Η Ελλάδα στη σκακιέρα της ενέργειας

Πριν ξεκινήσετε να διαβάζετε το παρόν άρθρο θα ήταν φρόνιμο να αποβάλλετε- έστω προσωρινά- ιδεολογίες στενά αντίθετες σε υποτιθέμενα σενάρια συνομωσίας. Κάποια στιγμή πρέπει ρεαλιστικά να αντικρύσουμε την αλήθεια και την τρέχουσα επικαιρότητα μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες και "πιστεύω" που απλώς μας μεταλαμπαδεύτηκαν.
Εν αρχή η παγκόσμια σκακιέρα και ο φαινομενικά αθόρυβος( όσο μπορεί να χαρακτηριστεί) πόλεμος της ενέργειας. Την ίδια στιγμή που σε χώρες όπως η Γεωργία, η Ουκρανία και το Κιργιστάν έξωθεν αυτών πολιτικές πιέσεις και πραξικοπήματα προσπαθούσαν να φέρουν στο προσκήνιο μία κυβέρνηση φιλικά προσκείμενη σε ΗΠΑ ή Ρωσία , πάντα για την ενεργειακή εκμετάλλευση των περιοχών αυτών, πώς μπορεί η Ελλάδα να μη νιώθει μια παρόμοια ασφυξία για τον έλεγχο των ως άνω συμφερόντων;...
Ερμηνεύοντας ρομαντικά το διεθνές δίκαιο θα λάμβανε χώρα ένας πλειοδοτικός διαγωνισμός που θα προκήρυττε η χώρα μας ως κυρίαρχη στο έδαφός της, χάριν στον οποίο η ανάθεση της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων της επικράτειας θα δινόταν στην αλλοδαπή εταιρεία που θα προέβαινε στην εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου καταβάλλοντας μας τα περισσότερα κέρδη. Με 300 δις ? χρέος και τις διεθνείς υποχρεώσεις μας κάτι τέτοιο περνάει στον κόσμο της φαντασίας!
Σύμφωνα με το διεθνές ναυτικό δίκαιο- το οποίο έχουμε αποδεχτεί- η κυρίαρχη χώρα μπορεί να εκμεταλλευτεί την υφαλοκρηπίδα των νησιών της σε απόσταση έως 12 ναυτικά μίλια από το καθένα. Η γειτόνισσα Τουρκία βέβαια δεν έχει συνυπογράψει το ανωτέρω δίκαιο, παραμένοντας ως κράτος δεσμευμένη με παλαιότερο σχετικό δίκαιο, κατά το οποίο η εκμετάλλευση των θαλάσσιων υδάτων γίνεται από κάθε κράτος μέχρι τη μέση της κοινής θάλασσας ανάμεσα στις δύο ηπειρωτικές περιοχές. Εν προκειμένω στη μέση του Αιγαίου από τις ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας έως τις μικρασιατικές ακτές. Μπορεί να φαίνεται κάπως υπερβολικό, αλλά συνοπτικά αυτά έχουν υπογραφεί στις επί μέρους συμβάσεις.
Η Τουρκία γι'αυτό το λόγο χαρακτήρισε ως αιτία πολέμου (το γνωστό casus belli) την επέκταση της εκμετάλλευσης της υφαλοκρηπίδας μας στα 12 ναυτικά μίλια. Η Ελλάδα στη μεταπολίτευση κρατάει σταθερή εξωτερική πολιτική στο θέμα αυτό προβάλλοντας ως μόνη λύση την προσφυγή αμφοτέρων στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Η Τουρκία αρνείται, δείχνοντας με τον τρόπο της πως περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να διευθετήσει την όλη διαφορά. Η οικονομική παρακμή μας σίγουρα για την τουρκική κυβέρνηση θα φαντάζει ως ευκαιρία για την επίσημη εμπλοκή της στην επίλυση του προβλήματος.
Με τις ΗΠΑ να την έχουν ανάγκη σε γεωστρατηγικό επίπεδο( ένεκα του πολέμου στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και με το Ιράν να τους κλείνει το μάτι) , αλλά και φοβούμενη την απείθαρχη Ελλάδα που τόλμησε να κάνει συμφωνίες του στυλ Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη με τους Ρώσους (γιατί όχι και σε πιθανή με αυτούς συνεκμετάλλευση του Αιγαίου), μάλλον οδηγούν τα γεγονότα σε σωστή γι'αυτές κατεύθυνση. Στον παγκόσμιο χάρτη της ενέργειας η Ελλάδα έχει μπει άθελά της στο μάτι του κυκλώνα και τα σενάρια διαδέχονται το ένα το άλλο. Όπως παρατηρήσατε εκτός από τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, υπάρχουν και εκείνες οι προβληματικές της εξωτερικής πολιτικής.
Όταν σήμερα ένα μεγάλο κράτος προσβλέπει σε εκμετάλλευση του μικρού, αυτό αφορά όχι τόσο το τραπεζικό του σύστημα όσο το υπέδαφός του. Ακόμα και σε τόσο δύσκολή περίοδο δε θα μπορούσα να φανταστώ πρωθυπουργό να παραχωρεί έναντι πινακίου φακής τον πλούτο που βρίσκεται στο υπέδαφος της χώρας του. Σίγουρα οι πιέσεις που του ασκούνται είναι ασφυκτικές, τα χτυπήματα που δέχθηκε στην τσέπη του ο μέσος Έλληνας πολλά και ισχυρά, αλλά σε σχέση με κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη ε θ ν ι κ ή ταπείνωση και μάλιστα με φόντο τους πανηγυρισμούς της Τουρκίας , φαντάζομαι ότι θα τον οδηγήσει να μείνει στο ύψος των περιστάσεων. Μπορεί να προτρέχω, αλλά θεωρώ πως δεν μπορεί να υπάρξει δόλος σε προδοσία ενάντια στο κράτος από αυτόν που το διοικεί. Και ο προκάτοχός του έκανε πολλά λάθη, αλλά την προαναφερόμενη συμφωνία με τη Ρωσία μόνο με γνώμονα το εθνικό συμφέρον την υπέγραψε και όποιος θέλει ας το αμφισβητήσει. Σίγουρα, θα σκεφτεί κάποιος ότι υπάρχει και η άνωθεν του εντολή, αλλά δύσκολα θα οδηγήσει σε τέλεια απαξίωση της εδαφικής κυριαρχίας της χώρας του.
Είναι διαφορετικά μεγέθη η εθνικοοικονομική ταπείνωση με την εδαφική-κυριαρχική. Δεν μπορούμε στην τελευταία να αναφερόμαστε άχαρα μόνο για πολιτικό κόστος, αλλά για μια μεγάλη εθνική ήττα εφάμιλλη πολεμικής. Η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού από αγορές- ελεγχόμενες της υπερδύναμης και η αναγκαστική προσγείωση στα λημέρια του Δ.Ν.Τ. με τελικό επακόλουθο μια πιθανή συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με κέρδη υποπολλαπλάσια των φυσιολογικών, κάτι πρέπει να δείχνει σε όλους μας.
Ζούμε πράγματι ιστορικές στιγμές, οι οποίες μετά από χρόνια ευχόμαστε να μην αποκαλούνται εθνικές τραγωδίες. Η πολιτική σε θέματα διεθνή και μάλιστα όταν αντιμετωπίζεις μεγαθήρια ελλοχεύει κινδύνους, αλλά ας μείνουμε ψύχραιμοι μέχρι...

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση