Η κυβέρνηση των... δοσατζήδων

Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι χαρακτηριστική η απουσία ανωτάτων αξιωματούχων των ελληνικών κυβερνήσεων της τελευταίας 20ετίας, που να έχουν μεγαλώσει σε μικροαστική οικογένεια και που να βγήκαν «στην πιάτσα» από τα 20 τους για να δουλέψουν και να επιβιώσουν ΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥΣ στον ιδιωτικό τομέα.
Και ακόμα λιγότεροι, όσοι διακρίθηκαν αγωνιζόμενοι ΜΕ ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ και όχι εκφυλιζόμενοι σε σφογγοκωλάριους των αφεντικών τους, φανερών και μη.
Κατά συνέπεια, όσοι ΕΠΙΛΕΞΑΜΕ να μας κυβερνούν (ας μην ξεχνάμε την ευθύνη μας), ελάχιστη έως μηδενική σχέση έχουν με τις ανάγκες, τα προβλήματα και τα όνειρα του μέσου πολίτη.
Και ας μην γελιόμαστε, όση συναισθηματική νοημοσύνη και αν έχει κάποιος, εάν δεν έχει έστω και μικρή ανάλογη εμπειρία με τον άλλον, δεν πρόκειται να τον συν-αισθανθεί (με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης) ΠΟΤΕ! Το θέμα είναι, τι κάνουμε από εδώ κι εμπρός.
Γιατί είναι αξιοπρόσεκτη η σε βαθμό μαζοχισμού ανεκτικότητα, που ο λαός μας επιδεικνύει.

• Φταίει άραγε το σύνδρομο της συνενοχής, που νοιώθουν όσοι έγλυψαν λάθρα το κοκκαλάκι, που τους πέταγαν τα κομματόσκυλα όλα αυτά τα χρόνια;
• Ο πανικός που έντεχνα τα ΜΜΕ έσπειραν στις ψυχές μας τους τελευταίους μήνες;
• Ή η απόγνωση, η γνώση δηλαδή του αναπόφευκτου που εξαφανίζει κάθε διάθεση για αγώνα ή αντίσταση;

Ίσως όλα μαζί. ‘Η ίσως και να είμαστε ένας λαός με καλλιέργεια, κατανόηση, ωριμότητα, εντιμότητα και πίστη στο «Θεό της Ελλάδος».
Μεταξύ μας, για το τελευταίο δεν θα έβαζα και στοίχημα…
Αυτό το διάστημα το παιντί διαβάζει Οικονομικά, έχει πάρει και ξένους δασκάλους για φροντιστήριο. Βέβαια, είναι ολίγον άτακτο, όλο κοπάνες κάνει, ευτυχώς όμως είναι από καλή πάστα, του αρέσει η γυμναστική (όχι σαν το άλλο, το χοντρό, που στην παραμικρή ευκαιρία εφορμούσε στα κοψίδια).
Πάντως με τόσους καθηγητάδες που εσείς και εγώ πληρώνουμε από τους φόρους μας, δεν μπορεί, κάποιος θα του ψιθυρίσει στο αυτάκι του για μικροοικονομική ανάλυση και για marginal utility της χρήσης των κοινωνικών δημόσιων αγαθών και πως παραμετροποιείται. Δεν είναι αναγκαίο να κλείσει όλους τους σταθμούς της ΕΔΙΣΥ – ΟΣΕ. Το… διακύβευμα και εδώ είναι η άριστη ρύθμιση μεταξύ δύο άκρων, το fine – tuning, για να ομιλούμε ως οφείλουμε και την Newspeak (άσχετο, αλλά εδώ αναφωνούμε ομαδικά: ζήτω η Θάλεια!).
Τα ίδια ισχύουν και για τον ΦΠΑ και τις θεωρίες βελτιστοποίησης.
Και για τα μακροοικονομικά.
Και για τα χρηματοπιστωτικά.
Και για την δημοσιονομική πολιτική.
Και για την νομισματική πολιτική.
Γιώργο, μήπως πρέπει να παρατήσεις το κατ’ οίκον φροντιστήριο και να ξαναγυρίσεις στα θρανία; Εκεί να δεις κουπί!
Η χώρα θα μπορούσε να δανείζει αντί να δανείζεται. Η Eλλάδα έφτασε στα Τάρταρα, και είναι συνυπεύθυνες όλες οι «ελίτ» – οικονομικές και πολιτικές… Όταν μια χώρα φτάνει σε αυτό το σημείο, τότε δεν κάνει εκλογές ή δεν βγάζει κυβερνήσεις μεγάλης ανεπάρκειας (γιατί είναι ορατή η ανεπάρκεια αυτών των ανθρώπων). Ούτε έχει ένα πολιτικό σύστημα με το χαμηλότερο επίπεδο συγκατάθεσης – αυτό γίνεται ορατό με την αποχή και το κανένας. Θα έπρεπε να καταφύγει σε λύσεις τέτοιου τύπου: κυβερνήσεις ειδικών, με τεχνοκράτη πρωθυπουργό, με μεγάλη εσωτερική αποδοχή και δυνατότητες, και υψηλά επίπεδα κύρους και διαπραγμάτευσης στο εξωτερικό.
Θα έπρεπε να είχαμε άλλες διευθύνουσες ομάδες, να είχαμε –να σας το πω πιο προκλητικά– σοβαρούς καπιταλιστές, οι οποίοι δεν θα είναι υπότροφοι του κράτους, θα έχουν μια ανεξαρτησία και μια παιδεία. Yστερεί σήμερα στο θέμα της παιδείας ο επιχειρηματικός μας κόσμος, η ελίτ της χώρας. Ακόμα και τα συνδικάτα υστερούν στο θέμα της παιδείας. Μιλώ για έναν παραγωγικό συνασπισμό που θα είχε τη συγκατάθεση και του άλλου παραγωγικού κομματιού της χώρας, δηλαδή των εργαζομένων. Απαιτείται μια άλλη ωριμότητα του συστήματος Ελλάδα.
Aυτή η λύση της κυβέρνησης τεχνοκρατών είναι σπουδαία και για άλλον ένα λόγο: πιστεύω ότι, αν καταφεύγαμε σε αυτή, αμέσως θα είχαμε αποστράτευση όλου αυτού του συντηρούμενου, ένοχου και ανεπαρκούς πολιτικού προσωπικού. Θλίβομαι όταν βλέπω την εικόνα του πολιτικού χώρου, στον οποίο βρισκόμουν πριν. Kαι εννοώ σε επίπεδο διανοητικό – γιατί το παρόν ζήτημα δεν είναι οικονομικό. Το ζήτημα είναι πολιτικό. Δηλαδή, η δημιουργία μίας υψηλού επιπέδου συνοχής, πολιτικής και ηθικής διακυβέρνησης, και η επιστροφή της ελπίδας, η πρόταση ενός σχεδίου, το οποίο θα κινητοποιεί, θα εμπνέει και θα προκαλεί την ψυχή, τις καρδιές και το μυαλό των Ελλήνων...
Φυσικά, θα είχε κάποια αξία η συζήτηση περί των “λαθών” των κυβερνώντων και της “ασχετοσύνης” τους γύρω από δημοσιονομική και νομισματική πολιτική κλπ αν δεν είχαμε σαφείς ενδείξεις ότι δρουν υπέρ κάθε άλλου συμφέροντος πλην αυτού της χώρας.
Οτιδήποτε μας φαίνεται ως κραυγαλέο λάθος ή ασχετοσύνη, είναι απλά η εξυπηρέτηση των αλλότριων συμφερόντων που υπηρετούν.
Μόνο αν εκδιωχθούν (βιαίως εν ανάγκη) υπάρχει(;) ελπίδα. Τα υπόλοιπα είναι νανουρίσματα για να περνάει ο καιρός με φρούδες ελπίδες για… “ακόμη καλύτερες μέρες”.
Και όσο ΑΥΤΟΙ μας εκμεταλλεύονται, οι ραγιάδες (βλ. υπήκοοι του Βασιλέως) του γνωστού κοσμικονησίου αλλά και οι οφθαλμολάγνοι θεατές των δελτίων ειδήσεων, ηδονίζονται που η οικογένεια του Κοκού και άλλοι κηφήνες “γαλαζοαίματοι”, μας … τίμησαν με την παρουσία τους.
Την ίδια στιγμή που παλληκάρια -θύματα του ακήρυχτου πολέμου- χάνονται στο Αιγαίο μας. Αλλά δυστυχώς χάνονται και από τη μνήμη των πολλών μετά από 1~2 μέρες, μόλις εμφανιστεί νέο σκάνδαλο με κάποιο “διασημότητα”. Η καρδιά κάθε αεροπόρου είναι μαζί με τον σημερινό χειριστή του F-16 που χάθηκε αλλά και με την οικογένειά του. Είθε το ταξίδι που ξεκίνησε να τον πάει σε καλύτερους ουρανούς και μακάρι η θυσία του να μην πάει χαμένη…

Αναγνώστης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση