Σε κατάσταση... πανικού

Τα περιθώρια δραματικών εξελίξεων αυξάνονται. Ειδικά στην περίπτωση που και η Τράπεζα της Ελλάδος ακολουθεί, μια παρελκυστική πολιτική. Γιατί πως δικαιολογείται η τοποθέτηση Προβόπουλου ότι η αναδιάρθρωση δεν είναι ούτε αναγκαία, ούτε πιθανή την ίδια στιγμή που τα νούμερα δεν βγαίνουν και το ελληνικό χρέος δείχνει απλά μη βιώσιμο;

Τα cds και τα spreads ανεβαίνουν οι δηλώσεις για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους σε διεθνές επίπεδο αλληλοσυγκρουόμενες και ασαφείς. Κρίσιμο το ζήτημα ότι το Βερολίνο , έστω ανεπίσημα, έχει ταχθεί υπέρ της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους τώρα και όχι το 2013. Η τοποθέτηση του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη και ομάδας βουλευτών της πλειοψηφίας, υπέρ της αναδιάρθρωσης συμπληρώνουν την εικόνα.

Το κλίμα που καλλιεργείται στα ελληνικά ΜΜΕ είναι ότι η συζήτηση περί αναδιάρθρωσης δημιουργεί πρόβλημα στα επιτόκια δανεισμού. Η αλήθεια λίγο χειρότερη. Πληροφορούμεθα ότι στους κύκλους των διεθνών αγορών και τραπεζών υπάρχει μια εκτίμηση ότι η Ελλάδα μπορεί τους επόμενους μήνες να πληρώσει στο έπακρο είτε μισθούς και συντάξεις, είτε τοκοχρεολύσια. Όχι όμως και τα δύο. Το κλίμα αυτό αναμένεται ειδικά μετά το Πάσχα να γενικευθεί και να δημιουργήσει νέες σκηνές πανικού.

Η πολιτική ηγεσία βρίσκεται στην Αμερική, όπου η γενική Συνέλευση του ΔΝΤ. Υπάρχει ένα πρόβλημα. Για μια ακόμη φορά ακολουθεί τα γεγονότα. Δεν εμπνέει ασφάλεια και σταθερότητα. Την χαρακτηρίζει ένα τεράστιο έλλειμμα αξιοπιστίας. Οι δηλώσεις της συνήθως διαψεύδονται και οι αποφάσεις της δεν παράγουν αποτελέσματα. Από την άλλη έχει πλέον μια δραματική πραγματικότητα να αντιμετωπίσει. Ο Κ. Σημίτης έχει διαφορετική άποψη για το τι πρέπει να γίνει. Και μπορεί πολλοί να λένε τον πρώην πρωθυπουργό «Μητσοτάκη της κεντροαριστεράς» αλλά δεν είναι έτσι.

Σε αντίθεση με τη ΝΔ , στο ΠΑΣΟΚ «μνημονιακοί» και «σκεπτικιστές» είναι όλοι τους «παιδία του Σημίτη». Η περίοδος 2004-2009 δεν παρήγαγε κάτι πολύ ουσιαστικό και διαφορετικό σε επίπεδο προσώπων και πολιτικών για το ΠΑΣΟΚ και την κεντροαριστερά. Και τα όποια νέα πρόσωπα έφερε μαζί του στην εξουσία ο Παπανδρέου δεν μπορούμε να πούμε ότι αποτελούν σχολή.

«Παιδιά του Σημίτη» ή της εποχής του, πέραν των πολιτικών είναι και οι περισσότεροι τραπεζίτες, οι προβεβλημένοι οικονομολόγοι, οι τεχνοκράτες των υπουργείων. Η τοποθέτηση λοιπόν του πρώην πρωθυπουργού αλλά πολύ περισσότερο το σκεπτικό του ειδικά στα θέματα οικονομίας και ευρωζώνης, δεν μπορούν να προσλαμβάνονται με ελαφρότητα. Και αυτό άσχετα αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί του. Είναι ο αυθεντικός εκφραστής μιας προσέγγισης και μιας στρατηγικής των χώρας που μέχρι στιγμής δεν έχει επόμενη μέρα. Όλοι είτε ανήκαν στην κυβέρνηση Καραμανλή, είτε στην κυβέρνηση Παπανδρέου ακολουθούν την «πεπατημένη» που χάραξε αυτός.

Το επικίνδυνο του πράγματος είναι να κυβερνούν «τα παιδιά του Σημίτη», χωρίς να ακούν τον Σημίτη. Τα περιθώρια δραματικών εξελίξεων αυξάνονται. Ειδικά στην περίπτωση που και η Τράπεζα της Ελλάδος ακολουθεί, μια παρελκυστική πολιτική. Γιατί πως δικαιολογείται η τοποθέτηση Προβόπουλου ότι η αναδιάρθρωση δεν είναι ούτε αναγκαία, ούτε πιθανή. Την ίδια στιγμή που τα νούμερα δεν βγαίνουν και το ελληνικό χρέος δείχνει απλά μη βιώσιμο; Φυσικά ο κεντρικός τραπεζίτης ακολουθεί την προσέγγιση των βασικών μετόχων των ελληνικών τραπεζών. Αλλά γιατί οι ελληνικές τράπεζες θα καθορίσουν την επόμενη του Πάσχα, μέρα για την ελληνική οικονομία;

Η φωτοσύνθεση είναι από την εφημερίδα το "Καρφί"

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση