Τα δύσκολα πέρασαν. Έρχονται τα χειρότερα

• Του Γιώργου Κράλογλου

Όταν ο κίνδυνος πτώχευσης της χώρας μετατρέπει σε μονόδρομο το ΔΝΤ και τους χρηματοδοτικούς μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εμείς αντί να συνετισθούμε, από ό,τι πραγματικά μας συμβαίνει, πολιτικοποιούμε (μόνο για κομματικά οφέλη) ακόμη και την οικονομική κρίση, τι άλλο θέλουμε για να αντιληφθούμε την πολιτική φαυλότητα που μας περιβάλλει. Τι άλλο θέλουμε για να βεβαιωθούμε ότι στο περιβάλλον αυτό τα χειρότερα που αναμένονται δεν θα έχουν όριο.

Ας μην μιλάμε λοιπόν για τα δύσκολα. Γιατί, όπως άλλωστε δείχνουν και οι εξελίξεις, τα δύσκολα δεν ήταν για εμάς. Ήταν μόνο για τους πολιτικούς, τα κόμματα και την πολιτική.

Για εμάς ήταν και παραμένουν τα χειρότερα. Τα χειρότερα που ήλθαν και που έρχονται με ρυθμό πολυβόλου.

Τα δύσκολα ήταν για τον κ. Γ. Παπανδρέου που έπρεπε να αποδείξει ότι «λεφτά δεν υπάρχουν» όταν μας βεβαίωνε ότι «λεφτά υπάρχουν». Τα δύσκολα ήταν για τον κ. Α. Σαμαρά που έπρεπε να αποδείξει ότι στέκει μια «αντιμνημονιακή» πολιτική ως όπλο για την υπονόμευση της πολιτικής μνημονίου του κ. Παπανδρέου. Τα δύσκολα, τέλος, ήταν για τα μικρά κόμματα που θα έπρεπε να αποδείξουν ότι οι διαμαρτυρόμενοι προσφεύγουν στις τρίτες λύσεις και απορρίπτουν τον δικομματισμό.

«Γήπεδο» για το πολιτικό παιχνίδι αυτό ήταν οι εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Οι εκλογές παίχθηκαν με ανεπίτρεπτους όρους και φαυλοκρατικές μεθόδους αλλά τελικά έφεραν το επιθυμητό πολιτικό αποτέλεσμα.

Κανένας σημαντικός νικητής ώστε να ερμηνευθούν τα αποτέλεσμα όπως θέλει κάθε κόμμα. Άρα η δυσκολία για τον κ. Παπανδρέου ξεπεράστηκε αφού (όπως ισχυρίζεται) ο λαός ενέκρινε την (ανύπαρκτη) πολιτική του.

Τη δική του πολιτική γιατί το μνημόνιο είναι άλλο πράγμα και αφορά την οικονομία και τους δανειστές μας.

Εμείς, ως χώρα, είμαστε υποχρεωμένοι να το εφαρμόζουμε για όσα χρόνια θέλουν οι δανειστές είτε μας αρέσει είτε όχι.

Το τι λέει ο κ. Α. Σαμαράς δεν έχει καμία απολύτως σημασία αφενός γιατί δεν είναι κυβέρνηση (για τον λόγο αυτό άλλωστε δεν του απαντάει κανείς από τους δανειστές) και αφετέρου γιατί θα το εφαρμόσει και αυτός αν γίνει κυβέρνηση.

Σε αντίθετη περίπτωση απλούστατα δεν θα γίνει κυβέρνηση όσο οι δανειστές δεν παίρνουν πίσω αυτά που τους χρωστάμε. Πάντως τα δύσκολα πέρασαν και για τον κ. Σαμαρά μιας και έχει τη δυνατότητα να ερμηνεύσει και αυτός τα αποτελέσματα ως νίκη του πολιτικού του συνθήματος του εναντίον του μνημονίου.

Τα δύσκολα πέρασαν και για το ΛΑΟΣ αφού «ως κόμμα μπαλαντέρ» μπορεί να ερμηνεύσει τα αποτελέσματα όπως θέλει.

Τέλος τα δύσκολα πέρασαν και για τα αριστερά κόμματα αφού τώρα μπορούν να ισχυρίζονται (άντε να αποδείξεις το αντίθετο) ότι ο λαός καταψήφισε τον δικομματισμό.

Και τώρα μπαίνουμε στα χειρότερα όπου η κυβέρνηση ισχυριζόμενη ότι ο λαός ενέκρινε την πολιτική της θα πάρει το μαχαίρι και θα κόβει οτιδήποτε άλλο εκτός από τον κρατικό τομέα.

Όποιος περιμένει ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου και η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει την δύναμη να σηκώσει το πολιτικό βάρος συρρίκνωσης του κράτους και να διακόψει δεσμούς και πελατειακές σχέσεις είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας.

Συνεπώς οι πρόωρες εκλογές είναι και θα παραμείνουν ως εναλλακτική λύση και το δίλημμα του κ. Παπανδρέου θα είναι πραγματικό και όχι πολιτικό τερτίπι. Όταν οι δανειστές μέσω τρόικας του ζητήσουν να φθάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Με άλλα λόγια να αρθεί η μονιμότητα. Να κλείσουν οι άχρηστες ΔΕΚΟ και να απολυθούν οι εργαζόμενοι. Να καταργηθούν οι μετατάξεις. Και να ισοπεδωθούν οι μισθοί στο δημόσιο. Μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτά θα ζητηθούν το αργότερο μέχρι τον Μάρτιο όπου πρέπει να ανοίξει και η ενεργειακή αγορά και να πωληθούν οι ΔΕΚΟ.

Τότε θα δοκιμαστεί στην πράξη και ο κ. Α. Σαμαράς και τα μικρά κόμματα που θα πιεσθούν εκ των πραγμάτων (των μεγάλων κοινωνικών αντιδράσεων) να δείξουν πρόσωπο συνεργασίας.

Τότε θα δοκιμαστούν και οι Δήμαρχοι και οι Περιφερειάρχες που με τον Καλλικράτη γίνονται ένα νέο κράτος αλλά χωρίς χρήματα στο Ταμείο του για να πραγματοποιήσει αυτά που υποσχέθηκε προεκλογικά. Ένα κράτος που το πρώτο πράγμα που θα υποχρεωθεί από το μνημόνιο να κάνει θα είναι απολύσεις.

Που θα βρουν τα χρήματα λοιπόν οι άρχοντες του Καλλικράτη για να αλλάξουν τις περιφέρειες; Το επίσημο κράτος δεν θα δίνει πλέον χρήματα. Και ενώ αυτά θα συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή στην οικονομία οι επιχειρήσεις που θα κλείσουν το 2011 θα φθάσουν τις 100.000. Οι άνεργοι θα πλησιάσουν το 1.200.000. Οι επαγγελματίες που θα φύγουν εντελώς από την αγορά θα αγγίξουν τους 80.000. Και ο κύκλος εργασιών των επιχειρήσεων που είναι τώρα στο επίπεδο του 2005 θα αναζητήσει δείκτες άλλων εποχών.

Οι δανειστές μας όμως θα συνεχίσουν να αναζητούν τα λεφτά τους.

Και αν δεν τα βρουν σε ευρώ δεν έχουν άλλη λύση από το να μας γυρίσουν σε δραχμές και να πάρουν ότι μείνει.
Τότε όμως είναι που όλοι εμείς θα ψάχνουμε να βρούμε τα άλλα μισά της περιουσίας μας και δεν πρόκειται να τα βρούμε ποτέ.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση