Eλληνικό πείραμα και ευρωπαϊκή μυωπία!

Είναι προφανές ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και το ΔΝΤ δεν θέλουν να βαρέσουμε κανόνι και γι’ αυτό εμφανίζονται πρόθυμοι να μας δανείσουν περισσότερα χρήματα ώστε να καλύψουμε τις δανειακές ανάγκες της χώρας μέχρι το 2014.

Ως αντάλλαγμα ζητούν να δεσμευτεί η κυβέρνηση και ευρύτερα το πολιτικό σύστημα ότι θα εφαρμόσουν τα μέτρα λιτότητας και διαρθρωτικών αλλαγών που προβλέπει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής στρατηγικής.

Αυτό γίνεται γιατί είναι ευκολότερο να "πουλήσουν" τα δάνεια προς την Ελλάδα στην κοινή γνώμη της πατρίδας τους.

Η τελευταία έχει πληροφορηθεί μέσα από δημοσιεύματα κάποια από τα προνόμια του ελληνικού δημόσιου τομέα και αισθάνεται ότι καλείται να τα συντηρήσει με τους φόρους της.

Η αναφορά της λαϊκίστικης γερμανικής εφημερίδας "Bild" υπό τη μορφή ερωτήματος σε ποια άλλη χώρα πληρώνει το κράτος συντάξεις σε κάποιον που έχει πεθάνει πριν από 22 χρόνια είναι χαρακτηριστική.

Το ίδιο για τα επιδόματα χρήσης φωτοτυπικού μηχανήματος, της προθέρμανσης του λεωφορείου και άλλα ερμαφρόδιτα.

Το πώς και το γιατί προέκυψαν όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα γι’ αυτούς και φυσικά δεν τους αφορούν.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι ανακολουθίες της ελληνικής πλευράς και η μη τήρηση αρκετών από τα συμφωνηθέντα έχουν προκαλέσει εκνευρισμό σε υψηλά ιθύνοντες της ευρωζώνης και με την πάροδο του χρόνου κλονισμό της εμπιστοσύνης τους προς πρόσωπα της κυβέρνησης που εμπιστεύονταν.

Επί του πρακτέου, οι εταίροι μας προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο, ώστε αφενός να περιορίσουν τον κίνδυνο μετάστασης της ελληνικής κρίσης σε άλλες χώρες της ευρωζώνης και αφετέρου να προετοιμαστούν καλύτερα οι ευρωπαϊκές τράπεζες με έκθεση στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες χώρες όταν έρθει η ώρα.

Ακόμα μία φορά αντιμετωπίζουν το ελληνικό ζήτημα ως κρίση ρευστότητας και όχι φερεγγυότητας, παρότι αναγκάζονται να βάλουν στο τραπέζι περισσότερα λεφτά, γιατί οι αγορές δεν δανείζουν τη χώρα, θεωρώντας την αφερέγγυα.

Όμως, αυτό που δεν λαμβάνουν υπόψη, τόσο σοβαρά όσο θα έπρεπε, είναι ότι η ελληνική οικονομία βρίσκεται στον τρίτο χρόνο ύφεσης, οι περισσότεροι πολίτες δεν βλέπουν φως στο τούνελ και το ελληνικό πολιτικό σύστημα ίσως δεν είναι σε θέση να υλοποιήσει τα νέα μέτρα.

Αν μάλιστα το πολιτικό σύστημα καταρρεύσει, τότε θα συμβεί εκείνο που προσπαθούν να αποφύγουν με νύχια και με δόντια.

Μια άναρχη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, με δραματικές συνέπειες για τη χώρα, το πρότζεκτ του ευρώ και πιθανόν την παγκόσμια οικονομία.

Η Ιστορία των αναπτυσσόμενων χωρών έχει να δείξει αρκετά τέτοια παραδείγματα, αλλά προφανώς οι εταίροι μας θεωρούν ότι η Ελλάδα ανήκει σε άλλο κλαμπ.

Μακάρι να έχουν δίκιο, γιατί υπάρχουν στρατηγικοί αναλυτές όπως ο κ. Alistair Newton της Nomura που βλέπουν ομοιότητες μεταξύ των διαδηλώσεων των "Αγανακτισμένων" στην Ελλάδα και των αντίστοιχων της Αργεντινής, μία δεκαετία πριν.

Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι.

Δεν κατανοούμε σε τι θα ωφελήσει η λήψη επιπρόσθετων περιοριστικών μέτρων ύψους 6 δισ. ευρώ και άνω για την επίτευξη του στόχου για φετινό έλλειμμα ίσο με 7,4% του ΑΕΠ.

Είναι σίγουρο ότι τα μέτρα θα πληγώσουν περισσότερο την οικονομία, υπονομεύοντας την επίτευξη του δημοσιονομικού στόχου.

Επιπλέον, δεν έχει σημασία αν το έλλειμμα θα κάτσει στο 8,5% του ΑΕΠ, ή στο 8%, ή στο 7,4% από τη στιγμή όπου είναι παραδεκτό ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να βγει στις αγορές το 2012 και το 2013 για να δανειστεί αυτοβούλως.

Αντίθετα, θα είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία, φρονούμε, από τη σκοπιά των αγορών, αν η οικονομία επανερχόταν ταχύτερα σε τροχιά ανάπτυξης και επιταχύνονταν οι ενέργειες για τη μείωση του δημοσίου χρέους και την υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών, που θα έκαναν την οικονομία πιο ανταγωνιστική.

Ο συνδυασμός ανάπτυξης και αντιστροφής της δυναμικής του ελληνικού δημοσίου χρέους θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα της οικονομικής πολιτικής στο πλαίσιο μιας δημοσιονομικής προσαρμογής, που λαμβάνει υπόψη τον οικονομικό κύκλο.

Όμως, η επιβολή νέων περιοριστικών μέτρων άνω των 6 δισ. ευρώ τη φετινή χρονιά υπονομεύει την κοινωνική συνοχή και την υλοποίηση των απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών, εντείνοντας τις αντιδράσεις για το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων.

Δεν είναι επίσης καθόλου έξυπνο να δίνει κανείς νέα μεγάλα δάνεια στην Ελλάδα για να αποπληρώσει τις λήξεις των ομολόγων της τα επόμενα χρόνια και να μην της δίνει δάνεια να επαναγοράσει τα ομόλογά της με έκπτωση (discount), ώστε να μειώσει το δημόσιο χρέος της.

Με τέτοιες κινήσεις και την επάνοδο της οικονομίας σε τροχιά ανάπτυξης, που θα συνοδεύεται από μείωση των ελλειμμάτων, θα μπορούσε η Ελλάδα να πείσει ευκολότερα τις αγορές για τη φερεγγυότητά της και να μη χρειαστεί περισσότερα δάνεια από τους εταίρους της στο μέλλον.

Εξυπακούεται ότι τα δάνεια θα πρέπει να είναι εμπροσθοβαρή σε αυτήν την περίπτωση για να επαναγοραστούν τα ομόλογα.

Όμως, δυστυχώς, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δείχνουν να πάσχουν από μυωπία και να μην μπορούν να διακρίνουν τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας πολιτικής, που ούτε ίσως η αδύνατη ελληνική πλευρά έχει βάλει επιτακτικά στο τραπέζι.

Ας ελπίσουμε ότι το ελληνικό πείραμα, που πηγαίνει κόντρα στην εμπειρία των αναδυόμενων οικονομιών, θα επιτύχει και δεν θα χρειαστεί οι εταίροι μας να τρέχουν αλαφιασμένοι να προλάβουν εκείνο το οποίο απεύχονταν:

Μια άναρχη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Dr. Money

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση