Το να εξεγερθούμε είναι το “εύκολο”, το δύσκολο είναι ποιόν να φέρουμε στην εξουσία

Εχουμε δεχθεί σαν λαός μια χωρίς προηγούμενο επίθεση που οργάνωσε η διεθνής και η εγχώρια ολιγαρχία του πλούτου. Η ίδια η κυβέρνησή μας είναι ο διεκπεραιωτής αυτής της γενοκτονικής επίθεσης. Η ίδια η κυβέρνησή μας δρα σαν υπηρέτης και εκτελεστής των πιο άπληστων ολιγαρχικών συμφερόντων και έχει πια καταστεί εχθρός του λαού.

Η οργή και η απελπισία των ελλήνων οδηγεί την σκέψη τους στην εξέγερση. Και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει σε τι πράξεις θα οδηγούσε η οργή τους εξεγερμένους έλληνες και τι εικόνες θα έβλεπαν τα μάτια μας. Το διαδίκτυο είναι γεμάτο από κείμενα που προτείνουν κρεμάλες, γκιλοτίνες και εκτελέσεις. Το ίδιο και οι καθημερινές συζητήσεις.

Οι ανυπόμονοι της εξέγερσης οργίζονται διπλά από την αργοπορία. Γράφουν και πιστεύουν πως είμαστε “άξιοι της μοίρας μας”, πως “κιοτέψαμε”, πως “εκφυλιστήκαμε”, πως σε τίποτε δεν μοιάζουμε πια τους κοντινούς και μακρινούς μας προγόνους.

Ομως όλοι, ακόμα κι αυτοί οι ίδιοι οι ανυπόμονοι της εξέγερσης, ακόμα κι όταν δεν το ομολογούν, νιώθουν μετέωροι. Νιώθουν ότι υπάρχει μια εκκρεμότητα που δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμα. Διότι μια εξέγερση που θα ανέτρεπε αυτή την κυβέρνηση της καταστροφής, θα έπρεπε να έχει να προτείνει μια διάδοχη κατάσταση, σωτηρίας. Μια κυβέρνηση.

Τέτοια πρόταση διαδοχής δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή. Δεν έχει δυστυχώς διαμορφωθεί. Το πιθανώτερο λοιπόν είναι πως μια εξέγερση που θα ανάγκαζε την καταστροφική αυτή κυβέρνηση να παραιτηθεί και να φύγει, θα είχε μετά να διαλέξει από ένα πολύ περιορισμένο μενού διάφορους, ελληνικής εκδοχής, Ελ Μπαραντέϊ που το ίδιο το καθεστώς ήδη μας προτείνει ως διαδόχους . Το ίδιο το καθεστώς που έφερε αυτή την κυβέρνηση και που την διέταξε να κάνει ότι μας κάνει.

Είμαστε ένας λαός που έχει μάθει να τον κυβερνούν και όχι να αυτοκυβερνιέται. Και αυτό το γνωρίζουν καλά οι ιδιοκτήτες αυτής της χώρας, η ελληνική ολιγαρχία του πλούτου δηλαδή, καθώς και οι ξένοι επικυρίαρχοί τους. Και γνωρίζουν πως αυτός μας ο φόβος, και η άγνοιά μας, να πάρουμε την διακυβέρνησή μας στα χέρια μας, δηλαδή να παλινορθώσουμε την δημοκρατία, είναι το μεγαλύτερο όπλο τους. Εν ολίγοις το μεγάλο όπλο των δυναστών μας είναι η αδυναμία μας να αυτοκυβερνηθούμε ως λαός με δημοκρατία. Γι’ αυτό ζητάμε ηγέτες, αρχηγούς και μεσσίες.

Να εξεγερθούμε λοιπόν. Αλλά, μετά την εκδήλωση της οργής, ποια θα είναι τα αποτελέσματα της εξέγερσης και πως θα εκφραστούν κυβερνητικά;

Τι θα αλλάξει δραματικά αν επιλέξουμε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Τίποτε. Τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής του λένε πως θα ακολουθήσει πάνω κάτω την ίδια πολιτική με την παρούσα κυβέρνηση. Θα συνεχίσει να στέλνει τον λογαριασμό στον λαό και δεν θα φορολογήσει τον πλούτο της ολιγαρχίας. Με τα περισσότερα μέτρα που πάρθηκαν ως τώρα συμφωνεί και γι’ αυτό εξάλλου δεν υπερασπίστηκε και καμμία από τις ομάδες που δέχθηκαν την επίθεση, όπως οι υπάλληλοι του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα. Από την άλλη δεν θέλει με τίποτε να κακοκαρδίσει τους “στρατηγούς του Μνημονίου” που οργάνωσαν αυτή την άπληστη επίθεση στον ελληνικό λαό, δηλαδή το ΔΝΤ και την Τρόϊκα, και γι’ αυτό και δεν είπε ούτε μια κουβέντα ακόμη εναντίον τους. Το πολύ πολύ να δούμε να δίνει κάνα κατοστάρικο αύξηση (από τα κομμένα) στους γέροντες συνταξιούχους.

Τι θα αλλάξει δραματικά αν επιλέξουμε κάποιους από τους “σερ” και τους “ευπατρίδες” που προβάλλουν δειλά δειλά τα κανάλια τους, σαν πιθανά μέλη μιας “κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας”; Τίποτε. Κανείς από όλους αυτούς τους κυρίους δεν έχει ιδέα ούτε τι συμβαίνει στον λαό και φυσικά δεν έχει πρόθεση να πάει κόντρα στα συμφέροντα των ολιγαρχών. Ουσιαστικά μισούν τον λαό. Τον περιφρονούν βαθύτατα. Είναι οι ίδιοι προϊόντα και σάρκα εκ της σαρκός της ίδιας ολιγαρχίας.

Ετσι, όλοι οι πιθανοί σωτήρες, κάνουν προσπάθεια να συγκινήσουν τους έλληνες μετατοπίζοντας την συζήτηση στα εθνικά θέματα, που όντως είναι φλέγοντα και απειλητικά. Διότι θέλουν να αποκρύψουν πως η οικονομική τους πολιτική θα είναι συνέχεια της πολιτικής της τωρινής καταστροφικής κυβέρνησης. Σχεδιασμένη από το ίδιο κέντρο αποφάσεων, στα βασικά της.

Αυτό λοιπόν είναι το πρόβλημά μας. Είναι πρόβλημα επιλογών. Είμαστε μαθημένοι να μας κυβερνάνε. Δεν ξέρουμε τι είναι δημοκρατία και πως δουλεύει. Και ακόμη κι αν εξεγερθούμε το πιθανώτερο είναι πως απλώς θα αντικαταστήσουμε τον αντιπρόσωπο των δυναστών μας. Θα συνεχίσουμε να είμαστε οι οικονομικοί δούλοι που είμαστε τώρα, για πολλά πολλά χρόνια.

Το να εξεγερθούμε είναι το “εύκολο”, το δύσκολο είναι ποιον να φέρουμε στην εξουσία.

Θραξ ο Αναρμόδιος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση