Η "Λαμόγια ΕΠΕ" είναι εδώ και θα μείνει, εκτός αν...

Η Ελληνική κρίση προετοιμάστηκε μεθοδικά από το 2001

Οι ανοησίες και τα επικοινωνιακά ψέματα για τα «σαράντα χρόνια αλόγιστες πολιτικές», για το «σώσαμε τη χώρα από τη χρεοκοπία», «δεν θα είχαμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις», αποκαλύπτονται από μόνα τους.
Ο ΤΖΕΦΡΥ ΠΑΠΑΕΒΡΑΙΟΥ, στις 28/1 από το Νταβός, τα ομολόγησε όλα.
«Ακόμα και με μηδενικό χρέος η Ελλάδα έπρεπε να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που ήδη γίνονται», είπε. Τα ίδια «μέτρα», ζητούσε άλλωστε από το 2002, ο Παπαδημος σαν διοικητής της ΤτΕ.

Το ανεξόφλητο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης της Ελλάδας , την 1/1/1997 ήταν 114.7 δις ευρώ και στο τέλος του 2003 , (περιλαµβανοµένων των προµετόχων, τιτλοποιήσεων και µετατρέψιµων οµολόγων, που λάνσαραν ), ήταν 175.439 εκατ. ευρώ, στο τέλος του 2003, έναντι 166.117 εκατ. ευρώ του έτους 2002.
Η αλματώδης διόγκωση του χρέους συνδυάζεται με τις «ιδιωτικες» και εκτός αγοράς συναλλαγες με swaps από το 2001 ως το 2007, τις οποίες ανέλαβαν η Goldman Sahs και η Morgan. Το πόσο μας φόρτωσαν δεν το ξερουμε.

Ταυτόχρονα άρχισε η διόγκωση των χρεολυσίων, αφού προγραμμάτιζαν τις λήξεις των ομόλογων πάνω στις λήξεις των παλαιών. Έτσι από τα 21 δις που χρειαζόταν η Ελλάδα το 2002 ( έλλειμμα 6 δις συν 15 δις χρεολύσια), φθάσαμε στα 70 δις,

Οι πρωτογενείς δαπάνες του προϋπολογισμού, με όλους τους μισθούς των «πρασινοφρουρών του Αντρέα», ήταν μόλις 8423 ευρώ το 1997, και έγιναν 28.300 το 2002, 36.025 εκατ. ευρώ το 2004 , 37.777 εκατ. ευρώ το 2005, 38.154 εκατ. ευρώ το 2006 και το 2009 εκτινάχθηκαν στα 57.992. Οι πρωτογενείς δαπάνες, είναι οι μισθοί και οι συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, οι λοιπές αμοιβές των εκτάκτων του δημοσίου, οι επιχορηγήσεις προς τους οργανισμούς κοινωνικής ασφάλισης οι επιχορηγήσεις προς τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης.

Το μεγάλο πάρτι της ΛΑΜΟΓΙΑ ΕΠΕ και οι «αλόγιστες πολιτικές», άρχισαν από το 1999 και κράτησαν ως το 2009. Τα δέκα χρόνια της «ισχυρής Ελλάδας» του Σημιτισμού και τα 5 χρόνια της «επανίδρυσης του Κράτους», του νεου Καραμανλισμού.

Στις 18 Δεκεμβρίου 2008, μετά τα Δεκεμβριανά, ο Σημίτης κατά τη συζήτηση στη Βουλή επί του προϋπολογισμού του 2009, μας ανακοίνωσε ότι στη χώρα μας θα υποδειχθεί η προσφυγή στο ΔΝΤ ως «η πιο πρόσφορη λύση του οικονομικού της προβλήματος».

«Αποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η Ελλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ΟΝΕ και ότι επίσης οι όποιες νουθεσίες και επιτηρήσεις δεν αρκούν. Θεωρούν ότι η τωρινή πολιτική ηγεσία της χώρας, που στηρίχθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε όλες τις σημαντικές επιδιώξεις της, την απογραφή, την αναθεώρηση του ΑΕΠ, τη γρήγορη ολοκλήρωση της διαδικασίας της επιτήρησης, εκμεταλλεύτηκε αυτή τη συμπαράσταση για να χειροτερεύσει κατά πολύ τα πράγματα και να μην τηρήσει δεσμεύσεις. Απλά, τους κορόιδεψε. Η Ελλάδα, πιστεύουν, καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της ελληνικής οικονομίας να είναι αρμοδιότητά του και όχι φροντίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αφορμές για μια τέτοια κίνηση μπορούν να βρεθούν, αν συνεχιστεί η σημερινή πορεία. Η Ελλάδα σύμφωνα με τον προϋπολογισμό που συζητάμε θα πρέπει να δανειστεί το 2009 τουλάχιστον 40 δισ., αλλά πιθανότατα ένα ποσό 50 δισ. Τα χρήματα στις διεθνείς χρηματαγορές θα είναι δύσκολο να βρεθούν την περίοδο που θα επιδιώξει τον δανεισμό η Ελλάδα. Γιατί και άλλες χώρες και προπαντός ξένες τράπεζες θα επιθυμούν να δανειστούν και θα προσφέρουν ικανοποιητικότερο επιτόκιο ή περισσότερη φερεγγυότητα».

Επομένως το σενάριο της είχε ολοκληρωθεί το 2008, και η συζήτηση για το αν θα πάμε ή όχι στο ΔΝΤ, δεν έγινε μετα τις εκλογές του 2009. Όλα είχαν αποφασιστεί πριν από την Φρανκφούρτη και τις Βρυξέλλες. Τον Οκτώβριο του 2009, έμαθαν και οι εκτός κόλπου ότι θα προσφύγουμε στο ΔΝΤ όπως ομολόγησε αφελώς ο Σαχινίδης.

Και επειδή από το 2008 γνώριζαν ότι έπρεπε να αναζητήσουν 70 δις, τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 2009, αλλά και τον Ιανουάριο του 2010, έπαιρναν… «φραγκοδίφραγκα», περιμένοντας την «χρεοκοπία του Μαΐου».

Στο μεταξύ , αφού θα γινόταν το «Πάρτι» των αγορών, χρειαζόταν ένας «συντονισμός», για να διασφαλιστούν τα κέρδη και οι «προμήθειες», ώστε να κανουν την κρίση ευκαιρία. Σε αυτό το επίπεδο η Οικογένεια Παπανδρέου είχε αποφασιστικό ρόλο.

Το πρώτο πράγμα που έκανα οι αγορές σε συνεργασία με τον Προβόπουλο, ήταν να κάνουν το Τ3-Τ10, επιτρέποντας το σορτάρισμα στην ΗΔΑΤ.

Ο ΤΖΕΦΡΥ ΠΑΠΑΕΒΡΑΙΟΥ, είχε τρεις συναντήσεις με την Goldman Sahs.Μία στη Νέα Υόρκη , τον Σεπτέμβριο του 2009 προεκλογικά, μία στο Πεντελικό μετα τις εκλογές, όπου άνοιξαν και σαμπάνιες, και μια στο Νταβός τον Ιανουάριο του 2010.
Παράλληλα είχαμε και τη στενή συνεργασία της «οικογένειας», με τον βασιλιά των κερδοσκόπων και των cds τον Τζώρτζ Σόρος. Μετά τις εκλογές, ο Σόρος επισκέπτεται τον Τζέφρυ στις 7/11/2009, και θα ξαναέρθει στις 18 Απριλίου.

Στις 10 Δεκεμβρίου 2009, ο Προβόπουλος αποφάσισε να μην επιβάλλονται κυρώσεις σε όποιον κερδοσκόπο δεν έδινε τα ομόλογα στον αγοραστή τους μετά τη λήξη των δέκα ημερών! Άρχισε το αέρα Σορτάρισμα από τους διαπιστευμένους, των αμερικανικών Τραπεζών και τα spreads ανέβαιναν στον θεό !
Στις 19 Φεβρουαρίου ορίστηκε ως επικεφαλής του ΟΔΔΗΧ (Oργανισμός Διαχείρησης Δημοσίου Χρέους) ο Πέτρος Χριστοδούλου, της Goldman Sachs.

Η χορογραφία είναι σαφέστατη.

Για το λόγο αυτό ο ελληνικός λαός στις προσεχείς πρόωρες εκλογές, πρέπει να ψηφίσει την παραπομπή του Παπανδρέου, του Παπακωνσταντίνου , του Χριστοδούλου, του Προβόπουλου, και όλων όσων αναμείχθηκαν στην «διαπραγμάτευση» για το μνημόνιο , σε δίκη με την κατηγορία της Εσχάτης Προδοσίας.

Σπύρος Χατζάρας

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση