Πρόσω ολοταχώς…

Γράφει ο Στέλιος Αρσενίου

Το τελευταίο μου ταξίδι με γκαζάδικο ( πετρελαιοφόρο ) ήταν πριν από τριάντα χρόνια.

Φύγαμε από το Μπουένος Άϋρες της Αργεντινής με προορισμό τη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας.

Η Αργεντινή τα χρόνια εκείνα έμοιαζε με την σημερινή Ελλάδα.

Χωρίς να έχει κάνει ολυμπιακούς αγώνες, χωρίς χλιδή, χωρίς ιδιόκτητες παραλίες όπως εμείς. Πήρε γεύση Δ. Ν. Τ. Βγήκε αλώβητη. Εμείς πώς θα βγούμε ένας Θεός ξέρει. Ίσως και ο ράφτης που μας έραψε το κουστούμι.

Τέτοιο κουστούμι, ποιός να το πίστευε και ποιός να το φανταζότανε.

Το φόρεσα προχθές και πήγα στην Προσωτσάνη, δεκαπέντε χιλιόμετρα έξω από τη Δράμα, να συναντήσω τον καπετάνιο των χρόνων εκείνων.

Τον καπετάν - Ανδρέα.

Άνθρωπος ήπιων τόνων, πατέρας όλων μας τον καιρό εκείνο. Προ πάντων στις φουρτούνες.

Στο σπίτι του τα παράθυρα σε κάποια δωμάτια είναι ολοστρόγγυλα. Σαν φινιστρίνια.

Χάρηκε όταν με είδε.

Η καπετάνισσα, η κυρά - Δήμητρα, μας έκανε καφέ, έφερε και γλυκό κουταλιού. Από τα χέρια της. Ύστερα κάθισε κοντά μας, να ακούει εμάς τους καραβίσιους.

Καραβόσκυλα χαϊδευτικά.

- Καπετάνιε μας πήραν τα χρόνια. Μας πήρε και η κάτω βόλτα. Τί προβλέπεις. Θα ανακάμψουμε ή θα μας πάρει και θα μας σηκώσει;

- Στέλιο πρόσω ολοταχώς.

- Μπροστά μας δεν έχει θάλασσα. Καιάδας, Ζάλογγο μας καρτερούν. Στεγνώσαμε. Από μετρητά, από μαγκιά, από περηφάνια, από όνειρα.

- Πρόσω ολοταχώς.

- Καπετάνιε, στη στεριά είμαστε. Απέναντι είναι το Φαλακρό. Το βουνό με το χιονοδρομικό κέντρο. Δεν είναι ούτε ο Ειρηνικός, ούτε ο Ατλαντικός. Και στα εννιά μίλια είναι η πλατεία της Δράμας γεμάτη αγανακτισμένους. Όπως γεμάτες είναι και όλες οι πλατείες της χώρας. Ο κόσμος τά ‘χει παίξει. Θα λαλήσουμε όπου να ‘ναι. Σε λίγο ούτε στα παζάρια δεν θα μπορούμε να ψωνίζουμε.

- Πρόσω ολοταχώς. Αν δεν μπορείς να ψωνίζεις ούτε στο παζάρι, τράβα σε κάποιο από τα λιμάνια που πιάναμε. Τράβα στη Νέα Υόρκη, στο Ρότερνταμ.

- Μου θυμίζεις την τσαρίνα, η οποία σε εποχές που ο λαός της δεν είχε ούτε ψωμί, έδωσε εντολή στους αυλικούς να του δώσουνε παντεσπάνι.

- Άλλο παντεσπάνι, κι άλλο λιμάνι.

- Καπετάνιε τί λες, θα πάρουμε ξανά την πρώτη θέση στο διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον; Θα κάνουμε ξανά ολυμπιακούς αγώνες, Θα πάρουν τον τίτλο του μάστερ - σεφ ο Τζέκος και ο Ιακώβου; Θα πάμε ξανά στο Γουέμπλεϋ όπως τότε το 1972 με τον Παναθηναϊκό; Θα βγάλει ξανά η Δράμα άλλη Ευγενία Μανωλίδου;

- Σταμάτα, θα δώσω εντολή να σε πετάξουν στη θάλασσα. Μιας και είμαστε όμως στη στεριά άντε να το πω αλλιώς: Πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι. Τιμές, δόξες, μετάλλια, χλίδα, λούσα. Οι καλές μέρες πίσω είναι.

- Καπετάνιε, ταξιδεύαμε συνήθως με ταχύτητα δέκα μίλια την ώρα. Αν είχαμε προορισμό την Τρόϊκα, το Δ. Ν. Τ. την Κομισιόν, με τί ταχύτητα θα πηγαίναμε;

- Το πρόσω ολοταχώς θα γίνονταν πίσω ολοταχώς. Αλλαγή πορείας. Τί θα ‘θελες δηλαδή, να βρεθείς και συ και όλοι μας στο στόμα του λύκου;

- Αυτό η κυβέρνηση μπορεί να το κάνει;

- Η κυβέρνηση όχι. Ο λαός όμως, ναι. Και να είσαι σίγουρος ότι αυτό θα γίνει στο τέλος.

- Καπετάν - Ανδρέα φεύγω. Χάρηκα που σε είδα. Που τα είπαμε. Γειά σου καπετάνισσα.
- Πρόσω ολοταχώς. Καλό ταξίδι.