ΜΑΤ, επειδή καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή...

Δεν έχει σημασία αν πιστεύει κάποιος στον θεό των χριστιανών ή όχι. Δεν έχει σημασία αν κάποιος θεωρεί την εργασία ευλογημένη ή όχι. Σημασία έχει ότι η εργασία είναι σημαντική. Είναι σημαντική γιατί επιτρέπει στον άνθρωπο να μην εξαρτάται από άλλους. Επιτρέπει στον άνθρωπο να στηρίζεται στα χέρια του και στο μυαλό του ώστε να αποκτά όλα εκείνα που του επιτρέπουν να ζει τουλάχιστον αξιοπρεπώς. Να ζει ικανός να σχεδιάζει το μέλλον του όπως αυτός το φαντάζεται.

“Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή”. Ποιος δεν έχει ακούσει αυτήν την φράση από τα πολύ πρώτα χρόνια της ζωής του στο σχολείο; Το σύστημα λοιπόν από πολύ νωρίς μας διδάσκει την αγιότητα της εργασίας ασχέτως αν στην συνέχεια – όχι σπάνια – μας οδηγεί στην αθλιότητα της ανεργίας. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή λοιπόν.

Εύκολα συνάγεται από τα ανωτέρω, ότι ο άνθρωπος όχι μόνο πρέπει να επιδιώκει να εργαστεί, αλλά ότι θεωρητικά πρέπει να είναι ευτυχισμένος όταν εργάζεται μιας και του δίνεται η δυνατότητα να προσφέρει στον εαυτό του και σε αυτούς που αγαπά όλα εκείνα που κάνουν την ζωή να φαίνεται και να είναι πιο όμορφη.

Ακόμη πιο εύκολα, όμως, συνάγεται ότι ο άνθρωπος εκτός του ό,τι θα πρέπει να είναι δυστυχής όταν είναι άνεργος, θα πρέπει – εύλογα – να είναι δυστυχής ακόμα και όταν εργάζεται με τρόπο που δεν επιθυμεί. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν μπορείς παρά να είσαι δυστυχής όταν ξοδεύεις το 1/3 του χρόνου σου σε μια δραστηριότητα που δεν σου αρέσει. Δραστηριότητα καθημερινή, ίδια και απαράλλαχτη, την μια μέρα πάνω στην άλλη. Αν δεν είσαι δυστυχής, τότε είσαι απαθής. Αν δεν είσαι απαθής τότε είσαι εθισμένος στο να βλέπεις τον χρόνο να κυλά.

Ας πούμε… πώς μπορεί να αισθάνεται κάποιος που ανήκει στην ομάδα των ΜΑΤ; Αισθάνεται καλά; Αισθάνεται περήφανος; Αισθάνεται ότι προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο; Αισθάνεται ότι μπορεί να αποτελέσει υπόδειγμα για τα παιδιά του και να τους αναλύσει την χαρά της δημιουργίας και της πρωτοβουλίας που πρέπει ο κάθε άνθρωπος να μπορεί να προσλαμβάνει από την δουλειά του;

Αισθάνεται μήπως καλά, γιατί στο τέλος της βάρδιας του μπόρεσε και πρόσφερε κάτι στους πελάτες του και τους έκανε χαρούμενους; Αισθάνεται μήπως καλά, γιατί αποτελεί μέλος μιας ομάδας συνεργατών οι οποίοι έφεραν εις πέρας μια εργασία συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος και όφελους; Αισθάνεται μήπως περήφανος, γιατί στο τέλος της ημέρας κατόρθωσε να κάνει το αφεντικό του περήφανο που τον έχει στην δούλεψή του;

Αισθάνεται καλά όταν αμείβεται με 800 ευρώ και δέρνει κόσμο αμειβόμενο με 400 ευρώ; Μήπως αισθάνεται προνομιούχος υψηλόμισθος; Αισθάνεται μήπως περήφανος όπως οι αγράμματοι αμερικανοί των γκέτο που πάνοπλοι σκοτώνουν φτωχούς Ασιάτες; Αισθάνεται μήπως - και λίγο γόης – σαν τον ταυρομάχο που “κατατροπώνει” τον ναρκωμένο και μισό-δηλητηριασμένο ταύρο;

Όταν γυρίζει σπίτι του και τον ρωτάει η γυναίκα του πώς ήταν σήμερα στην δουλειά, τι μπορεί να λέει άραγε; “Άσε γυναίκα… σήμερα έριξα ένα βρωμόξυλο, τα γάμησα τα γερόντια”. Αισθάνεται μήπως περήφανος ως άλλος Σπαρτιάτης, μιας και η λακωνικότητά του εξαντλείται στις 3 ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ που επιτρέπεται να πει: ΟΧΙ, ΜΑΛΙΣΤΑ, ΔΙΑΤΑΞΤΕ.

Πώς στο διάολο μπορεί να αισθάνεται;

Αισθάνεται δυστυχής επειδή δεν του αρέσει αυτό που κάνει αλλά δεν έμαθε ποτέ να κάνει κάτι άλλο; Αισθάνεται απαθής ώστε να εξαναγκάσει τον εαυτό του να μην αισθάνεται δυστυχής; Αισθάνεται καλά επειδή μπορεί και αποδεικνύει την “ανωτερότητά” του;

Μήπως αισθάνεται – και είναι ΖΩΟ – επειδή τον μεταφέρουν με κλούβα; Μόνο τα ζώα τα μεταφέρουν με κλούβα. Μόνο τα αρνιά και τα γουρούνια τα μεταφέρουν με κλούβα μην γνωρίζοντας που στο διάολο πάνε. Και επειδή η ακακία είναι συνώνυμη του αμνού, μάλλον σαν γουρούνι πρέπει να αισθάνεται.

Ας πούμε… πώς αισθάνεται ο αστυνομικός που συνοδεύει την γυναίκα του βουλευτή, του επιχειρηματία ή του δημοσιογράφου στα πολυκαταστήματα και της κουβαλάει τις ζαρτιέρες και τα κυλοτάκια; Πώς αισθάνεται όταν συνοδεύει τον Ρέππα στο εστιατόριο και την στιγμή που ο Ρέππας με τον Μπόμπολα καταπίνουν τους αστακούς αυτός στο παραδιπλανό τραπέζι κρυφοπίνει κανά ποτήρι νερό για να ξεβρωμίσουν τα χνώτα του από την πείνα;

Βέβαια θα ήθελε κι αυτός να πεί στην γυναίκα του να αγοράσει αυτά τα στριγκάκια αλλά πώς να το πεί ο πεινάλας που 2 σώβρακα της γυναίκας του Πάγκαλου κοστίζουν όσο η δόση από το Hyundai του;

Ας πούμε… πώς αισθάνεται ο αστυνομικός όταν ακούει στις ειδήσεις το εξής: “Με λυντσάρισμα απειλήθηκε ο πρωθυπουργός αλλά τελευταία στιγμή φυγαδεύτηκε από τους άντρες της προσωπικής του φρουράς”; Δηλαδή, εκείνη την στιγμή τι λέει; “Κοίτα να δείς γυναίκα, ήμουν κι εγώ σ’ αυτήν την φρουρά”.

Πώς μπορεί άραγε να αισθάνεται αυτός που προσφέρει προστασία στον βιαστή του;

Αν του αρέσει που προστατεύει τον βιαστή του, τότε είναι άρρωστος, και δικαιούται ο βιαστής να του βιάσει την οικογένεια μέχρι την ρίζα.

Αν δεν του αρέσει που είναι αναγκασμένος να σώζει τον βιαστή του τότε δεν είναι δυστυχής. Είναι ΜΑΛΑΚΑΣ. Θα ήταν δυστυχής αν δεν είχε άλλη επιλογή. Η επιλογή υπάρχει και είναι μόνο μία. ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ. Να παραιτηθεί για να σώσει την αξιοπρέπεια του αρχικά και το τομάρι του στην συνέχεια. Διότι μόλις μπορέσει και ανακάμψει ο ελληνικός λαός είναι βέβαιον ότι θα πάρει στα χέρια του την λίστα με τα ονόματα των “προσωπικών φρουρών”. Την λίστα με τα ονόματα των “ανδρών ασφαλείας”. Δεν μπορεί… Τόσες φωτογραφίες υπάρχουν με τους βουλευτές και τις προσωπικές τους φρουρές. Όταν αλλάξουν τα πράγματα – που σίγουρα θα αλλάξουν – τι θα γίνει τότε; Σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει… “δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα, το γάλα των παιδιών μου, χρωστούσα το στεγαστικό” και τέτοιες μαλακίες.

Δεν σημαίνει ότι επειδή με την πτώση της χούντας οι βασανιστές της ΕΑΤ-ΕΣΑ χάθηκαν στην ανωνυμία, θα συμβεί το ίδιο και τώρα. Και εκείνοι ένστολοι ήταν και διαταγές εκτελούσαν. Ποια η διαφορά τους τους με τους σημερινούς ένστολους των ΜΑΤ; Και οι τωρινοί διαταγές εκτελούν.

Τι θέλουμε να πούμε…

Υπάρχει περίπτωση αυτή η φάτσα που κυκλοφορεί σε όλο το ίντερνετ να μπορέσει να χαθεί στο πλήθος;

Και γιατί άραγε – αραιά και πού – η συνδικαλιστική αρχή των αστυνομικών εκδίδει δακρύβρεχτες ανακοινώσεις όπου μεταξύ άλλων μας αναφέρουν ότι δεν είναι ορντινάντσες; Γιατί άραγε κοτζάμ άντρες κάθονται και κλαίνε σαν τις δαρμένες πουτάνες; Κακώς. Και πολύ κακώς μάλιστα. Γιατί είναι και πουτάνες εφόσον για τον ξεφτιλισμένο μισθό τους ολημερίς και οληνυχτίς είναι αναγκασμένοι να κάνουν πράγματα που δεν θέλουν και είναι και δαρμένες γιατί στην Κερατέα φάγανε τόσο ξύλο που αγάλλιασε η ψυχή τους.

Και τώρα θα μου πείτε… τι να κάνουμε; Δουλειά είναι και αυτή. “Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή” άλλωστε.

Σωστή ερώτηση. Αλλά αφορά άλλους εργαζόμενους. Όχι αυτούς.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση