Μηχανισμός διάλυσης της κοινωνίας

• Γράφει ο Μενέλαος Γκίβαλος

Η απόσταση μεταξύ της, επικοινωνιακού χαρακτήρα, αισιοδοξίας του πρωθυπουργού και της τραγικής πραγματικότητας που ζούμε προσλαμβάνει τη μορφή πολιτικής σχιζοφρένειας...

Ο πρωθυπουργός διακρίνει «σημάδια ανάκαμψης» την ίδια στιγμή που τα ελλείμματα εκτροχιάζονται και οι οίκοι αξιολόγησης μας υποβαθμίζουν κάθε λίγο, εκτιμώντας ότι δεν πρόκειται να βγούμε στις αγορές ούτε το 2013, οπότε θα μεταφερθούμε άρον άρον από την «ΕΝΤΑΤΙΚΗ» ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΣΤΗΝ «ΕΝΤΑΤΙΚΗ» ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΡΙΞΗΣ...

Πώς καλύπτεται αυτή η απόσταση της «αισιοδοξίας» του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών από την οδυνηρή πραγματικότητα; Μα με «πακέτα» μέτρων, που διαδέχονται το ένα το άλλο, πακέτα δεκάδων δισ. ευρώ που αφαιρούνται από τα εισοδήματα και από την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, με «κορωνίδα» το αντίτιμο του ξεπουλήματος της εθνικής μας περιουσίας που ανέρχεται σε 50 δισ. ευρώ...

Όμως όλη αυτή η, ιστορικού χαρακτήρα, τραγωδία που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας εδώ και περίπου έναν χρόνο δεν εξαντλείται δυστυχώς στο επίπεδο των οικονομικών μεγεθών, στο επίπεδο των μακροοικονομικών δεικτών, οι οποίοι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αποκαλύπτουν το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η χώρα.

Ταυτόχρονα διαμορφώνεται μια διαδικασία που οδηγεί μεσοπρόθεσμα στη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Στον βωμό, στο θυσιαστήριο των νεοφιλελεύθερων επιλογών του Μνημονίου, δεν εναποτίθεται απλώς τμήμα του εισοδήματος των εργαζομένων ή ο ίδιος ο εθνικός πλούτος.

Στο ίδιο «θυσιαστήριο» οδηγούνται οι πυλώνες συνοχής και ομαλής αναπαραγωγής των θεσμικών ερεισμάτων, των βασικών κοινωνικών και παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεων της κοινωνικής μας δομής.

Η παραγωγική μας δομή αποδιοργανώνεται, διαλύεται. Η αγροτική παραγωγή συρρικνώνεται, χωρίς προοπτική αναδιάρθρωσης πάνω σε σύγχρονες βάσεις. Άλλωστε «ο μηχανισμός της αγοράς» έχει οδηγήσει στη μαζική κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων σε ποσοστά που βρίσκονται άνω του 70%.

Οι επιχειρήσεις είτε επιβιώνουν στα όριά τους είτε κλείνουν. Ασφαλώς ευημερούν εκείνες που έχουν συνδέσει την παραγωγή τους, τα προϊόντα τους, με εξαγωγές αλλά και εκείνες που διασφαλίζουν υψηλά ποσοστά κέρδους και συνήθως φοροδιαφεύγουν. Όμως ελάχιστοι επιχειρούν να προβούν σε νέες επενδύσεις όχι μόνο λόγω του υψηλού κόστους δανεισμού, αλλά κυρίως λόγω της παρατεινόμενης ύφεσης και της πτώσης της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών.

Το πρώτο βασικό έρεισμα, εκείνο των εργασιακών σχέσεων και της εργασιακής ασφάλειας των πολιτών, καταρρέει. Η ανεργία, σύμφωνα με τις επίσημες έρευνες του ινστιτούτου της ΓΣΕΕ, θα ανέλθει στο τέλος του 2011 στο ποσοστό του 22%... ένα ποσοστό που δεν γνώρισε η ελληνική κοινωνία σε περίοδο ειρήνης εδώ και δεκαετίες...

Πώς θα απορροφηθεί αυτό το τεράστιο πλήθος ανέργων, που υπολογίζονται σε 1.500.000 άτομα; Τα αισιόδοξα σενάρια των αφεντικών-δανειστών μας προβλέπουν για το 2012 «ανάκαμψη» της τάξεως του 0,4% και για το 2013 του 0,9%... Αν ακολουθήσουμε και το άλλο «σενάριο», που εκτιμά ότι ο μέσος όρος του ΑΕΠ κατά τη δεκαπενταετία 2010-2025 θα κυμανθεί στο 1,5%, τότε «απέδρα πάσα ελπίς»...

Γιατί με τέτοιους ρυθμούς «ανάπτυξης» είναι αδύνατον να απορροφηθεί αυτό το τεράστιο ποσοστό ανεργίας. Ακόμα και με τις πλέον ευνοϊκές προβλέψεις η οριακή αυτή ανάκαμψη θα συνοδεύεται από υψηλά ποσοστά ανεργίας και, το πλέον πιθανό, από υψηλά ποσοστά πληθωρισμού.

Όσον αφορά το εμφανιζόμενο αναπτυξιακό «άλλοθι» της «πράσινης ανάπτυξης», θα πρέπει να υπολογίσουμε ότι αυτή η διαδικασία συνδέεται με τις νέες τεχνολογίες, με υψηλούς βαθμούς εξειδίκευσης, και θα απασχολήσει σχετικώς μικρό αριθμό εργαζομένων. Ακόμα και με τις καλύτερες προϋποθέσεις, κι αν τελικώς απορροφηθούν τα προβλεπόμενα 20 δισ. ευρώ για το διάστημα 2010-2020, οι υπολογιζόμενες νέες θέσεις εργασίας δεν υπερβαίνουν τις 90.000 ανά έτος, αριθμός που δεν επαρκεί στοιχειωδώς για να αντιμετωπίσει την υψηλή ανεργία που θα παράγει ταυτόχρονα η μακροχρόνια ύφεση.

Τέλος, συνεπώς, στην εργασία όπως τη γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Τέλος οι Συλλογικές Συμβάσεις και τα εργασιακά δικαιώματα. Τώρα παίρνουν τη θέση τους οι επιχειρησιακές και οι ατομικές συμβάσεις, που αφαιρούν από τους εργαζομένους την όποια διαπραγματευτική τους ισχύ.

Όμως η μερική απασχόληση, η αδήλωτη εργασία, η εισφοροδιαφυγή παράγουν νέα ελλείμματα και οδηγούν σε οξύτατη κρίση τα ασφαλιστικά ταμεία. Υπολογίζεται από την ίδια έρευνα της ΓΣΕΕ ότι μόνο από την αδήλωτη εργασία υπάρχει απώλεια 5 δισ. ευρώ κατ’ έτος για τα Ταμεία...

Το κράτος αποσύρεται από τη συμβολή του στους πόρους των ασφαλιστικών ταμείων, οι επικουρικές συντάξεις εξαφανίζονται, το εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων γίνεται «όνειρο απατηλό»... Εργασία, ασφάλιση, συντάξεις, δηλαδή βασικά θεσμικά - οικονομικά στηρίγματα μιας ολόκληρης κοινωνίας, συρρικνώνονται, αποδιοργανώνονται, καταργούνται.

Αν συνυπολογίσουμε ότι οι άλλοι βασικοί κοινωνικοί θεσμοί, όπως η εκπαίδευση, η υγεία, η περίθαλψη, οδηγούνται στην «προκρούστεια» λογική του «Καλλικράτη» και παραδίδονται σταδιακά στους μηχανισμούς της αγοράς, βλέπουμε να διαγράφεται μπροστά μας ένα «εφιαλτικό τοπίο»: Μια οικονομία που θα κινείται στο ναδίρ και θα παράγει ανέργους και «απασχολούμενους», που δεν θα διαθέτουν κανέναν θεσμό προστασίας, καμία ασφάλεια. Πρόκειται για μια επερχόμενη διάλυση της κοινωνίας σ’ ένα άθροισμα ανυπεράσπιστων ατόμων που θα αγωνίζονται και θα αγωνιούν για την προσωπική τους επιβίωση.

Σ’ αυτήν την κατάσταση μας οδηγούν νομοτελειακά οι αισιόδοξες προβλέψεις του πρωθυπουργού και της «ηγετικής ομάδας» που τον περιβάλλει. Και για να επιζήσουμε ως κοινωνία και ως χώρα, θα πρέπει να ακυρώσουμε όσο πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά μπορούμε την πορεία καταστροφής στην οποία μας οδηγούν.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση