Ο αργός θάνατος μίας τραγικής κυβέρνησης που συμπαρασύρει μία ολόκληρη χώρα

• Δεν είναι άξιοι ούτε το τέλος τους να αντιμετωπίσουν με ευπρέπεια και χωρίς να γίνονται βάρος σε άλλους. Η κυβέρνηση προχωρά σε έναν δρόμο ατίμωσης, έναν δρόμο σκοτεινό, έναν δρόμο που ποτέ δεν είπε πως θα ακολουθήσει. Ο τέταρτος δρόμος του Γιώργου είναι ο αυτοκτονικός ιδεασμός ενός φαραώ που θέλει να πάρει στον (πολιτικό) τάφο του και έναν ολόκληρο λαό;

Αν κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα (και το κουράγιο να τους… πείσει) να βάλει τους πρωθυπουργούς που πέρασαν τα προηγούμενα χρόνια από την Ελλάδα, αλλά και από την ηγεσία άλλων χωρών, τουλάχιστον της Ευρώπης, να καταγράψουν σε ένα λεύκωμα τις αναμνήσεις της ηγεμονίας τους, προφανώς και θα διεκδικούσε δάφνες best seller στα βιβλιοπωλεία και το διαδίκτυο.
Αν μάλιστα έθετε ένα ακόμη πιο συγκεκριμένο ερώτημα, η επιτυχία της έκδοσης θα ξεπερνούσε κάθε προσδοκία και προηγούμενο: «Γιατί χάσατε την εξουσία;» θα μπορούσε να είναι η ερώτηση. Και, προσπερνώντας μια σειρά από ποικίλους και αλληλοεπηρεαζόμενους παράγοντες, που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τη λέξη «διαπλοκή», θα έφτανε στο… κυρίως θέμα: Την πολιτική ταμπακιέρα της παραμέτρου της καθημερινότητας.
Σε ελεύθερη… παράφραση της ιστορικής φράσης του Μπιλ Κλίντον προς τον πρεσβύτερο Τζορτζ Μπους, τον οποίο κέρδισε το 1992, παρά τις περί του αντιθέτου εκτιμήσεις των εκλογικών αναλυτών, «It’ s… καθημερινότητα».
Στην οποία φυσικά, συνυπολογίζεται η οικονομία, που είχε επικαλεστεί τότε ο άλλοτε κυβερνήτης του Άρκανσα, για να εξηγήσει τον λόγο που έκανε τους Αμερικανούς να σαγηνευτούν σε υπέρμετρο βαθμό από τη ρητορική την οποία ανέπτυσσε.
«Η καθημερινότητα» λοιπόν… Το «θηρίο» που κανείς δεν κατάφερε να σκοτώσει, με αποτέλεσμα στο τέλος να γίνει ο ίδιος «πολιτικό θύμα» του, επανήλθε στο κυβερνητικό λεξιλόγιο, μετά τις προτροπές του Γιώργου Παπανδρέου προς τους υπουργούς του, κατά τη χθεσινή συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, να ασχοληθούν με τα προβλήματα που απασχολούν την καθημερινότητα των πολιτών.
Το εγγενές πρόβλημα της καθημερινότητας είναι ότι κανένας πολιτικός δεν κατάφερε να «διαβάσει» πίσω από τον «μυστικισμό» του τίτλου της λέξης. Τι είναι, και τι δεν είναι καθημερινότητα; Προφανώς και την καθημερινότητα του κάθε πολίτη, την προσδιορίζει… ο κάθε πολίτης. Επομένως, η καθημερινότητα αφορά κάθε πτυχή της δραστηριότητάς μας. Πρόβλημα…
Στην πραγματικότητα, ο Γιώργος Παπανδρέου βλέπει το «θηρίο» να έρχεται, και… ξεσκονίζει βιβλία και δοκίμια, για να βρει την κατάλληλη δοσολογία και περιεχόμενο της λύσης. Ξεχνώντας ότι η καθημερινότητα αφορά πρωτίστως την ποιότητα ζωής των πολιτών.Το «better living», για να γίνουμε… πιο κατανοητοί.
Το «ιερό δισκοπότηρο» της κοινωνικής ευδαιμονίας δηλαδή, που ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου παρέδωσε στην τρόικα, με το διάγγελμά του από το Καστελόριζο, εκείνο το μεσημέρι Παρασκευής του περασμένου Απριλίου.
Θα του το δώσουν πίσω; Λίγο δύσκολο. Πρακτικά λοιπόν, η καθημερινότητα θα τρώει τις σάρκες της Κυβέρνησης, το WikiLeaks θα επιβεβαιώνει τις πιο ενδόμυχες υποψίες μας, οι κάλπες θα στηθούν και… end of game.
Η καθημερινότητα λοιπόν σκοτώνει την τροϊκανή κυβέρνηση Παπανδρέου - ΔΝΤ. Και αυτό συμβαίνει επειδή η κυβέρνηση δεν τολμά να αλλάξει. Βλέπετε, ο αργός θάνατος προσφέρει κάποιες φρούδες ελπίδες και πλείστες πολυτέλειες στους μελλοθάνατους. Ενώ η αλλαγή, θα σήμαινε έναν ακαριαίο (πολιτικό) θάνατο και άμεση απώλεια της εξουσίας αλλά και της χλιδής που σήμερα απολαμβάνουν οι ανθυπο-ιπποκόμοι του Ομπάμα, του Στρος Καν και της Μέρκελ...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση