Διλήμματα και αλήθειες

Επειδή από διλήμματα στις μέρες μας, δόξα τω θεό, μια χαρά πάμε, για μένα το ειλικρινές δίλημμα είναι αυτό μεταξύ της ηθικής και της πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που εκφράζεται στα πλαίσια της καθιέρωσης των πραγμάτων. Μιας συστημικής πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας οικονομικής, πολιτικής, κομματικής, κοινωνικής και εν τέλει αξιακής, ως καθοδηγητικός παράγοντας στη ζωή του συγχρόνου ανθρώπου. Εν δυνάμει μεταβλητή, αλλά ριζωμένη σε τέτοια οριζόντια απόσταση, που μετατρέπει τη διαδικασία αυτής της μεταβολής από αποκαρδιωτική έως… επικίνδυνη.

Αναφορικά λοιπόν με την κρίση στην Ελλάδα και τα διλήμματα που αυτή παράγει σε όλους μας, θεωρώ ότι ο καθένας μας βαθιά μέσα του γνωρίζει ποια είναι η αλήθεια. Και η αλήθεια αντικειμενικά δεν μπορεί παρά να εκφράζεται από το ηθικά ορθό. Ως αυτό δηλαδή που ωφελεί το σύνολο και όχι μια ομάδα ανθρώπων .

Πιο συγκεκριμένα, στη περίπτωσή μας η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί ότι το χρέος της Ελλάδας απέναντι στους δανειστές δεν υφίσταται. Ότι είναι προϊόν απάτης. Ακόμα και αυτοί που το αποδέχονται, αρά και τις συνέπειες του , ουσιαστικά αποδέχονται αυτήν τη συστημική πραγματικότητα και όχι αυτό καθ’ αυτό το χρέος. Γνωρίζουν ότι όλος αυτός ο μηχανισμός που ονομάζεται διεθνής αγορές, χρηματοπιστωτικό σύστημα, heads funds ή όπως αλλιώς τέλος πάντων, βασίζεται σε οικονομικά τερτίπια, παραποιήσεις στοιχείων, εκμετάλλευση νομικών παραθύρων και διάφορες άλλες κερδοσκοπικές λοβιτούρες. Μπορεί λόγω πολυπλοκότητας της επιστήμης των οικονομικών να μην κατανοούν τον τρόπο που συντελούνται όλα αυτά, αλλά το γνωρίζουν. Όπως γνωρίζουν και την ανάγκη ύπαρξης διεφθαρμένων πολιτικών για την εφαρμογή αυτού του μηχανισμού. Το αποδέχονται όμως ως πραγματικότητα.

Στην κατάσταση λοιπόν που έχει περιέλθει σήμερα η χώρα, η οποία βάλλεται από τις διεθνής αγορές με τη συνεργασία αυτού του αδίστακτου διεθνιστή που κυβερνά παρανόμως, ο λαός έχει ξεχυθεί με μια φαινομενική ομοθυμία στις πλατείες και στους δρόμους. Αγανακτεί, διαμαρτύρεται, φωνάζει, αλλά δεν ξέρει που θα φτάσει η κατάσταση. Πολλά ακούγονται, πολλά λέγονται. Απόψεις, προτάσεις, γνώμες. Μέχρι αυτή τη στιγμή όμως κανείς – από τον απλό κόσμο, μέχρι τους πιο ειδικούς – δεν είναι απόλυτα σίγουρος για το ποια θα είναι η επόμενη μέρα.

Τα κόμματα και τα πολιτικά πρόσωπα δεν εκφράζουν τον κόσμο. Η κλεψύδρα όμως έχει γυρίσει και εδώ και 20 μήνες η άμμος αδειάζει και ο χρόνος τελειώνει. Πολύ σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με το πραγματικό δίλλημα. Όχι αυτό που θα του βάλει το πολιτικό σύστημα. Αλλά με αυτό που θα του θέσει η συνείδηση του. Όποιος θελήσει να δει κατάματα την αλήθεια θα αναγκαστεί να επιλέξει τον δρόμο της ηθικής. Να στείλει στο διάολο χρέη, μνημόνια, ΔΝΤ, εταίρους, δανειστές, επιδιώκοντας ταυτόχρονα την παραδειγματική τιμωρία των εντός των τειχών εχθρών. Να αποκηρύξει ένα πολιτικό σύστημα που για χρόνια έθρεφε και να αποτινάξει από πάνω του τις συσσωρευμένες παθογένειες δεκαετιών κάνοντας το μετέωρο βήμα προς την πραγματική ελευθερία. Μετέωρο γιατί θα (πρέπει να) ξέρει ότι θα βρει μπροστά του ένα τέρας όχι απλά πρόθυμο τον κατασπαράξει, αλλά υποχρεωμένο να τον τσακίσει. Με κάθε μέσο και μέχρι τελικής πτώσης.

Διαφορετικά θα πρέπει να στοιχηθεί πίσω από τη λύση που το ίδιο το σύστημα του έχει προετοιμάσει – μεθοδευμένα ή όχι μικρή σημασία έχει. Τη λύση που θα τον βγάλει μεν από το αδιέξοδο που έχει περιέλθει, αλλά που δεν θα αποκλίνει από τη συστημική πραγματικότητα. Την αντί-μνημονιακή πολιτική έκφραση της… επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου.
Τη λύση του «μη χείρον βέλτιστον».

TheKing

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση