Το πραγματικό "πιστόλι"... το κρατάμε εμείς και κάποιοι τρέμουν...

Εμείς το υποστηρίζουμε με συνέπεια εδώ και καιρό, ότι η αναδιάρθρωση του χρέους υπό την απειλή μονομερούς στάσης πληρωμών είναι η μοναδική τελεσφόρα λύση για το "ελληνικό πρόβλημα" (που δεν είναι ούτε ελληνικό, ούτε πρόβλημα). Η υπαγωγή μας στην Πράξη Υποτέλειας (aka Μνημόνιο) του "μηχανισμού στήριξης" υπήρξε, αναμφισβήτητα, η καταστροφικότερη δυνατή επιλογή, αφού όχι μόνον το ελληνικό κράτος δεν επωφελείται στο ελάχιστο (κάθε σεντ του δανείου αυτού επιστρέφει πίσω στους πιστωτές μας και με τοκογλυφικό μάλιστα επιτόκιο), αλλά, το χειρότερο, μεταβάλλει το χρέος της Ελλάδας σε ενυπόθηκο κι ουσιαστικά απεμπολεί την ασυλία του κράτους (πρακτική που ισχύει διεθνώς) έναντι των πιστωτών του.
Την ίδια ώρα, το χρέος διογκώνεται σε αστρονομικά ύψη (στο τέλος του ’14 υπολογίζεται να φτάσει στα 400 δις ευρώ, ήτοι στο 188% του ΑΕΠ) ανατροφοδοτώντας ουσιαστικά το έλλειμμα κι η Ελλάδα βουλιάζει σε μια διαρκώς πιο καταστροφική ύφεση και στασιμοπληθωρισμό, απ’ τα οποία, παρά τις "διαβεβαιώσεις" του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, δεν υπάρχει η παραμικρή προοπτική διαφυγής κάτω απ’ τους όρους και τις συνθήκες που μας έχουν επιβληθεί λόγω Μνημονίου. Κανείς νομίζω δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία πλέον ότι αυτή τη στιγμή στη χώρα συντελείται ένα κοινωνικό και πολιτικό ολοκαύτωμα, με τις πολιτικές να μας επιβάλλονται (με σκληρές αποικιοκρατικές πρακτικές μάλιστα) από υπερεθνικά κέντρα εξουσίας (το ομολόγησε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός μέσα στην Βουλή κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την κύρωση του Μνημονίου), δηλαδή στην ουσία η Ελλάδα είναι μια κατεχόμενη χώρα, έστω κι ας μη χρειάστηκε γι’ αυτό να μας επιβληθεί στρατιωτική κατοχή ξένης δύναμης (ούτε και καμιά ουσιαστική αντίσταση υπήρξε ωστόσο).
Τέλος, είναι γνωστός ο αφορισμός πως η οικονομία ήταν πάντα, κατ’ αρχήν, θέμα ψυχολογίας.
Σ’ ένα κράτος όπου τόσο η κυβέρνησή, όσο τα ΜΜΕ, αλλά και οι υπερεθνικοί θεσμοί και οργανώσεις όπου το κράτος αυτό είναι ενταγμένο, μιλούν αδιάκοπα, αδιάλειπτα και καθημερινά περί χρεωκοπίας, "βουλιάγματος" και "Τιτανικού", την ίδια ώρα μάλιστα που το κράτος αυτό βγαίνει στις "αγορές" προς αναζήτηση δανείων, πόσο αρνητική οικονομική ψυχολογία αναπτύσσεται εντός κι εκτός του κράτους αυτού και πόσο πρόδηλα καταστροφικές είναι οι συνέπειες μιας τέτοιας αψυχολόγητης πρακτικής; Είναι σαν να προσπαθεί ένας επιχειρηματίας να δανεισθεί από μια τράπεζα, ή από έναν ιδιώτη, προκειμένου να σώσει την επιχείρησή του και "με το καλημέρα σας" να ανακοινώνει ότι βρίσκεται στα πρόθυρα χρεωκοπίας γιατί είναι τεμπέλης, ανίκανος και διεφθαρμένος!
Εκτός κι αν όλη αυτή η ιστορία αφορούσε, απλώς, σε επικοινωνιακή προπαγάνδα "σοκ και δέος", προκειμένου να επιβληθούν, όσο το δυνατόν πιο "αναίμακτα" κι αδιαμαρτύρητα, ήδη προαποφασισμένα και προειλημμένα σκληρότατα και βίαια αντιλαϊκά μέτρα μέσα στο πλαίσιο και στη "λογική" του πιο άτεγκτου νεοφιλελευθερισμού, εκτός δηλαδή κι αν εξ’ αρχής το ζητούμενο δεν ήταν ο εξορθολογισμός της ελληνικής οικονομίας, αλλά η έκπτωση του κοινωνικού κράτους κι η αποδόμηση του εργασιακού και κοινωνικού κεκτημένου της ελληνικής κοινωνίας, έτσι που η Ελλάδα να καταταχθεί οικονομικοκοινωνικά στην "ανταγωνιστική" ζώνη της περιφέρειας του "ισχνού Νότου", κατ’ αντιστοιχία, λόγου χάριν, της Βουλγαρίας, των Σκοπίων κλπ, όπου η "ανταγωνιστικότητα" σημαίνει την επιβολή των πιο σκληρών κι άτεγκτων νεοφιλελεύθερων πρακτικών, κράτη "νυχτοφύλακες" (κι αυτοί…μερικής απασχόλησης) κι αποδομημένες κοινωνίες, που χαρακτηρίζονται από μικρές νησίδες αμύθητου πλούτου μέσα σε θάλασσες απόλυτης ένδειας κι εξαθλιωτικής ανέχειας.
Αν φροντίζαμε, οι Έλληνες, να ενδιαφερθούμε για την σύγχρονη ιστορία, θα παίρναμε ίσως πολύ χρήσιμα μαθήματα σχετικά με το "ελληνικό πρόβλημα", τις ενδεχόμενες αντιμετωπίσεις του καθώς και τις συνέπειες εκάστης εξ’ αυτών. Θα ενδιαφερόμαστε, ας πούμε, να μελετήσουμε τι συνέβη στην περίπτωση της Αργεντινής (το "πρόβλημα" της οποίας έχει σε πολλά σημεία ανατριχιαστικές ομοιότητες με το δικό μας "πρόβλημα") ή της Βραζιλίας, θα φροντίζαμε να ενημερωθούμε για το τι ακριβώς σημαίνει μια ενδεχόμενη στάση πληρωμών (όχι, δεν είναι το τέλος του κόσμου), θα φροντίζαμε να μάθουμε τι ακριβώς αποπληρώνεται μέσω των δανείων του δήθεν "μηχανισμού στήριξης" (πράγμα που θα κατέρριπτε αμέσως την φενάκη περί "αναγκαιότητας δανεισμού για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις").
Αν, με λίγα λόγια φροντίζαμε να ήμασταν συνεπείς προς τα καθήκοντα ενός ενεργού πολίτη, που δεν είν’ άλλα απ’ την ενημέρωση και την ενεργή συμμετοχή, τότε ίσως και ν’ απαιτούσαμε απ’ τις εκάστοτε κυβερνήσεις το αυτονόητο, να σχεδιάζουν και ν’ ασκούν δηλαδή πολιτικές προς το αποκλειστικό όφελος του ελληνικού λαού και της ελληνικής πολιτείας κι όχι προς την εξυπηρέτηση ιδιωτικών, πόσω μάλλον αλλότριων, συμφερόντων.
Το ζητούμενο, παρ’ όλα αυτά, παραμένει: υπάρχει λύση στο "ελληνικό πρόβλημα", λύση που να είναι προς το συμφέρον του ελληνικού λαού και της ελληνικής πολιτείας;
Αναμφίβολα ναι!
Κι η λύση αυτή δεν είναι άλλη, παρά να επιλέξουμε οι ίδιοι στον δικό μας χρόνο και με τους δικούς μας όρους τη πτώχευση, που δεν είναι πλέον ενδεχόμενο, αλλά πραγματικότητα.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση