Καταβαράθρωση με ή χωρίς αναδιάρθρωση

• Γράφει ο Νίκος Μπουγιόπουλος

Στοιχείο πρώτο:

Το Μάρτη του 2010, στο τελευταίο δάνειο πριν την υπαγωγή της Ελλάδας στο «μηχανισμό στήριξης» και στο μνημόνιο, το επιτόκιο εκτινάχτηκε στο 6,3%. Το τοκογλυφικό αυτό επιτόκιο αποτέλεσε και την αφορμή που επικαλέστηκε η κυβέρνηση για να καταφύγει στην «τρόικα».

Οπως δικαιολογήθηκε, το ύψος του επιτοκίου καθιστούσε πλέον επικίνδυνα ασύμφορη τη χρηματοδότηση της χώρας από τις διεθνείς αγορές. Η προσφυγή στο «μηχανισμό στήριξης» δικαιολογήθηκε με το επιχείρημα ότι η «βοήθεια» προς την Ελλάδα θα ανάγκαζε τις «αγορές» να μειώσουν τις πιέσεις και να προχωρήσουν στην αποκλιμάκωση των επιτοκίων δανεισμού.

Το αποτέλεσμα:

Στα τέλη του 2010, τα περίφημα «σπρεντς» δανεισμού της Ελλάδας έκλεισαν πάνω από τις 1.000 μονάδες βάσης. Δηλαδή εάν η Ελλάδα έβγαινε για δανεικά στις διεθνείς χρηματαγορές στα τέλη του χρόνου θα δανειζόταν με ένα επιτόκιο της τάξης του 12,7%!
Χτες μόλις τα «σπρεντς» εκτινάχτηκαν στις 1.100 μονάδες, που σημαίνει ένα επιτόκιο δανεισμού της τάξης του 14%!

Αυτές ήταν οι «ευεργετικές» συνέπειες του «μηχανισμού στήριξης» και του μνημονίου:

Από τη στιγμή που η Ελλάδα προσέτρεξε στις αγκάλες τους το αποτέλεσμα ήταν το επιτόκιο δανεισμού της χώρας να έχει υπερδιπλασιαστεί (!) σε σχέση με το ήδη ληστρικό επιτόκιο που η Ελλάδα δανειζόταν πριν καταφύγει στο «μηχανισμό» και την «τρόικα».

Στοιχείο δεύτερο:

Πέρα από τους εγχώριους τοκογλύφους, οι οποίοι τη στιγμή της εισόδου της Ελλάδας στο «μηχανισμό» κατείχαν περίπου το 30% του ελληνικού δημόσιου χρέους, μέχρι τον Ιούνη του 2010 (στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, Εκθεση Δεκέμβρης 2010) μεταξύ των διεθνών τοκογλύφων δέσποζαν οι γερμανικές (65,4 δισ. ευρώ) και οι γαλλικές τράπεζες (83,1 δισ. ευρώ).

*

Σήμερα, ένα χρόνο μετά την εφαρμογή του μνημονίου, όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι τόσο οι γερμανικές όσο και οι γαλλικές τράπεζες φρόντισαν στο διάστημα που μεσολάβησε να «ξεφορτωθούν» τα ελληνικά ομόλογα.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου το «άνοιγμα» των γαλλικών τραπεζών στην Ελλάδα έχει περιοριστεί στα 13 δισ. ευρώ και των γερμανικών έχει πλέον μειωθεί στα 8 δισ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δυο μεγαλύτερες γερμανικές τράπεζες, η «Ντόιτσε Μπανκ» και η «Κόμερζμπανκ» κατέχουν πλέον ελληνικά ομόλογα λιγότερα του 1 και των 3 δισ. ευρώ, αντίστοιχα («Ελεύθερος Τύπος», 31/3/2011).
Ακόμα και με τις πλέον «απαισιόδοξες» εκτιμήσεις, σύμφωνα με μελέτη της «Nomura International», μια ενδεχόμενη ελληνική αναδιάρθρωση δεν θα επέφερε απώλειες μεγαλύτερες από 21,4 δισ. για τα γαλλικά συμφέροντα και 15 δισ. για τα γερμανικά... ένα κόστος απόλυτα «διαχειρίσιμο», όπως τονίζεται.

Τα παραπάνω οδηγούν στα εξαρχής γνωστά, αλλά εξόχως οφθαλμοφανή πλέον συμπεράσματα:

1) Το μνημόνιο και η είσοδος στο «μηχανισμό» δεν έγιναν για τη «σωτηρία» της Ελλάδας, αλλά για να δοθεί χρόνος στην ελληνική πλουτοκρατία και τις διεθνείς ομοούσιές της να κάνουν τα «κουμάντα» τους.

2) Στο διάστημα που μεσολάβησε, στο πλαίσιο της πολιτικής της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», ντόπιοι και ξένοι δανειστές εξασφάλισαν τα λεφτά τους, εισέπραξαν τα επιπλέον τοκογλυφικά και τελικά πέταξαν από πάνω τους τα «σκουπίδια» του ελληνικού χρέους. Ετσι σήμερα δεν έχουν κανένα πρόβλημα, σε ένα σχέδιο γενικότερης διευθέτησης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, να προωθούν την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, οδηγώντας την Ελλάδα από τη «συντονισμένη χρεοκοπία» στη φάση της «ελεύθερης πτώσης».

3) Στο εσωτερικό της χώρας, αντιτιθέμενες μερίδες της άρχουσας τάξης τοποθετούνται ανάλογα με τα συμφέροντά τους είτε υπέρ είτε κατά της αναδιάρθρωσης και με κριτήριο το πόσο λιγότερα ή περισσότερα θα χάσουν από την απαξίωση του κεφαλαίου που θα επέλθει από μια τέτοια απόφαση.

4) και κυριότερο: Σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός είναι ξεγραμμένος και καταδικασμένος να ζήσει σε καθεστώς είλωτα. Μέχρι να γίνει η αναδιάρθρωση θα υφίσταται τα πάνδεινα στο όνομα της «σωτηρίας» του και της «επικαιροποίησης» του μνημονίου εις το διηνεκές. Οταν και εφόσον γίνει η αναδιάρθρωση, με όποια μορφή κι αν γίνει (επιμήκυνση του χρέους, διαγραφή μέρους του χρέους που θα την επωμιστούν ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία κλπ), θα συνεχίσει να υφίσταται τα πάνδεινα, αυτή τη φορά στο όνομα του ότι η χώρα «χρεοκόπησε».

Ο χρόνος που μεσολαβεί είναι κρίσιμος. Ο ελληνικός λαός έχει μόνο μια επιλογή:

Να διαγράψει ο ίδιος από τη συνείδησή του ότι έχει την ελάχιστη ευθύνη για το χρέος της πλουτοκρατίας. Να ξεσηκωθεί, να σαρώσει τους εκμεταλλευτές του, να πάρει στα χέρια του τις υποθέσεις του, να εγκαθιδρύσει τη δική του λαϊκή εξουσία και να αρνηθεί να πληρώσει έστω και ένα ευρώ στους δυνάστες του.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση