Αφήστε τα νεκρά ΜΜΕ να προχωρούν

Επί πάρα πολλά χρόνια διάβαζα εφημερίδες, μανιωδώς. Υπήρξε μάλιστα δεκαετία, που αγόραζα μέχρι και τρεις την ημέρα. Τις Κυριακές ήταν η χαρά μου. Πέντε – έξι, και λίγες ήταν. Παράλληλα, τρελαινόμουν για τα διάφορα τηλεοπτικά πολιτικά talk shows. Ειδικά αυτά της ιδιωτικής τηλεόρασης, που υποτίθεται πως ήταν «ανεξάρτητα», και πως άγγιζαν τον τύπο των ήλων. Όσο βαρετά και τετριμμένα να ήταν αυτά που παρακολουθούσα, εμένα μου άρεσαν. Ήμουν εθισμένος στην πολιτική απεραντολογία του τίποτα. Ήμουν, ένα είδος information junkie.

Μέχρι που άρχισα να διαπιστώνω, μέσα από συζητήσεις με γνωστούς και φίλους, πως πάνω που νόμιζα ότι είμαι καλά πληροφορημένος, υπήρχαν πράγματα της επικαιρότητας, και όχι μόνο, που όμως αγνοούσα. Η ενημέρωσή μου ήταν ελλιπής. Και ποιο ήταν το κενό; Τα μπλόγκς. Ποτέ δεν τους έδωσα ιδιαίτερη σημασία, θεωρώντας ότι όταν ο κάθε «σαχλαμάρας» (εμού συμπεριλαμβανομένου) μπορεί να φτιάξει δική του σελίδα, και να γράφει ότι παπαριά του κατέβει στο κεφάλι, τότε το αποτέλεσμα, αν μη τι άλλο, θα είναι λειψό. Έλα όμως, που σε συζητήσεις με φίλους, άρχισα να συναντώ σοβαρά και συγκροτημένα επιχειρήματα πάνω σε διάφορα ζητήματα, που είχαν ως πηγή τους τα μπλόγκς που απαξίωνα. Για αυτό και άρχισα δειλά δειλά να τα επισκέπτομαι. Εκεί συνειδητοποίησα, πως υπήρχαν αρκετά από αυτά, που είτε τα διαχειρίζονταν «επαγγελματίες» δημοσιογράφοι της ενημέρωσης, είτε κάποιοι ερασιτέχνες «παθιασμένοι», διέθεταν πληροφορίες και απόψεις που άξιζαν, όχι μόνο μια δεύτερη ματιά, αλλά που πολλές φορές ήταν σαφώς πιο συγκροτημένες από την οποιαδήποτε αντίστοιχη καθεστηκυία άποψη στα «αργυρώνητα» συμβατικά ΜΜΕ. Και κόλλησα. Και σταμάτησα να αγοράζω εφημερίδες.

Αν λοιπόν σταμάτησα εγώ, φαντάζομαι πως σταμάτησαν να τις αγοράζουν και πάμπολλοι άλλοι. Και αν κάνουμε μια αναγωγή στον συνολικό πληθυσμό, τότε εύκολα διαπιστώνουμε τη κατάντια των «φυλλάδων», και τις ως εκ τούτου απεγνωσμένες τους προσπάθειες να διατηρήσουν το αναγνωστικό τους κοινό με νύχια, δόντια, και με DVD του …Τσαλίκη και του Τσάκωνα. Πράγματι, αυτοί που πληροφορούσαν και που διαμόρφωναν συνειδήσεις και πολιτικές απόψεις επί δεκαετίες, σήμερα πνέουν τα λοίσθια. Και αντίπαλός τους, εκτός από τα μπλόγκς, είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Πνιγμένες μέσα στη κομματική και μικροπολιτική διαπλοκή, την ασημαντότητα και την πολιτική εσωστρέφεια, οι εφημερίδες δεν αντιλήφθηκαν την μεταστροφή μιας ολόκληρης νέας γενιάς Ελλήνων, που ουδόλως τους απασχολεί το τι δήλωση έκανε ο Γιακουμάτος, ποιόν υπονόησε ο Κεδίκογλου, τι θέλει να πει ο ποιητής πίσω από τις λέξεις, και τι άποψη έχει η Ντόρα για τα ξεροτήγανα. Και πολύ περισσότερο δεν ενδιαφέρεται για το τι συμφέρει στον τάδε ή στον δείνα πολιτικάντη, υποταγμένο «υπάλληλο» κάποιου μεγαλοεργολάβου.

Η ανεργία, η εγκληματικότητα, η λαθρομετανάστευση, η αφραγκία, όλα αυτά που απασχολούν τον σημερινό νέο, σε συνδυασμό με το γενικότερο φτύσιμο της πολιτικής όπως μας την κατάντησαν, αυτά είναι που κεντρίζουν το ενδιαφέρον της νέας γενιάς, η οποία διψάει για μεστή και ίσως πιο ωμή ενημέρωση. Μιας γενιάς με σαφώς ευρύτερη μόρφωση, και με ένα όπλο που με συμβατικούς όρους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «πυρηνικό», το διαδίκτυο. Με ένα δυο κλικ, και με στοιχειώδη αγγλικά, ο σημερινός άνθρωπος έχει άμεση πρόσβαση σε όλη τη γνώση του κόσμου. Γιατί να διαβάζει τις πολιτικές φιοριτούρες του Βήματος, όταν μπορεί να διαβάζει τη New York Times; Τι να μασήσει από τα «καθοδηγούμενα» άρθρα και τις «διαβλητές» αναλύσεις των εφημερίδων μας, όταν έχει την ευκαιρία να ψάξει και να μάθει από μόνος του τα πάντα; Η νέα αυτή γενιά των Ελλήνων, δεν χρειάζεται μεσάζοντες στη πληροφόρησή της. Όπως επίσης δεν θέλει να «ψηφίζει» κάθε φορά που αγοράζει μια εφημερίδα, η να καταναλώνεται στο να προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει το ποιο ακριβώς συμφέρον κρύβεται πίσω από το κάθε «ενδελεχές» δημοσίευμα. Η νέα γενιά είναι πέρα από αυτά. Έχει ξεφύγει. Απλά πράγματα.

Και εκεί μπαίνει στο παιχνίδι ο ρόλος των διάφορων μπλόγκς, σάϊτς, πόρταλς, κλπ., και πιο συγκεκριμένα της δικής μας διαδικτυακής «εκκλησίας του Δήμου», του «ηλεκτρονικού οδοφράγματος», που λέγεται antinews. Και που τελευταία απασχολεί τα συμβατικά ΜΜΕ ιδιαιτέρως. Γιατί άραγε; Υπάρχουν πολλοί λόγοι κατά τη γνώμη μου, και θα τους παρέθετα αν δεν ήμουν σίγουρος ότι θα βαριόσασταν. Ένας όμως από τους κυριότερους, είναι ότι δίνει ελεύθερο βήμα σε «αρθρογράφους», που ναι μεν είναι ερασιτέχνες, διαθέτουν όμως μια γενική καλλιέργεια και μόρφωση, που πολλές φορές βάζει τα γυαλιά στους λεγόμενους επαγγελματίες. Και όπως είναι γνωστό, καμιά επαγγελματική κάστα δεν «γουστάρει» εισβολείς.

Αυτή είναι μια διαχρονική και ιστορικά αποδεδειγμένη διαπίστωση. Είναι κάτι σαν τον περιβόητο Λουδισμό,* μια απεγνωσμένη, σπασμωδική, πλην όμως μάταιη απόπειρα να αναστραφεί ο τροχός της βιομηχανικής (στη δική μας περίπτωση ενημερωτικής) προόδου. Έτσι, οι σημερινοί «επαγγελματίες» της ενημέρωσης αποτελούν τους σύγχρονους Λουδιστές, που όμως τα βάζουν με ανεμόμυλους. Και είναι γραπτό να χάσουν τη μάχη. Ο τροχός της προόδου είναι αμείλικτος. Ότι δεν το τσαλαπατάει, το φτύνει. Και όποιος του πάει κόντρα, εξαφανίζεται. Σε ένα τέτοιο ιστορικό σταυροδρόμι βρισκόμαστε, και οι κακεντρεχείς σπόντες των ΜΜΕ εναντίον του antinews δεν είναι τίποτα άλλο παρά κάποιες αψιμαχίες οπισθοφυλακής.

Η απάντησή μας; Αφήστε τους νεκρούς να προχωρούν.

Το μέλλον όχι μόνο έρχεται, αλλά τουλάχιστον στον τομέα της ενημέρωσης είναι ήδη εδώ. Και είναι ηλεκτρονικό. Και το λέω εγώ, που αν μη τι άλλο, πλήρωσα αρκετά χρήματα στα έντυπα μέσα επί πολλά χρόνια. Δικαιούμαι λοιπόν να κάνω τη κριτική μου. Οπότε;

No more! Hasta La Vista, baby. Με ένα κλικ… την έκανα!

Strange Attractor

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση