτέ ξανά, θα χαρακτηρίσει την έννοια της επένδυσης σε μετοχές ως απάτη και δεν θα ξαναβάλει ποτέ λεφτά στην αγορά.

Παρομοίως, ο μικρός επιχειρηματίας, που θα αναγκαστεί να κλείσει την επιχείρηση του, είτε λόγω μείωσης τζίρου είτε διότι δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στο βάρος των φόρων και της αύξησης του ΦΠΑ, θα απογοητευτεί τόσο πολύ από την επιχειρηματική δραστηριότητα, που θα ορκιστεί να μην επιχειρήσει ποτέ ξανά σε ελληνικό έδαφος.

Είδαμε την αύξηση της φορολογίας και είδαμε την μείωση των εσόδων και την κατακόρυφη πτώση της ιδιωτικής δραστηριότητας μέσα από τη συρρίκνωση που καταγράφεται στο ΑΕΠ.

Πολύ φοβάμαι ότι στο επόμενο στάδιο, η μείωση των εσόδων θα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο και ο συνολικός φόρος που θα συλλέγει το κράτος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα μπορεί να συγκριθεί μόνο με τριτοκοσμικές χώρες.

Το χειρότερο από όλα όμως είναι η ζημιά που έχει κάνει αυτή η πολιτική στην ιδιωτική πρωτοβουλία, που πολύ φοβάμαι ότι ίσως αποδειχτεί ανεπανόρθωτη.

Και ο λόγος που ανησυχώ τόσο πολύ είναι διότι, όταν θα έρθει ο καιρός και τα δεδομένα θα είναι τέτοια που θα πρέπει η οικονομία να ανακάμψει, ίσως δεν θα μπορεί, διότι θα έχει παντελώς καταστραφεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας και το λίγο που θα έχει απομείνει, δεν θα είναι αρκετό για να αναζωπυρώσει ξανά την οικονομία.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση