Μήπως ο μηχανισμός διάσωσης διασώζει τους δανειστές;

H εποχή που διανύουμε εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως εποχή νομισματικής αστάθειας. Ο διαφαινόμενος κίνδυνος από την διαρκώς αυξανόμενη αποσταθεροποίηση κάνει την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα να έχει ως κύρια προτεραιότητα την προστασία του νομίσματος.
Η νομισματική και η συναλλαγματική πολιτική δεν σχεδιάζονται πλέον με βάση τις εθνικές ιδιαιτερότητες αλλά τις πανευρωπαϊκές ανάγκες.
Πως όμως φτάσαμε ως εδώ;
Εδώ και αρκετά χρόνια τα κερδοσκοπικά παιχνίδια, η ασυδοσία των αγορών και από την απέναντι πλευρά η απουσία για μακρό χρονικό διάστημα παρεμβάσεων ελέγχου από τις κυβερνήσεις αποτέλεσε τόσο αιτία, όσο και συνέπεια της αστάθειας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα του τρόπου με τον οποίο το σύστημα εξουσίας αντιμετώπισε τις οικονομικές εξελίξεις είναι:

• η ελληνική χρηματιστηριακή κρίση στις αρχές της δεκαετίας, όπως όλοι γνωρίζουμε προέκυψε από εσκεμμένες παραλείψεις της τότε κυβέρνησης,
• η κατάρρευση της Lehman Brothers και τα όσα ακολούθησαν της κατάρρευσης.

Τα κράτη αποδείχθηκαν αδύναμα να παρακάμψουν ή να αντιμετωπίσουν χωρίς συνέπειες την κρίση που προκλήθηκε κυρίως εξαιτίας της εξάρτησής τους με τα καρτελ της χρηματιστηριακής οικονομίας.
Ως γνωστό οι αγορές και όσοι βρίσκονται πίσω από αυτές για να αποτρέψουν την κρατική παρέμβαση έχουν ως βασικό επιχείρημα την άποψη που λέει ότι ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει μέσα το κράτος και τις δομές του, θεωρούν ότι το κράτος καταπιέζει την ανεμπόδιστη επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος. Η επιρροή τους στην πραγματική οικονομία έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι τίποτα δεν είναι δυνατόν να αλλάξει, τίποτα δεν μπορεί να συμβεί μέσα από τη δημοκρατία αν δεν το θέλουν οι αγορές και τα εξωθεσμικά κέντρα που βρίσκονται πίσω τους.
Όπως γίνεται πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις η λειτουργία της κοινωνίας και ο τρόπος που αναπαράγονται οι κοινωνικές δομές ακολούθησαν την ερμηνεία που παρουσιάστηκε ως έγκυρη από τους οικονομικά ισχυρούς και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ.
Στα πρόσφατα χρόνια, με τις κυβερνήσεις να αίρουν τα εμπόδια στις διεθνείς οικονομικές συναλλαγές, οι πόρτες ήταν ανοιχτές στους κερδοσκόπους που επιζητούν να κάνουν γρήγορα κέρδη, έτσι φτάσαμε στην κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος που ως εξέλιξη ανάγκασε τα κράτη να διαθέσουν δισ. ευρώ, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις USA για την σωτηρία του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Με άλλα λόγια τα κράτη έσωσαν από την κατάρρευση τους πολεμίους τους, όχι επειδή το ζήτησαν οι φορολογούμενοι πολίτες, αλλά επειδή το είχαν ανάγκη οι αγορές...
Τα πρωτοφανή δημοσιονομικά μέτρα που έλαβαν οι κυβερνήσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης είχαν ως παράπλευρη συνέπεια την εκτίναξη των ελλειμμάτων και κατ΄ επέκταση των χρεών του δημοσίου και όχι μόνο. Στη χώρα μας ένα μεγάλο μερίδιο του εθνικού εισοδήματος, έσοδα από φόρους κ.α. χρησιμοποιείται πλέον για την εξυπηρέτηση του παλιού και του νέου δανεισμού. Την ίδια στιγμή η απουσία ρευστότητας και τα περιοριστικά μέτρα βυθίζουν τη χώρα όλο και περισσότερο στην ύφεση.
Από τη στιγμή που το χρέος είναι τα σωρευμένα ελλείμματα και το ελληνικό χρέος τα επόμενα χρόνια θα συνεχίσει να αυξάνεται σημάνει ότι απο ’δω και στο εξής ο παράγοντας που θα δημιουργεί το χρέος δεν θα είναι, εξαιτίας της λιτότητας, οι δημόσιες δαπάνες αλλά η ίδια η ύφεση, η οποία προκαλείται εξαιτίας της απουσίας δαπανών γενικά και της αναδιανομής των πόρων από το εσωτερικό της χώρας στο εξωτερικό (ανάγκη εξυπηρέτησης του χρέους, έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, κ.α.)
Η ακολουθούμενη πολιτική καθιστά ως πιο σημαντικό αγαθό της ελληνικής οικονομίας τον εξωτερικό δανεισμό και την κυβέρνηση αιχμάλωτο τον δικό της προγενεστέρων αποφάσεων, κάτω από αυτές τις συνθήκες όποια μέτρα και αν ληφθούν το μοναδικό που μπορούν να επιφέρουν είναι μια προσωρινή διέγερση της οικονομίας.
Εκτός αυτών, το μνημόνιο έφερε ελεγκτές σε κεντρικό επίπεδο, οι ελεγκτές θα φέρουν αντιπροσώπους τους σε κάθε υπουργείο, σε κάθε οργανισμό και ούτο καθεξής. Με άλλα λόγια έχουμε φτάσει από το άκρο της απόλυτης ασυδοσίας των αγορών, στο άλλο άκρο του απόλυτου ελέγχου των κρατών από υπερεθνικά κέντρα εξαιτίας της ασυδοσίας των αγορών, εξέλιξη που μεσοπρόθεσμα θα οδηγήσει τη χώρα σε πλήρη υποδούλωση.
Με δεδομένη την πρόταση για τη συμμετοχή ιδιωτικών κεφαλαίων στο κόστος διάσωσης κρατών της ευρωζώνης, μήπως τελικά οι αγορές και όσοι κρύβονται πίσω από την ανωνυμία τους προκάλεσαν την κρίση για να κερδοσκοπήσουν και με όχημα την οικονομική ολοκλήρωση να αιχμαλωτίσουν τα κράτη χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτό τους «πρόθυμους» συμμάχους τους;

Ο βουνίσιος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση